ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η μεταφορά του βαρέως πάσχοντα υποκρύπτει κινδύνους τόσο για τον ίδιο όσο και για το προσωπικό μεταφοράς. Για το λόγο αυτό η απόφαση για μεταφορά σε κάθε περίπτωση πρέπει να λαμβάνεται αφού έχουν εκτιμηθεί τα προσδοκώμενα οφέλη από τη διακομιδή και η πιθανοί κίνδυνοι1•
Η βασική ανάγκη για μεταφορά προκύπτει από την αδυναμία να καλυφθούν οι απαιτήσεις του ασθενούς τόσο σε έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό όσο και σε τεχνολογικό εξοπλισμό στο χώρο όπου ήδη νοσηλεύεται. Η δημιουργία εξειδικευμένων δομών όπως οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, η εισαγωγή στη καθ' ημέρα κλινική πράξη σύνθετων απεικονιστικών εξετάσεων, η ανάπτυξη νέων θεραπευτικών μέσων από ειδικότητες όπως η καρδιολογία και η επεμβατική ακτινολογία διαφοροποίησαν σημαντικά τις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής όσον αφορά στην επιβίωση ασθενών που μέχρι πριν από λίγα χρόνια κατέληγαν στο τόπο του συμβάματος.
Ταυτόχρονα όμως το υψηλό κόστος, που συνοδεύει την εισαγωγή της σύγχρονης τεχνολογίας καθώς και η συνακόλουθη ανάγκη στελέχωσης των νοσηλευτικών μονάδων με προσωπικό, καθιστά πρακτικά δυνατή την παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Συνεπώς, δεδομένης της οργάνωσης των νοσηλευτικών ιδρυμάτων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, η δευτερογενής διακομιδή του βαρέως πάσχοντα σε διάφορα τμήματα του νοσοκομείου (ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΉ ΜΕΤΑΦΟΡΑ), όσο και σε απομακρυσμένες νοσηλευτικές μονάδες (ΔΙΑΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ) αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα της όλης νοσηλευτικής φροντίδας και όχι ένα σπάνιο γεγονός. .
Είναι προφανές ότι η περίοδος της μεταφοράς είναι ένα χρονικό διάστημα αστάθειας για τον ασθενή. Η πιθανότητα επιπλοκών είναι σαφώς αυξημένη, γεγονός το οποίο οφείλεται αφενός μεν στην υποκείμενη παθολογία του βαρέως πάσχοντα, αφετέρου δε στις ιδιαιτερότητες της ίδιας της διακομιδής.