Φυσικοί απέδειξαν ότι το ταξίδι στον χρόνο είναι μαθηματικά δυνατό

 Επιστήμονες στην Αυστραλία ισχυρίζονται ότι έχουν αποδείξει ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι θεωρητικά δυνατό μετά την επίλυση ενός λογικού παράδοξου.

Οι φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Queensland χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να συνδυάσουν τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Einstein με την κλασική δυναμική. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων είναι πίσω από ένα διάσημο ελάττωμα με το ταξίδι στο χρόνο, γνωστό ως το παράδοξο του παππού (Grandfather paradox).

Η θεωρία του Einstein επιτρέπει τη δυνατότητα ενός ατόμου που χρησιμοποιεί ένα time loop για να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο για να σκοτώσει τον παππού του. Το παράδοξο του παππού όμως περιγράφεται ως εξής: ο ταξιδιώτης του χρόνου πήγε πίσω στην χρονική περίοδο όπου ο παππούς δεν είχε παντρευτεί ακόμα και τον σκοτώνει. Ως αποτέλεσμα, ο ταξιδιώτης δε γεννήθηκε ποτέ. Αν δε γεννήθηκε ποτέ, τότε δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στο χρόνο και να σκοτώσει τον παππού του. Άρα ο ταξιδιώτης τελικά γεννήθηκε.

«Ως φυσικοί, θέλουμε να κατανοήσουμε τους πιο βασικούς νόμους του σύμπαντος και εδώ και χρόνια προβληματίζομαι για το πώς η επιστήμη της δυναμικής μπορεί να ταιριάζει με τις προβλέψεις του Einstein», δήλωσε ο Germain Tobar, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας. «Είναι το ταξίδι στο χρόνο μαθηματικά δυνατό;»

Το ΣΧΙΖΟΕΙΔΙΚΟ περιβάλλον στο οποίο ζούμε

 

Οι πάμπολλες πληροφορίες, οι απίστευτες αντιφάσεις στο δημόσιο λόγο, το πως χρησιμοποιούμε το λόγο στο διάλογο , σε συνδυασμό με τα ΜΜΕ, δείχνουν ότι ως άνθρωποι- άτομα, έχουμε βρεθεί σε πραγματική δυστοπία, με αποτέλεσμα να μη δουλεύει καλά το μυαλό μας, να μην αντιλαμβανόμαστε σωστά τον εαυτό μας, ούτε το περιβάλλον μας και να διαμορφώνουμε "σχέσεις" περίπου στον αέρα με αποτέλεσμα όχι κοινωνίες, αλλά συνάθροιση ατόμων. Αυτό άρχισε να φαίνεται και στην Ελλάδα δυστυχώς.
Ένα μικρό παράδειγμα: Λέμε ας πούμε, πρόσεχε τον εαυτό σου πάνω απ όλα, ή σε επίπεδο κρατών, δηλαδή στις επιμέρους κοινωνίες, δεν υπάρχουν φιλίες αλλά μόνο συμφέροντα! Την ίδια ώρα λέμε: ανθρωπισμός, δικαιοσύνη, δικαιώματα, δεχτείτε τη μετανάστευση ως φυσική!

Τα ΜΜΕ ως πρότυπα και η τυραννία της εικόνας

 

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου

Αν και κατά τις προηγούμενες δεκαετίες τα παραδοσιακά ΜΜΕ επηρέαζαν με έμμεσο τρόπο τις αντιλήψεις και τις στάσεις των Ελλήνων, κυρίως στο βαθμό που κατόρθωναν να μεταβάλλουν τις απόψεις των σημαντικών άλλων, όπως του πατέρα, όσων είχαν τελειώσει πανεπιστήμιο, των δασκάλων, των τοπικών πολιτικών και άλλων "influencers" της εποχής, σήμερα η επιρροή τους έχει γίνει άμεση, επειδή ακριβώς το περιεχόμενο παράγεται και αναπαράγεται άκριτα και γεωμετρικά από τους ίδιους τους καταναλωτές του μέσω των social media.

Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύκολο για τα ΜΜΕ να εδραιώσουν πεποιθήσεις, παρά να τις μετασχηματίσουν άρδην, να αποκρύψουν αλήθειες, να αλλοιώσουν πληροφορίες, να επιβάλουν μια συνολική κουλτούρα και αυτό διευκολύνεται από την απουσία της διαλεκτικής σχέσης τους με τον ακροατή, τηλεθεατή, αναγνώστη, χρήστη λόγω της αφοπλιστικής αμεσότητας της εικόνας.

Ο λόγος, αντίθετα, στα ΜΜΕ τείνει να γίνει τηλεγραφικός, λανθασμένος, ανάπηρος, συνθηματικός, ακατάληπτος και ο εγκέφαλος έχοντας προσαρμοστεί στον εκφυλισμό της γλώσσας και της λογικής επιχειρηματολογίας, αναζητά με εξαρτητικό τρόπο την ηδονή μιας ανήκεστης πανδημίας: Της απόλυτης κυριαρχίας της εικόνας, των εφήμερων και τεχνητών ειδώλων, των κατασκευασμένων ταυτοτήτων και των μη σαφηνισμένων ή πολύσημων ανθρωπίνων σχέσεων.

Η εικόνα μεταβάλλεται ευκολότερα σε τυραννία σε αναπτυσσόμενους, εγκεφάλους 5 έως 12 ετών, όταν η κριτική ικανότητα καθεύδει και η αφαιρετική σκέψη κινδυνεύει να αναλωθεί σε βιντεάκια του τικ τοκ, ιστορίες του ινσταγκραμ και κανάλια του YouTube. Είναι τόσο απίστευτη η ομογενοποίηση που προωθείται σε αυτά τα μεσα, που νομίζει κανείς πως οι νέοι αναπαράγουν διαρκώς την ίδια μουσική, τις ίδιες κινήσεις, τα ίδια λόγια, την γύμνια και τα σεξουαλικά υπονοούμενα. Η ίδια η δημιουργικότητα γίνεται στερεοτυπία.

Χλαμύδια: Συμπτώματα, τρόποι μετάδοσης και αντιμετώπισης

 Τα χλαμύδια είναι το πιο συχνό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα (ΣΜΝ). Προκαλείται από ένα βακτήριο που είναι γνωστό ως Chlamydia trachomatis.

Η λοίμωξη από χλαμύδια είναι παρόμοια με εκείνη από την γονόρροια ως προς τα συμπτώματα και τον τρόπο μετάδοσης. 

Πως πλάθεται ο φόβος του αποχωρισμού;

 

Του Τάσου Δαφνομήλη-Συνθετική Συμβουλευτική

Ο φόβος του αποχωρισμού δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδέα ότι ο άλλος θα μας εγκαταλείψει και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι,σαν να μην νοιώθουμε επαρκής να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αυτή η σκέψη που προαναγγέλλει τον φόβο συνήθως έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία…που τότε ως βρέφη ή ως παιδιά η μητέρα ή ο πατέρας ή και οι δύο μας άφησαν συναισθηματικά αφρόντιστους, έφευγαν από το σπίτι δίχως να μας ενημερώσουν και ως παιδιά φοβόμασταν την μοναξιά, το σκοτάδι, δεν γνωρίζαμε πώς να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αυτές οι εμπειρίες έχουν γραφτεί στην μνήμη και κάθε φορά που ως ενήλικες πια ερχόμαστε σε επαφή με μία αντίστοιχη κατάσταση παλλιδρομούμε στο παρελθόν αναζοπυρώνοντας την τραυματική τότε εμπειρία.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να υπογραμμίσω ότι η κάθε σχέση που αγγίζει ένα τραύμα είναι ένα δώρο το οποίο αν τολμήσουμε να το ανοίξουμε θα μας οδηγήσει στην απελευθέρωση.Το παιδικό τραύμα είναι ένα σεντούκι με χρυσό το οποίο όσο το κουβαλάμε σφραγισμένο είναι βάρος και με την πάροδο του χρόνου το σεντούκι αυτό βαραίνει όλο και περισσότερο όσο του προσθέτουμε φόβο.Η αίσθηση της ντροπής και της κριτικής είναι ανασταλτικοί παράγοντες της τόλμης και της ελευθερίας.Το κλειδί το έχουμε «εμείς»,κάπου το έχουμε καταχωνιάσει… μέσω της συντροφικής σχέσης το σεντούκι όπως και το κλειδί αρχίζει και αναδύεται καθώς φωτίζεται χάρη του συντόφου μας.

Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να είμαστε ΖΩΗ

 

Είμαστε αυτοί που έχουμε ακόμα καρδιές αληθινές 
και δεν συμβιβαζόμαστε με τις εύκολες απαντήσεις. 

Κρατάμε κοντά στον παλμό της ζωής το χτυποκάρδι μας 
και μέσα από τους κεραυνούς περνάμε στο φως.

Καθημερινά γκρεμίζουμε στο βωμό της εμπειρίας 

κάθε τι ψεύτικο επιτρέποντας στην Αγάπη 

να διεισδύει μέσα σε κάθε κύτταρο μας.

 
Κι αν πέφτουμε, σηκωνόμαστε… 
Κι αν εγκλωβιζόμαστε, ελευθερωνόμαστε.. 
Ξανά και ξανά, ακούραστα… 

Αυτοί είναι οι τέσσερις κανόνες της ζωής· δεν υπάρχουν άλλοι (ANDRE MAUROIS)

 

Σας είπαν ότι οι παλαιές ηθικές αξίες είναι ξεπερασμένες. Λάθος. Εάν απογυμνώσετε τη σημερινή ανθρωπότητα από τις λέξεις που την περιβάλλουν, αυτό που ξεπροβάλλει είναι πάντα ο ίδιος προαιώνιος άνθρωπος.

Συγγραφείς εξαγγέλλουν το τέλος του κλασικού πολιτισμού. Ισχυρίζονται ότι «οφείλουμε να αποδεχτούμε το αυτονόητο». «Με τον 20ό αιώνα» λένε «κλείνει οριστικά μία περίοδος πέντε χιλιάδων χρόνων της ανθρωπότητας –η περίοδος των μεγάλων κλασικών πολιτισμών– και έρχεται μια νέα, που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με την προηγούμενη· και δεν πρόκειται για μια νέα παραλλαγή της ψυχής, που θα πραγματωθεί μέσα σ’ ένα ιστορικά προκαθορισμένο σώμα, αλλά για μια εντελώς νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα».

Πώς; Μια νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα; Διαφωνώ. Δεν υπάρχει νέο σώμα. Σάμπως όλοι δεν διαθέτουμε μία καρδιά, ένα συκώτι, αρτηρίες και νεύρα, ακριβώς όπως και ο άνθρωπος του Κρο-Μανιόν; Όσο για την ψυχή, οι ηθικές αξίες δεν επινοήθηκαν αυθαίρετα από τίποτα ξεμωραμένους ηθικολόγους. Υφίστανται γιατί, χωρίς αυτές, καμία κοινωνία αλλά και καμία ευτυχία δεν μπορούν να επιβιώσουν.

Θα ξεκινήσω λοιπόν υπενθυμίζοντάς σας ορισμένους κανόνες τόσο παλαιούς όσο και ο πολιτισμός, οι οποίοι εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και στη σημερινή εποχή της νέας τεχνολογίας και των μηδενιστικών φιλοσοφιών.