Τζωρτζ Κάρλιν ( 1936-2008 , Αμερικανός κωμικός)
Υπήρξε ο πιο σπουδαίος stand-up κωμικός της εποχής του και επηρέασε τους νεώτερους συναδέλφους του. Έκανε ελάχιστες κινηματογραφικές εμφανίσεις μεταξύ των οποίων ο ρόλος του Αρχιτέκτονα στο Scream III παρωδώντας το Matrix II. Τα σκετσάκια του είναι πολύ δημοφιλή στο You Tube.
(Η γυναίκα του «έφυγε»…και ο George την ακολούθησε την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο του 2008).
Στον George Carlin (όσοι δεν τον γνωρίζουν, ήταν κωμικός στις δεκαετίες τού ’70 και τού ΄80) η πλούσια ψυχική του διάθεση τού επέτρεπε να γράφει δυναμικά αλλά και διαχρονικά μηνύματα όπως το παρακάτω επειδή ό,τι έλεγε και έγραφε έβγαινε σαν…χείμαρρος μέσα από την καρδιά του.
Το μήνυμα τού George Carlin.
Το παράδοξο των καιρών μας είναι, ότι:
Ενώ έχουμε οικοδομήσει ουρανοξύστες, η διάθεση μας είναι χαμηλή, όσο ένα μονόροφο σπίτι.
Ενώ έχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, είμαστε στενόμυαλοι και οι αντιλήψεις μας πιο στενές κι’ από ένα σοκάκι.
Ενώ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.
Ενώ αγοράζουμε περισσότερα, τ’ απολαμβάνουμε λιγότερο.
Ενώ έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οι οικογένειές μας είναι μικρότερες.
Ενώ έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερες ευκολίες, ο ελεύθερος χρόνος μας είναι ανύπαρκτος.
Ενώ υπάρχουν περισσότερα διπλώματα, και περισσότερες γνώσεις, η κοινή λογική είναι δυσεύρετη όπως λιγότερη είναι και η κρίση.
Ενώ υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί, τα προβλήματα είναι περισσότερα.
Ενώ υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, η υγεία τού σύγχρονου ανθρώπου (πνευματική και σωματική) είναι αρρωστημένη και εξαρτάται από κάθε είδους φάρμακα και ψυχοφάρμακα.
Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε σπάταλα, αλλά τσιγκουνευόμαστε το γέλιο.
Οδηγούμε γρήγορα, αλλά σκεφτόμαστε αργά, Η κάθε είδους πείνα μας εξοργίζει και μας κάνει να οδηγάμε απερίσκεπτα με τα ηχεία στο… διαπασών.
Ξενυχτάμε, τάχα, για να χαλαρώσουμε, αλλά το πρωί ξυπνάμε πιο κουρασμένοι και κακό- κέφι.. Δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα, αλλά αρκετό για την τηλεόραση και πολύ λίγο για να προσευχηθούμε.
Έχουμε πολλαπλασιάσει την περιουσία μας εις βάρος των αξιών.
Πολυλογούμε, ακατάπαυστα, αγαπάμε σπάνια και μισούμε…. συχνότατα.
Έχουμε μάθει πως να επιβιώνουμε, αλλά όχι να ζούμε.
Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια.