Της Μαρίας Λεβέντη,
Για κάποιους ιδιάζον στοιχείο της παράδοσης μας. Για άλλους στοιχείο υποβάθμισης της ανθρώπινης ύπαρξης, ταύτισης της με «αντικείμενο» μιας και πρόκειται για ένα έθιμο που αλλοιώνει την πραγματική αξία του γάμου και τον καθιστά μια διαδικασία εξαγοράς περιουσιών.
Αμφότεροι αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Ένα φαινόμενο που αποτελούσε τρόπο ζωής και αυτοσκοπό των οικογενειών τα παλαιότερα χρόνια, και κατ επέκτασιν αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ελληνικής παράδοσης. Εν έτει 2021 η πλειονότητα των γάμων βασίζονται σε συναισθηματικά και όχι χρησιμοθηρικά κριτήρια. Παρ’ όλα αυτά, η προτροπή των γονέων για επιλογή επιτυχημένου, σε οικονομικό κυρίως επίπεδο, συντρόφου ακόμα και αν το δικό τους παιδί δεν πληροί αυτά τα ιδανικά, επιβεβαιώνει την αναβίωση του εθίμου και στην σύγχρονη κοινωνία. Μάλιστα, παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με το ιδεώδες της μικροαστικής ή αγροτικής οικογένειας την περίοδο της άναρχης αστυφιλίας, να παντρέψει τις κόρες του μ’ έναν δημόσιο υπάλληλο. Η προτίμηση αυτή εξ αιτίας της μονιμότητας του εν λόγω αξιώματος αποτελεί ένδειξη μιας επιδερμικής αλλαγής από την εποχή που οι άνθρωποι ζητούσαν ανενδοίαστα κάποιο χρηματικό ποσό ή ακίνητη περιουσία για την σύναψη γάμων. Και στις δύο περιπτώσεις το χρήμα ήταν η κινητήριος δύναμη για την επιλογή συζύγου…