Στην πορεία της ζωής πολλά γεγονότα συμβαίνουν, που μας κάνουν να ανακαλύπτουμε άγνωστες πτυχές του εαυτού μας και μας αναγκάζουν να αναρωτηθούμε: "Eίμαι εγώ αυτός;".
O χρόνος αν και ουσιαστικά δεν υπάρχει, παρ' όλ' αυτά, ό,τι εφηύραμε για να μη συμβαίνουν τα πράγματα συγχρόνως και το ονομάσαμε "χρόνο", περνάει εξαιρετικά γρήγορα. Aλλάζουμε... Mας το δείχνει ο καθρέφτης με τις μικρές αλλά αδιαμφισβήτητες "πινελιές" του πάνω μας.
Mας το λένε καμιά φορά οι φίλοι μας και οι αγαπημένοι μας, αλλά το ίδιο παρατηρούμε κι εμείς σε αυτούς και δεν πολυθέλουμε να το αποδεχθούμε. Δεν είναι και εύκολο!
Kάποιες φορές, όμως, γίνονται πράγματα που φέρνουν τα πάνω-κάτω και έρχεται η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε πια αυτοί που ήμασταν κάποτε, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Τις περισσότερες φορές ανακαλύπτουμε με τρόμο πως η ζωή μας έχει μπει σε αυτόματο πιλότο, μόνο που τα δεδομένα και οι παράμετροι με τα οποία "φορτώσαμε" τον υπολογιστή είναι λάθος...
Μπερδέψαμε τα "θέλω", τη "ματαιοδοξία" και τους "φόβους" μας με τις "προτεραιότητες" που πρέπει να βάλουμε στις ζωές που ζούμε... και κάναμε λάθη που πληρώνουμε, όσο και αν κάποια στιγμή προσπαθούμε να αντιστρέψουμε καταστάσεις και γεγονότα.
Συνήθως η ζωή μας προχωράει με αργούς και κανονικούς ρυθμούς - ρυθμούς μιας ανείπωτης ρουτίνας, χωρίς πλοκή και ενδιαφέροντα. Ζούμε από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς σχεδιασμό... στον αυτόματο πιλότο με τα λανθασμένα δεδομένα να μας οδηγούν στον βαθύ "γκρεμό" που εμείς προγραμματίσαμε.
Kάνουμε τη δουλειά μας, περνάμε χρόνο με τους ανθρώπους μας, διασκεδάζουμε, κάνουμε διακοπές, χαιρόμαστε, απογοητευόμαστε, θυμώνουμε, ερωτευόμαστε, πεισμώνουμε, τρομάζουμε, παίρνουμε και δίνουμε συναισθήματα.