ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπάρχει κάποιο ον που το παρατηρεί, κάποιος «παρατηρητής»). Είναι Αρκετό που το Ίδιο το Πραγματικό Έχει Επίγνωση του Εαυτού, της Ύπαρξής Του. Από την άλλη μεριά το «Πραγματικό» ενός παρατηρητή (που δεν «υπάρχει» αν δεν υπάρχει παρατηρητής και «υπάρχει» μόνο αν υπάρχει παρατηρητής) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, (ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ), αλλά μόνο το «περιεχόμενο της παρατήρησης», του παρατηρητή. Προφανώς πρόκειται για κάτι άλλο. Ίσως για την Εμπειρία του Πραγματικού, για την αντίληψη του Πραγματικού, για την Συμμετοχή στο Πραγματικό. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να γίνει διάκριση (σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την ακολουθία αυτών των στοχασμών) ανάμεσα στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και την Αντίληψη του Πραγματικού (την σύλληψη του Πραγματικού, την Συμμετοχή στο Πραγματικό). Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Είναι Πολύ Υψηλά, Απρόσιτο. Είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων (στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). «Αυτό» για το Οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι προφανώς η Εμπειρία του Πραγματικού, η συμμετοχή στο Πραγματικό, ή αλλιώς η Μετάβαση στον Κόσμο του Πραγματικού. Αυτό που λέμε ήδη Προσδιορίζει το Πραγματικό, την Αντίληψη του Πραγματικού(την Συμμετοχή στο Πραγματικό) σαν έξοδο από τον κόσμο της αυταπάτης, από την ψευδαίσθηση, από το λάθος (μέσα στο οποίο ζει ο συνηθισμένος άνθρωπος).
Το να λες ότι Υπάρχει Μια Άλλη Πραγματικότητα, Μια Αλήθεια, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος (της δυαδικότητας), Μια Μη-Δυαδική Πραγματικότητα (το Βράχμαν της Αντβάιτα), ή Ένα Ασαμσκρίτα, Μη-Δημιουργημένο (σύμφωνα με τα λόγια του Βούδα), ή Ένας Απρόσιτος Πατέρας (Θείος Γνόφος κατά τον Διονύσιο, Βάση του Παντός κατά την αντίληψη του Έκκαρτ και του Μπαίμε), ή να λες, που είναι το ίδιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μέσα στην «αυταπάτη», είναι σαν να θες να συγκρουστείς με το σύμπαν, με τους ανθρώπους, με τις αντιλήψεις τους, με την γνώση τους, με τον πολιτισμό τους. Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο; Πόσο σοβαρά το λες; Τι ακριβώς λες; Πως μπορείς να το υποστηρίξεις; Μπορείς να το υποστηρίξεις; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τόσο απλά που χτυπάς το κεφάλι σου που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Μετά, εδώ δεν μιλάμε για θεωρίες, ούτε βάζουμε λέξεις στην σειρά σαν κομπολόι για να περνάμε τον χρόνο μας. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Αν θέλει κάποιος να Δει την Αλήθεια (αυτών που λέμε κι αυτών που θα πούμε) πρέπει να το Δει μέσα του, αυτός ο ίδιος, στον εαυτό του. Πρέπει να Δει τον Εαυτό του όπως είναι, όπως ακριβώς είναι, όπως συμβαίνει κι όπως λειτουργεί. Όχι όπως γνωρίζει ή νομίζει, ή του έχουν πει σε σχολεία, εκκλησίες, ή ανθρώπινα ιδρύματα για «ανοιχτούς δρόμους» χωρίς πραγματικό προσανατολισμό. Πρέπει να το Δει Εδώ, Τώρα, στον Ίδιο τον Εαυτό του. Η Αφύπνιση στον Πραγματικό Εαυτό, στην Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή, πρέπει να γίνει Εδώ, Τώρα, με την Παρούσα Συνείδηση (συγχυσμένη ίσως), μέσα σε αυτό το σώμα, σε παρόντα χρόνο (αν και όποτε το αποφασίσει κάποιος, εφόσον συνήθως όλες οι δραστηριότητές μας είναι ψεύτικες δικαιολογίες και αστήριχτες αναβολές).
