Θὰ μπορούσαμε, ὡς κοινωνία, νὰ ἐπιλέξουμε ἕναν στόχο, ὁποιονδήποτε καὶ νὰ σπεύσουμε νὰ τὸν ὑλοποιήσουμε, ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον πρωτίστως ἐπιτυγχάναμε νὰ συντονισθοῦμε.
Θὰ τὸν προτιμούσαμε μάλιστα ἰδιαίτερα …χαμηλό, αὐτὴν τὴν περίοδο, γιὰ νὰ μὴν κοπιάσουμε πολύ, ἰδίως τώρα ποὺ μᾶς ἔχει ταλαιπωρήσει τόσο βίαια ἡ …«κρίσις».
Αὐτό, θεωρητικῶς, θὰ ἐπιθυμοῦσαν οἱ πολλοί.
Αὐτό, θεωρητικῶς, θὰ ἐπέλεγαν καὶ οἱ (φερόμενοι ὡς) κυβερνῶντες μας.
Θὰ μπορούσαμε, ὡς ἄτομα, νὰ πράξουμε τὰ ἴδια.
Γλυτώσαμε καὶ …«ξεφύγαμε» ἀπὸ τὰ (ἐμφυτευμένα) …«ὄνειρα» γιὰ μεγάλες ζωὲς καὶ γιὰ λοιπὰ φούμαρα καὶ θὰ μᾶς ἀρκοῦσαν τώρα πιὰ λίγο καλλίτερες συνθῆκες διαβιώσεως ἀπὸ τοῦ …διπλανοῦ μας!!! (Ἴσα ἴσα γιὰ νὰ αἰσθανόμεθα τὴν …«ὑπεροχή»!!!)
Κι αὐτό, θεωρητικῶς πάλι, θὰ τὸ ἔκαναν ἀρκετοί. Ἴσως καὶ οἱ περισσότεροι.
Ὥρα ὅμως εἶναι να ἀρχίσουμε σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, βῆμα τὸ βῆμα, νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς φθάσαμε σχεδὸν στὸ πέρας τῆς …κατηφόρας μας, μὰ ἰδίως στὸ τέλος αὐτῶν ποὺ θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα.
Ἐπιστροφὴ δὲν ὑπάρχει σὲ ἐκεῖνα τὰ πλασματικὰ καὶ ἀπολύτως ἐλεγχόμενα ἐπίπεδα διαβιώσεως, ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸ νὰ ἀπωλέσουμε ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς ἀνεξαρτησία μας καὶ τῆς ταὐτότητός μας. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θὰ ξεκινήσουμε μίαν ἀνοδικὴ πορεία, ἐξοντωτική, βασανιστική, ἐξουθενωτικὴ καί, κυρίως, ἰδία γιὰ ὅλους. Μίαν πορεία ποὺ ἐὰν δὲν καταφέρουμε νὰ τὴν πραγματοποιήσουμε, πολὺ ἁπλᾶ θὰ χάσουμε τὸ ἀτομικό μας στοίχημα μὲ τὴν ζωή.
Ναί, θὰ ὑπάρξη ἄνοδος, ἀλλὰ ἀργή!
Ναί, κάποιοι, πολὺ λίγοι, θεωρητικῶς διέφυγαν, μὲ ἐλάχιστες ἀπώλειες, τὴν κατρακύλα. Μὰ δὲν τελειώσαμε… Ἔχει κι ἄλλο γιὰ αὐτούς…