Του Michael Emerson
Με μόλις ένας μήνας να μένει για την μοιραία απόφαση της 23ης Ιουνίου 2016, να μείνει ή να φύγει, αυτό είναι το ερώτημα –μετά από τέσσερα χρόνια σκέψης για το ζήτημα από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού David Cameron.
Τουλάχιστον το ερώτημα έχει εξεταστεί διεξοδικά και έχει μεταδοθεί σε όλες του τις διαστάσεις, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρκεί εδώ να προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τι έχουμε μάθει.
1. Ο Cameron ξεκίνησε προτείνοντας μια εγκυκλοπαιδική έρευνα για στοιχεία που να δείχνουν ποιες αρμοδιότητες της ΕΕ θα ήταν καλύτερα να επαναπατριστούν σε εθνικό επίπεδο. "Καμία", ήταν η απάντηση, διότι οι περισσότερες από τις αρμοδιότητες της ΕΕ είναι κατανεμημένες μεταξύ των κρατών-μελών, με μία κατανομή που φαίνεται συνολικά αρκετά λογική. Υπάρχει κάποια "περικοπή" των λεπτομερών ρυθμίσεων που πρέπει να γίνει (να μειωθεί η γραφειοκρατία) και η Κομισιόν του Juncker συμφωνεί.
2. Το περιθώριο για περαιτέρω εξαιρέσεις και άλλες ειδικές συμφωνίες για το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πολύ περιορισμένες εξαιτίας της έκτασης των ειδικών συμφωνιών που έχει ήδη συνάψει (ευρώ, Σένγκεν, επιστροφή από τον προϋπολογισμό). Σε στρατηγικό επίπεδο, το Ηνωμένο Βασίλειο συμμετέχει σε ό,τι του αρέσει (την ενιαία αγορά, την εξωτερική πολιτική και τις συζητήσεις για τις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις) και έξω από ό,τι δεν του αρέσει (απολαμβάνοντας το "καλύτερο και από τους δύο κόσμους").
3. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πρώτων σημείων, σήμαινε ότι η ονομαζόμενη επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της Βρετανίας στην ΕΕ, ήταν βέβαιο πως θα είναι μια περιθωριακή υπόθεση, όπως φάνηκε στη συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Φεβρουάριο του 2016.
4. Ωστόσο, ένα ζήτημα στην ατζέντα του Cameron ανέκυψε ως ένα σημαντικό σημείο ανάφλεξης, και είναι η μετανάστευση από το εσωτερικό της ΕΕ, όπου υπάρχουν ισχυρές πιέσεις εντός του Ηνωμένου Βασιλείου για τον περιορισμό της μετανάστευσης από οπουδήποτε από την ΕΕ, η οποία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια για δύο λόγους: πρώτον, λόγω της διεύρυνσης το 2004 και το 2007, και δεύτερον, λόγω του καθεστώτος της βρετανικής οικονομίας, η οποία είναι πιο κοντά στην πλήρη απασχόληση από ό,μτι πολλές άλλες οικονομίες της ΕΕ.