Έρευνα: Τουλάχιστον δέκα λεπτά μετά τον θάνατο παραμένει «ζωντανός» ο εγκέφαλος

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί έχοντας ηλεκτρική δραστηριότητα για τουλάχιστον δέκα λεπτά μετά τον θάνατο, αποκαλύπτει μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.

Αν και ο θάνατος παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο, οι επιστήμονες γενικά θεωρούν ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα σταματά περίπου τη στιγμή που σταματά να χτυπά η καρδιά. Μια περσινή επιστημονική έρευνα είχε δείξει όμως ότι τα γονίδια συνεχίζουν να είναι ενεργά –σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ακόμη πιο ενεργά απ’ ό,τι όταν ο άνθρωπος ζούσε– ακόμη και επί μέρες μετά τον θάνατό του.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Λ. Νόρτον του Πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο καναδικό νευρολογικό περιοδικό Canadian Journal of Neurological Studies, σύμφωνα με τις βρετανικές Independent και Telegraph, ανέφεραν την περίπτωση ενός ατόμου που είχε διαγνωστεί κλινικά νεκρός (χωρίς παλμούς της καρδιάς και χωρίς αντιδράσεις στις κόρες των ματιών του), αλλά παρόλα αυτά ο εγκέφαλος του συνέχισε να λειτουργεί.

Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα.

Θεατής του θεάτρου, το 1931, αποπειράθηκε να σκοτώσει επί σκηνής τον Βασίλη Αυλωνίτη, γιατί σατίριζε τον Ελ, Βενιζέλο. Ο ηθοποιός κατάφερε να διαφύγει  αλλά  έπεσε νεκρός ένας άτυχος τεχνικός του θεάτρου

Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα. Πρωταγωνιστής ο 27χρονος ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης

Ο 27χρονος Βασίλης Αυλωνίτης στον ρόλο που υποδυόταν το 1931 στο θέατρο ΠΕΡΟΚΕ.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς. mikros-romios.gr/

Όταν η επιθεωρησιακή οπερέτα «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» των Κίμωνα Καπετανάκη – Μίμη Κατριβάνου ανέβαινε στο θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ» του Μεταξουργείου, πριν ογδόντα χρόνια, τον Αύγουστο 1931, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα προκαλούσε φονικό και θα οδηγούσε σε πολιτική ένταση και κρίση. Περισσότερο ακόμη δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε ο 27χρονος τότε ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης (1904-1970), ο οποίος μέχρι που έφυγε από τη ζωή αισθανόταν το βάρος πως ένα επιθεωρησιακό του νούμερο έγινε αφορμή για να χαθεί η ζωή ενός τεχνικού του θεάτρου!

Ήταν στα χρόνια της τελευταίας πρωθυπουργίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και η ελληνική κοινωνία ζούσε –για μία ακόμη φορά– εντονότατη οικονομική κρίση, η οποία είχε διεθνείς διαστάσεις. Εξάλλου, εκείνη η κρίση οδήγησε σε πτώση των δημοσίων εισπράξεων με δυσάρεστες οικονομικές επιπτώσεις. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυβέρνηση οκτώ μήνες αργότερα (Απρίλιος 1932) αναγκάστηκε να κηρύξει προσωρινό χρεοστάσιο και εντέλει να παραιτηθεί. Η εποχή ευνοούσε τους παρακρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταπνίξουν τις πάσης φύσεως αντιδράσεις. Στο στόχαστρο βρέθηκαν και οι λαϊκές επιθεωρήσεις, αφού ο φιλοκυβερνητικός Τύπος πυροδοτούσε την κατάσταση κάνοντας λόγο για «κίτρινον θέατρον (που) πρέπει να τιμωρηθή».

Στο «ΠΕΡΟΚΕ»
Στο κομψό για την εποχή θερινό θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ», όπου ανέβαινε η επιθεώρηση «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» είχε συγκεντρωθεί ο καλλιτεχνικός ανθός της εποχής. Η περίφημη Ζαζά Μπριλλάντη, η καρατερίστα και μουσικός Σωτηρία Ιατρίδου, ο αδελφός της χορευτής, κωμικός, σκιτσογράφος και σκηνογράφος Σταύρος Ιατρίδης, Κυριάκος Μαυρέας, Βασίλης Αυλωνίτης κ.ά. Ντυμένη η επιθεώρηση με τη μουσική του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη θεωρείτο από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της εποχής.

Κάστορες στη Σελήνη: ο μεγάλος αστρονομικός hoax του 1835

Στις 25 Αυγούστου του 1835, οι αναγνώστες της New York's Sun έμαθαν μερικά παράξενα πράγματα. Τα 3/4 του πρωτοσέλιδου ήταν αφιερωμένα σε αυτό που η εφημερίδα ισχυρίστηκε ήταν ένα απόσπασμα από την αξιόπιστη Edinburgh Journal of Science. Στην μακρινή Νότια Αφρική, ο διάσημος αστρονόμος Τζον Χέρσελ είχε κάνει μια φανταστική ανακάλυψη.



Υπήρχε ζωή στο φεγγάρι. Φυτά. Κάστορες που στέκονταν στα πίσω πόδια τους. Μια κατσίκα με κέρατα. Και άνθρωποι-νυχτερίδες.

Τις επόμενες πέντε ημέρες, οι αναγνώστες είχαν μείνει αποσβολωμένοι από τα όσα ανέφερε ότι ανακάλυψε ο Χέρσελ χρησιμοποιώντας ένα τηλεσκόπιο επτά τόνων που είχε κατασκευαστεί πρόσφατα. Ο Χέρσελ είδε πολύχρωμα λουλούδια, ναούς με ψυχή και ανθρωποειδή που μπορούσαν να πετάνε.

Ενώ φαινόταν πολύ εντυπωσιακό για να είναι αληθινό, Ο Χέρσελ υπήρχε όντως, και ήταν μάλιστα ένας αξιοσέβαστος επιστήμονας. Είχε ήδη εισάγει μελέτες για την ζωή στο φεγγάρι. Ήταν επίσης γνωστό ότι ζούσε στη Νότια Αφρική. Αλλά και η εφημερίδα Edinburgh Journal of Science υπήρχε.

Η "ανακάλυψη ήταν καταπληκτική", όπως ανέφερε η εφημερίδα.

Οι αναφορές μάγεψαν την πόλη, εξαπλώθηκαν και σε άλλες εφημερίδες και καλούσαν τον κόσμο σε συζήτηση για το πόσο αλήθεια μπορεί να ήταν. Ποιοι ήταν αυτοί οι δίποδες κάστορες και οι άνθρωποι του φεγγαριού; Πίστευαν σε κάποια θρησκεία;

Η ιστορία πίσω από την πιο τρομακτική, στοιχειωμένη κούκλα του κόσμου

Για ένα πράγμα συμφωνούν όλοι με τον Robert the Doll: Είναι τρομακτικός.

Φαινομενικά είναι ένα μικρό αγόρι με κοστούμι ναύτη. Το πρόσωπό του είναι αόριστα ανθρώπινο: η μύτη του είναι δυο μικρές τρύπες ενώ το πρόσωπό του είναι καλυμμένο με χαρακιές σαν ουλές. Τα μάτια του είναι γυαλιστερά και μαύρα. Έχει ένα κακόβουλο αλλά χαζό χαμόγελο. Στην αγκαλιά του κρατάει το δικό του παιχνίδι, ένα σκυλί με φανταχτερά μάτια και μια μεγάλη γλώσσα που κρέμεται από το στόμα του.



Μερικά ακόμα πράγματα που ξέρει ο κόσμος για τον Robert είναι ότι είναι στοιχειωμένος και ότι έχει προκαλέσει αυτοκινητιστικά ατυχήματα, σπασμένα κόκαλα, κάποιοι έχασαν την δουλειά τους, έχει προκαλέσει διαζύγια και πολλές άλλες ατυχίες.

Ο Robert είναι 111 χρονών και βρίσκεται στο Fort East Martello Museum στο Key West της Φλόριντα. Πριν ανήκε στον Robert Eugene Otto, έναν εκκεντρικό καλλιτέχνη. Ο Robert ήταν δώρο του παππού στον Otto σε κάποια γενέθλιά του. Τον αγόρασε ενώ ήταν σε ένα ταξίδι στην Γερμανία. Η σχέση του Otto με την κούκλα συνεχίστηκε και στην ενηλικίωση.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια του μουσείου και επιστάτη του Robert, Cori Convertito, "υπήρχε μια νοσηρή σχέση με την κούκλα. Τον κουβαλούσε παντού, μίλησε μαζί του σε πρώτο πρόσωπο σαν να μην ήταν κούκλα, λες και ήταν όντως κάποιος Robert. Σαν να ήταν μια ζωντανή οντότητα".