Κατερίνα Κωστάκη
Από την εποχή της Αφύπνισης μου μέχρι την σημερινή της Επιβίωσης ο δρόμος είναι μακρύς.
Ιστορίες, μηνύματα, όνειρα, συγχρονικότητες, οράματα, όλα ενσωματωμένα μέσα μου σαν μια αόρατη εικόνα από ένα Χθες που ίσως να μην υπήρξε ποτέ.
Όμως στο βάθος του σκοτεινού διανοητικού τούνελ εκεί που λάμπει το Φως , όλα είναι αληθινά και μοναδικά.
Αυτές οι λάμψεις της εσωτερικής πραγματικότητας μου είναι εκείνες που με καθοδηγούν μέχρι σήμερα και επίσης είναι εκείνες που κινούν το χέρι μου για να γράψω όσα γράφω.
Αυτή είναι η ενσωμάτωση των υψηλότερων δονήσεων που με καθοδηγεί σε αυτό το τούνελ της ανυπαρξίας και της αβέβαιης επιβίωσης, όταν γύρω καραδοκούν ύαινες, λύκοι και ποντίκια.
Η Φωνή φωνάζει «Προχώρα».
Πόνος μου είναι ότι θα περάσω απαρατήρητη από ανθρώπους, που ήθελα να στηρίξω.
Μόνη αγωνία μου τι θα απογίνουν οι άνθρωποι γύρω μου, που δεν καταδέχτηκαν χείρα βοηθείας.