γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου
Πολλές φορές ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα των παιδιών μας και σπεύδουμε να πάρουμε θέση, να πούμε την άποψη μας και να δώσουμε συμβουλές.
Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν παιδί, να γυρνάτε από το σχολείο με κάτι που σας προβλημάτιζε και όταν το εκστομίζατε στη μαμά σας, άρχιζε εκείνο τον ατελείωτο μονόλογο, λες και αγόρευε σε δίκη. Είχε κάποια πρακτική αξία; Σας είχε βοηθήσει κάτι από όλα εκείνα που μονολογούσε;
Τα παιδιά δεν ζητάνε από εμάς να τους λύσουμε τα προβλήματα τους, αλλά να τους δείξουμε το τρόπο για το πως τα ίδια θα το καταφέρουν αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται την καθοδήγηση μας και την ενθάρρυνση μας, όχι έτοιμες λύσεις και συμβουλές, αλλά τα ερεθίσματα εκείνα που θα τα οδηγήσουν να ανακαλύψουν μόνα τους τις λύσεις που χρειάζονται. Χρειάζεται τα ίδια να το καταφέρουν αυτό. Εκεί έγγυται η δική μας χρησιμότητα ως γονείς.
Σε πρακτικό επίπεδο μπορούμε να τα ακούσουμε. Να τους ζητήσουμε να περιγράψουν τι τα απασχολεί και πως αισθάνονται για αυτό, να τα φέρουμε δηλαδή σε επαφή με τα συναισθήματα τους. Σε αυτό το στάδιο χρειάζεται να αισθανθούν ότι τα καταλαβαίνουμε, ότι τα συμπονάμε, ότι είμαστε κοντά τους, χωρίς να χρειάζεται να πούμε ή να κάνουμε κάτι. Απλά και μόνο η προσοχή μας και ο χρόνος που τους αφιερώνουμε είναι αρκετά για να πάρουν το μήνυμα αυτό.
Από εκεί και πέρα μπορούμε να τα προτρέψουμε να σκεφτούν προτάσεις και να διερευνήσουν τρόπους αντιμετώπισης.