Η θέση του αυγού στη διατροφή μας. Καταρρίψτε το μύθο της χοληστερόλης. Αυγά: το ασπράδι ή ολόκληρο?

Γράφτηκε απο Μυρτώ-Μαρία Μυλωνά/ Διαιτολόγος-Διατροφολόγος

Τα αυγά είναι από τις θρεπτικότερες (πιο πυκνές σε θρεπτικά- μικροθρεπτικά συστατικά τροφές) στον πλανήτη. Αυτό έχει λογική αν το σκεφτούμε γιατί είναι μια συμπηκνωμένη τροφή με μικρό όγκο που όμως σε κατάλληλες συνθήκες δίνει ζωή… (γεννιέται ένα κοτοπουλάκι).

Μια κατά τη γνώμη μου, πιο «γελοία» διατροφική οδηγία στην ιστορία της διαιτολογίας, είναι αυτή που λέει στον κόσμο να πετάει τον κρόκο και να τρώει μόνο το ασπράδι. Αν κάποιος καταναλώνει ένα κοτέτσι αυγά, οκ το καταλαβαίνω. Όμως σε μια κατανάλωση 7-12 αυγά την εβδομάδα, το να πετάς το πιο θρεπτικό κομμάτι του αυγού , που είναι ο κρόκος, είναι πραγματικά αδόκιμο.

Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά : τι διαφορά έχει θρεπτικά το ασπράδι του αυγού από ολόκληρο:

Τα ασπράδια είναι το καθαρό παχύρρευστο υγρό που περικυκλώνει τον κρόκο του αυγού.

Σε ένα γονιμοποιημένο αυγό, λειτουργεί ως  ασπίδα προστασίας κατά των βακτηριδίων για το εκκολαπτόμενο κοτοπουλάκι. Του προσφέρουν ωστόσο απαραίτητες πρωτεΐνες  για την ανάπτυξη του. Το ασπράδι αποτελείται από περίπου 90% νερού και 10% πρωτεινη.

Οπότε, εάν αφαιρεθεί ο κρόκος, και διαλέξουμε μόνο το ασπράδι του αυγού, η θρεπτική αξία του αυγού μας, θα αλλάξει ολοσχερώς.

Το γράφημα παρακάτω μας δείχνει τις θρεπτικές διαφορές μεταξύ του ασπραδιού ενός μεγάλου αυγού και ενός ολόκληρου μεγάλου.(http://nutritiondata.self.com/facts/dairy-and-egg-products/112/2 & http://nutritiondata.self.com/facts/dairy-and-egg-products/111/2).

Άρχοντες

Άρχοντες...Τα Εξωδιαστατικά Λαμόγια

Ζεν (2009)

Η νεαρή και όμορφη Ορίν, που έσβησε ανάμεσα στα λευκά της πόδια τη σαρκική δίψα εκατοντάδων αντρών, εισέρχεται στον περίβολο του ναού με το παιδί της στην αγκαλιά και αναζητά με αγωνία έκδηλη τον διδάσκαλο. Μονάχα ο Ντογκέν, πιστεύει, μπορεί να το σώσει από το επερχόμενο τέλος. Γιατί το μωρό της είναι πολύ άρρωστο κι εκείνη απελπισμένη. Ο διδάσκαλος τη συναντά, ακούει την έκκλησή της, χαϊδεύει τρυφερά το κεφαλάκι του παιδιού.

«Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει να σωθεί το παιδί», της λέει. «Γύρνα στο χωριό, πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και αναζήτησε εκείνο στο οποίο δεν έχει γνωρίσει ποτέ το θάνατο. Όταν το βρεις, ζήτησε να σου δώσουν ένα φασόλι μόνο».

Το ίδιο βράδυ η Ορίν επιστρέφει στο ναό. Μονάχα που τούτη τη φορά δεν τρέχει. Τώρα σέρνει το βήμα της και το κλάμα της συνοδεύει το θρήνο της. Δεν είναι μόνο βυθισμένη στον ανείπωτο πόνο για το χαμό του παιδιού της. Είναι θυμωμένη. «Που είσαι ψεύτη μοναχέ!», φωνάζει και διακόπτει την ηρεμία του χώρου. Οι μοναχοί βγαίνουν αμέσως να την συναντήσουν. Πρώτος ο διδάσκαλος. Την κοιτάζουν σιωπηλοί. Γνωρίζουν.

«Έκανα όπως μου είπες», λέει με δάκρυα και σπασμένη φωνή η Ορίν και το βλέμμα της διαπερνά τον Ντογκέν σαν λεπίδα. «Όμως δεν βρήκα ούτε ένα σπίτι στο χωριό που να μην έχει γνωρίσει το θάνατο» και όταν αποσώνει την πρότασή της πέφτει σιωπή.

Εκείνο που σκοτώσαμε το πενθούμε μόνο εμείς...

(Πολλά είχαν προηγηθεί… συζητήσεις, σιωπές, βλέμματα αθώα, βλέμματα ένοχα… αδιάφορο… στην αληθινή ζωή ‘δραματουργική συνέχεια’ δεν υπάρχει…)

Ευτυχώς η ποίηση δεν έχει ανάγκη τους ποιητές, της είπα και αρνήθηκα να την κοιτάξω στα μάτια. Δεν λέω πως απέφυγα απλώς. Γιατί είναι φορές που το βλέμμα στερεώνει την αλήθεια βαθύτερα απ’το λόγο ή το άγγιγμα ακόμη.

Και δεν αντέχεται…

Η ποίηση είναι ένας ολόκληρος κόσμος.

Ή μάλλον, είναι ο ίδιος ο πρώτος Κόσμος που γέννησε όλους τους κόσμους.

Κι ο κόσμος δεν έχει ανάγκη κανέναν από μας… υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά… έστω και σακατεμένος… γιατί τον παραλάβαμε καθαρότερο απ’όσο θα τον παραδώσουμε… τον παραλάβαμε αγνό και τον μολύναμε… τον παραλάβαμε όμορφο και τον ασχημύναμε… είναι ντροπή να σκεφτόμαστε πως υπάρχουμε εμείς και ο κόσμος… στην ουσία υπάρχει μόνον ο Κόσμος… εμείς είμαστε ένα θλιβερό και ρυπογόνο συστατικό του… ένα εξελικτικό λάθος, μια νοσηρή εξαλλαγή, ένα καρκίνωμα… γι αυτό και θ’αφανιστούμε σύντομα και η Φύση θα γιορτάζει.

Δεν έλεγε τίποτε μονάχα με άκουγε σκεπτική. Ξέρω πως είναι αυτό. Σκεπτικός θα πει, αναλογίζομαι και ανασυγκροτώ κάθε στιγμή τον ίδιο τον εαυτό μου… σαν ένα ολόγραμμα που τρεμοπαίζει και ξαναδυναμώνει… χάνεται κι έρχεται κάθε στιγμή.

Ποτέ δεν είμαστε εδώ ή εκεί… σταθερά, ολόκληροι, άρτιοι… το σώμα ίσως… μα η καρδιά είναι αλλού και ο νους κάπου αλλού… ολόκληροι κι ευθυγραμμισμένοι δεν είμαστε ποτέ… δεν θα το αντέχαμε… θα μας συνέτριβε…

Ευφυής αδράνεια...

Με τα χρόνια, σου αποκαλύπτονται πολλά 
και διάφορα… 
δεν λέω πως εσύ τα ανακαλύπτεις… επιμένω πως αυτά σου αποκαλύπτονται… 
έχουν το λόγο τους… 
κι ας μην μπορείς να τον διακρίνεις αμέσως… άλλωστε, ελάχιστα μπορεί κανείς να διακρίνει αμέσως και μάλιστα με ικανή ενάργεια… 
συνήθως σύρεται από ‘τις εξελίξεις’, τη ‘ροή των γεγονότων’, τη δύναμη των δυνατών που θαυμάζει και την αδυναμία των αδυνάμων που φοβάται…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται, για παράδειγμα, πως συνήθως τα θορυβώδη αίτια οδηγούν σε ήσυχα αποτελέσματα. Εκείνο που μέσα σου φλυαρεί ακατάπαυστα, μια μέρα ξαφνικά, σιωπά, ακινητεί, ηρεμεί… 
αλλά δεν πεθαίνει… 
απλά αποσύρεται σε μια… ευφυή αδράνεια… 
είναι πάντα εκεί, χωρίς αμφιβολία όμως δεν πρόκειται να θορυβήσει ξανά ποτέ… 
δεν χρειάζεται… όταν το έκανε ήσουν απών… τώρα που είσαι παρών είναι μάλλον αργά…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται ακόμη πως αποδεκτό δεν γίνεται κάτι επειδή ‘είναι λογικό’ αλλά επειδή ‘λειτουργεί’ σε ένα πλαίσιο που κάποιοι, κάπου, κάποτε προκαθόρισαν ως λογικό και από τότε όλοι το ακολουθούν ως ιερό βιβλίο και θεόπνευστη αλήθεια.
Έξω απ’αυτό το ‘λογικό’ πλαίσιο, φαίνεται πως επικρατεί ανισορροπία, αστάθεια, αμφιβολία και ωκεάνια ανασφάλεια… 

Θυμός και αδιαλλαξία

Ο  Ε. ήρθε για να ρωτήσει πώς θα ξεπεράσει το θυμό του, καθώς ήταν πυρ και μανία με τον συνεταίρο του, που τον εξερέθιζε ο τρόπος του και η συμπεριφορά του.

Ύστερα από αρκετή συζήτηση, του επεσήμανα ότι έβγαζε αυτόν τον θυμό επειδή ήθελε να κάνει τον συνέταιρό του να προσαρμοστεί στο μοντέλο  συμπεριφοράς που είχε ο ίδιος και που το είχε θρέψει μέσα του μία αδιαλλαξία· και η αδιαλλαξία είναι απερισκεψία. 

Αν εγκατέλειπε αυτόν τον συνέταιρό του και έβρισκε άλλον, θα εμφανιζόταν το ίδιο πρόβλημα, γιατί αυτός ο ίδιος ήταν το πρόβλημα και όχι ο συνέταιρός του.

 Ο επισκέπτης έπρεπε να κατανοήσει την κατάσταση και όχι απλώς να την αλλάξει. 

Εάν εξαρτιόταν από το περιβάλλον του για να ελευθερωθεί από τον θυμό, τότε θα ήταν σκλάβος του για πάντα. 

Όπως και εάν εξαρτιόταν από το περιβάλλον του, τότε δεν θα έβαζε ποτέ  το μυαλό του να δουλέψει. 

Τίποτε, Λουκίλιέ μου, δεν μας ανήκει·

"δειλή δ´ ενί πυθμένι φειδώ"

Artist: Nadar (French, Paris 1820–1910 Paris), Person in Photograph: Jean-Charles Deburau (French, 1829–1873)

Ναι, αγαπητέ μου Λουκίλιε, γίνε κύριος του εαυτού σου. Κράτα και μην ξοδεύεις τον χρόνο που μέχρι τώρα σου αφαιρείτο, σου υφαρπάζετο ή σου διέφευγε. Πίστεψε ότι τα πράγματα έχουν όπως σου γράφω: από τον χρόνο μας, κάποιες στιγμές μας αφαιρούνται, κάποιες κλέπτονται και κάποιες άλλες ρέουν μέσα από τα δάχτυλά μας. Αλλά η χειρότερη απώλεια χρόνου είναι εκείνη που υφιστάμεθα εξαιτίας της αμέλειάς μας.

Αν προσέξεις, θα δεις ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας χάνεται πράττοντας κακά, ένα άλλο μη πράττοντας τίποτε, και όλη η διάρκεια της ζωής μας κάνοντας άλλα από αυτά που πρέπει. Δείξε μου τον άνθρωπο που ξέρει να αποδίδει στον χρόνο την αξία του, να εκτιμά την κάθε ημέρα, να αντιλαμβάνεται ότι πεθαίνει κάθε στιγμή. Απατώμεθα όταν νομίζουμε ότι ο θάνατος βρίσκεται μπροστά μας· το μεγαλύτερο μέρος του ήδη παρήλθε. Ό,τι ανήκει στο παρελθόν βρίσκεται στα χέρια του θανάτου.

Κάμε λοιπόν, αγαπητέ μου Λουκίλιε, καθώς γράφεις: γίνε κύριος όλων των ωρών σου. Θα εξαρτάσαι λιγότερο από το αύριο, αν γίνεις κύριος του σήμερα. Όσο αναβάλουμε, η ζωή μας φεύγει. Τίποτε, Λουκίλιέ μου, δεν μας ανήκει· μόνον ο χρόνος είναι δικός μας. Αυτό είναι το μόνο φευγαλέο και τυχαίο αγαθό που μας χάρισε η φύση. Κι’ όμως, ο οποιοσδήποτε τρίτος μπορεί να μας το ξοδεύει.

Κοίτα πόσο μωροί είναι οι άνθρωποι: θεωρούν ως μεγάλη εξυπηρέτηση τις πλέον ελάχιστες και ευτελείς υπηρεσίες, τις μή αναγκαίες, και νιώθουν υποχρεωμένοι. Αλλά κανείς δεν νιώθει υπόχρεος για τον χρόνο που του χαρίζουμε, ενώ αυτό είναι το μόνο αγαθό που δεν μπορεί να ανταποδώσει ακόμη κι’ ο πιο ευγνώμων άνθρωπος.

Είμαι ένα πρόσωπο των θεατρικών μου έργων

"O Eremita da Serra Negra"

Wayne Thiebaud (American, b. 1920), Clown, Oil on panel (1972)

"Αν αισθάνομαι κάτι , το αισθάνομαι ακαθόριστα στην εικόνα οποιουδήποτε πλάσματος προβάλλει μέσα μου. Στον εαυτό μου υποκατέστησα τα όνειρά μου. Καθένας είναι μόνο το όνειρο του εαυτού του. Εγώ δεν είμαι ούτε καν αυτό.[…] Ποτέ δεν έμαθα τι αισθανόμουν.

Θά φύγη τό λάθος γιά νά ἐπικρατήσῃ τό σωστό;

Ἀπό ποῦ θά φύγη; Ἀπό τόν κόσμο, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπικρατεῖ ἤδη; Ἤ μήπως κάποιοι σκοπεύουν νά ἀρχίσουν …ἐκκαθαρίσεις; Καί μέ ποιά κριτήρια; Ὑποκειμενικά τους ἤ ἀντικειμενικά; Θά φύγη ξαφνικά ἤ σέ βάθος χρόνου; Καί πόσο κοντά εἴμαστε ἐμεῖς σέ μίαν τέτοιαν πιθανότητα;

Τὸ λάθος δὲν φεύγει. Ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντα στὸν πλανήτη. Σὲ αὐτὸ βασίζεται τὸ ἄδικο, ἡ βία καὶ ἡ ἄγνοια.
Τὸ λάθος ἁπλῶς ἐκτοπίζεται, ἀποφεύγεται καὶ ὅταν ἀπαιτεῖται στιγματίζεται. Δὲν πεθαίνει.
Τὸ λάθος εἶναι ἀφορμὴ γιὰ νὰ μάθουμε τὸ ὀρθό. Εἶναι στάδιον.
Τὸ λάθος (ἢ τὰ λάθη, ὀρθότερα) ὅλοι μας τὸ ἐπιλέγουμε, ὅταν ἀρνούμεθα νὰ καταβάλουμε τὸν ἀπαιτούμενον κόπο, μὲ τὰ τιμήματά του, γιὰ νὰ διασφαλίσουμε τὴν ἐπικράτησιν τοῦ Δικαίου καὶ τοῦ Ἀληθοῦς.
Τὸ λάθος εἶναι δικό μας καὶ ἐὰν φύγῃ, θὰ εἶναι σὰν νὰ ἀρνούμεθα τὶς γνώσεις ποὺ μᾶς ἀφήνουν οἱ ἐμπειρίες μας.

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ / Τελευταίο πάρτι, τελευταία προβολή στα θερινά σινεμά, τελευταία πτήση στην αθανασία.

Θα «είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες τα θερινά τα σινεμά, νύχτες που θα περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ' αγιόκλημα και γιασεμιά». 

Τελευταία προβολή και τα φώτα θα σβήσουν.

Όμως πριν, στο τελευταίο πάρτι, σήμερα θα είμαστε όλοι εκεί, Λουκιανέ, ως ένας άλλος πολυπληθής θίασος, όπως τότε στη Βουλιαγμένη, τον Ιούλη του 83, «Γιατί είναι ένα μέρος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ήταν η πιο μακρινή παραλία που μπορούσαμε να πάμε τότε, συνήθως πηγαίναμε Άλιμο, Έδεμ, Ζέφυρο, η Βουλιαγμένη ήταν το τέρμα. Η πλαζ έχει και μία ομοιότητα με το κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου. Ο κόσμος θα ήταν σε ένα ημικύκλιο. Λογικά η ορχήστρα, το κέντρο δηλαδή του κύκλου, θα ήταν μέσα στη θάλασσα». Θύμησες δικές σου και δικές μας, Λουκιανέ!

Εκεί, μαζί με τις 50.000 κόσμο, ήταν ο Φελίνι, ο Μάρκος, οι Μπητλς, ο Σαρλώ, ο Καντίνσκι, ο Μπόρχες, ο Σινάτρα, ο Σεγκόβια, ο Πικάσο, ο Ντίσνεϋ, ο Μπρελ, ο Πρίσλεϋ, ο Μπόγκαρτ, ο Βάιλ, ο Μπρεχτ, ο Σαββόπουλος, ο Λέστερ, ο Τζέρεμυ, ο Τρυφώ, ο Τζην Κέλλυ, ο Σκοτ Τζόπλιν, ο Μακλάρεν, ο Σάτσμο, ο Γκούντμαν, ο Ρομπέν, ο Σεφέρης, ο Ρώτας, ο Μικέλης, ο Ντασέν, ο Ντίλιγκερ, ο Βέγγος, ο Γκέρσουιν, ο Μπραμ, ο Άμποτ με τον Κοστέλλο, ο Τσιτσάνης, ο Μπαχ, ο Μάνος και ένα επιτελείο από Έλληνες καλλιτέχνες.

Τελευταίο αποχαιρετιστήρο πάρτι, λοιπόν, ένα reunion των φίλων σου, που τόσα χρόνια με «χαμηλές πτήσεις» ταξιδεύαμε μαζί σου, «ένα πάρτι μες στο γκαζόν, κάποια Τετάρτη, ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν. Θα 'χει ποτά για όλους, πιείτε ένα τζιν, δύο βότκες». Δεν θα βάλουμε μαύρα μόνο μπλου-τζιν. Και κάποια μπάντα στο πουθενά θα παίζει «τα θερινά σινεμά».

Το τελευταίο αντίο και πριν το δάκρυ της νοτίσει το χαρτί, θα στο πει η φίλη μας η Αρσινόη Βήτα και εμείς, ως ένας πολυπληθής «θίασος», προσυπογράφουμε τις ευαισθησίες της.  Χρήστος Ζουλιάτης (facebook)

ΝΑΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Φίλες και φίλοι,

Σειρά στο ονειρικό ταξίδι στους ναούς μας της αρχαιότητας έχει ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας. Κι αν πιστέψουμε όσα μας άφησε ο Παυσανίας, εκτός του ότι πρόκειται για έναν από τους επιβλητικότερους και σημαντικότερους ναούς, «ναῶν δ' ὅσοι πελοποννησίοις εἰσί, μετά γε τόν ἐν Τεγέᾳ προτιμῷτο οὗτος ἄν τοῦ λίθου τε ἐς κάλλος καί τῆς ἀρμονίας ἕνεκα», δηλαδή, τον βρήκε δεύτερο σε σημασία ναό στην Πελοπόννησο, μετά τον ναό της Τεγέας.

Από τον 7ο π.Χ. αιώνα υπήρχε στην ίδια τοποθεσία ένας ναός αφιερωμένος από τους Φιγαλείς στον Απόλλωνα Βασσίτα, τον οποίο λάτρευαν ως Επικούριο, βοηθό και συμπαραστάτη στις ασθένειες και στους πολέμους. Σ΄αυτόν τον αρχικό ναό έγιναν διάφορες προσθήκες/διορθώσεις δύο αιώνες αργότερα, από τις οποίες σώζονται ως σήμερα πολλά κομμάτια.

Ο σημερινός ναός ανεγέρθηκε στο δεύτερο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα (420-410π.Χ.) μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Οι αρχαίες πηγές δεν είναι ξεκάθαρες ως προς το αν οι ιερείς έδωσαν μόνον οδηγίες για το σημείο κατασκευής του ναού και τον αρχιτεκτονικό ρυθμό ή αν πρόσθεσαν και άλλες για τον τρόπο κατασκευής του. Αρχιτέκτονας ήταν ο γνωστός Ικτίνος, ο κατασκευαστής του Παρθενώνα.
Σύμφωνα με την μυθολογία μας, ο Απόλλων εγκατέληψε τη γη από τον συγκεκριμένο ναό, επιστρέφοντας στο άστρο του Σείριου. Ο Σείριος ήταν ο τόπος όπου βασίλευε και από όπου θα επιστρέψει ξανά, μέσω του συγκεκριμένου ναού του.
Θεμελιωμένος πάνω σε φυσικό βράχο του όρους Κωτιλίου, σε ύψος 1.130μ., βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου, μεταξύ Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας, σε ένα απόκρημνο ψήλωμα, που αφήνει τον επισκέπτη άναυδο με το δυσπρόσιτο και την αγριότητα του τοπίου. Ακόμη και στις μέρες μας, με όλες τις ευκολίες που διαθέτουμε, η επίσκεψη είναι επίπονη.

Η πλαγιά πάνω στην οποία είναι χτισμένος ο ναός διαμορφώθηκε τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα σε μια ειδική πέτρινη βάση. Στη βάση αυτή τοποθετήθηκαν στρώσεις από πλάκες που ενώνονταν μεταξύ τους με ανοδείδωτους σιδερένιους συνδετήρες, γεμάτους με μόλυβδο για να απορροφούν τους κραδασμούς. Κάτω από τη βάση τοποθετήθηκαν στρώματα αργίλου και βότσαλα θαλάσσης.
Αν και λέγεται ότι αυτή η ιδιάζουσα κατασκευή-μοναδική στον κόσμο- κάνει τον ναό να μετατοπίζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να βλέπει πάντα το σημείο του βορρά, είναι σίγουρο ότι πρόκειται για έναν από τους δύο καλύτερα διατηρημένους αρχαίους ναούς της πατρίδας μας( ο άλλος είναι του Ηφαίστου).

Η παράξενη ιστορία του Δρ. Kosinski και ο ρόλος των big data στις προεκλογικές εκστρατείες

Ο ψυχολόγος Michal Kosinski ανέπτυξε μια μέθοδο για να αναλύει τους ανθρώπους με κάθε λεπτομέρεια, με βάση τη δραστηριότητα τους στο Facebook. Μήπως ένα παρόμοιο εργαλείο οδήγησε τον Donald Trump στη νίκη; Οι Hannes Grassegger και Mikael Krogerus, δημοσιογράφοι του Das Magazin από τη Ζυρίχη, μας λένε τι βρήκαν.

Στις 9 Νοεμβρίου γύρω στις 8.30 πμ., ο Michal Kosinski ξύπνησε στο Hotel Sunnehus. Ο 34χρονος ερευνητής είχε πάει στη Ζυρίχη για να δώσει μια διάλεξη στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ETH) σχετικά με τους κινδύνους των Big Data και την ψηφιακή επανάσταση. Ο Kosinski δίνει τακτικά διαλέξεις για αυτό το θέμα σε όλο τον κόσμο. Είναι ένας κορυφαίος ειδικός στην ψυχομετρική, υπο-κλάδο της ψυχολογίας που εξεταζει την ανάλυση δεδομένων. Όταν άνοιξε την τηλεόραση εκείνο το πρωί, είδε ότι η βόμβα είχε σκάσει: αντίθετα με τις προβλέψεις όλων των κορυφαίων αναλυτών, ο Donald J. Trump είχε εκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Την ίδια ημέρα, μια ελάχιστα γνωστή βρετανική εταιρεία, με έδρα το Λονδίνο έστειλε ένα δελτίο τύπου: “Είμαστε ενθουσιασμένοι που η επαναστατική προσέγγισή μας για την επικοινωνία δεδομένων έχει παίξει ένα τέτοιο αναπόσπαστο μέρος στη νίκη του νεοεκλεγέντα Προέδρου Τραμπ,” δήλωσε ο Alexander James Ashburner Nix. Ο Nix είναι Βρετανός, 41 ετών, και Διευθύνων Σύμβουλος της Cambridge Analytica. Η εταιρεία του έπαιξε κεντρικό ρόλο όχι μόνο για την online καμπάνια του Τραμπ, αλλά και για την εκστρατεία του Brexit.

Επιγραμματικά για τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας: ο Kosinski ενεργοποιήσε την ψηφιακή επανάσταση, ο Nix την εκτελέσε και ο Trump φαίνεται να ωφελήθηκε αρκετά από όλο αυτό. Διάβαστε τη συνέχεια..  

Πόσο επικίνδυνα είναι τα big data;

Τα τελευταία πέντε χρόνια συναντάμε όλο και πιο συχνά τον όρο Big Data. Big Data σημαίνει, κατ ‘ουσίαν, ότι όλα όσα κάνουμε, τόσο εντός όσο και εκτός ίντερνετ, αφήνουν ψηφιακά ίχνη. Κάθε αγορά που κάνουμε με τις κάρτες μας, κάθε αναζήτηση που πληκτρολογούμε στη Google, κάθε κίνηση που κάνουμε όταν το κινητό μας τηλέφωνο είναι στην τσέπη μας, κάθε κίνηση αποθηκεύεται. Ειδικά κάθε “like”. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν ήταν απολύτως σαφές ποια χρήση θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα δεδομένα.

Στις 9 Νοεμβρίου, κατέστη σαφές ότι ίσως υπάρχουν εξαιρετικές δυνατότητες. Η εταιρεία πίσω από τη διαδικτυακή καμπάνια του Trump, η ίδια εταιρεία που είχε εργαστεί για το Leave.EU – τα πρώιμα στάδια της εκστρατείας του “Brexit” – ήταν μια εταιρεία Big Data: η Cambridge Analytica.

Για να καταλάβουμε το αποτέλεσμα των εκλογών, και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στο μέλλον η πολιτική επικοινωνία, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με ένα περίεργο περιστατικό στο Πανεπιστήμιο του Cambridge το 2014, στο Κέντρο Ψυχομετρίας που εργάστηκε ο Kosinski.

Η ψυχομετρία, που μερικές φορές ονομάζεται και ψυχογραφία, εστιάζει στη μέτρηση ψυχολογικών χαρακτηριστικών, όπως η προσωπικότητα. Στη δεκαετία του 1980, δύο ομάδες ψυχολόγων ανεπτύξαν ένα μοντέλο που προσπάθησε να αξιολογήσει τα ανθρώπινα όντα βάσει πέντε χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, γνωστό ως το “Big Five”. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι: η διαφάνεια (πόσο ανοιχτός είσαι σε νέες εμπειρίες), η ευσυνειδησία (πόσο τελειομανής είσαι), η εξωστρέφεια (πόσο κοινωνικός είσαι), η τερπνότητα (πόσο διακριτικός και πόσο συνεργάσιμος) και η νεύρωση (πόσο εύκολα αναστατώνεσαι). Με βάση αυτές τις διαστάσεις, που είναι επίσης γνωστές ως OCEAN, μπορούμε να κάνουμε μια σχετικά ακριβή εκτίμηση του είδους του ατόμου που έχουμε μπροστά μας. Η εκτίμηση αυτή περιλαμβάνει τις ανάγκες και τους φόβους του ατόμου, και του πώς είναι πιθανό να συμπεριφερθεί. Το “Big Five” έχει γίνει η πρότυπη τεχνική της ψυχομετρίας. Αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, το πρόβλημα με την προσέγγιση αυτή ήταν η συλλογή δεδομένων, καθώς οι συμμετέχοντες καλούνται να συμπληρώσουν ένα περίπλοκο, πολύ προσωπικό ερωτηματολόγιο. Στη συνέχεια ήρθε το Διαδίκτυο. Και το Facebook. Και ο Kosinski.