Ο υβριδικός πόλεμος του Ερντογάν κατά της Ελλάδας και πως θα τον κερδίσουμε

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον υβριδικό πόλεμο που της έχει κηρύξει η Τουρκία. Το καθεστώς Ερντογάν μ΄ ένα απλό γεγονός επιχειρεί μ’ αυτό τον υβριδικό πόλεμο, να προκαλέσει στην Ελλάδα, αποσταθεροποίηση και να πλήξει την ψυχολογία των πολιτών. Μπορεί να τα καταφέρει; Εξαρτάται από εμάς…

Ο Ερντογάν και το καθεστώς του με μία σειρά προκλήσεων στο Αιγαίο, αλλά κυρίως με τη σύλληψη των δύο στρατικών μας στον Έβρο επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας στην ελληνική κοινή γνώμη και να οδηγήσει στην απόλυτη πόλωση τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, στοχεύοντας στην διάλυσή μας. Γι΄ αυτό και θα προσπαθήσει να κρατήσει την υπόθεση των δύο στρατιωτικών μας στο προσκήνιο, για όσο περισσότερο μπορεί.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης αυτού του υβριδικού πολέμου. Μόνο η απόλυτη ομοψυχία και η διαρκής εκπομπή του μηνύματος ότι τους δύο στρατιωτικούς κανείς μας δεν πρόκειται να τους ξεχάσει μετά από μερικές ημέρες. Η υπόθεση αυτή θα πρέπει να μείνει στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Η ομοψυχία σε επίπεδο πολιτών ,νομίζουμε ότι μπορεί εύκολα να επιτευχθεί, αν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας στείλουν το ανάλογο μήνυμα. Μέχρι στιγμής πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα κόμματα παρά το κλίμα πόλωσης που επικρατεί για πολλά και διάφορα θέματα, έχουν δείξει υπεύθυνη στάση κι όλοι έχουν αποφύγει τις περιττές φωνές και τις ανούσιες κόντρες. Κριτική μπορεί να γίνει για πολλά και με πολλούς τρόπους. Αυτό όμως δεν πρέπει να εμποδίσει τη δημιουργία ενός “εθνικού μετώπου” που κάθε μέρα θα στέλνει στον Ερντογάν το μήνυμα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να περάσει ο τσαμπουκά και η αλητεία των Τούρκων. 

Πως πήγαν να μας κλέψουν τη Συνθήκη των Δωδεκανήσων και η επιχείρηση εντοπισμού της!

Γράφει ο

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΡΑΚΗΣ

Αντγος ε.α.
Τέως πρόεδρος ΕΑΑΣ

Από την ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ της ΕΑΑΣ

Tο περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Είναι από εκείνες τις «ξεχασμένες» ιστορίες που σπάνια έρχονται στη δημοσιότητα και συ- νήθως τις περισσότερες τις «καταπίνει» ο χρόνος όχι διότι δεν έχουν ενδιαφέρον αλλά διότι οι πρωταγωνιστές τους δεν επιδίωξαν να τις εξαργυρώσουν με παράσημα και προβολή.

Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Ελλάδα τον Οκτ. του 1944 δεν συνέβη το ίδιο και στα Δω- δεκάνησα καθώς οι Σύμμαχοι κυριαρχούσαν στη Θάλασσα και η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά ήταν δύσκολή. Τα Γερμανικά Στρατεύματα που απέμειναν στη Ρόδο αναγκάσθηκαν να παραδοθούν στους Συμμάχους και η σχετική συνθήκη υπογράφθηκε στις 9 Μαΐου 1945 στη Σύμη. Οι Συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τα Δωδε- κάνησα αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.

Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για τη σύναψη συνθηκών ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία-Ρουμανία-Φιλανδία-Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε στο Παρίσι αντιπροσωπία με επικεφαλής τον Πρωθυ-
πουργό Κων/νο Τσαλδάρη και η οποία ενισχύθηκε από τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων όταν εμφανίσθηκαν οι πρώτες δυσχέρειες. Η χώρα μας στη συνδιάσκεψη πρόβαλε μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις (Απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές των Βουλγάρων και περιελάμβανε μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν την Βουλγαρική κυριαρχία και τέλος ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων). Από τις παραπάνω διεκδικήσεις ικανοποιήθηκε μόνο μία, η ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.

Η φύση και η δομή της σκέψης

Aπό το μπλογκ του Παραμυθά

«…  Εάν δεν κατανοήσετε τι είναι η σκέψη, τότε θα είστε μονίμως σε σύγκρουση με τη σκέψη. Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω όλη αυτή την ιστορία, επειδή είναι κάτι πολύ περίπλοκο στο οποίο πρόκειται να εμβαθύνουμε μαζί. Είτε καταλαβαίνετε είτε όχι, απλώς ακούτε.
Το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο βήμα.  Το πρώτο βήμα είναι εκείνο της ξεκάθαρης αντίληψης και η ξεκάθαρη δράση της ξεκάθαρης αντίληψης είναι η τελειωτική δράση. Όταν δεις κάποιο κίνδυνο, όπως να σε πλησιάζει ένα φίδι, αυτή ακριβώς η αντίληψη είναι πλήρης δράση. 

Ο καλός, καλό δεν έχει…

Ο καλός, καλό δεν έχει. Μία φράση που την έχουμε ακούσει. Μας έχει επηρεάσει και μας έχει κάνει να αναρωτιόμαστε το γιατί. Ίσως να μας έχει κάνει να μετανιώσουμε για πράγματα που κάναμε, που δώσαμε και που τελικά χάσαμε.

Κάποιες φορές τον καλό, τον θεωρούμε και «χαζό».

Κι όμως μήπως ο καλός, τελικά είναι «μουγκός» ? Του είναι πιο εύκολο να λέει ναι, γιατί δεν μπορεί να υποστηρίξει το όχι ? 

Έτσι είναι καλός επειδή πάντα κάνει τα χατίρια στους άλλους και είναι πάντα κλεισμένος μέσα στον εαυτό του, γεμάτος από φόβους ? Δίνει επειδή το θέλει ή επειδή δεν έχει μάθει να εκφράζεται ?

Και έτσι κάνει πάντα ότι του ζητάνε οι άλλοι και είναι πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Και όταν οι άλλοι τον εκμεταλλευτούν εκείνος πάλι δεν έχει τη δύναμη να μιλήσει και να εκφραστεί και κλείνεται μέσα του και δυναμώνει ο πόνος του και ο πόνος αυτός θα τον φέρει αντιμέτωπο με ασθένειες. Ασθένειες που εμάς που είμαστε έξω από τον συναισθηματικό κόσμο, αυτού του καλού ανθρώπου, θα αρχίσουμε να ρωτάμε πως γίνεται ένας τόσο καλός άνθρωπος να πάθει κάτι.

Μήπως τελικά αυτός ο άνθρωπος έχει συνηθίσει τόσο πολύ τη σιωπή ? Μήπως ο φόβος έχει φωλιάσει στην καρδιά του ? 

Ούτε ταλέντο ούτε εξυπνάδα, η τύχη εξασφαλίζει επιτυχία στη ζωή

Μια νέα μελέτη που προσομοίωσε χίλιες καριέρες 40 ετών μέσω ενός προχωρημένου αλγορίθμου βρήκε πως η καλοτυχία είναι το μεγαλύτερο προσόν στον επαγγελματικό στίβο. Ούτε ταλέντο, ούτε σκληρή δουλειά, ούτε πάθος ούτε υψηλή νοημοσύνη λοιπόν, τύχη και μόνο τύχη χρειάζεται ο άνθρωπος για να τα καταφέρει, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους ερευνητές. 

Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι οι πιο ταλαντούχοι, απλώς οι πιο τυχεροί

Οι οποίοι κατέληξαν στο απροσδόκητο αυτό συμπέρασμα αφού έφτιαξαν ένα πρόγραμμα που ακολουθεί τις εικονικές ζωές 1.000 ανθρώπων σε μια επαγγελματική περίοδο που καλύπτει 40 ολόκληρα χρόνια ζωής, από τα 20-60 τους δηλαδή. Και όπως ακριβώς στον πραγματικό κόσμο, καθένας τους έχει άλλα ταλέντα και άλλες ικανότητες, φιλοδοξίες, κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο, ακόμα και διαφορετικά κίνητρα και επίπεδα νοημοσύνης.

Αυτοί οι εικονικοί άνθρωποι έχουν επίσης και διαφορετικό βαθμό «τύχης ή ατυχίας», γεγονότα που τους συμβαίνουν δηλαδή στις ηλεκτρονικές ζωές και τις καριέρες τους, γεγονότα καθαρά συμπτωματικά. Όταν, ας πούμε, τους παρουσιαστεί εκείνη η μεγάλη ευκαιρία, άλλοι θα την εκμεταλλευτούν και θα ανέβουν τα σκαλιά της ιεραρχίας και άλλοι θα την αφήσουν να περάσει, σύμφωνα με την προσωπικότητά τους και τη στιγμή.

Αλλά και στη δυστυχία, σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται εντελώς διαφορετικά, όπως και στον πραγματικό κόσμο κοντολογίς. Όταν ολοκληρώθηκε αυτός ο κύκλος των 40 ετών, οι επιστήμονες μέτρησαν και αξιολόγησαν τον καθένα από αυτούς τους χαρακτήρες σε όρους επιτυχίας.

12 φράσεις γεμάτες αρνητισμό που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας

Όλοι ξέρουμε ότι οι γονείς επαναλαμβάνουν ατάκες όπως «να πάρεις ζακέτα» ή «πάρε τηλέφωνο μόλις φθάσεις». Άραγε, υπάρχουν φράσεις που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας;

Oι γονείς συχνά επαναλαμβάνουν φράσεις- κλειδιά στο πλαίσιο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους. Ως γνωστόν, η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, οπότε ο μέσος γονιός επαναλαμβάνει εκατοντάδες φορές τις συμβουλές του, ελπίζοντας να τις εντυπώσει στο υποσυνείδητο του παιδιού.

Φυσικά, οι φράσεις με θετικό πρόσημο είναι παραπάνω από καλοδεχούμενες! Άλλωστε, τα παιδιά είναι σφουγγάρια που θυμούνται πολλές πληροφορίες, τις οποίες επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία.

Αν λοιπόν χρησιμοποιούμε θετικές φράσεις, τα λόγια ενθάρρυνσης τυπώνονται στο παιδικό μυαλουδάκι και συντροφεύουν τα παιδιά μας για χρόνια μετά. Οπότε, κάθε φορά που λέμε ότι τα αγαπάμε ή ότι είμαστε περήφανοι για αυτά, ρίχνουμε έναν σπόρο που θα ανθίσει χρόνια αργότερα και θα δομήσει ισχυρές προσωπικότητες.

Αντιθέτως, φράσεις γεμάτες αρνητισμό επηρεάζουν τα παιδιά, όχι μόνο την στιγμή που λέγονται, αλλά και χρόνια μετά. Κάθε κουβέντα που μας θλίβει ή μας κάνει να αμφισβητήσουμε την αξία μας, χαράσσεται στο μυαλό και μας συντροφεύει για καιρό. Έτσι, προβλήματα συμπεριφοράς και αυτοπεποίθησης είναι πιθανό να εμφανιστούν εξαιτίας του επαναλαμβανόμενου αρνητισμού από τους γονείς.

Ποιες φράσεις δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά;

1. “Εγώ κάνω τα πάντα για σένα”:

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει κάτι αν δεν το θέλει ή αν καταπιέζεται. Επίσης, η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής και άρα δεν μετράμε πόσα προσφέρουμε και πόσα παίρνουμε πίσω. Αυτή η ατάκα είναι σαν να ζητά από τα παιδιά να είναι αιωνίως ευγνώμονα και άρα υπάκουα στον ήρωα- γονιό. Στην πραγματικότητα όμως, βασική επιδίωξη του γονιού θα έπρεπε να είναι ένα παιδί ανεξάρτητο που μπορεί να υπερασπιστεί την γνώμη του, χωρίς να φοβάται ότι πληγώνει ανεπανόρθωτα τους άλλους.

2. “Τα πήγες καλά στο διαγώνισμα, αλλά γιατί δεν είσαι έτσι κάθε φορά;/ Ωραίο το 15, αλλά την επόμενη φορά να στοχεύσεις για το 17/ Χαίρομαι που ανέβηκαν οι βαθμοί σου, αλλά η αδερφή σου είναι πάλι απουσιολόγος”:

Όσα κομπλιμέντα και αν πεις, αν ακολουθήσει “αλλά” τα ακυρώνει όλα. Οπότε πες τον καλό λόγο, ξεχνά τα “αλλά” και χάρισε το πιο εγκάρδιο χαμόγελο σου!

3. “Μην το φας αυτό, θα γίνεις χοντρή”:

Στην εποχή μας, οι περισσότεροι γονείς επιδιώκουν υγιεινή διατροφή για τα παιδιά τους και από νωρίς προσπαθούν να τα ωθήσουν σε καλές διατροφικές συνήθειες. Αυτό όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται να απειλούμε τα παιδιά “για το καλό τους”. Η σωστή διατροφή είναι τρόπος ζωής, όχι μπαμπούλας που μας καταδυναστεύει. Άλλωστε, οι απειλές συχνά οδηγούν σε ταμπέλες, λάθος εικόνα σώματος και αύξηση άγχους και ανασφάλειας.

Το Ένα και Μοναδικό Κόλπο για Ολόλευκα Λευκά!

Το μυστικό βρίσκεται στο σπίτι σας και πιο συγκεκριμένα στην κουζίνα σας.

Όλοι μας θέλουμε να είναι τα λευκά μας ολόλευκα και να δείχνουν σαν καινούργια ακόμα και μετά από αρκετά χρόνια. Δυστυχώς, όμως, πολλές φορές δεν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι τέτοιο και έτσι καταλήγουμε να αποχωριζόμαστε ρούχα που αγαπάμε πολύ. Μόνο και μόνο επειδή έχουν χάσει την ζωντάνια και την λευκότητά τους…

Εμείς σας έχουμε το ένα και μοναδικό μυστικό που θα κάνει τα λευκά σας ολόλευκα και πάλι.

Χρόνης Μίσσιος, «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος ∙ Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη»

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.

Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.
Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.



Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Θα έσβηνες τις επώδυνες μνήμες από το μυαλό σου;

«Δεν μπορώ να βρω κάτι που να μην μου αρέσει σε σένα.»

«Ναι, αλλά θα βρεις..»

Κάποιος ξέχασε, κάποιος θυμάται. Μια στιχομυθία, δύο πρόσωπα σε μια παράξενη ιστορία, που πίσω απ’ το φανταστικό ή υπερβολικό της στοιχείο, αγγίζει εμάς και την πραγματικότητά μας. Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Μια ταινία, της οποίας το έξυπνο σενάριο, θα μπορούσε να περιγράφει ένα δίλημμα, το οποίο εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους. Μια γυναίκα σε μια κλινική διαγραφής μνήμης σβήνει εύκολα απ’ τη σκέψη της και χωρίς σημάδια, έναν άνθρωπο που κάποτε κέρδιζε χώρο στο μυαλό της. Κι εκείνος μαθαίνοντας ότι δεν ανήκει πια ούτε στο παρελθόν της, αποφασίζει να κάνει το ίδιο. Μια αντίδραση γιατί θέλουμε απλώς να μας θυμούνται ή πονάει να θυμάται μόνο ο ένας;

Διαγραφή ενός προσώπου, μιας κατάστασης, μιας περιόδου για να κερδίσουμε την ευτυχία. Φέρνει λοιπόν το σβήσιμο ανακούφιση; Βοηθάει για να προχωρήσουμε στη ζωή μας; Αναλόγως οπτικής η απάντηση. Ο κάθε ένας από εμάς, έχει να θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις που συνειρμικά του φέρνουν χαμόγελα ή και δάκρυα. Στιγμές που θα ήθελε να τις ζούσε πάλι απ’ την αρχή, αλλά και περιόδους που ευχόταν να μπορούσε να είναι κάποιος άλλος ώστε να μην νιώθει ή να μη θυμάται τον πόνο ή τη λύπη που πέρασε. Κι εύχεται να μπορούσε να πάει σε αυτή την κλινική.

Είναι όμως η διαγραφή προσώπων η λύση σε ό,τι θεωρούμε πως μας κάνει δυστυχισμένους; Η πρώτη απάντηση είναι θετική. Μπαίνουμε λοιπόν σε εκείνη την κλινική και αρχίζουμε τη λίστα με όσα θέλουμε να ξεχάσουμε. Δεν είναι κάτι κακό, σκεφτόμαστε. Έτσι κι αλλιώς, κι άλλες φορές απωθήσαμε σκήνες που μας κούρασαν ή μας μείωσαν. Λες κι έχει το μυαλό την ικανότητα να τις κρύβει. Πρόσωπα, τα οποία κάποτε ήταν βασικοί πρωταγωνιστές, τώρα αμυδρά αχνοφαίνεται το περίγραμμά τους. Απλώς η διαγραφή τους, έχει κι ένα τίμημα. Δεν χάνουμε μόνο αυτούς, χάνουμε κι εικόνες από εμάς τους ίδιους από την περίοδο που συμπορευόμασταν μαζί τους. Σίγουρα θεωρούμε ότι γινόμαστε περισσότερο ανάλαφροι απ’ όσα μας πίεζαν, μα μήπως ταυτοχρόνως γινόμαστε και άδειοι;

Θέλω καλούς φίλους και καλό κρασί, ταξίδια και βιβλία

Θέλω μόνο να γελώ σε αυτήν τη ζωή. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Είναι τόσο μικρή για να είναι παράλληλα και θλιβερή. Θέλω καλούς φίλους και καλό κρασί. Ταξίδια και βιβλία. Στεναχώριες που περνούν και δε με ακουμπούν. Δε με αγγίζουν παραπάνω από το δέον. Γιατί να κλάψω, γιατί να λυπηθώ; Πού θα ωφεληθώ σε αυτό και ποιον θα ωφελήσω;

Θέλω να βρεθώ στην Ισπανία και στη Γαλλία, να ταξιδέψω μακριά από εδώ. Γιατί να μείνω εδώ άλλωστε; Είναι κατάρα να ζήσεις μια ζωή στο ίδιο μέρος. Δε θέλω να κοιτώ φωτογραφίες και να μετανιώνω που δε βρέθηκα εκεί. Ένα αεροπλάνο και όπου βρεθώ και στην τελική ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Όλον τον κόσμο θέλω να δω, τίποτα να μην αφήσω. Μόνο αυτήν την καθημερινότητα. Να φάω από όλες τις γωνιές του κόσμου. Να αηδιάσω και να προσπαθήσω να φανώ ευγενική με την τοπική τους κουζίνα. Να στερέψω από το πολύ ρύζι στην Ασία και να πάρω δέκα κιλά από τα μακαρόνια της Ιταλίας.

Να μεθύσω και να κάνω ό,τι μου κατέβει. Να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Τίποτα να μη με νοιάζει, καμία νόρμα, καμία ρουτίνα. Τις έχω βαρεθεί, δε θέλω να με καθορίζουν αυτές. Όλο το κρασί του κόσμου να δοκιμάσω, στη Χιλή και στην Αυστραλία, στην Τοσκάνη και το Παρίσι. Όλες τις μπύρες της Γερμανίας θέλω να δοκιμάσω και από αυτές να πω ποιαν αγαπώ πιο πολύ. Να ξέρω να πω το γιατί από βίωμα και όχι επιστημονικά και ανιαρά.

Η Α’ Εθνική: Κυνηγώντας μια θέση στο όνειρο

Η γιαγιά έλεγε πάντα με τον πιο πειστικό τρόπο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

“Αυτή είναι από την Σμύρνη, είναι Α’ Εθνική αγάπη μου. Μην τους φοβάσαι τους Μικρασιάτες…Φρόντισε και εσύ, να είσαι πάντα στη Α’ Εθνική…”

Και εγώ παιδάκι τότε δεν καταλάβαινα ακριβώς τι εννοούσε. Και τα έλεγε όλα αυτά στη βεράντα της Παπαρηγοπούλου στο Βαρδάρη, με το φλοράλ της φόρεμα, με την κολώνια “Μυρτώ” να μου σπάει τη μύτη, με τα βραχιόλια της να βροντούν στο σιδερένιο τραπέζι και με την Μοσχολιού να ακούγεται στο ραδιόφωνο. Και έτσι κρυφά από όλους με άφηνε να βουτάω ένα βούτημα στον ελληνικό καφέ της ενώ έκανε πως δεν με βλέπει όταν έβαζα τη χούφτα μου στο βάζο για ένα ΙΟΝ noisetta.

Και καθώς έβαζα γρήγορα-γρήγορα το πράσινο σοκολατάκι στο χέρι μου, το παιδικό μου μυαλό φανταζόταν την Α’ Εθνική σαν μια τεράστια ομάδα μπάσκετ προσφύγων που κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Και πίστευα με πλήρη βεβαιότητα πως αφού εμείς ανήκαμε σε οικογένεια προσφύγων, ήμουνα σίγουρη πως θα αρκούσε να είναι η κοτσίδα μου σωστά πλεγμένη και τα λευκά λουστρίνια μου καλοκαθαρισμένα. Και ήμουνα βεβαία πως είχα εξασφαλίσει μια θέση στην μεγάλη ομάδα… 

Και τα χρόνια πέρασαν. Και οι πόλεις άλλαξαν, η μία μετά την άλλη. Μαζί και τα σχολεία, μαζί και οι χρονιές που διαδέχονταν η μία την άλλη. Μαζί ήρθε και η συνειδητοποίηση πως σε όλους τους ανθρώπους δόθηκε μια ζωή, που την ζει όμως ο καθένας με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο.

Και εκεί κατάλαβα πως η Α’εθνική έχει να κάνει με το πώς φέρεσαι σε εσένα, με το πώς συστήνεις τον εαυτό σου. Με τους συνειρμούς που δημιουργείη παρουσία σου στους άλλους ανθρώπους. Με το πώς θέλεις να σε θυμούνται οι άνθρωποι.

Με τα ρούχα που επιλέγεις να αγκαλιάσουν τη σάρκα σου. Με τη μυρωδιά που αποπνέει το σώμα σου. Με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στο κορμί σου.

Με την έλλειψη παραίτησης. Με την συνεχή προσπάθεια να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Με τον τρόπο που κινείσαι. Με την κορμοστασιά σου. Με τον τρόπο που μιλάς, με το πως παρατάσεις τις λέξεις που τις διαλέγεις προσεχτικά σαν λουλούδια που βάζεις σε βάζο εύθραυστο. Με τον τρόπο που ποτίζεις την αγάπη. Με το πώς σπέρνεις την καλοσύνη.

Η Α’ Εθνική έχει να κάνει με το πώς φέρεσαι σε αυτούς που αγαπάς.

Με το πώς φέρεσαι στους συναδέλφους σου, στον ευρύτερο κύκλο σου.

Με το πώς φέρεσαι ακόμα και σε αυτούς που δεν σου ταιριάζουν.

Με τον τρόπο που κάνεις χειραψία. Με τον τρόπο που φιλάς, με το σβουρηχτό ήχο που προσγειώνεται στο μάγουλο των ανθρώπων σου.

Με τον τρόπο που αγκαλιάζεις. Με τα καλά πράγματα που σκέφτεσαι για τους άλλους.

Με τη ζήλια που δεν νιώθεις.

Με τις επιτυχίες των άλλων που τις πανηγυρίζεις σαν δικές σου.

Με το ότι σου προκαλεί όλο και λιγότερο ενδιαφέρον ο σχολιασμός της ζωής των άλλων ανθρώπων.

Με τις συγκρίσεις που δεν κάνεις.

Με τις σιωπές σου που είναι η μεγαλύτερη δύναμή σου.

8 τρόποι να ζήσεις μια πλούσια και γεμάτη ζωή!

Όσο είμαστε νέοι μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε, ανακαλύπτουμε τα ταλέντα μας και ανοίγουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε. Καθώς μεγαλώνουμε, αποκτάμε μεγαλύτερη αίσθηση του ποιοι είμαστε, τι αγαπάμε στη ζωή και τι θέλουμε να πετύχουμε σε βάθος χρόνου. Όταν πλέον ωριμάσουμε, ελπίζουμε ότι οι θυσίες μας, η υπομονή μας, οι περιπλανήσεις μας, οι προσπάθειές μας και τα ρίσκα μας απέδωσαν καρπούς και νιώθουμε έτοιμοι να απολαύσουμε την ανταμοιβή μας, τα δώρα, τις μικρές ανέσεις  και τις χαρές που μας αξίζουν.

Πώς, όμως, θα εξασφαλίσουμε ότι στο τέλος της ζωής μας, θα μας περιμένει μια πλούσια σοδειά από συναισθήματα, απολαύσεις, χαρές και αγάπη; Τι χρειάζεται να κάνουμε όσο είμαστε νέοι για να απολαύσουμε τους καρπούς των κόπων μας, όταν μεγαλώσουμε;

1. Ανακάλυψε τον εαυτό σου

Ο κόσμος γύρω μας διαρκώς αλλάζει και ενώ είναι εύκολο να βάλουμε τη ζωή μας στον “αυτόματο” όταν μπει το νερό στο αυλάκι, δεν πρέπει να το κάνουμε. Αν χαλαρώσουμε και αρκεστούμε στα κεκτημένα μας, δεν θα εξελιχθούμε σαν άνθρωποι.  Για αυτό χρειάζεται διαρκώς να αξιολογούμε τη θέση μας στον κόσμο. Πώς μας βλέπουν οι άλλοι; Πώς μας συμπεριφέρονται; Τι γνώμη έχουν για μας; Καλή ή κακή; Πώς μπορούμε να βελτιωθούμε και να επικοινωνούμε καλύτερα, ώστε να είμαστε πιο επιτυχημένοι;

2. Καλλιέργησε όλα όσα θέλεις να δεις γύρω σου

Αν θέλουμε αγάπη, χρειάζεται να δώσουμε αγάπη. Αν θέλουμε σεβασμό, χρειάζεται να ζούμε σεβόμενοι τους άλλους και να κάνουμε πράγματα για τα οποία νιώθουμε περήφανοι.  Αν θέλουμε καλοσύνη, χρειάζεται να προσφέρουμε καλοσύνη στους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και στους άγνωστους. Εμείς, με τη δική μας συμπεριφορά, ορίζουμε τον κόσμο γύρω μας.

3. Διάλεξε προσεκτικά τους συμμάχους σου

Όλοι έχουμε γύρω μας μια ομάδα ανθρώπων που μας συμβουλεύει. Μήπως, όμως, δεν έχουμε τους σωστούς ανθρώπους; Μήπως κάποιοι μας δηλητηριάζουν με αρνητισμό, με γκρίνια, με τοξικότητα και στενοκεφαλιά; Ας τους αφήσουμε στην άκρη καλύτερα και ας αφήσουμε να μπούνε στη ζωή μας, άνθρωποι που θα μας βοηθήσουν να ανθίσουμε.

Η καλύτερη απάντηση στην αδιαφορία......είναι να την επιστρέφεις!!!!!!!

Γνωρίζεις κάποιον….

Και το ενδιαφέρον του σε κάνει να πιστεύεις…

Πως βρήκες επιτέλους τον άνθρωπο της ζωής σου!!!!

Τα δίνεις όλα χωρίς δεύτερη σκέψη…

Διαπιστώνοντας σύντομα πως τα πράγματα…

Δεν είναι όπως νόμιζες!!!!!

Αντί να συνεχίσεις να βιώνεις το όνειρο που φάνταζε στην αρχή…

Εισπράττεις πλέον αδιαφορία!!!!

Προσπαθείς να καταλάβεις τον λόγο αλλά πάντα…

Αυτές οι συζητήσεις καταλήγουν σε καυγάδες….

Για τους οποίους ευθύνεσαι αποκλειστικά…

Όπως υποστηρίζει…το έτερον ήμισυ!!!!

Φτάνεις λοιπόν σε αδιέξοδο και αντί να απαιτήσεις….

Να ξεκαθαρίσει η κατάσταση……φορτώνεσαι τις ενοχές…

Που σου πλασάρει έντεχνα…χωρίς καμία διαμαρτυρία!!!!

Φοβάσαι μη τυχόν χάσεις το κελεπούρι….

Και που θα βρεις άλλο σαν και δαύτο τρομάρα του!!!!!!

Αλλοίμονο!!!!!!

Επειδή έπαιξε θέατρο στην αρχή…..

Να σε πείσει πως είναι ο καταλληλότερος για σένα…

Τώρα αρνείσαι πεισματικά να δεις την πραγματικότητα…..

Γιατί πολύ απλά…σου χαλάει το όνειρο!!!!!

Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια……

Και δεν είναι πλέον σε θέση  να υποδύεται…..

Κάτι που δεν είναι…..οπότε μοιραία……

Δείχνει το αληθινό του πρόσωπο!!!!

Λογικό να μην σ’ ευχαριστεί…….

Παράλογο όμως….. να κάνεις τα στραβά μάτια…..

Συνεχίζοντας  να βρίσκεσαι πλάι του…..

Σαν να μην συμβαίνει τίποτα!!!!!

Η απάτη να χρησιμοποιεί κανείς τα παιδιά (ως αποστολή της ζωής του).

Στο σημείο αυτό, ένα συχνό και πολύ ενδιαφέρον λάθος γίνεται απ’όσους υποστηρίζουν ότι ο δρόμος και η αποστολή τους είναι “η εκπαίδευση των παιδιών τους”. Περισσότεροι από τους μισούς γονείς συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά τους στον σκοπό της ζωής τους. Ζουν για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά, να μεγαλώσουν τα παιδιά, να είναι δίπλα στα παιδιά, να τυραννάνε τα παιδιά… Βέβαια, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι πολύ λανθασμένος.

Αν υπάρχει κάτι γύρω από τα παιδιά, αυτό δεν είναι ακριβώς αποστολή, αλλά επιθυμία- συνειδητή ή ασυνείδητη- να εξαπλωθούν μέσα απ’ αυτά.

Κατά τη γνώμη μου, το “εκπαιδεύω- προσέχω- αγαπώ τα παιδιά”, ανήκει στην κατηγορία της επιδίωξης της εξάπλωσης, ή αποτελεί απλώς έναν στόχο (πολύ ευγενή, φυσικά, αλλά εντέλει, στόχο) και σαν τέτοιος, ακόμη κι αν είναι ο πιο σημαντικός της ύπαρξής σας, δεν αρκεί για να δώσει νόημα στη ζωή σας.

Πριν από λίγο καιρό, σε μια ομιλία μου, μια γυναίκα από το κοινό θύμωσε όταν αμφισβήτησα την αποστολή “Παιδιά”. Σηκώνεται και μου λέει πολύ σοβαρά:

“Δεν νομίζω πως είναι έτσι, γιατί όταν ορίσατε τον στόχο δηλώσατε πως ήταν κάτι εφικτό. Έχω είκοσι οκτώ χρόνια πείρα ως μητέρα, και πιστεύω ότι μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μας συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας, προσπαθώντας να είμαστε δίπλα τους και να τα βοηθάμε, με σκοπό να αφήσουμε πρότυπα συμπεριφοράς. Αυτό δεν είναι στόχος αλλά αποστολή, γιατί δεν εκπληρώνεται ποτέ.”

Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ… ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ

Ως νοήμονα Όντα… με τη δηλωτική μας ζωντανή-φυσική παρουσία… όταν εμφανιζόμαστε ενσαρκωμένοι στο Πλανήτη Γαία, συνεχώς μεγαλώνουμε κι αποχτούμε μία φυσική ανάλογη κατάσταση… όπου το σώμα μας γίνεται έρμαιο… σε κάθε «κακουχία» της Φύσης. 

Μέσα λοιπόν σε αυτή τη φυσική κατάσταση που ζούμε στο γύρω μας περιβάλλον… εμείς είμαστε αυτοί που στην πραγματικότητα ελέγχουμε τον ίδιο μας τον Εαυτό. Ότι ενέργειες ή πράξεις και εάν κάνουμε… όλες ξεκινάνε από το ίδιο μας το «μυαλό»… από τις ίδιες μας τις σκέψεις, από τις διαθέσεις μας, από τις αποφάσεις μας, από τη φαντασία μας. 

Ο εγκέφαλος μας έχει τη δύναμη να αξιοποιεί το Νου και την φαντασία μας, για να πετύχει ουκ και ολίγα κι εκπληκτικά ευεργετικά αποτελέσματα μέσα στο σώμα μας. Ενεργοποιεί τα εσωτερικά μας όργανα, αλλά ακόμη και στην εξωτερική μας εμφάνιση και κατά συνέπεια στην όλη ψυχολογία μας γενικότερα. 

Άρα… διαπιστώνουμε ότι ο Νους μας είναι αυτός που προπονεί και γυμνάζει το σώμα μας… κατόπιν παραγγελίας… αρκεί να το θέλουμε και να το επιδιώκουμε εμείς οι ίδιοι. 

Ο πραγματικός ρόλος του εγκεφάλου συμβάλλει ριζικά στη μυϊκή μας ανάπτυξη, όπου κάθε βιωματική μας εμπειρία ή φανταστική μας ενέργεια… έχουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα στη συμπεριφορά μας… αλλά και στον εγκέφαλο μας. 

Είτε κάνεις κάτι ενεργά-πραγματικά… είτε με τη φαντασία σου… να ξέρεις ότι το σώμα σου θα αντιδράσει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο… κι αυτό σήμερα έχει αποδειχτεί και επιστημονικά.