Μην παραδίνεσαι στην δυστυχία

Η δυστυχία είναι σαν μια μολυσματική ασθένεια και εξαπλώνεται γρηγορότερα απ’ ότι η αρρώστια… Η ενέργειά της πυροδοτεί με φόβο και αρνητικότητα τα «πάντα» και μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε της επιτρέψει να τον πλησιάσει.

Γι΄ αυτό κάθε φορά που παραδίνεσαι στην δυστυχία χρειάζεται να ξέρεις ότι δεν "μολύνει" μόνο την ύπαρξη σου ολόκληρη αλλά κι όλους όσους είναι γύρω σου… Και αφού "τα πάντα είναι ένα" η μόλυνσή της προχωρά ακόμα πιο πέρα, μολύνοντας τη συλλογική ανθρώπινη ψυχή, στην οποία ανήκουμε όλοι…

Μην παραδίνεσαι λοιπόν αμάχητη σε αυτήν… βρες μέσα στην ημέρα σου, ακόμα κι αν σε περιτριγυρίζουν δυσκολίες το τρόπο και το χρόνο να ξεφύγεις από την μέγγενη της….

Η απλότητα ορισμένων προέδρων κρατών

Ο πρόεδρος της Αυστρίας στο μετρό

Συνήθως σχολιάζονται οι κρατικοί αξιωματούχοι για θέματα που άπτονται του δημοσίου συμφέροντος και όχι τόσο για την απλότητα και τη σεμνότητά τους, τις προσωπικές ιδιαιτερότητες.

Φωτογραφία του προέδρου της Αυστρίας, Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν , αναδύεται στα αυστριακά μέσα ενημέρωσης αυτές τις ημέρες, ενώ πηγαίνει στην εργασία του με το μετρό έχοντας σημειώσεις στο χέρι για τις καθημερινές δραστηριότητές του.

Η τριγωνική θεωρία της αγάπης

Τι είναι η αγάπη; Πώς μπορούμε να την ορίσουμε; Είναι η αγάπη ένα πράγμα ή ένα σύνολο από πολλά πράγματα; Υπάρχουν διαφορετικά είδη αγάπης; Είναι η αγάπη η ίδια για διαφορετικούς τύπους σχέσεων; Ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Ήδη από το 1886, ο Richard von Krafft-Ebing καθόρισε 5 είδη αγάπης: την αληθινή, τη συναισθηματική, την πλατωνική, τη φιλική και την αισθησιακή.

Αρκετές δεκαετίες αργότερα, ο ψυχοθεραπευτής A. Ellis πρότεινε πρόσθετες ποικιλίες αγάπης που περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές μορφές και βαθμούς, όπως τη συζυγική αγάπη, τη γονική αγάπη, την οικογενειακή αγάπη, τη θρησκευτική αγάπη, την αγάπη για ανθρωπότητα, την αγάπη για τα ζώα, την αγάπη για τα πράγματα, την αυτο-αγάπη, έρωτα, τη ψυχαναγκαστική αγάπη, κλπ.

Η τριγωνική θεωρία της αγάπης:

Το 1986 ο ψυχολόγος R. Sternberg πρότεινε την τριγωνική θεωρία της αγάπης, κατά την οποία στο εσωτερικό μιας ερωτικής σχέσης υπάρχουν 3 συστατικά στοιχεία: 1) Η οικειότητα που περιλαμβάνει την εγγύτητα, τη φροντίδα και τη συναισθηματική υποστήριξη, 2) Το πάθος που αναφέρεται στη φυσική έλξη και τη σεξουαλικότητα και 3) Τη δέσμευση, την απόφαση, δηλαδή, σε βραχύ χρόνο να είσαι και να μείνεις με κάποιον και μακροπρόθεσμα, τα κοινά σχέδια και οι κοινές κατακτήσεις δύο ανθρώπων. Από την μίξη αυτών των τριών στοιχείων, προκύπτουν επτά τύποι Αγάπης, επτά μορφές ερωτικής σχέσης που καλύπτουν όλα τα είδη των σχέσεων που είναι δυνατά στην ερωτική εμπειρία, με έναν 10 τύπο, τον τύπο Ο ή την Μορφή της μη Αγάπης να μην υπολογίζεται καθόλου.

H θεωρία που ξεκίνησε να αναπτύσσει το 1988, ανέπτυξε περαιτέρω με βιβλία του το 2004 μέχρι και σήμερα. Η θεωρία του, συνεκτική, απλή και απόλυτα κατανοητή, δίνει ένα πολύ χρήσιμο εξηγητικό μοντέλο για όλα τα είδη της σχέσης που συναντάμε γύρω μας. Και πιθανόν ένα πολύ καλό εργαλείο ανάλυσης και κατανόησης για το τι συμβαίνει στη ζωή μας και στην ζωή των ανθρώπων γύρω μας.

Τα 7 είδη ερωτικής σχέσης που προκύπτουν από την Τριγωνική Ερωτική Θεωρία του Sternberg φαίνονται παρακάτω στο σχήμα:

Χρήμα και Ευτυχία: Έννοιες αντίθετες;

Το χρήμα είναι το κυριότερο μέσο συναλλαγής παγκοσμίως.

Υπάρχει για να κοστολογεί την αξία του εκάστοτε προϊόντος και για να καθορίζει τη διαδικασία της συναλλαγής. Δημιουργήθηκε για τη βελτίωση της οικονομίας και αντικατέστησε την ανταλλαγή των προϊόντων, οι οποίες εμφάνιζαν σοβαρές ελλείψεις.

Διαχρονικά, το χρήμα συμβόλισε τη δύναμη, την ευκολία για την απόκτηση αγαθών, την απομάκρυνση του έντονου άγχους για το αύριο. Είναι το μέσο που βοηθάει στη βελτίωση της ζωής, όπως και στην απόκτηση των αγαθών που συντηρούν τη ζωή. Την επιστημονική πρόοδο και τα διαπλανητικά ταξίδια, όπως τη βελτίωση της μόρφωσης, τις έχουν πραγματοποιήσει κράτη με ισχυρή οικονομική δύναμη. Η έλλειψη χρήματος στους περισσότερους ανθρώπους φέρνει την ανησυχία, τις διαπροσωπικές έριδες, τις αντιπαραθέσεις και το άγχος.

Από παλιά…

Το χρήμα πάντοτε απασχολούσε τους ανθρώπους. Διαχρονικά παρατηρείται ένα έντονο ενδιαφέρον για αυτό και τα συναισθήματα που γεννά στους ανθρώπους. Ο Κρέοντας στην Αντιγόνη το αναφέρει σαν «την πηγή όλων των κακών», ικανό να αλλοιώσει συνειδήσεις και να αλλάξει ακόμα και αποφάσεις της δικαιοσύνης.

Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τη φιλαργυρία επίσης ως «την πηγή όλων των κακών». Ο Σωκράτης περιφρονούσε τα πλούτη και δίδασκε τους νέους να ασχολούνται για τη σωτηρία της ψυχής τους. Ο σκληρός πλούσιος στο μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς, μετά από ένα ισχυρό σοκ, αποφασίζει να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος και αντιλαμβάνεται πως δεν πρέπει να αγαπάς τα αντικείμενα αλλά τους ανθρώπους.

ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝΤΡΟ

Να είμαι δέντρο!  Να είμαι φως, νερό και αέρας! Είμαι δέντρο και έχω μητέρα, πατέρα, αδέλφια, ανήκω σε μια μεγάλη οικογένεια!

Μέσα στα φυλλώματα μου γεννιούνται καθημερινά μικρά και μεγάλα θαύματα!
Αιώνια δημιουργώ  φωλιές από αγκαλιά να φιλοξενούνται μικρά πουλιά και ζώα! Να  τρέφονται με τους καρπούς μου, να πίνουν το νερό της πρωινής δροσιάς που αναβλύζει από τα κλαδιά και τα φύλλα μου, όλα αυτά  που δίνουν στη ζωή συνέχεια, που γίνονται αέναα, άπειρα!

Τα παιδιά μου είναι κλαδιά που ορθώνουν το βλέμμα στον ήλιο, οι ρίζες μου αλυσίδα προγόνων που στηρίζει το σπίτι μου βαθειά μέσα  στο κέντρο της γης! Οι χυμοί  μου διαποτίζουν τη γη και διαχέονται στον ουρανό! Δέχομαι τη ζωτική ενέργεια θρέψης από το κέντρο της πηγής και στη γη επιστρέφω τη δική μου ενέργεια να θρέψει με τη σειρά της κάθε ζωντανό κύτταρο και οργανισμό!

Είμαι δέντρο και με κάθε μου θρόισμα ταξιδεύω, τα ταξίδια μου τα κάνω με ήλιο και βροχή, εκστατικά θαυμάζοντας, αγγίζοντας τον κόσμο σε κάθε ανατολή και σε κάθε δύση! Ταξιδεύω στην άκρη του ορίζοντα τρέχοντας πίσω από ένα φεγγάρι που γεμίζει ή αδειάζει, παρέα με αστέρια που με ξεναγούν σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, διδάσκοντας με να απολαμβάνω το χώρο μου και τον κυκλικό ρυθμό του χρόνου που τον συνοδεύει !

Ξεκινῶντας μὲ τὰ ἁπλᾶ καὶ αὐτονόητα…

Ἡ κοινὴ διαπίστωσις τῶν πραγματικὰ Ἐλευθέρων Ἀνθρώπων εἶναι μία: ὁ τρόπος αὐτοπαγιδεύσεώς μας εἶναι, τελικῶς, ἡ βολικὴ ἐπιλογή μας. Δὲν μᾶς παγιδεύουν ἀλλὰ μόνοι μας συμβιβαζόμεθα.

Οἱ ἴδιες τακτικές, τῆς ἰδίας συμμορίας ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἐλέγχει τοὺς πάντες μὲ τὸ ἁπλούστατον ἐργαλεῖον τῆς διασπορᾶς φόβου, ἀνασφαλειῶν καὶ ἀγνοίας εἶναι τὰ κύρια ἐργαλεία καταστολῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ πληθυσμοί, παγκοσμίως, διατηρῶνται ἐν ἀγνοίᾳ τους σὲ συνθῆκες ἀφασίας καὶ ἀδαοσύνης, ἐνᾦ οἱ πραγματικὲς γνώσεις καθίστανται προνόμιο μόνον τῶν «ἐκλεκτῶν» μελῶν τῆς συμμορίας.

Μελετῶντας Ἱστορία διαπιστώνουμε εὔκολα πὼς οὐδέποτε ἕνας ἐξουσιαστής, ποὺ ἐσέβετο τὸν ἑαυτόν του, θὰ ἄφηνε ἀνεξέλεγκτα τὰ …προβατάκια του, διότι γιὰ νὰ εἶναι ἐξουσιαστὴς σημαίνει πὼς ξεπέρασε κι ἄφησε πίσω του πολλοὺς ἄλλους ποὺ ἤθελαν νὰ γίνουν ἐξουσιαστὲς ἐκτοπίζοντάς τον. Οἱ μηχανισμοὶ ὅμως ἐπιβολῆς του ἦσαν καὶ παραμένουν πανομοιότυποι, ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Φόβος, ψέμμα καὶ παραπληροφόρησις. Τὰ ὅπλα αὐτὰ ὅμως εἶναι κύβδηλα καὶ εὔκολα ἀκυρώνονται, ἀρκεῖ ὁ Ἄνθρωπος νὰ ἀποφασίσῃ νὰ τὰ ἀκυρώσῃ. Συνεπῶς φωτίζοντας (καὶ τελικῶς σκορπίζοντας) τὴν ἄγνοια, τὸ κυριότερο δομικὸ στοιχείον τῶν φόβων, ἀκυρώνονται, ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ψέμματα καὶ ἡ ἀλήθεια φωτίζει τὰ πάντα, ἐνᾦ ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ ὁ ἄνθρωπος ξεκινᾶ νὰ ἀγνοῇ τὶς παραπληροφορίες κι ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν καταστέλουν κι  ἐπιτυγχάνει νὰ καταργήσῃ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν -ἐπιπλάστων- ἐξουσιῶν τους ἐπάνω του.

Ο μεγαλύτερος κλέφτης ονείρων είναι ο φόβος

Γράφουν οι Μαρία Σαλεμή – Αντωνίου και ο Αθανάσιος Αντωνίου.

«Ο φόβος σκοτώνει πολύ περισσότερους ανθρώπους από ότι ο θάνατος.»  George Patton.

Πραγματικά παίρνοντας αυτή τη φράση ως αφορμή σκεφτήκαμε πόσες φορές ένας άνθρωπος πεθαίνει πριν τελικά πεθάνει ;
Πόσες φορές ο φόβος σκότωσε τη ζωή και τα όνειρα του;
Τι ζωή ζει ο άνθρωπος , με κλεμμένα ή σκοτωμένα τα όνειρα του;
Πόσες φορές ο φόβος του έκλεψε τη ζωή ,τη χαρά ,την ευτυχία;
Πόσοι άνθρωποι επιβιώνουν χωρίς να ζουν ;
Πίσω από όλα αυτά και πολλά άλλα, αυτός .
Ο μεγαλύτερος και πιο ύπουλος εχθρός του ανθρώπου . Ο φόβος.
Λες και μας περιμένει στη γη, πριν έρθουμε.
Ακόμη δεν έχουμε γεννηθεί και ο φόβος παραμονεύει…
Σε ένα κόσμο ,που ακόμη και εάν γελάσει πολύ κάποια στιγμή, φροντίζει να το διορθώσει λέγοντας , «σε καλό να μου βγει..».

Φόβος, φόβος φόβος,..άλλες φορές φανερός ,άλλες αφανής αλλά πάντα στη σκηνή, πρωταγωνιστής ή κομπάρσος στο έργο της ζωής του καθενός.
Το ξέρουν αυτό καλά, αυτοί που κρατούν τα ηνία της ανθρωπότητας. Ξέρουν ότι οι άνθρωποι «πρέπει να φοβούνται».
Ξέρουν ότι στα χέρια τους ο φόβος είναι « ένα εργαλείο διαχείρισης της ανθρώπινης συνείδησης».

Πώς το θείο βοήθησε να γίνει η Γη κατοικήσιμη πριν την εμφάνιση του οξυγόνου

Η χαρτογράφηση των δεσμών και των τύπων δόνησης των μορίων που περιέχουν τα ισότοπα του θείου βοηθάει να ριχθεί φως στις χημικές αντιδράσεις που έλαβαν χώρα στην ατμόσφαιρα της Γης κατά τη διάρκεια της Αρχαιοζωικής εποχής, πριν η ατμόσφαιρα οξυγονωθεί, περίπου πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Η εποχή αυτή είναι ένας γεωλογικός (μεγα)αιώνας (ο Αρχαιοζωϊκός) που διήρκησε από 4 δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Τότε έγινε η ανάδυση της πρώτης ζωής στη Γη, όμως αυτά τα μικρόβια ήταν αναερόβια, που σημαίνει ότι δεν ανέπνεαν οξυγόνο. Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής διάρκειας, η ατμόσφαιρα της Γης δεν περιείχε κανένα μόριο οξυγόνου. Αντί αυτού, η ατμόσφαιρα ήταν πλούσια με άτομα όπως του άνθρακα και ιδίως του θείου.

Το θείο στην ατμόσφαιρα της Γης στον Αρχαιοζωικό αιώνα αναδύθηκε από τη ηφαιστειακή δραστηριότητα και μέσω μιας διαδικασίας που αποκαλείται ανεξάρτητη (της) μάζας κλασματοποίηση (mass independent fractionation), τα διάφορα ισότοπα θείου (άτομα θείου που περιέχουν τον ίδιο αριθμό πρωτονίων αλλά διαφορετικούς αριθμούς νετρονίων) εμπλουτίστηκαν με έναν τρόπο που δεν συσχετίζονταν με τη μάζα τους. Στοιχεία ότι συνέβη αυτό βρέθηκαν στις επιφανειακές αποθέσεις που χρονολογούνται πίσω στον Αρχαιοζωικό και ήταν αυτά τα ισότοπα θείου, ως μέρη μορίων όπως υδρόθειο (H2S) και διοξείδιο του θείου (SO2), που μεταβόλιζαν τα μικρόβια απελευθερώνοντας οξυγόνο στο πλαίσιο της διαδικασίας και ξεκινώντας τη διαδικασία οξυγόνωσης της ατμόσφαιρας της Γης – μια εξέλιξη που αναφέρεται ως Γεγονός της Μεγάλης Οξείδωσης.

Επειδή το θείο οξειδώνεται γρήγορα σε ένα πλούσιο σε οξυγόνο περιβάλλον και στη συνέχεια απομακρύνεται από την ατμόσφαιρα με την κατακρήμνιση και απόρριψη στον ωκεανό, η χημεία του θείου της πρώιμης Αρχαιοζωικής ζωής καταργήθηκε σταδιακά και χάθηκε με τον χρόνο. Ωστόσο, κατανοώντας τη διαδικασία της ανεξάρτητης (της) μάζας κλασματοποίησης, θα ήταν δυνατόν να μάθουμε περισσότερα σχετικά με την ατμόσφαιρα της προ-οξυγονωμένης Γης και τις συνθήκες στις οποίες έζησε η πρώτη ζωή στη Γη.

Η διεργασία πίσω από τη ανεξάρτητη (της) μάζας κλασματοποίηση του θείου παραμένει αβέβαιη, όμως οι δυο πιο δημοφιλείς υποθέσεις είναι είτε η φωτόλυση (ο διαχωρισμός των μορίων) με την υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου ή οι αντιδράσεις μεταξύ στοιχειακού θείου. «Ωστόσο, το πραγματικό φαινόμενο, αντίδραση ή μηχανισμός είναι ακόμη υπό αναγνώριση», λέει ο Dmitri Babikov, Καθηγητής Φυσικοχημείας και μοριακής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Marquette στο Milwaukee, του Wisconsin.

«Δόξα τω Θεώ, κάποιος με άκουσε. Κάποιος γνωρίζει πώς είμαι εγώ». (CARL ROGERS)

Όταν αναφέρω ότι απολαμβάνω να ακούω κάποιον, εννοώ φυσικά να ακούω σε βάθος. Εννοώ ότι ακούω τα λόγια, τις σκέψεις, τη διαβάθμιση των συναισθημάτων, το προσωπικό νόημα, ακόμη και το νόημα που βρίσκεται πίσω από τη συνειδητή πρόθεση του ομιλητή. Μερικές φορές, επίσης, σε ένα μήνυμα που επιφανειακά δεν είναι πολύ σημαντικό, ακούω μια βαθιά ανθρώπινη κραυγή που βρίσκεται θαμμένη κι άγνωστη, πολύ βαθιά κάτω από την επιφάνεια του προσώπου.

Έτσι, έμαθα να ρωτώ τον εαυτό μου: «Μπορώ να ακούω τους ήχους και να νιώθω τη μορφή που έχει ο εσωτερικός κόσμος του άλλου προσώπου; Μπορώ να φέρνω στο προσκήνιο αυτό που λέει στο βάθος του, ώστε να νιώθω τα νοήματα που φοβάται, τα οποία, όμως, θα ήθελε να μοιραστεί, καθώς και εκείνα που γνωρίζει».

Θα σας αναφέρω ένα σύντομο παράδειγμα. 

Πριν από λίγο καιρό, μου τηλεφώνησε για κάποιο ζήτημα ένας φίλος με τον οποίο δεν ζούμε στο ίδιο μέρος. Τελειώσαμε τη συνδιάλεξη και έκλεισα το τηλέφωνο. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποίησα πραγματικά τον τόνο της φωνής του. Είπα στον εαυτό μου ότι πίσω από το θέμα που συζητούσαμε φαινόταν να υπάρχει κάποιο ίχνος απογοήτευσης, αποθάρρυνσης, ακόμη και απελπισίας, που δεν σχετιζόταν με το θέμα της συζήτησής μας. 

Το ένιωσα τόσο έντονα, που του έγραψα ένα γράμμα αναφέροντας ορισμένα στοιχεία γι’ αυτό που ένιωσα: «Μπορεί να κάνω και λάθος σε αυτό που πρόκειται να πω, και, αν κάνω, να πετάξεις το γράμμα στο καλάθι των αχρήστων· συνειδητοποίησα όμως, αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, ότι ακουγόσουν σαν να ένιωθες πραγματική απογοήτευση και πόνο, ίσως και πραγματική απελπισία».