Άλλαξες... Δεν είσαι ο ίδιος, σε καμία περίπτωση.
Τώρα απλά θυμάσαι, κάποια κομμάτια του παλιού εαυτού σου, μέσα, από αρχαίες αναμνήσεις...
Εκείνο το μικρό παιδί, που έτρεχε κι έπαιζε ξέγνοιαστο, σε αλάνες και παιδικές χαρές...
Μεγαλώνεις, θα μου πεις... ωριμάζεις, μέσα από ανθρώπους και καταστάσεις...
Αλλάζεις ή σε αλλάζουν;
Είναι επιλογή σου, να αλλάζεις δέρμα... να φοράς κάθε πρωί, την πιο πρόχειρη μάσκα, που βρίσκεις;
Κάποτε ονειρευόσουν, να μεγαλώσεις... Άραγε, σήμερα είσαι ευχαριστημένος, με αυτό που έγινες;
Είναι αναπόφευκτη, η αλλαγή...
Είναι αναπόφευκτη, η αλλαγή...
Η εξέλιξη αποτελεί, βιολογική και πνευματική ανάγκη... Και να το ήθελες, δε θα μπορούσες να τη σταματήσεις...
Δε γίνεται να μείνεις στάσιμος, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν...
Ίσως, να ήταν στο χέρι σου, να κρατήσεις αναλλοίωτα, όλα εκείνα τα παιδικά χαρακτηριστικά, που χρειάζεσαι σήμερα... Ίσως, όχι.
Κάπου διάβασα, πως ένα παιδί γελάει περίπου, τετρακόσιες φορές μέσα στην ημέρα, ενώ ένας ενήλικας... μόνο δεκαπέντε.
Κάπου χάσαμε, τριακόσια ογδόντα πέντε χαμόγελα κι άντε τώρα, να τα βρούμε... Τα θυσιάσαμε, στο βωμό της ωριμότητας.
Αλλάζουμε για να συμμορφωθούμε, με τα κοινωνικά όρια, τους κανόνες... που διέπουν, κάθε ηλικία.
Αλλάζουμε για να συμμορφωθούμε, με τα κοινωνικά όρια, τους κανόνες... που διέπουν, κάθε ηλικία.
Μας μεταμορφώνουν οι δύσκολες συνθήκες... σε σκληροπυρηνικούς, εσωστρεφείς και υπάκουους...