Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν αποτέλεσμα του εσωτερικού διαλόγου ενός έφηβου:
"Είμαι τρελός…. Δεν ξέρω γιατί…. Μερικές φορές ξυπνάω και νιώθω σαν να έχω τρελαθεί… άλλες ημέρες αισθάνομαι εξαντλημένος, να «σέρνομαι".. Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν νιώθω καλά…. Εύχομαι να μην έχω τρελαθεί… δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου».
«Η καθημερινότητά μου μοιάζει με φυλακή, και εγώ παγιδευμένος σε ένα σώμα που αλλάζει συνεχώς, επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, στην ίδια ρουτίνα. Πρέπει να κάνω εκείνο ή το άλλο, ή δεν πρέπει να κάνω κάποια πράγματα. Μαθήματα, εξετάσεις… σπαταλώ όλη μου την ημέρα με ανθρώπους που πιέζομαι να βρίσκομαι μαζί τους. Έφηβοι που βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα».
«Πληγώνομαι στο σχολείο από δασκάλους, καθηγητές, αλλά πολύ περισσότερο από τους φίλους μου και τους συνομηλίκους μου! Δεν θέλω να πω σε κανέναν πόσο πληγωμένος και λυπημένος αισθάνομαι».
«Θέλω μόνο να κοιμάμαι… όταν κοιμάμαι δεν σκέφτομαι, δεν ανησυχώ, δεν στεναχωριέμαι….Δεν είμαι θυμωμένος»!
«Για να μην σκέφτομαι…. Βλέπω βιντεάκια στο YouTube ή σειρές, για να μην σκέφτομαι… δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο απαίσια είναι η μέρα μου!».
«Το δωμάτιό μου είναι ακατάστατο…. Χάλια! Έτσι όπως αισθάνομαι! Δεν αντέχω να έχω αυτές τις σκέψεις… με αναστατώνουν, με αποσυντονίζουν. Δεν ξέρω το γιατί. Είναι τρελό όλο αυτό»;
«Μαμά ξέρω ότι είσαι θυμωμένη μαζί μου. Δεν σε κατηγορώ. Δεν σου μιλάω πια…. απλά θυμώνω. Βρίζω, μιλάω άσχημα και σπάω πράγματα, γιατί αισθάνομαι σαν να έχει σπάσει κάτι μέσα μου!!!».
«Δεν ήμουν έτσι…. Όταν πήγαινα στο Δημοτικό ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, που δεν το ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι για εκείνο. Τώρα νιώθω νεκρός…».
«Άκουσέ με…. Μην με διώξεις! Μη μου κρατήσεις μούτρα… μην μου φωνάξεις… Θέλω να είσαι πιο δυνατός από εμένα. Θέλω να είσαι ο πατέρας μου ( η μητέρα μου), ακόμα κι αν λέω ότι δεν θέλω τέτοιους γονείς. Θέλω να είσαι πιο υπομονετικός από εμένα, με περισσότερη κατανόηση και αποδοχή. Ακόμα κι όταν σου φωνάζω, ακόμα κι όταν λέω πως σε μισώ…. Εκείνη την ώρα σε χρειάζομαι περισσότερο, έχω ανάγκη να με αγαπάς»!