Του Τάσου Δαφνομήλη-Συνθετική Συμβουλευτική
Ως παιδιά είχαμε ανάγκη τους γονείς μας για ευνόητους λόγους. Ένας σημαντικός λόγος ήταν ότι για κάποιο διάστημα ήταν αυτοί υπεύθυνοι για την υλοποίηση των αναγκών μας τόσο των συναισθηματικών όσο και των υλικών. Οι γονείς δεν είναι τίποτε άλλο από άνθρωποι που κάνουν λάθη, και μαθαίνουν τις περισσότερες φορές εκείνη τη στιγμή το δύσκολο ρόλο του γονέα.
Οι περισσότεροι γονείς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις που έχουν αποκομίσει και δομήσει από τα δικά τους παιδικά χρόνια, από τους δικούς τους γονείς δηλαδή. Οι πεποιθήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από κάποιες παγιωμένες άκαμπτες σκέψεις οι οποίες εκφράζονται με ένα στερεότυπο τρόπο έκφρασης. Οι περισσότεροι γονείς δίχως να το θέλουν, έχοντας μάλιστα καλή πρόθεση, προβάλλουν στα παιδιά τους το φόβο τους με διάφορους έμμεσους τρόπους, μερικοί από αυτούς είναι: η υπερπροστασία, ο αυταρχισμός, οι φοβίες, η σύγκριση, η απουσία έκφρασης συναισθήματος, η αδιαφορία ως προς τις ανάγκες του παιδιού. Άλλοι γονείς θέτουν σε προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες και ύστερα του παιδιού, άλλοι πάλι επίσης δεν σκέφτονται τι αντίκτυπο έχει η συμπεριφορά τους στον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού. Άλλοι γονείς δυσκολεύονται να αποκωδικοποιήσουν την πραγματική ανάγκη του παιδιού, δυσκολεύονται δηλαδή να ακούσουν το παιδί τους με συνέπεια να πράττουν σύμφωνα με αυτό που φαντάζονται ότι συμβαίνει και όχι σύμφωνα με αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα είναι ανθρώπινα γονεικά λάθη, τα οποία γίνονται στις περισσότερες έως όλες τις οικογένειες. Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος. Αυτές οι λανθάνουσες συμπεριφορές δημιουργούν και προκαλούν στο παιδί μία τραυματική εμπειρία, το λεγόμενο τραύμα. Ως τραύμα ονομάζεται η επώδυνη εμπειρία που βιώνει ένα παιδί συνήθως από το γονιό του. Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να φωτίσουμε και το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στο παιδί.