«Ερωτηθείς ο Πυθαγόρας, τι το σοφώτατον των όντων, αριθμός, έφη, το δε δεύτερον σοφίας, ο τα ονόματα τοις πράγμασι θέμενος», μας πληροφορεί ο Πρόκλος.
ΜΗΔΕΝ ΣΥΝ ΑΠΕΙΡΟΝ ΙΣΟΝ ΕΝ=ΘΙΟΣ
Η Αρχαία Ελληνική Μεγαλογράμματη Γλώσσα, η οποία ενεργοποιεί τα περισσότερα εγκεφαλικά μόρια, όπως απέδειξαν νεότερες επιστημονικές έρευνες της νευροφυσικής, είναι γλώσσα κωδική των Συμπαντικών λειτουργιών και η θεόπνευστη δημιουργία του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου των 27 αριθμοδυναμικών Γραμμάτων ανάγεται στα βάθη των χιλιετιών και φαίνεται να αποδίδεται στον σοφό ΠΑΛΑΜΗΔΗ. Τα Κεφαλαία Γράμματα της Αρχαιοελληνικής Γλώσσης, τα οποία απαντώνται στα αρχαιοελληνικά κείμενα, σε επιγραφές, σε αγγειογραφίες κ.α., εικονίζουν επακριβώς την νευραξονική κίνηση , που διαγράφει κάθε αντιληπτό ερέθισμα των ανθρωπίνων αισθήσεων, όταν εισέρχεται στον εγκέφαλο. Έτσι, υπάρχει πιστή αλάνθανθαστη ακριβής ανταπόκρισις ανάμεσα στο «σημαίνον» (την λέξιν)και στο «σημαινόμενον»(πράγμα-κατάστασιν), που κατοχυρώνει την «Γνώσιν της Αληθείας» στην κατανόησιν του Κόσμου, του Εαυτού , στην έκφραση και στην υγιή δημιουργική σκέψι. Η γνωσιχρησία της Αρχαιοελληνικής Μεγαλογράμματης Γλώσσας οδήγησε στην άνθιση του υπέροχου Πολιτισμού της Ελλαδος, ο οποίος παρέχει πλείστα πνευματικά φώτα σε όλην την Ανθρωπότητα.
Κάθε Γλώσσα αποτελεί σύστημα επικοινωνίας διαπροσωπικής-διαχρονικής-διατοπικής, προς γνωστική αφομοίωση του ΕΑΥΤΟΥ και του ΑΛΛΟΥ, που αποδεικνύεται Ομοουσία Ταύτισις στον Κύκλο του ΕΝΟΣ. Η Γλώσσα ως ερμηνευτικό σύστημα πραγμάτων και καταστάσεων στον Ανθρώπινο Πολιτισμό κατέχει ένα ευρύ ανοδικό φάσμα, που εκτείνεται από την συν-εννόηση πρακτικών αναγκών ως την κατα-νόηση του Σύμπαντος Κόσμου και την λειτουργική θέση της Ατομικής Ύπαρξης μεσα στην όλη Δημιουργία.
Οι ερευνητές Pauwelsκαι Bergier παρατηρούν ότι «για τον άνθρωπο των αρχαίων χρόνων, η γλώσσα είναι ένα απέραντο συνδυαστικό σύνολο, ένας παγκόσμιος λογαριασμός φορτωμένος αξίες, πιθανότητες δράσης, απογραφής, μια αποθήκη από γνώσεις , που έχουν ανακαλυφθεί κι ένα περίπλοκο υλικό, για να ενεργήσεις πάνω στην πραγματικότητα.
Το γλωσσολογικό στοιχείο είναι εξίσου υλικό με το σώμα που το παράγει, και οι αρχέγονοι ήχοι σε σχέση με τα τέσσερα στοιχεία του Σύμπαντος, το νερό, την γη, την φωτιά, τον αέρα, ξαναδημιουργούνται μέσα στα σπλάχνα και παράγουν τον λόγο...
Δύο είναι οι ιδέες που πρέπει να συγκρατήσουμε : η πρώτη, ότι την γλώσσα την έχουν συλλάβει σαν έκφραση διαμέσου του ανθρώπου, σαν μια υλική πραγματικότητα και ότι να εκτοξεύεις- πετάς μια λέξη είναι μια πράξη μεταβλητότητας, όπως το να εκτοξεύεις ένα βέλος ή μια πέτρα. Η δεύτερη είναι, ότι ο λόγος ως σκέψη προϋπάρχει της σπλαχνικής γλώσσας, ότι υπάρχει ένας πρωταρχικός λόγος, ο λόγος του Θεού...Υπήρχε, λοιπόν, για όλους τους ανθρώπους μια μεγάλη πρωταρχική γλώσσα, που με τον αρχικό λόγο, τα πράγματα αποκάλυπταν την φύση τους, το πραγματικό τους όνομα και την λειτουργία τους στην Παγκόσμια Αρμονία.»
Αυτήν την αλήθεια εκφράζει και η ρήσις του Ιησού : « Η εμή διδαχή ουκ εστί εμή αλλά του πέμψαντός μς. Ο ων εκ Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει ` ο αφ’ εαυτού λαλών την δόξαν την ιδίαν ζητεί»(Ιωάν.Ζ 16)
Όμως, επισημαίνουν οι ανωτέρω δυο ερευνητές «Εμείς οι άλλοι, οι «πολιτισμένοι», έχουμε καθιερώσει μια διχοτόμηση ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη, στο πραγματικό και στην γλώσσα, και η γενική δυαδική μας αντίληψις, μας παρακινεί να θεωρήσουμε την γλώσσα σαν μια χωριστή λειτουργία, την γλωσσολογία σαν μια ξεχωριστή επιστήμη, την «γλωσσική περίπτωση» σαν να εξαρτάται από μια προσέγγιση καθαρά τυπική και αφηρημένη.