Ο γέρος που ήξερε τα πάντα για το σεξ

Δεν θα πιστέψετε τι μου συνέβη χτες παίδες μου αγαπημένοι. Πήγαινα σινεμά. Θα συναντούσα μπροστά στο Δαναό τον Νίκο. (Το ζετέμ μου. Ναι, μάλιστα, καινούριο, φρεσκότατο, σκάστε κουτσομπόληδες).

Είχα ντυθεί, παρφουμαριστεί, είχα κάνει μάσκα με μοσχαρίσια μπριζόλα όπως ο Κωνσταντάρας στις παλιές ταινίες και πήγαινα σα φωταγωγημένη φρεγάτα στο ραντεβού μου.

Πρώτο ραντεβού, με πιάνετε. Αγωνία και λοιπά. Χωρίς λόγο. Απ΄ αυτήν την ωραία που ξαφνικά δεν είναι πια και τόσο ωραία γιατί σου κόβει τα πόδια και πώς να πας στο ραντεβού με κομμένα πόδια; Ξέρετε.

Στη διασταύρωση Κηφισίας- Αλεξάνδρας κατέβηκα από το λεωφορείο και το έκοψα με τα πόδια προς τα πάνω. Προφανώς έτρεχα κάπως άτσαλα από την ανυπομονησία μου γιατί σκόνταψα σε κάτι που αρχικά νόμιζα πως ήταν ένας τεράστιος μπόγος αλλά τελικά απεδείχθη πως ήταν ένας παππούς.

Έπιασε το πλευρό του ο φουκαράς βγάζοντας ένα μικρό αναστεναγμό. Τρελάθηκα. Κλωτσάς και άστεγους μωρή; Επέπληξα τον ερωτευμένο εαυτό μου.

Έσκυψα αμέσως ενοχικά να δω τι βλάβες προξένησα.

Ο παππούς όμως προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με άρχισε στα γαμοσταυρίδια. Μου χαμογέλασε.

-Δεν πονάτε; Που πονάτε; ρώτησα αγωνιωδώς

"Αγκαλιάζοντας την Αγάπη"

Μόνο ένα άγγιγμα με αγάπη φτάνει για να φέρει στα χείλη ένα πλατύ χαμόγελο και μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη να θεραπεύσει την ψυχή...

Η Καρδιά μας, είναι η πηγή της Αγάπης και είναι φτιαγμένη με τέτοιον τρόπο ώστε να εκφράζει την ομορφιά, τη συμπόνια και τη συγχώρεση, τις ύψιστες μορφές της αγάπης. Τα χέρια μας όσο περίεργο κι αν φαίνεται είναι η προέκταση της καρδιάς μας και το άγγιγμα είναι μια λειτουργία αγάπης. 

Δυστυχώς μέσα στο πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει πώς να αγγίζουμε, πού να αγγίζουμε, πόσο βαθιά να αγγίζουμε. Έχουμε ξεχάσει να αγγίζουμε γενικώς και δεν επιτρέπουμε και στους άλλους να μας αγγίξουν. Είμαστε δειλοί με το άγγιγμα γιατί σταματήσαμε να το αισθανόμαστε και αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε. Δώσαμε σε αυτήν την όμορφη λέξη ένα σεξουαλικό χρώμα και από τότε το φοβηθήκαμε και αποστασιοποιηθήκαμε από το άγγιγμα αφήνοντας το σώμα να διψάει για μια καθαρή, ανθρώπινη, σωματική επαφή.

Δεν χρειάζονται λόγια δυο σώματα για να κατανοήσουν αυτό που συμβαίνει ανάμεσα τους, γιατί μπορούν να το νιώσουν. 

Εκείνες τις στιγμές που αγγίζονται τα σώματα, που αγκαλιάζονται και βαθιά σιωπή  τα τυλίγει, που η ενέργεια κυλάει από καρδιά σε καρδιά χωρίς σκέψη, χωρίς εμπόδια μυαλού, που απλά υπάρχουν ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου, που δεν υπάρχει χρόνος αλλά και οι δυο ταυτόχρονα βιώνουν το "είμαι", αυτές οι στιγμές ανάμεσα στους ανθρώπους μπορούν να γίνουν στιγμές βαθιάς θεραπείας σε όλα τα επίπεδα γιατί γαληνεύει το μυαλό, απλώνεται η καρδιά και αγαλλιάζει η ψυχή...

Φανταστείτε πώς θα είχε εξελιχθεί ο κόσμος και η κοινωνία που ζούμε αν μπορούσαμε όλοι να αγγίζαμε και να αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον με αγγίγματα καρδιάς...

Δὲν κερδίζονται οἱ μάχες δίχως συνειδητοποιημένους μαχητές!!!

Τὸ νὰ πηγαίνῃ κάποιος σὲ μίαν μάχη …μπουλουκιδῶν, εἶναι σὰν νὰ ἔχῃ διασφαλίση, ἐκ τῶν προτέρων, τὴν ἧττα του ἤ, ἀκόμη, καὶ τὴν …σφαγή του. Οἱ μάχες ἀπαιτοῦν ὅσο τὸ δυνατὸν καλλίτερα προετοιμασμένους πολεμιστές. Τὰ μπουλούκια, ἐνίοτε, ἦσαν καὶ τὰ καλλίτερα …σφάγια.

Εἴμαστε λοιπόν ἐμεῖς πολεμιστές; 
Ἔχουμε μάθη μέ ὐπομονή κι ἐπιμονή νά προπονούμεθα καταλλήλως γιά νά μπορέσουμε, σιγά-σιγά, νά συγκροτήσουμε τόν ἀναγκαῖο «στρατό» μας, πού θά ἀντιμετωπίσῃ ἐπιτυχῶς κάθε ἐχθρό;
Ἐὰν ὄχι, τότε δὲν χάσαμε μάχες, διότι δὲν δώσαμε μάχες.
Οἱ μάχες δίδονται μόνον ἀπὸ πολεμιστὲς καὶ οὐδέποτε ἀπὸ ὄχλους.

Καί τί κάνουμε;
Σηκώνουμε τά χέρια ψηλά καί παραιτούμεθα;
Ὄχι φυσικά… Τὸ ἀντίθετον. 
Ἀρχίζουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε, σιγά-σιγά, ἀλλὰ σταθερά, τὸ ποιοὶ ἤμασταν, τὸ ποιοὶ ἔπρεπε νὰ εἴμαστε καί, καταληκτικῶς, τὸ ποιοὶ πρέπει νὰ γίνουμε. Ὁ καθεὶς μόνος του, βῆμα τὸ βῆμα, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ, ὁ καθεὶς μὲ τοὺς συντρόφους του, ποὺ θὰ ἐντοπίζῃ, ἕναν πρὸς ἕναν, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προετοιμασίας του, δύνανται σταδιακῶς νὰ συγκροτήσουν τὶς ἀναγκαίες ἐκεῖνες τάξεις τῶν πολεμιστῶν, ποὺ κάθε κοινωνία χρειάζεται, γιὰ νὰ πορευθῇ πρὸς τὴν ἀνάκτησιν τῆς Ἐλευθερίας της.

Όταν “συντονίζεσαι” με κάτι, το προκαλείς να συμβεί!

Στην αιχμή της επιστήμης και της τεχνολογίας, η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτική εξελίσσονται συνεχώς λόγω των κβαντικών υπολογιστών. Όταν η ικανότητα του τεχνικού υπολογιστή αρχίσει να συναγωνίζεται την ικανότητα μας να σκεφτόμαστε και να επεξεργαζόμαστε πληροφορίες ως άνθρωποι, τότε θα φτάσουμε σε μια ιδιαιτερότητα και μια υπέρ-νοημοσύνη που θα προκαλέσουν στην κοινωνία ανεξέλεγκτη τεχνολογική ανάπτυξη.

Ενώ πρόκειται να έρθει στο κοντινό μέλλον, μαθαίνουμε επίσης ότι αυτή η κβαντική δημιουργική δύναμη βρίσκεται ήδη στο παιχνίδι μέσω της αλληλεπίδρασης της ανθρώπινης συνείδησης και του υλικού κόσμου.

Στις αρχές του 1990, το περίφημο πείραμα των δύο σχισμών* απέδειξε ότι τα υλικά αντικείμενα μπορούν πραγματικά να αλλάξουν την σύνθεση τους.

Με άλλα λόγια, ο κόσμος γύρω μας δημιουργείται κάθε στιγμή και οι προσδοκίες μας για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος είναι αυτές που τον διαμορφώνουν. 

Για να αλλάξει η μορφή του ή η πορεία του, πρέπει να κατευθύνουμε την συγκέντρωση του μυαλού μας για να οραματιστούμε και να νιώσουμε κάτι διαφορετικό για τον εαυτό μας, και με τον καιρό και την επανάληψη, αυτή η πραγματικότητα τελικά θα διαμορφωθεί. 

Το συναίσθημα είναι το κλειδί.

Το εργαλείο της σκέψης

Όταν λέμε ότι η σκέψη είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ίσως εννοούμε ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο όπως η καρδιά ή τα πνευμόνια..

..ποτέ δεν αποφασίσαμε να χτυπήσει η καρδιά μας, ή να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μας.. αυτά θα λειτουργήσουν ούτως ή άλλως, όπως πρέπει, όταν πρέπει.. δεν τολμάμε όμως να αφήσουμε και τη σκέψη ελεύθερη να λειτουργήσει όπως πρέπει όταν πρέπει!

Αυτοθυσία

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως αυτοθυσία! Φαντάζομαι ότι Εγώ μπορώ να θυσιάσω τον Εαυτό Μου για κάτι, αλλά Εγώ μπορώ μόνο να τον θρέψω, να τον συνεχίσω, να τον δυναμώσω

Κάποιοι σκληροί άνθρωποι αδιαφορούν για νεογέννητα ζωάκια, τα βάζουν σε σακούλες σκουπιδιών και τα βάζουν στα σκουπίδια και μετά κάποιος αρκετά ευαίσθητος τα ελευθερώνει και τα φροντίζει. 

Όμως τα ζωάκια μπορούν να έχουν αρκετές ανάγκες και ο ελευθερωτής θέλει να τις καλύψει όλες, νιώθει ότι είναι πιο σημαντική η δική τους ευημερία από την δική του. 

Ο ελευθερωτής αρχίζει να πιέζει τον εαυτό του, να τον κακοποιεί (με παρόμοιο τρόπο που πριν κακοποιήθηκαν τα νεογέννητα), αρκεί να τους προσφέρει ό,τι τους χρειάζεται.

Η ευαισθησία του ελευθερωτή στο δράμα των νεογνών είναι κάτι και η μετέπειτα προσκόλληση στην ιδέα της αυτοθυσίας για χάρη των ελευθερωμένων ζώων είναι κάτι τελείως άλλο. 

Κρυφτό με τον εαυτό σου

Συνείδηση, η ιδιότητα του ανθρώπου να διατυπώνει κρίσεις για την ηθική βαρύτητα των ατομικών πράξεων, η επίγνωση της εξωτερικής πραγματικότητας, η αυτογνωσία και ο αυτοέλεγχος.

Η λέξη προέρχεται από το απαρέμφατο συνειδέναι του ρήματος σύνοιδα και σημαίνει γνωρίζω καλά. Που την βρήκαμε τελικά και πόσο πάει το κιλό ρε εμποράκο έτσι να κεράσω μερικούς στο νέο έτος.

Έχει λάβει κανείς υπόψιν του ότι πολλά πράγματα μέσα του είναι γνώσεις και εμπειρίες ενός γενετικού κώδικα που μεταφέρει δις δεδομένων σε ένα κόσμο του vdsl ; Αν μείνετε λίγες ώρες στο σκοτάδι και δείτε με τα μάτια της ψυχής και μεγαλώσατε με παππού και γιαγιά που βίωσαν απίστευτα πράγματα θα καταλάβετε των όγκο πληροφοριών που έχετε στο κεφάλι σας.

Εκεί δεν χρησιμοποιείς μυαλό αλλά νου, με τη νόηση δίνεις την δυνατότητα στο μυαλό να διαχειρίζεται δεδομένα των αισθήσεων και να διαμορφώνει τις έννοιες, τις κρίσεις, τους συλλογισμούς φθάνοντας στη γνώση της φυσικής και της κοινωνικής πραγματικότητας.