Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι το πόσοι θα πεθάνουν από τον κορωνοϊό ή το πόσοι δεν θα αρρωστήσουν. Το μεγάλο ερώτημα είναι το αν θα μάθει η ανθρωπότητα κάτι και τι θα είναι αυτό/ά μετά το τέλος της πανδημίας.
Για παράδειγμα θα μπορούσε να μάθει πως τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Πως είμαστε όλοι μας αναλώσιμοι και πως ένας μικροσκοπικός και αόρατος ζωντανός οργανισμός είναι ικανός να διαλύσει ένα γιγάντιο και πολύπλοκο μηχανισμό συσσώρευσης πλούτου, όπως ακριβώς είναι δηλαδή ένα μέρος του παγκόσμιου συστήματος που εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα. Το άλλο μέρος αυτού είναι ο μηχανισμός ελέγχου που ασκεί ανηλεώς καθημερινά, για να μπορεί απρόσκοπτα να συσσωρεύει τον πλούτο της Γης και των ανθρώπων.
Αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν οι κυβερνήσεις και τα κράτη τώρα. Να ελέγξουν τα πλήθη με στρατιωτικούς νόμους και καραντίνες. Τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών όμως δεν είναι για τους ανθρώπους. Είναι για το σύστημά τους που τώρα κλυδωνίζεται. Τρέμουν την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και του υγειονομικού συστήματος. Τρέμουν τον πανικό των μαζών μήπως στραφεί ενάντια στην κανονικότητα που καταρρέει μέρα με τη μέρα.
Πόσο πραγματικά νοιάζονται όμως όλοι αυτοί που δεκαετίες ευαγγελίζονται τα πάντα με γνώμονα το χρηματικό κέρδος; Αυτοί που τώρα παρακαλούν και απαιτούν από τον κόσμο να μείνει σπίτι του και να σκεφτεί τον συνάνθρωπο είναι οι ίδιοι που καλλιέργησαν με τέχνη τον ανθρωπότυπο του σήμερα.
Τον άνθρωπο που νοιάζεται μόνο για το τώρα και μόνο για τον εαυτό του. Τον άνθρωπο που εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα για να ικανοποιεί το εγώ του και τις ιδιοτελείς επιθυμίες του. Τον άνθρωπο που καταναλώνει ολημερίς όλη τη σαβούρα που προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ και τους εντεταλμένους κανιβάλους.