ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ

Πολύ βαρύγδουπα έπεσε σήμερα το καινούργιο παραμύθι της Χαλιμάς εν Ελλάδι. Remake πρακτικά παλιότερων. Διώκονται 28 βάσει βουλεύματος, που εκδόθηκε από την ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη, και μάλιστα από κάποιο συμβούλιο εφετών. Οι οποίοι εφέτες, δεν συμφωνούσαν κιόλας, αφού η απόφαση πάρθηκε με ψήφους 2-1. Πρέπει να ψάξω να βρω την διαφορά της ηλικίας τους για να δω αν όλοι είχαν σπουδάσει τα ίδια.

Εν πάσει περιπτώσει, το βούλευμα είχε τα γνωστά εν Ελλάδι αποτελέσματα. Πανηγύρισαν οι οπαδοί του ΟΣΦΠ, αλλά πανηγύρισαν κι όλοι οι αντιολυμπιακοί. Σκηνικό που θύμισε έντονα τις φοιτητικές εκλογές, που ως γνωστόν όλοι κερδίζουν. Τι έγινε τελικά; Μα είπαμε. Συγγράφηκε άλλο ένα παραμύθι αραβικό που προκάλεσε το ενδιαφέρον της Μπανανίας σε επίπεδο λαϊκισμού.

Από την μια ο Σύριζα δήθεν μας λέει οτι αυτός τόλμησε με το στόμα του Βασιλειάδη, από την άλλη ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και ΠΑΟ σαν μια γροθιά, επέδειξαν μια κάποια ικανοποίηση. Από την τρίτη όμως υπάρχουν και τα έγκριτα έντυπα της πλειοψηφίας των οπαδών, δηλαδή του γαύρου, που κι αυτά έδειξαν μια ανείπωτη χαρά. Αθώος ο πρόεδρος.

Όταν λοιπόν πανηγυρίζουν οι πάντες, σημαίνει οτι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι κωμικό. Και πράγματι έτσι είναι. Διότι ο Μαρινάκης έχει απαλλαχτεί από τις κατηγορίες της απάτης, της εκβίασης, της σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, καθώς και της ηθικής αυτουργίας σε έκρηξη . Όλα αυτά είναι κακουργήματα φίλτατοι. Με πιο βαρύ την έκρηξη βέβαια για την οποίαν ο ίδιος ο πρόεδρος είχε δηλώσει οτι ήταν ατύχημα, αλλά η διακιοσύνη θα συνεχίσει να ψάχνει τον υπεύθυνο, μάλλον με καινούργιο βούλευμα.

Οπότε ο Μαρινάκης, γλύτωσε τα πάντα και πλέον κατηγορείται οτι έστησε με τον Σπανό τον μεταξύ τους αγώνα ( κι αυτό κακούργημα και μην γελάτε ), αλλά και για  σύσταση και συμμετοχή σε συμμορία ( είναι δυνατόν να την συστήσεις και να μην συμμετάσχεις; ), που όμως είναι πλημμέλημα ( σας απαγορεύω ξανά το γέλιο στην σύγκριση στησίματος και συμμορίας ). Πώς να μην πανηγυρίζουν λοιπόν τα μέσα ενημέρωσης που κατέχει ή ελέγχει ο Μαρινάκης, που θα κάτσει στο εδώλιο για να τα ξύσει κανονικά. Διότι για να καταδικαστεί κάποιος για στήσιμο αγώνα, πρέπει να φέρεις ποσά, λογαριασμούς και χώρους τέλεσης του αδικήματος. Τα άλλα από τα οποία απαλλάχτηκε τον καίγανε.

Γιατί χάλασαν τον κόσμο τα μέσα του disinformation του γαύρου; Μα για να μην περάσει στον κόσμο του, έστω κι αυτή η γελοία κατηγορία. Γιατί χάλασαν τον κόσμο τα αντίστοιχα μέσα της ΑΕΚ; Μα διότι έπρεπε επικοινωνιακά να πουν την παπαριά τους. Να δείξουν ανδρισμό δήθεν κι οτι δεν καταγγέλουν τον γαύρο στην Ουέφα διότι δεν είναι ρουφιάνοι. Να δείξουν μια ανωτερότητα ρε παιδί μου. Λες κι αν κάνανε καταγγελία θα πετύχαιναν κάτι. Η Ουέφα δεν τιμωρεί έτσι κύριοι. Αφού τελεσιδικήσει η απόφαση συνεδριάζει.

Τελείωσε λοιπόν κι αυτή η ιστορία με τους βασικούς εμπλεκόμενους,  αθώους. Το τι θα γίνει με τους λοιπούς 26 – αφού είναι αθώος ο Μαρινάκης είναι αθώος κι ο Σπανός –  δεν απασχολεί κανέναν. Άντε να φάει καμιά καμπάνα κανένας ήδη τελειωμένος ποδοσφαιριστής, διαιτητής ή παράγοντας της πλάκας. Η βασική υπόθεση έκλεισε. Έτσι δεν πάει;

Έτσι φαίνεται. Τίποτα δεν πάει έτσι. Το μετάλλιο το πήρε κάποιος αθλητής, αλλά θα το κρατήσει; Για να δούμε τι λέει η επιτροπή αντιντόπινγκ; Μπορεί στο μέλλον να βρεθούν κι άλλα στοιχεία. Πότε στο μέλλον; Μα πότε θα γίνει η δίκη, αν γίνει βέβαια ; Σε κανά χρόνο. Κοντά σε πιθανές εκλογές. Μια χαρά λοιπόν έχουμε κατηγορούμενο αυτόν που ηγείται της αντιπολίτευσης με τα μέσα του, και μια χαρά τραβάμε το χαλί όταν αποφασίσουμε για καινούργια στοιχεία. Μια χαρά διαλέγουμε τον εχθρό μας σαν Σύριζα.

Γιατί λοιπόν χαίρεται και χαμογελάει ο κόσμος πατέρα; Διότι συνεχίζουν οι πάντες αγκαλιασμένοι το παραμύθι της διαπλοκής και της κάθαρσης εις υγείαν του μαλάκα του λαού, που παραμυθιάζεται από ανακοινώσεις. Και που στα καφενεία συζητάει για το αν η διακιοσύνη έπραξε σωστά ή λάθος. Μα δεν υπάρχει απάντηση παιδάκι μου. Αν έπραξε σωστά, θα μας δώσει το σκεπτικό της απαλλαγής του Μαρινάκη, που δεν μας το δώσει διότι δεν προβλέπεται. Αν έπραξε λάθος, θα το διορθώσει όταν θα χρειαστεί η κυβέρνηση. Χαίρετε.

dailytripes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Καχινα Ντάγια : Η χριστιανή βασίλισσα των Ορθοδόξων Βερβέρων της Βυζαντινής Αφρικής και ο πόλεμος με τους Άραβες και το Ισλάµ

Οι Βέρβεροι είναι οι ιθαγενείς της Βορείου Αφρικής, δυτικά της κοιλάδας του Νείλου. Είναι διαμοιρασμένοι από τον Ατλαντικό ως την όαση Σίβα, στην Αίγυπτο, και από τη Μεσόγειο μέχρι τον ποταμό Νίγηρα νότια. Ιστορικώς μιλάνε τη βερβερική γλώσσα και τοπικές διαλέκτους της, οι οποίες όλες μαζί σχηματίζουν το βερβερικό κλάδο της αφροασιατικής γλωσσικής οικογένειας. 

Σήμερα, διάλεκτοι της καθομιλουμένης αραβικής του Μαγκρέμπ ομιλούνται από μεγάλο τμήμα των Βερβέρων, εκτός της δικής τους βερβερικής γλώσσας. 

Η λέξη Βέρβερος προέρχεται από την αραβική λέξη Al Barbar, η οποία με τη σειρά της προήλθε από την ελληνική λέξη βάρβαρος. Οι Βέρβεροι, είναι  αρχαίος λαός με πλούσια μουσική παράδοση. 

Η φυλή των Βερβέρων δεν έχει καμία σχέση με τους Άραβες. Είναι κατακτημένοι από τους Άραβες εδώ και χιλιάδες χρόνια. «Ο λαός μου διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Βόρεια Αφρική ενώ οι πρόγονοί τους πολέμησαν εναντίον των Ρωμαίων, των Καρχηδονίων και των Τούρκων». Περήφανη και ανεξάρτητη φυλή οι Βέρβεροι, ασχολούνται οι περισσότεροι με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Πολλές λέξεις της γλώσσας τους έχουν ελληνική ρίζα.  

Η σημαία των Βερβέρων για παράδειγμα είναι το δικό μας ελληνικό γράμμα «Ε» αντεστραμμένο. Ειναι το αρχαίο δελφικό σύμβολο του θεού Απόλλωνα το 3ΙΕ. Αλλά και ηχητικά  μοιάζουν πολύ οι δύο μεσογειακές γλώσσες. Διδάσκονται τα βερβέρικα σε σχολεία της Αλγερίας. «Ταμαζίχτ» λέγονται τα βερβέρικα. Βέρβεροι δεν υπάρχουν μόνο στην Αλγερία. Στο Μαρόκο για παράδειγμα οι Βέρβεροι αποτελούν το 80 έως 85% της χώρας. Είναι κατακτημένοι από τους Άραβες Μαροκινούς. Στην Αλγερία είναι το 35% του συνολικού πληθυσμού. Η μουσουλμανική κατάκτηση του Μαγκρέμπ συνέχισε τον αιώνα των γρήγορων αραβικών πρώιμων μουσουλμανικών κατακτήσεων μετά το θάνατο του Μωάμεθ το 632 μ.Χ. και στα βυζαντινά ελεγχόμενα εδάφη της Βόρειας Αφρικής. Σε μια σειρά από τρία στάδια, η κατάκτηση του Μαγκρέμπ ξεκίνησε το 647 και ολοκληρώθηκε το 709 με τη «Βυζαντινή» Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να χάσει τα τελευταία εναπομείναντα βυζαντινά οχυρά της στους Άραβες του Χαλιφάτου των Ομμευαδων.

Εξαρχάτο ονομαζόταν διοικητική περιφέρεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στην Ιταλία και τη βόρεια Αφρική από τον 6ο ως τον 8ο αιώνα. Το εξαρχάτο ήταν απομακρυσμένο από το κέντρο, και ο διοικητής (Έξαρχος) συγκέντρωνε την πολιτική και στρατιωτική εξουσία. Το εξαρχάτο της Βόρειας Αφρικής απέβλεπε στην οργάνωση της άμυνας εναντίον των Βερβερίνων επιδρομέων. Πρωτεύουσά του ήταν η Καρχηδόνα. Από εκεί ξεκίνησε ο Ηράκλειος, που στέφτηκε αυτοκράτορας του Βυζαντίου το 610 μ.Χ. Το 697 οι Άραβες κατόρθωσαν να γίνουν κύριοι της Καρχηδόνας. Παρέμεινε ως μία από τις σημαντικότερες ρωμαϊκές πόλεις μέχρι και την Μουσουλμανική επέλαση, όταν και καταστράφηκε για δεύτερη φορά το 698.

Άλλο το πώς νιώθεις για τον εαυτό σου και άλλο το τι είσαι πραγματικά

Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας, ότι δεν αξίζουμε, ότι είμαστε αδύναμοι, οκνηροί, δειλοί, εγωιστές κ.λπ.

Εκείνες τις στιγμές χρειάζεται να συνειδητοποιούμε ότι το πώς αισθανόμαστε για τον εαυτό μας δεν λέει τίποτα για το ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα. Λέει μόνο για το τι πεποιθήσεις έχουμε για τον εαυτό μας, πεποιθήσεις που κατά κανόνα αποκτήσαμε στην παιδική μας ηλικία, τότε που δεν είχαμε τη δυνατότητα να κρίνουμε σωστά.

Μερικές φορές νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας χωρίς αφορμή ή και με διάφορες αφορμές. Για παράδειγμα, με αφορμή ότι κάποιος μας φέρθηκε άσχημα, μπορεί να αισθανθούμε ότι δεν αξίζουμε να μας αποδέχονται ή να μας σέβονται. Με αφορμή ότι είμαστε μόνοι, μπορεί να αισθανθούμε ότι δεν αξίζουμε να μας αγαπούν ή να θέλουν τη συντροφιά μας.

Με αφορμή ότι υποκύψαμε σε κάποιο φόβο μας, ενδέχεται να αισθανθούμε ότι είμαστε δειλοί. Με αφορμή ότι δεν εργαστήκαμε αρκετά, μπορεί να αισθανθούμε πως είμαστε οκνηροί ή αμελείς. Με αφορμή ότι κάναμε ένα λάθος ή μία παράλειψη, μπορεί να νιώσουμε επιπόλαιοι ή χαζοί. Με αφορμή ότι κάποιος στενοχωρήθηκε ή θύμωσε εξ’ αιτίας μιας συμπεριφορά μας, ενδέχεται να νιώσουμε πως είμαστε εγωιστές, ασυνείδητοι, σκληροί, κακοί. Με αφορμή οποιοδήποτε δυσάρεστο γεγονός, μπορεί να αισθανθούμε αδύναμοι, ανήμποροι, άτυχοι, ανάξιοι της εύνοιας κάποιας ανώτερης δύναμης κ.ο.κ.

Χρειάζεται όμως να συνειδητοποιήσουμε πως αισθανόμαστε αρνητικά πράγματα για τον εαυτό μας (με ή χωρίς αφορμή) επειδή τα πιστεύουμε κι όχι επειδή είμαστε στ’ αλήθεια έτσι. Τα πιστεύουμε δε από τότε που ήμασταν παιδιά και που η κρίση μας δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί αρκετά ώστε να βγάζουμε από τις εμπειρίες μας λογικά συμπεράσματα για τον εαυτό μας.

Κατάθλιψη: όχι, δεν είναι ασθένεια

Φυσικά και δικαιούσαι να παραιτηθείς, να είσαι θλιμμένος, να θέλεις να δραπετεύσεις αυτή την ηλίθια πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό ή να προσπαθήσεις να τον «διορθώσεις» με θεωρίες «αγάπης και φωτός» που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αληθινή ζωή! 

Τι νόημα έχουν οι θεωρίες όταν δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο σου γεύμα, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, όταν έχεις τόσο θυμό μέσα σου, όταν έχεις χάσει τη δουλειά σου, όταν τίποτα δεν έχει καμία σημασία πια; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να οραματιστείς «κάτι θετικό», όταν όλες οι εικόνες που έρχονται κατακλυσμιαία στο νου σου είναι εικόνες φρίκης, καταστροφής, ματαιότητας και απόρριψης; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που μπορείς να ανεχτείς είναι κάποιον εξυπνάκια να σου λέει να είσαι αισιόδοξος, να «βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής». ΔΕΝ υπάρχει φωτεινή πλευρά! Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το! Κυλιέσαι στα σκατά και στριφογυρίζεις χαοτικά γύρω από αρνητικές διαδικασίες σκέψης. Αυτό είναι μόνο!

Προσπαθώντας να το πολεμήσεις, να το αλλάξεις ή όταν ανέχεσαι χαζές συμβουλές, το μόνο που καταφέρνεις είναι να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο προς τον πυθμένα. Κατάλαβε ότι αυτό που προβάλλεις στους άλλους είναι αυτό ακριβώς που φοβούνται να δουν στον εαυτό τους. Είναι τόσο απλό! Θέλουν να «βγεις» από αυτή την κατάσταση γιατί δεν τολμούν εκείνοι να βρίσκονται μέσα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε έναν «καταθλιπτικό εαυτό», μια αίσθηση ματαιότητας, μια σκοτεινή, πυκνή πλευρά του εαυτό μας που οι περισσότεροι τρέμουν να αναγνωρίσουν ή να παραδεχτούν. Απομυθοποίησε τις λέξεις που το σύστημα σου επιβάλλει.

Το να βυθίζεσαι στην κόλαση, ξέροντας ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διέξοδος, δεν είναι ευχάριστη υπόθεση. Μόνο όσοι έχουν τολμήσει να επιτρέψουν την αποσύνθεση του εαυτού τους – και το εννοώ ολιστικά και κυριολεκτικά – γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι, γιατί μόνο αυτοί έχουν δημιουργήσει τον εαυτό τους από την αρχή, κυριολεκτικά από τις στάχτες τους. Αλλά, δεν βρίσκεσαι ακόμα εκεί, είναι ανώφελο να σκέφτεσαι τη δημιουργία. 

Ο φόβος του πόνου...μια συνεχιζόμενη επιμονή.

Σκέφτομαι, με θλίψη, πως αυτός ο κόσμος ακόμα επιμένει να λειτουργεί ανάποδα από τους Νόμους που τον διέπουν. Δεν είναι φανεροί ακόμα; Δεν γίνονται αντιληπτοί ακόμα;

Περιμένεις να δεις την αλλαγή που δεν είσαι πρόθυμος να εκφράσεις με σκέψη, λόγο και στάση ζωής.

Περιμένεις να γίνεις αποδεκτός χωρίς να υποστείς την κοροϊδία, την απόρριψη.

Περιμένεις να κερδίσεις τη μάχη χωρίς να χρειαστεί να τη δώσεις.

Περιμένεις να αγαπηθείς χωρίς να έχεις αγαπήσει, μόνο απαιτείς δωρεάν παροχές...

Δεν καταλαβαίνει ακόμα η ανθρωπότητα πως ο πόνος αυτού του κόσμου είναι αρκετός! Πως δεν χρειάζεται να επιβάλλει περισσότερο, "με τις καλύτερες προθέσεις" πάντα, που σκοτώνουν, είτε με το χάδι είτε με το μαχαίρι!

Αλήθεια, δεν βρίσκω λόγο και τρόπο, να μπορεί κάποιος να συνεχίζει να προσπαθεί να ζει, χωρίς να έχει βρει νόημα της ζωής πέρα από τις αντιφάσεις της, πέρα από τις υποκειμενικές, προσωρινές θεάσεις.

Γράφω παντού. Όπου βρω. Στον υπολογιστή, σε χαρτάκια, σε κοινωνικές πλατφόρμες, στο ημερολόγιο, σε άρθρα, στο βιβλίο που γράφω. Σκόρπιες σημειώσεις, φαινομενικά άσχετων θεμάτων μεταξύ τους. Κι όμως, δεν είναι έτσι!

Χρειάζεται θέληση να διαπιστώσει κάποιος πως παντού, σε όλα, είμαι εγώ, είμαι η ίδια... Θα πρέπει να το έχει διαπιστώσει πρώτα με τον εαυτό του. Διαφορετικά, βλέπει μόνο τα κομμάτια μου, σκόρπια...αυτά που θέλει και βολεύει να βλέπει.

Οδυσσέας Ελύτης: Ο Παράδεισος είναι δικαίωμα

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου, για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.

Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα, που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.

Λευκή Αδελφότητα: Τα γεγονότα πίσω από τον μύθο

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΑΜΕ ΟΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΛΕΥΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΕΞΕΦΡΑΣΑΝ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ. ΕΜΕΙΣ ΑΠΛΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΘΕΣΗ. ΜΟΝΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΑ ΜΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΕΑΝ ΑΛΗΘΕΥΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ. Η ΚΡΙΣΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.

Σύμφωνα με έναν παράξενο κι επίμονο μύθο, ο οποίος κατάγεται πιθανότατα από την ανατολή, υπάρχει κάπου στον κόσμο μια ομάδα «τέλειων» ανθρώπων που κατέχουν εξαιρετικά φυσικές δυνάμεις και έχουν φτάσει σε ανώτερο επίπεδο συνείδησης. Η ομάδα αυτή σύμφωνα πάντα με τον μύθο, που εδρεύει κατά καιρούς σε διάφορες μυστικές τοποθεσίες σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως τα υψίπεδα του της κεντρικής Ασίας (Θιβέτ), σε κάποια βουνά της Αμερικής (Τετόν και Σάστα), είναι γνωστή ως η απόκρυφη ιεραρχία ή μεγάλη λευκή στοά ή μεγάλη αδελφότητα ή απλώς ιεραρχία. Παρόλο που οι περισσότερες πηγές δίνουν μεγάλη έμφαση στο γεγονός πως οι Διδάσκαλοι αυτοί κατάγονται από το Θιβέτ και την Ινδία, υπάρχουν κάποιες πτυχές του μύθου που αναφέρονται σε ενσαρκώσεις Διδασκάλων στο δυτικό κόσμο. Λέγεται  ακόμη πως κάποια κομμάτια του μύθου αυτού μεταφυτεύτηκαν στην δύση κατά την περίοδο των σταυροφοριών ή και ακόμα νωρίτερα, και πως οι πηγές τους εντοπίζονται στις μυστικές παραδόσεις του ισλαμισμού.

Όλα άρχισαν με το μυστηριώδες fama fraternitatis των Ροδόσταυρων, που εκδόθηκε το 1614, ένα κείμενο που αναφερόταν στην ύπαρξη μιας «ομάδας ανώτερων ανθρώπων», της Αδελφότητας του Σταυρού και του Ρόδου, οι οποίοι, αν και ζούσαν και εργαζόταν μυστικά διηύθυναν την πνευματική πορεία, την εξέλιξη και το μέλλον του κόσμου. Πολύ γρήγορα η πίστη αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος στις διδασκαλίες των περισσοτέρων ομάδων και προσωπικοτήτων του εσωτερισμού κι άρχισε να διαδίδεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Κατά την διάδοση των δοξασιών αυτών ενσωματώθηκαν και κάποιοι επιμέρους μύθοι που είχαν να κάνουν με την ποίηση των Αράβων, τους σοφούς περιπλανώμενους Σούφι που για να περάσουν απαρατήρητοι, ανακατεύονταν στα ταξίδια τους με τους τροβαδούρους, τη μυθική χώρα του ιερέα Ιωάννη στην Αφρική, τους Ναΐτες ιππότες και τους τέκτονες. Μέχρι το 19ο αιώνα είχαν ήδη τεθεί οι βάσεις για την ανάπτυξη του μύθου των διδασκάλων, που έγινε ευρύτερα γνωστός τότε από την Έλενα Μπλαβάτσκι και την Θεοσοφία, που δίχως τη συμμετοχή τους ο μύθος αυτός θα παρέμενε πιθανότατα στην αφάνεια για πάντα.

Αιτιοκρατία vs Αβεβαιότητα, Η δικαίωση των Ηράκλειτου και Επίκουρου"

«Αν είδα μακρύτερα, είναι επειδή στάθηκα στους ώμους γιγάντων» 

Νεύτων

    Η παραπάνω θέση του Νεύτωνα (1676) αποτυπώνει με τον πιο εναργή τρόπο πως η επιστήμη και ο πολιτισμός γενικότερα συνιστούν μια «ατέρμονη διαδικασία ιδεών». Τα ακατανόητα του παρελθόντος στις μέρες μας φαίνονται λογικά και αυτονόητα. Οι βεβαιότητες του χθες καταρρέουν και στη θέση τους φύονται νέες θέσεις που κι αυτές διεκδικούν το θρόνο της βεβαιότητας.

    Ένα υπόγειο ρεύμα διαπάλης κι έντονων συγκρούσεων διαποτίζει την παγκόσμια ιστορία στο επίπεδο των ιδεών και της επιστήμης και ιδιαίτερα της φυσικής. Η αγωνία των φυσικών επιστημόνων να ανακαλύψουν τους ακατάλυτους φυσικούς νόμους που διέπουν το σύμπαν και εξασφαλίζουν την «ισορροπία» («κόσμος» = τάξη) οδήγησε πολλές φορές σε έντονες συγκρούσεις. Συγκρούσεις που προβίβασαν την έρευνα κι αποκάλυψαν τη δυσκολία να κατανοήσει κάποιος τη βαθύτερη δομή και λειτουργία του σύμπαντος αλλά και την κενότητα όλων εκείνων που πίστεψαν πως η ανακάλυψή τους ήταν και το τέλος της φυσικής.

    Κοπέρνικος, Γαλιλαίος, Κέπλερ, Νεύτωνας, Αϊνστάιν, Χάιζενμπεργκ, Hawking. Οι γίγαντες αυτοί της φυσικής υφαίνουν τον καμβά της φυσικής επιστήμης και διδάσκουν την ανάγκη να κοιτάζουμε με δυσπιστία τις παραδοσιακές αντιλήψεις, αν θέλουμε ως άνθρωποι και επιστήμη να βαδίσουμε μπροστά. Κι αυτό γιατί σύμφωνα και με τον Ηράκλειτο «η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί».

                                                        Αιτιοκρατία vs Αβεβαιότητα
Μια από τις σφοδρότερες συγκρούσεις σε επίπεδο ιδεών ήταν κι αυτή που έφερε αντιμέτωπους όλους εκείνους που αναλώθηκαν να ερμηνεύσουν λογικά το σύμπαν και να αποκωδικοποιήσουν τα μυστικά του. Κάθε ομάδα επιστημόνων ορμώμενη από διαφορετική αφετηρία κατέληξε σε αντίθετες θέσεις με αυτές των «αντιπάλων».

Αρχικά, η αιτιοκρατία (ντετερμινισμός) ως φιλοσοφική θέση έλκει την καταγωγή της από την αρχαιότητα και βρήκε συνεχιστές και στο χώρο της φυσικής επιστήμης. Σύμφωνα με αυτήν στο σύμπαν κυριαρχεί μια καθολική αιτιώδης και νομοτελειακή συνάφεια όλων των επί μέρους φαινομένων. Για όλα υπάρχει ένα συγκεκριμένο αίτιο που πάντοτε συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα (αίτιο – αιτιατό). Όλα, δηλαδή, υπακούουν σε μια φυσική αναγκαιότητα που αποκλείει κάθε στοιχείο τυχαιότητας. Η τάξη και η προβλεψιμότητα συνιστούν τους βασικούς πυλώνες της αιτιοκρατίας.

Τα Μηνύματα της Αντίστασης… Μήνυμα 2ον

Μήνυμα 1ον

Είναι εύκολο να κριτικάρεις…

το κάνουν άλλωστε οι περισσότεροι, μισώντας κάθε έναν και κάθε μία που Δημιουργεί, θέλοντας να τους παρασύρουν στη μιζέρια της ανυπαρξίας τους.
Είναι δύσκολο να Δημιουργείς…

ακόμα περισσότερο να Δημιουργείς Κόσμους Ομορφιάς και Ευδαιμονίας, γεννώντας χαμόγελα στους συνανθρώπους σου που ταλαιπωρούνται στη μίζερη «Πραγματικότητα» που τους απομυζεί την τελευταία ρανίδα Ενέργειας και Ζωής μέσα τους.

Αυτό το καταφέρνουν μόνον οι Εκλεκτοί…

Καρλ Γιούνγκ: Η ζωή που δεν ζούμε είναι μια αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο

Aποφθέγματα από τον Καρλ Γιούνγκ για προσωπική ανάπτυξη

Το να μιλάμε για τον Καρλ Γιουνγκ δεν είναι εύκολο έργο αφού κάποιες από τις σκέψεις του είναι βαθιές και πολύπλοκες. Με την ικανότητα της ενδοσκόπησης μπορούσε να φωτίσει τις χαμένες ψυχές των άλλων ατόμων ώστε να μπορέσουν να βρουν τον εαυτό τους. Έτσι, έφερε φως στην ανθρώπινη γνώση και μίλησε ειλικρινά για τη σημεία που θεωρούσε αναγκαία να σκάψουμε στην ψυχολογία μας. Ως αποτέλεσμα έχουμε πολλές σπουδαίες σκέψεις από τον Γιουνγκ για προσωπική ανάπτυξη. Οπότε, προχωρώντας θα συλλέξουμε κάποιες από τις ιδέες που διατύπωσε. Ιδέες που συχνά αντηχούν σαν μάντρας μέσα μας. Επαναστατικές ιδέες που, αν ερμηνευτούν σωστά, μπορούν ν γίνουν αληθινοί φορείς αλλαγής.

Ό Γιουνγκ για την προσωπική ανάπτυξη μέσω της εμπειρίας « η ζωή που δεν ζήσαμε»

«Η ζωή που δεν ζούμε είναι μια αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο.»

Όλοι έχουμε επιθυμίες, φιλοδοξίες, κίνητρα και ένα τεράστιο δυναμικό να αποκαλύψουμε. Συχνά βρίσκουμε ότι ζούμε μια ζωή που δεν μας ταιριάζει. Ο εσωτερικός μας εαυτός ουρλιάζει και κανείς δεν τον ακούει. Δεν είναι άνετα και παλεύει αλλά στο τέλος αποδέχεται ένα πεπρωμένο διαφορετικό από αυτό που έψαχνε.

Κάποιες φορές καταλήγουμε να ζούμε με ένα τρόπο ο οποίος δεν μας ταιριάζει. Ένας τρόπος που δεν βγάζει νόημα και δεν είναι ο κατάλληλος για εμάς. Η έλλειψη αυθεντικότητας και αλήθειας με τον εαυτό μας θα επηρεάσει αρνητικά το σώμα και το μυαλό. Το να ζείτε μια ζωή με μη αυθεντικό τρόπο έχει επιπτώσεις τις οποίες το μυαλό και οι εμπειρίες σας γρήγορα θα αναλάβουν να σας τις δείξουν.

Το «εγώ» – αν υπάρχει κάτι τέτοιο – σίγουρα δεν μπορεί να ελέγξει το «σκέπτεσθαι». (ΤΖΟΝ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ)

Υπάρχουν ακόμα και αυτοπαρατηρητές αρκετά αθώοι που πιστεύουν πως υπάρχουν «άμεσες βεβαιότητες» π.χ. σκέφτομαι… Αλλά θα το ξαναπώ εκατό φορές πως η «άμεση βεβαιότητα», όπως και η «απόλυτη γνώση», ως «πράγμα καθεαυτό», περικλείουν μια contradictio in adjecto (αντίφαση)… αν αναλύσω τη λογική διαδικασία που εκφράζεται με τη λέξη «σκέφτομαι», πετυχαίνω μια σειρά από τολμηρές διαβεβαιώσεις, που η θεμελίωσή τους είναι δύσκολη και ίσως αδύνατη,- π.χ., πως εγώ είμαι εκείνος που σκέφτεται, πως πρέπει εδώ να υπάρχει κάτι το σκεπτόμενο, πως το «σκέπτεσθαι» είναι η δραστηριότητα και το αποτέλεσμα ενός όντος, που το θεωρούμε ως αιτία, πως υπάρχει ένα «εγώ», και πως τέλος έχει καθοριστεί τι πρέπει να νοούμε με το «σκέπτεσθαι» – ότι δηλαδή ξέρω τι σημαίνει σκέπτεσθαι… Έτσι ο φιλόσοφος, αντί γι’ αυτήν την «άμεση βεβαιότητα» περιπλέκεται με μια σειρά μεταφυσικών ζητημάτων… «Από πού αντλώ την έννοια σκέπτεσθαι; Γιατί να πιστεύω στην αιτία και στο αποτέλεσμα; Τι μου δίνει το δικαίωμα να μιλώ για ένα εγώ… για ένα εγώ ως αιτία… για ένα εγώ ως διανοητική αιτία;»

                                                                                                                                           Πέραν του Καλού και του Κακού,16

Κι ένα ακόμα χτύπημα:
Σχετικά με τη δεισιδαιμονία των διδασκάλων της Λογικής, θέλω να υπογραμμίσω ακόμη, δίχως να κυριευτώ από αποθάρρυνση, ένα μικρό γεγονός που αυτοί οι δεισιδαίμονες το ομολογούν με το στανιό. Δηλαδή πως η σκέψη έρχεται όταν «αυτή» θέλει κι όχι όταν «εγώ» θέλω, έτσι που αποτελεί παραποίηση των γεγονότων να ισχυριστούμε πως το υποκείμενο «εγώ» είναι η προϋπόθεση για το κατηγορούμενο «σκέπτομαι». Κάτι σκέπτεται, αλλά να πιστέψουμε πως αυτό το κάτι είναι το παλαιό και ξακουστό εγώ, είναι μια καθαρή υπόθεση, ένας ισχυρισμός ίσως, δεν είναι όμως οπωσδήποτε η «άμεση διαβεβαίωση».

Πουλάνε οι Έλληνες όπλα σε δολοφόνους; Όχι στο deal του θανάτου!

Θα ήθελες Πάνο Καμμένε αυτό να είναι το δικό σου κορίτσι;

Θα ήθελες Πάνο Καμμένε αυτό να είναι το δικό σου κορίτσι;

Προσπαθώ να παρακολουθήσω την είδηση και να την ερμηνεύσω, αλλά το μυαλό μου χάνεται στην μετάφραση… της ηθικής…

Πριν τρεις μέρες το Πρώτο Θέμα έφερε στη δημοσιότητα έναν καυγά μεταξύ Καμμένου και του ταξίαρχου των Εξοπλισμών για πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος ζήτησε μέχρι και τη σύλληψη ταξιάρχου ο οποίος υπηρετούσε στη Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων από τον φετινό Μάρτιο θεωρώντας ότι υπονομεύει το deal που μπορεί να ανέλθει στο ποσό των 64 εκατ. ευρώ. Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι απλά πήρε μετάθεση.

Έκτοτε έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όσον αφορά στον νομικό θέμα, τη διαύγεια της συμφωνίας, ποιος και γιατί ήταν ο πληρεξούσιος Έλληνας επιχειρηματίας της Σαουδικής Αραβίας κ.λ.π. – μεγάλη ιστορία και θα παίξει σύντομα στη Βουλή.

Η δική μου απορία είναι γιατί να υπάρξει αυτή η μυστική διακρατική συμφωνία, που για κάποιο λόγο έφθασε τυχαία στη δημοσιότητα.

Γιατί η τόση βιασύνη των Σαουδαράβων να πάρουν τα βλήματα των 105 mm για τα άρματα μάχης;

Η απάντηση είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες στην Ε.Ε. ωριμάζει η συζήτηση να επιβληθεί εμπάργκο στην πώληση όπλων προς τη Σαουδική Αραβία, λόγω των εγκλημάτων που ο ΟΗΕ καταγγέλλει ότι συντελούνται στον πόλεμο της Υεμένης.

Για τον πονόλαιμο

Το πιο γλυκό φυσικό φάρμακο για τον πονόλαιμο

Πάρε γλυκόριζα, πλύνε την πολύ καλά να μην έχει καθόλου βρωμιά και κοπάνισέ την. Έπειτα κόψε την μικρά κομμάτια και βάλε την σε γλυκό ζεστό νερό, τόσο όσο να την σκεπάζει και να μείνει ένα μερόνυχτο.

Μετά βάλτο σε ένα σακούλι από λινό και στύψτο δυνατά να βγει όλο το υγρό της ουσία της, το οποίο μαζί με το άνωθεν νερό βράσε πολύ ώρα με λίγη στίαν.
Να μην το κάψεις και ανακάτωνέ το με ξύλινη κουτάλα όση ώρα το βράζεις μέχρι να μείνει λίγο και πυκνό σαν το μέλι.

Τότε βάλτο σε λεκάνες απλωτές ή άλλα δοχεία, λίγο στο καθένα, να είναι παχύ μόνο ένα δάκτυλο, για να μπορέσεις μετά να το κόβεις, γιατί ξεραίνεται σαν πετσόκολλα. Και για να μην κολλήσει στα δοχεία βάζε λίγο αλεύρι ψιλό στον πάτο του δοχείου και όταν πήξει φύλαξέ το.

Όταν πονέσει ο λαιμός σου, βάζε από αυτό στο στόμα σου από λίγο σαν κουκί και μάλιστα όταν πέσεις στο κρεβάτι μην το καταπιείς αλλά κράτα το μέχρι να λιώσει και κατάπινε το υγρό του 2-3 νύχτες και υγιαίνεις.

Αυτό το λένε στα φράγκικα sugo di liquitizia, δηλαδή ζουμί της γλυκόριζας. Και αλήθεια δεν βρήκα άλλη γιατρειά στον πόνο του λαιμού μου (όπου πρήζετε στα πλάγια και ο σταφυλίτης συχνά) σαν αυτή.

Ο σφραγιδόλιθος του "Γρύπα Πολεμιστή" αποκαλύπτει ήρωα της Ιλιάδας!

Πριν δυο χρόνια, οι Αμερικανοί αρχαιολόγοι Τζακ Ντέιβις και Σάρον Στόκερ από το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι ανακάλυψαν στον τάφο του «Γρύπα Πολεμιστή» στην Πύλο ένα μικροσκοπικό αντικείμενο, μεγέθους περίπου 3,5 εκατοστών. Στην αρχή πίστεψαν ότι ήταν ένα είδος μεγάλης χάντρας και το έβαλαν στην άκρη για να επικεντρωθούν σε άλλα, πιο εντυπωσιακά αντικείμενα, όπως χρυσά δαχτυλίδια, τα οποία βρέθηκαν σε τάφο του 1500 π. Χ. με πλούσια κτερίσματα.

Όταν όμως στη συνέχεια ο συντηρητής του αντικειμένου απομάκρυνε όλες τις προσμίξεις από την επιφάνεια της «χάντρας», αυτό που αποκαλύφθηκε...
άφησε εμβρόντητους ειδικούς και μη: Ένας σφραγιδόλιθος από αχάτη με εγχάρακτο σχέδιο εκπληκτικής τέχνης και λεπτομέρειας, που απεικονίζει μια εντυπωσιακή σκηνή μάχης, όπου «πρωταγωνιστεί» ένας πολεμιστής-ήρωας, γυμνός και με μακριά μαλλιά. Ο ένας από τους δυο εχθρούς του κείτεται νεκρός κάτω από τα πόδια του, ενώ ο δεύτερος απεικονίζεται λίγα δευτερόλεπτα πριν τον θάνατό του, όταν δηλαδή ο ήρωας, που τον έχει ακινητοποιήσει πιάνοντάς τον από την περικεφαλαία, βυθίζει το ξίφος στο στέρνο του.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ συνομίλησε με τους δυο ανασκαφείς για το ανεπανάληπτο εύρημα που, σύμφωνα με το αμερικανικό δημοσίευμα το οποίο επικαλείται δήλωση του Malcolm H. Wiener, ειδικού στην αιγαιακή προϊστορία, πρόκειται για «ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα τέχνης στο Αιγαίο που μπορεί να συγκριθεί με μερικά σχέδια του Μιχαήλ Άγγελου στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης».

Ακολουθεί η συνέντευξη με τους δυο ανασκαφείς:

Ὅταν εἶσαι ἀληθινός…

Ὅταν ἤμασταν μωρὰ τὸ φαγητό, ἀλλὰ καὶ ἡ συναισθηματική μας τροφή, προέρχονταν ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἔτσι ὁλόκληρη ἡ ἐπιβίωσή μας ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὴν διατήρηση ἐκείνης τῆς ἀγάπης γιὰ ἐμᾶς.
Γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν ἀγάπη τους πιστεύαμε ὅτι ἔπρεπε νὰ τοὺς εὐχαριστοῦμε.
Πολὺ νωρὶς καταλάβαμε ὅτι ἀνταποκρίνονταν στὸ χαμόγελό μας.

Ὅταν ἤμασταν χαρούμενοι καὶ χαμογελούσαμε τότε ὅλα ἤταν καλὰ κι ἐμεῖς ἀληθινοί. 

Ὅταν ὅμως βλέπαμε τοὺς γονεῖς μας στενοχωρημένους νοιώθαμε ἀπειλὴ καὶ τότε ψάχναμε νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ τοὺς εὐχαριστήσουμε καὶ ἀρχίσαμε νὰ χαμογελᾶμε χωρὶς νὰ τὸ νοιώθουμε καὶ ἔτσι γεννήθηκε ὁ ῥόλος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ εὐχαριστεῖ τοὺς ἄλλους.

Κάθε φορὰ ποὺ πιστεύουμε ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν ἀγάπη τους, ἀποδυναμώνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ δὲν εἴμαστε ἀληθινοί,  οἱ ἄλλοι τὸ καταλαβαίνουν καὶ δὲν μᾶς ἐμπιστεύονται.

Αὐτὸς ὁ ῥόλος μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ χάνουμε τὴν ἐκτιμήση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ὁ θυμός μας στρέφεται πρὸς τὰ μέσα. 

«Πώς πρέπει να βάζω τα ποτήρια μέσα στο ντουλάπι; Προς τα πάνω ή προς τα κάτω;»

Η αναγνώστριά μας Ελένη Κουράρη από την Ορεστιάδα έχει την εξής απορία: «Πώς πρέπει να βάζω τα ποτήρια μέσα στο ντουλάπι; Προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος;»

Εμείς της δίνουμε την απάντηση.

Υπάρχουν νοικοκυρές που προτιμούν να τοποθετούν τα ποτήρια τους μέσα στα ντουλάπια με το χείλος προς τα κάτω καθώς θεωρούν πως έτσι σκονίζονται λιγότερο. 

Από την άλλη υπάρχουν κάποιες άλλες νοικοκυρές που τους αρέσει απλά να τα τοποθετούν με το χείλος προς τα πάνω. 

Ποιος είναι, όμως, ο πιο σωστός τρόπος τοποθέτησης;

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος Δ. Λιαντίνης γνώριζε αυτό που για τους επιστήμονες σήμερα αποτελεί κοινό τόπο. Ότι, δηλαδή, όλες οι παθογένειες του ανθρώπου εκπορεύονται από τις στρεβλές και παραπλανητικές πεποιθήσεις που καταγράφονται μέσα του από τη νηπιακή ηλικία, υπό τύπον κληρονομικού κώδικα. Και αυτό σήμερα έχει αποδειχθεί, αφού το DNA μας έχει βρεθεί ότι είναι υπολογιστής που συνεχώς "καταγράφει στη μνήμη του" ιδέες, σκέψεις, πεποιθήσεις κλπ. (ερευνητικές μελέτες του Peter Gariaev)! 

Γράφει, λοιπόν, ο Λιαντίνης χαρακτηριστικά:

"Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου.

Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας.

Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου.

Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό.

Γιατί υπάρχει ο έρωτας στη φύση και στη ζωή μας;

Ο έρωτας υπάρχει, για να διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φύση έχτισε ετούτη τη συναρπαστική λειτουργία. Τη φύση ποσώς την ενδιαφέρει, αν υπάρχουμε εμείς σα μονάδες, σαν ατομικότητες.

ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗ - ΑΓΑΘΗ ΜΝΗΜΗ

Πέρασαν 23 χρόνια από τότε, που όντας εμπνευστής και κύριος διοργανωτής ενός από τα μεγαλύτερα Ιατρικά Συνέδρια στη νότια Ελλάδα, είχα την αγαθή έμπνευση να ορίσω κεντρικό ομιλητή του Συνεδρίου τον μεγάλο φιλόσοφο της εποχής μας Δημήτρη Λιαντίνη, που τότε ήταν σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό. Η μνημειώδης αυτή διάλεξη, που ευτυχώς έμεινε σαν ηχητικό ντοκουμέντο και άφησε εποχή, εξακολουθεί να κάνει αίσθηση μέχρι σήμερα και να αποτελεί έναν φωτεινό φάρο σοφίας για τις επόμενες γενεές...

Η ομιλία αυτή του Λιαντίνη, που έγινε συγκεκριμένα στο 4ο Πανπελοποννησιακό Ιατρικό Συνέδριο στις 4/6/1994 στην Τρίπολη, είχε σαν θέμα: 

«Η ηθική εντροπία - Το ιδεώδες του ευδαιμονισμού της εποχής μας και το παιδί». 

Όλοι εμείς, που είχαμε την αγαθή τύχη να ζήσουμε από κοντά αυτήν την ανεπανάληπτη και μοναδική εμπειρία της μαγείας του λόγου του Λιαντίνη, ο οποίος ήταν πάντα μεστός σπουδαίων νοημάτων, θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια ακόμη τον μεγάλο σοφό που ζει μέσα μας και θα ζει για πάντα, ως αγαθή μνήμη. 

Τα σπουδαία νοήματα της ομιλίας αυτής συνοψίζονται στα παρακάτω:  Όσο περισσότερο απολαμβάνει ο άνθρωπος την υλική και την εξωτερική πλευρά της ζωής τόσο μονοσήμαντα φτάνει στο τέλος να μην ικανοποιείται με τίποτα. Ανάλογα και τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε όλο χαρές και όλο ευκολίες και έτσι  και αυτά γίνονται άνθρωποι ηθικά μονοσήμαντοι, δηλαδή, άνθρωποι αυτιστικοί. 

Ο νόμος της φυσικής εντροπίας (δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής) ορίζει ότι όλα τα συστήματα κινούνται από την τάξη προς την αταξία και για να διατηρηθούν στην τάξη χρειάζεται η καταβολή ενέργειας. 

Το αυτό ισχύει και για εμάς τους ανθρώπους: Για να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας στην υπαρξιακή και ηθική ευταξία χρειάζεται μεγάλος κόπος και συνεχής προσπάθεια εκ μέρους μας, ιδιαίτερα στην εποχή μας που έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο ιδεώδες ο ευδαιμονισμός...

Σχετικός, αλλά και προφητικός, ο λόγος του από μία άλλη ομιλία του: 

«Αυτό είναι πολύ οδυνηρό που θα σας πω. Θα έρθει μια εποχή που κάποιες γενεές θα πληρώσουν ακριβά αυτά τα οφέλη που έχουμε και αντλούμε εμείς σήμερα με βάση όλη αυτήν την κοσμοθεωρία όπως διαμορφώθηκε μέσα από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μιλώ, δηλαδή, για ένα αδιέξοδο, γιατί όταν λέει "πέθανε ο Θεός" ο Νίτσε, εννοεί ότι ο πολιτισμός πολλαπλώς οδηγείται σε αδιέξοδο. Τι θα πει αυτό; Σταματάμε εκεί; Τι θα γίνει μετά; Έρχεται μιά καταστροφή! Κοσμογονική, αγαπητοί μου φίλοι! Και αλίμονο σ’ εκείνες τις 2,5 γενιές, που θα ζήσουν αυτή τη στιγμή! Είναι η ανεργία η φοβερή…  Ξέρετε τι μας περιμένει; Τι περιμένει τα παιδιά μας; Με την έννοια αυτή, εάν ζούμε εμείς σήμερα και έχουμε αγαθά και απολαβές και χίλια δύο άλλα πράγματα, λέμε ότι ζούμε εις βάρος των μελλοντικών γενεών. Χρεώνουμε, δηλαδή, τις μελλοντικές γενεές.»