Σκόπια: Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια

Όπως είναι γνωστό, η FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) είναι δημιούργημα του Στρατάρχη Γιόσιπ Μπροζ Τίτο (1892 – 1980), ο οποίος αμέσως μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με την πλήρη υποστήριξη του Ιωσήφ Στάλιν (1878 – 1953), έφτιαξε μέσα στην τότε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ένα ομόσπονδο «κρατίδιο» στην ευρύτερη περιοχή του Άνω Αξιού με πρωτεύουσα τα Σκόπια, το οποίο ονόμασε «Μακεδονία».

Το κατασκεύασμα αυτό άρχισε να δημιουργεί συστηματικά και με μεθοδική συνέπεια, ένα κάλπικο όραμα, μια μελλοντική υποθήκη αλυτρωτισμού και επεκτατισμού, εναντίον της Ελλάδος (κυρίως) αλλά και άλλων γειτόνων της περιοχής.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι νέες γενιές των Σκοπιανών άρχισαν να διδάσκονται πως «είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου» και να φανατίζονται με απίθανες και «ιερές» ψευδαισθήσεις αλυτρωτισμού. Έτσι όταν το 1991 διαλύθηκε η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, δημιουργήθηκε –με τις ευλογίες και την υποστήριξη όλων των μεγάλων συμμάχων μας- στην περιοχή που ο Τίτο ονόμασε «Μακεδονία» ένα νέο κρατίδιο το οποίο έσπευσε να αναγνωρίσει, πρώτη και καλύτερη, η Τουρκία.

Το νεαρό κρατίδιο, με πολύ γερές «πλάτες» που τις παρείχαν εξαιρετικά ύποπτοι «προστάτες», δεν άφησε καμιά απολύτως πρόκληση που να μην κάνει απέναντι στην Ελλάδα:

Αυτό-ονομάστηκε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κατέχοντας μόνο το 37% της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (Η Ελλάδα κατέχει το 51%, η Βουλγαρία το 11% και η Αλβανία το 1% περίπου). Προφανώς θεωρούσε πως το υπόλοιπο 63% της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας που της έλλειπε, θα της το «χάριζαν» οι ύποπτοι προστάτες της!

Προσοχή στο Κενό!

Γράφει ο Άγγελος Τσιώνας

Δε σε ρωτάω αν σου λείπει κάτι. Είναι δεδομένο! Κάτι σου λείπει… ένα δύο καινούργια πουκάμισα;… κάλτσες;… μια εκδρομή;… χρόνος;… συντροφικότητα;… ένα καινούργιο αυτοκίνητο;… αγάπη;… καλύτερο σπίτι;… χρήματα;… κάτι…

Αυτή η έλλειψη έχει διαβαθμίσεις. Είναι από πολύ μικρή έως τεράστια, κι αυτό το αντιλαμβάνεσαι όταν παρατηρείς το πώς νιώθεις γι’ αυτό που σου λείπει. Από μικρή δυσαρέσκεια έως βαθύ πόνο.

Όπως και να ‘χει κάπου νιώθεις ένα κενό – μικρό ή μεγαλύτερο. Ένα κενό που σε εμποδίζει να ευχαριστηθείς τη ζωή και να είσαι ευτυχισμένος ως Άνθρωπος.

Εδώ σου εφιστώ την προσοχή…

Mind the Gap!… που λένε και στο Μετρό.

Πρόσεχε το Κενό! – Γιατί μπορεί να πέσεις μέσα. Για την ακρίβεια, γιατί μπορεί να σε ρουφήξει μέσα του!

Έκχαρτ Τόλλε: Χρησιμοποιούμε τα αντικείμενα ως μέσο αυτοεξύψωσης

Οι άνθρωποι στο χώρο της διαφήμισης ξέρουν πολύ καλά ότι για να πουλήσουν πράγματα που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πραγματικά, πρέπει να τους πείσουν ότι αυτά τα πράγματα θα προσθέσουν κάτι στο πώς βλέπουν τον εαυτό τους ή στο πώς τους βλέπουν οι άλλοι.

Αυτό το κάνουν, για παράδειγμα, λέγοντάς σου ότι θα ξεχωρίσεις από το πλήθος χρησιμοποιώντας το εκάστοτε προϊόν κι έτσι, ως επακόλουθο, θα είσαι πληρέστερα ο εαυτός σου. Ή μπορεί να δημιουργήσουν μια σύνδεση στο νου σου μεταξύ του προϊόντος και ενός διάσημου προσώπου ή ενός ατόμου που είναι νέο, ελκυστικό και δείχνει ευτυχισμένο. Ακόμα και φωτογραφίες παλιών ή εκλιπόντων διασήμων στην ακμή τους λειτουργούν καλά γι' αυτό το σκοπό. Η άρρητη παραδοχή είναι ότι αγοράζοντας αυτό το προϊόν, μέσω κάποιας μαγικής πράξης ιδιοποίησης, γίνεσαι σαν κι αυτούς, ή μάλλον, σαν την επιφανειακή τους εικόνα.

Κι έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, δεν αγοράζεις ένα προϊόν αλλά έναν ενισχυτή ταυτότητας. Οι ετικέτες των σχεδιαστών είναι κυρίως συλλογικές ταυτότητες τις οποίες αγοράζεις για να είσαι "ιν". Είναι ακριβές και, συνεπώς, "αποκλειστικές". Αν μπορούσαν να τις αγοράσουν όλοι, θα έχαναν την ψυχολογική τους αξία και με το μόνο που θα έμενες θα ήταν η υλική τους αξία, που πιθανώς αντιστοιχεί σε ένα κλάσμα του ποσού που πλήρωσες.

Ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν κέντρο του κόσμου. (SCHOPENHAUER)

Ο εγωισμός, εκ φύσεως, δεν γνωρίζει όρια: ο άνθρωπος έχει μία και μοναδική απόλυτη επιθυμία, να συντηρήσει την ύπαρξή του, ν’ απαλλαγεί από κάθε πόνο, ακόμη κι από την παραμικρή στέρηση – αυτό που θέλει είναι η μεγαλύτερη δυνατή καλοπέραση, η κατοχή όλων των απολαύσεων που μπορεί να φανταστεί και τις οποίες σκαρφίζεται τρόπους να ποικίλλει και ν’ αναπτύσσει χωρίς σταματημό. Κάθε εμπόδιο που υψώνεται ανάμεσα στον εγωισμό του και τις επιθυμίες του του χαλάει τη διάθεση, προκαλεί την οργή του, το μίσος του: είναι ένας εχθρός που πρέπει να συντρίψει. Θα ήθελε όσο γίνεται ν’ απολαύσει τα πάντα, να αποκτήσει τα πάντα. Μην μπορώντας κάτι τέτοιο, τουλάχιστον θα ήθελε να δέσποζε πάνω σε όλα. «Όλα για μένα, τίποτε για τους άλλους» είναι το σύνθημά του. Ο εγωισμός έχει κολοσσιαίες διαστάσεις, το σύμπαν ολόκληρο δεν φτάνει για να τον χωρέσει. Διότι, αν έδινε κανείς στον καθένα τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στον αφανισμό του σύμπαντος και στην προσωπική του απώλεια, δεν χρειάζεται να πω ποια θα ήταν η απάντησή του. Ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν το κέντρο του κόσμο, ανάγει το καθετί στον εαυτό του- μέχρι και τις μεγαλύτερες αναστατώσεις των αυτοκρατοριών τις βλέπει πρώτα απ’ όλα από την άποψη του προσωπικού του συμφέροντος, όσο μηδαμινό, όσο μακρινό μπορεί να είναι αυτό. Υπάρχει πιο χτυπητή αντίθεση; Από τη μια μεριά, αυτό το ανώτερο, αποκλειστικό ενδιαφέρον που ο καθένας δείχνει για τον εαυτό του κι από την άλλη, αυτό το αδιάφορο βλέμμα που ρίχνει σε όλους τους άλλους ανθρώπους. Είναι μάλιστα και κωμική αυτή η πεποίθηση τόσων ανθρώπων, οι οποίοι ενεργούν σαν να υπάρχουν πραγματικά μόνο αυτοί και σαν οι όμοιοι τους να είναι απλώς μάταιες σκιές, καθαρά φαντάσματα.

Τζον Φράνκλιν: Η Αναζήτηση του Βορειοδυτικού Περάσματος

 Ο Τζον Φράνκλιν, γεννήθηκε το 1786 στο Σπίλσβι της Αγγλίας. Από τα 15 του χρόνια υπηρετούσε στο Βασιλικό Ναυτικό συμμετέχοντας σε πολλές αποστολές. Μία από αυτές, ήταν το 1818 όταν οι Βρετανοί επιχείρησαν να φτάσουν στον Βόρειο Πόλο. Μία αποστολή η οποία απέτυχε παταγωδώς με τα πλοία να έχουν εγκλωβιστεί στους πάγους και να έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από τις καταιγίδες, κάτι που έκανε τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Αν και οι πολικές συνθήκες ήταν ένας παράγοντας που οι Βρετανοί δύσκολα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν, η ανακάλυψη ενός θαλάσσιου περάσματος βόρεια της Αμερικανικής ηπείρου που θα οδηγούσε στον Ειρηνικό Ωκεανό, θα τους ωφελούσε τόσο εμπορικά όσο και σε θέματα κύρους ώστε να επιχειρήσουν την αναζήτηση στις βόρειες ακτές του Καναδά. Ο Φράνκλιν, έχοντας ήδη εμπειρία από ναυσιπλοΐα σε πολικές περιοχές, ήταν εκείνος που ανέλαβε αυτή την αποστολή.  

   Στις 23 Μαΐου του 1819, απέπλευσε από το Λονδίνο με προορισμό τον Κόλπο Χάντσον. Εκεί, παρέμεινε για τα επόμενα τρία χρόνια έχοντας χαρτογραφήσει μέρος των βόρειων Καναδικών ακτών και εξερευνώντας την περιοχή αναζητώντας το θαλάσσιο πέρασμα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα και το πολικό κλήμα της περιοχής. Κατά την διάρκεια της εξερεύνησης όμως, η αποστολή, έχοντας παγιδευτεί στους πάγους, ξέμεινε από προμήθειες με συνέπεια πολλοί να πεθάνουν από σκορβούτο και οι υπόλοιποι να έχουν φτάσει στο σημείο να τρώνε τα δέρματα με τα οποία ήταν φτιαγμένες οι ζώνες και οι μπότες τους. Μόλις οι καιρικές συνθήκες καλυτέρευσαν με τον ερχομό της άνοιξης, ο Φράνκλιν με όσους επιβίωσαν επέστρεψε στην Αγγλία το 1823.   

ΣΚΕΠΤΟΜΟΥΝ, ΑΠΛΑ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ… ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Ο ΔΡ. NORMAN VINCENT PEALE ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες για την ευτυχία είναι η απάντηση που ο Dr. Peale έδωσε όταν ρωτήθηκε μετά από μια παρουσίαση, «Ποιος αποφασίζει αν είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος;» Ο Δρ Peale απάντησε, «Εσύ αποφασίζεις». Είπε πώς είχε μια συζήτησε κατά την διάρκεια ενός δείπνου μέσα σε ένα βαγόνι τραίνουμε ένα ζευγάρι κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού. Η γυναίκα, ντυμένη πολύ κομψά, δήλωσε ότι το βαγόνι ήταν βρώμικο και άθλιο, το σέρβις κακό, και το φαγητό απαίσιο. Ο σύζυγος της, αντιθέτως, ήταν ένας ευχάριστος, απολαυστικός άνθρωπος. Κατά την διάρκεια του δείπνου, ο Pealeρώτησε τον άντρα τι δουλειά έκανε. Εκείνος είπε ότι ήταν δικηγόρος, και η σύζυγος του ασχολούνταν με τις κατασκευές. Αυτό τον εξέπληξε, καθώς δεν έμοιαζε να έχει τον τύπο του κατασκευαστή. Έτσι ο Peale ρώτησε, «Τι κατασκευάζει;»
«Κατασκευάζει την δική της δυστυχία», απάντησε ο άντρας.

Του Lewis Timberlake

«Αν αποφασίσεις να μην είσαι ευτυχισμένος δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το απολαύσεις». - Edith Wharton, “The Last Asset”

«Από όλους τους δυστυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, οι πιο δυστυχισμένοι είναι εκείνοι που δεν έχουν βρει κάτι που θέλουν να κάνουν». - John Ruskin 

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΦΑΓΗΤΟ: ΟΝΤΑΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

«Έχω ένα σπασμένο μπροστινό δόντι που αποτελεί μόνιμη υπενθύμιση να τρώω πιο αργά και συνειδητά. Δεν ήμουν ιδιαίτερα χαλαρή σαν έφηβη. Έμενα ξαπλωμένη στο κρεβάτι για ώρες, ανίκανη να κοιμηθώ, σκεπτόμουν τα μαθήματα που είχα να κάνω ενώ ταυτόχρονα έγραφα ξανά εκείνα που είχα ήδη τελειώσει. Τα πρωινά ήταν γεμάτα καθώς έτρεχα από εδώ κι από κει, καθώς ετοιμαζόμουν για το σχολείο, και συχνά κατέληγα να τρώω το πρωινό μου μέσα στο αυτοκίνητο ενώ η μαμά μου με πήγαινε στη στάση του λεωφορείου. Μια φορά, βιαζόμουν τόσο πολύ που άρχισα να μασάω πριν να βγάλω το πιρούνι από το στόμα μου. Οι οδοντίατροι προσπάθησαν να φτιάξουν το δόντι μου αλλά δεν το έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να βρουν μια τελική λύση. Αν και δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη που έχω αυτό το σπάσιμο, είμαι ευγνώμων που έχω την υπενθύμιση να επιβραδύνω και να είμαι περισσότερο συνειδητή σχετικά με το πώς τρώω»

- Meadow

Το κουράγιο να πούμε ” αντίο”

Έχουμε το θάρρος να πούμε “αντίο” στους ανθρώπους, τις σκέψεις και τις συνήθειες που μας κρατούν πίσω;  Πώς γίνεται νάχουμε  τόσα σχέδια , να τα ζούμε στο μυαλό μας και να μην τολμούμε να κάνουμε ένα βήμα για να γίνουν πραγματικότητα; Γιατί βρίσκουμε συνέχεια δικαιολογίες;

Γιατί προτιμούμε να στέλνουμε στο μέλλον τη λύση κάποιου προβλήματος ενώ αυτό τώρα μας πιέζει;

Μπορεί νάχουμε σκεφθεί πάνω από χίλιες φορές ότι:
ο σύντροφός μας μας σαμποτάρει συνεχώς,
ο εργοδότης μας μας καίει ανενδοίαστα,
η μητέρα μας κριτικάρει ασταμάτητα για το…καλό μας
η φίλη μας με τις υποδείξεις της δεν μας αφήνει σε χλωρό κλαρί

Η παγίδα του “δεν μπορώ”.
Γιατί δεν μπορώ να φύγω από αυτή τη δουλειά αφού νιώθω τόσο δυσάρεστα;
Γιατί δεν μπορώ να φύγω από το πατρικό μου σπίτι;
Γιατί δεν μπορώ να χωρίσω, ενώ η σχέση μου έχει γίνει βασανιστική;
Γιατί οι φίλοι μου δεν με σέβονται κι εγώ δεν μπορώ να τους το πω;

Γιατί δεν κάνουμε το το πολυπόθητο βήμα;

Η ΝΑΣΑ Αποκαλύπτει: “Το 2018 έρχεται ο μεγάλος χειμώνας και…”

Η ΝΑΣΑ Αποκαλύπτει: “Το 2018 έρχεται ο μεγάλος χειμώνας και…”

Μιλώντας στην…Daily Star, ο μετεωρολόγος Paul Dorian συμφώνησε ότι η μειωμένη ηλιακή δραστηριότητα θα μπορούσε να μας φέρει μια νέα εποχή παγετώνων.

Είπε στη Daily Star:

Η σημασία της χειραψίας. Τι δείχνει για την προσωπικότητα και πως ενεργοποιείται η «ορμόνη της αγάπης;»

«Η χειραψία σηματοδοτεί την αρχή των κοινωνικών σχέσεων.
Δείχνει τη διάθεση και το πόσο διαθέσιμη για οποιαδήποτε επικοινωνία, είναι η κάθε πλευρά. Είναι ένα μικρό τελετουργικό», αναφέρει ο καθηγητής ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Σικάγου, Michael Silverstein.

Ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι, η χειραψία δείχνει πολλά για την προσωπικότητα κάποιου. Πρόκειται για επαφή λίγων δευτερολέπτων, που φανερώνει τη διάθεση, στοιχεία του χαρακτήρα και την άποψη του ενός για τον άλλον.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα, όσοι κάνουν δυνατή και σταθερή χειραψία αφήνουν καλύτερες εντυπώσεις.
Παρατηρήθηκε επίσης, ότι οι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πιο ευχάριστοι, ανοικτοί και εξωστρεφείς.

Παράλληλα, επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, όσοι κάνουν δυνατή χειραψία σε συνέντευξη για δουλειά, εμπνέουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εργοδότη και αντιμετωπίζονται πιο θετικά. Δείχνει ότι ξέρουν τι θέλουν και έχουν αυτοπεποίθηση.