Μπιλ Χικς: ο «σκοτεινός ποιητής» της κωμωδίας(BINTEO)

 Ο ΜΠΙΛ ΧΙΚΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.ΙΣΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ.ΑΝ ΣΥΝΕΒΕΙ ΑΥΤΟ ,ΙΣΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ  ΤΩΡΑ ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, ΤΟ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΩΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΗΡΞΕ.ΞΟΔΕΞΤΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.
ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!


Ο Γουίλιαμ Μέλβιν («Μπιλ») Χικς (1961 - 1994) ήταν Αμερικανός stand-up κωμικός. Μέσα από το χιούμορ του σατίριζε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις και αντιλήψεις στις Η.Π.Α., ασκώντας έντονη κριτική στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις πολυεθνικές εταιρίες και τη θρησκεία.

Ανατρεπτικός, αντικομφορμιστής, αμφιλεγόμενος, ο "stand-up" κωμικός Bill Hicks, ήδη θρυλικός για τους γνωρίζοντες το είδος της stand up comedy, έβρισκε διαρκώς τρόπους να ξεπερνάει τα όρια και συχνά γινόταν δυσάρεστος για το ίδιο το κοινό που πήγαινε να τον ακούσει.

Ερωτώμενος για τα «όρια της σάτιρας» απαντούσε: «δεν υπάρχουν όρια, διαγράψτε τα όρια». Στην επιμονή για μια πιο ουσιαστική απάντηση, αντέτεινε ότι δε μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους. «Τι να κάνω όταν διαφωνούν μεταξύ τους; Όταν οι μισοί λένε "ήσουν υπέροχος" και οι άλλοι μισοί με απεχθάνονται. Να κατέβω και να τους γαργαλίσω έναν έναν; Οφείλουμε να εκφράσουμε μια ιδέα, εδώ».

Όταν, τέλος, δυσαρεστημένα μέλη από το κοινό τον αποδοκίμαζαν φωνάζοντας
«δεν παμε σε κωμωδία stand-up για να σκεφτούμε», ο ίδιος απαντούσε αφοπλιστικά: «Και που πάτε για να σκεφτείτε; Θα σας βρω εκεί. Δεν χρειάζεται να γίνει εδώ αυτό».

Τόσο στις παραστάσεις του, όσο και στις συνεντεύξεις του, ο Χικς επέκρινε την υποκρισία, την μετριότητα και την κοινοτοπία των ΜΜΕ και της ποπ κουλτούρας, χαρακτηρίζοντας τα ως εργαλεία καταπίεσης και πνευματικής υποβάθμισης των ανθρώπων. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των συναδέλφων του ο Bill Hicks έβλεπε το είδος της stand up κωμωδίας ως μέσο και ταυτόχρονα ως αυτοσκοπό.

Ο Γουίλιαμ Μέλβιν («Μπιλ») Χικς (1961 - 1994) ήταν Αμερικανός stand-up κωμικός. Μέσα από το χιούμορ του σατίριζε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις και αντιλήψεις στις Η.Π.Α., ασκώντας έντονη κριτική στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις πολυεθνικές εταιρίες και τη θρησκεία.

Από παιδική επιθυμία - ξεκίνησε τις stand up εμφανίσεις στην εφηβεία του - η stand up κωμωδία έγινε για τον ίδιο ένα πολύτιμο μέσο για να μοιραστεί αφυπνιστικές σκέψεις σε μια Αμερική που ολοένα και περισσότερο έμοιαζε να βυθίζεται στον φονταμενταλισμό, στα μεσσιανικά δόγματα και στην ισοπεδωτική πατριδολατρία.

Το κάψιμο της σημαίας... αυτό κι αν έφερε στην επιφάνεια κάποια καθυστερημένα συναισθήματα.
- Φίλε... ο πατέρας μου πέθανε για αυτή τη σημαία!
- Αλήθεια; Εγώ την αγόρασα τη δική μου.
- Φίλε... ο πατέρας μου πέθανε στον πόλεμο της Κορέας, για αυτή τη σημαία!
- Τι σύμπτωση! Η δική μου φτιάχτηκε στην Κορέα...
Ο πατέρας του δεν πέθανε για μια σημαία... η σημαία είναι ένα κομμάτι πανί. Πέθανε για αυτό που η σημαία αντιπροσωπεύει, δηλαδή: το δικαίωμα να μπορείς να κάψεις τη γαμημένη τη σημαία!

«Ξέρεις», τον προειδοποίησε κάποτε η μητέρα του, «απέχεις ελάχιστα από το να γίνεις ιερωμένος». «Μα, μητέρα, είμαι ιερωμένος...». Το μήνυμά του ήταν, τελικά, ένα μήνυμα αγάπης και αδελφοσύνης, ωστόσο, ο ρόλος του δεν φαινόταν να ταιριάζει στην στωική και γαλήνια μορφή ενός ιερέα ή πνευματικού ανθρώπου. 

Οι συνεχείς βωμολοχίες, οι γραφικές αναπαραστάσεις σεξουαλικών σκηνών, η θεατρική απεικόνιση του σατανά επί σκηνής και αντίστοιχοι εξωφρενικοί θεατρινισμοί έκαναν πολλούς από τους παρευρισκόμενους να αποχωρούν στη μέση μιας παράστασης.

«Ο Μπιλ ήθελε να είναι ο Ιησούς», αναφέρει χαρακτηριστικά μια συνάδελφός του. «Ήθελε να μας σώσει όλους, αλλά το καρέ της ζωής του είχε παγώσει στον ναό του Σολωμόντα, όπου ο Ιησούς οργισμένος διώχνει τους τοκογλύφους ουρλιάζοντας "Μην κάνετε τον οίκο του Πατρός μου, οίκο εμπορίου!"». 


Ο ίδιος ο Χικς έδινε τη δική του εξήγηση: «Οι αρχαίοι Έλληνες», σημείωνε, «χρησιμοποιούσαν ύβρεις και εξωφρενικές σκηνές στα χοροδράματά τους γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο ξόρκιζαν τους Δαίμονες της Ντροπής. Δαίμονες που - πίστευαν - εμποδίζουν τον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του και να προσεγγίσει τον συνάνθρωπό του. Πιστεύω ότι είχαν δίκιο και γι'αυτό ακριβώς μιλάω όπως μιλάω». 
Η προσωνυμία «Σκοτεινός Ποιητής» (Dark Poet) που υιοθέτησε στην καριέρα του μοιάζει ταιριαστή.

Είμαι stand-up κωμικός και ποιητής, γι'αυτό ό,τι δεν βγάλει γέλιο πάει να πει πως ήταν ποίημα...

Εκτός από μέσο, όμως, η stand-up κωμωδία ήταν για τον ίδιο και αυτοσκοπός. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κωμικούς της κλάσης τους, για τους οποίους οι πόρτες του Hollywood αργά ή γρήγορα άνοιγαν διάπλατα, ο ίδιος έδινε περίπου 250 παραστάσεις το χρόνο, σε όλη την επικράτεια των Η.Π.Α. όπου παρέμενε εν πολλοίς άγνωστος, πλην ενός φανατικού underground κοινού. 

Η πρόσκλησή του στα δημοφιλή show της τηλεόρασης (Letterman, Leno, κ.α.) συνεπαγόταν μια αδιάλειπτη προσπάθεια ελιγμού απέναντι σε λογοκριτικές πρακτικές που γίνονταν πάντα με γνώμονα ή πρόφαση τα «Πρότυπα και Πρακτικές» (Standards and Practices) του εκάστοτε τηλεοπτικού σταθμού.


Η τελευταία πράξη του δράματος ολοκληρώθηκε με το συνολικό κόψιμο του δεκαλέπτου που είχε προγραμματιστεί (και εγκριθεί) από το σόου του διάσημου παρουσιαστή Ντέιβιντ Λέτερμαν, λογοκρισία που συνοδεύτηκε από την προβολή διαφήμισης του οργανισμού που σατιριζόταν μέσα στο λογοκριμένο απόσπασμα. 

Διαφήμιση εναντίον λογοκρισίας, σημειώσατε «ένα». «Το επάγγελμα του κωμικού» παρατηρεί συνάδελφος του Χικς, «είναι από τα λίγα επαγγέλματα που παρέχουν την ελευθερία να πεις την αλήθεια. Οι κωμικοί δεν υπόκεινται στους περιορισμούς καναλιών, εκδοτών ή επιχειρήσεων, αλλά είναι υπόλογοι μόνο στον εαυτό τους». 

Την περίοδο του πρώτου πολέμου του Κόλπου, χαρακτηριστικά, δεν ήταν λίγοι οι κωμικοί που αποφάσισαν ότι δε θα άγγιζαν το θέμα. Ο Μπιλ Χικς, αντίθετα, αντικατέστησε 20 από τα 45 λεπτά του προγράμματός του, αποκλειστικά για τον πόλεμο του κόλπου:

- Πρώτα από όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι... Ποτέ δεν έγινε πόλεμος!

- (ο ίδιος) Μα γιατί το λες αυτό, Μπιλ;

- Γιατί πόλεμος είναι όταν δύο στρατοί πολεμούν... (γέλια) οπότε νομίζω... μπορούμε να συμφωνήσουμε... δεν ήταν ακριβώς πόλεμος...

- Για να δούμε λίγο τον κατάλογο των θυμάτων. Ιρακ, εκατόν πενήντα χιλιάδες. Η.Π.Α., εβδομήντα εννέα. (γέλια) Εβδομήντα εννέα; Δηλαδή αν είχαμε στείλει ογδόντα τύπους όλους κι όλους πάλι θα είχαμε κερδίσει;

Ο Μπιλ Χικς πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας το 1994 σε ηλικία μόλις 32 χρονών αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του πολλές ηχογραφήσεις και specials. Δεκάδες είναι οι μεγάλοι κωμικοί που παραδέχονται ότι έχουν επηρεαστεί από τη σκηνική του παρουσία. 

Η αναγνώριση που του άξιζε ήρθε μετά θάνατον παρά την ενθουσιώδη ανακάλυψή του από το κοινό της Μεγάλης Βρετανίας το 1991. 

Γιατί συνέβη αυτή; «Για έναν απλό λόγο», υποστήριζε ο Χικς. «Στη Μ.Βρετανία έχουν τέσσερα κανάλια, όχι ενενήντα δύο, και προέβαλλαν σε βραδινή αλλά όχι μεταμεσονύχτια ώρα μια ολόκληρη παράσταση πενήντα λεπτών, χωρίς μοντάζ». Τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπάνε, μετά από αυτό


Η νεότερη γενιά τον ανακαλύπτει μέσα από το διαδίκτυο, φαινόμενο που εξηγεί την απογείωση της φήμης του τα τελευταία χρόνια. Εδώ, μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε σε μια από τις λιγότερο εξωφρενικές, αλλά μολαταύτα αντιπροσωπευτικές του εμφανίσεις, στο Chicago των Η.Π.Α. το 1991.

ΠΗΓΗ