Ας μη θάψουμε την ψυχή στον τάφο, νομίζοντας ότι ο θάνατος σημαίνει αφανισμό. Αντίθετα, ας βλέπουμε τον θάνατο σαν μια πόρτα μέσω της οποίας οι γενναίες ψυχές που προοδεύουν αφήνουν τη γήινη ζωή και μπαίνουν στη φωτεινή, πάντα γαλήνια περιοχή του κοινού για όλους συμπαντικού σπιτιού. Οι θνητοί φόβοι, η θλίψη, τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις χάνονται. Το σκοτάδι του θανάτου αλλάζει και γίνεται φως ενός όμορφου αστρικού σύμπαντος. Γιατί να οικτίρουμε τους νεκρούς? Με νέα σοφία που αποκτούν, αυτοί οικτίρουν εμάς. Δεν μπορούμε να τους δούμε με τα χονδροειδή, πνευματικά τυφλά υλικά μάτια μας, αλλά εκείνοι μπορούν να βλέπουν, με τα πνευματικά τους μάτια, και την υπέρ-σφαίρα τους και τη γη ταυτόχρονα. «Μη προσβάλλετε τον θάνατό μου με τα δάκρυά σας, εσείς που μείνατε σ’ αυτήν την έρημη όχθη να θρηνείτε και να λυπάστε. Εγώ είμαι που σας λυπάμαι».
Ο θάνατος είναι η απόλυτη αποκοπή της πράνα (του κύριου νευρικού ρεύματος της ζωικής δύναμης) από ένα συγκεκριμένο σώμα. Είναι μια κατάσταση παθητικής, ακούσιας χαλάρωσης που επέρχεται από αρρώστια, ατύχημα, ή θλίψη. Η βίαιη, ξαφνική και «μόνιμη» αποσύνδεση του ζωικού ρεύματος από τη σωματική λάμπα, αποσύνδεση που πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι αφανισμός της ζωής, είναι στην πραγματικότητα μόνο μια προσωρινή κατάσταση. Δεν είναι το τέλος των πραγμάτων, αλλά μια μεταφορά από τις υλικές εμπειρίες στη χονδροειδή επικράτεια της μεταβαλλόμενης ύλης σε πιο αγνή χαρά στο αστρικό βασίλειο με τα πολύχρωμα φώτα.
Οι άνθρωποι των οποίων το αιτιατό και το αστρικό σώμα είναι σπιλωμένα με σπόρους φαύλου κάρμα (παλιές πράξεις) και με απαίσιες επιθυμίες φοβούνται εξαιρετικά κατά το κάλεσμα του θανάτου και αγωνίζονται πολύ σκληρά να τον ξεχάσουν. Θέλουν να μείνουν στο διαμέρισμα-σπίτι της σάρκας ακόμα και όταν η γήινη βίζα τους λήγει. Ο νόμος όμως της αλλαγής, ή θανάτου, τους εκδιώκει με τη βία. Η βαθιά νοητική αγωνία που εγείρεται σε τέτοιους ανθρώπους κατά την ανεπιθύμητη εκδίωξή τους, τους κάνει μη συνειδητούς κατά τον θάνατο. Τους χρειάζεται πολύς καιρός για να ανακτήσουν πλήρη συνειδητότητα στον αστρικό κόσμο. Ανάλογα με την ποιότητα των λεπτοφυών σωμάτων τους, οι ασώματες ψυχές πηγαίνουν για να ζήσουν σε διαφορετικές δονητικές περιοχές από πράνα ή ζωική ενέργεια, στον άπειρο χώρο.
Το σώμα αποτελείται από έξυπνα οργανωμένες κινήσεις, κινήσεις αισθητήριων εντυπώσεων (του υλικού σώματος), ενέργειας (του λεπτοφυούς σώματος) και από ιδέες (του αιτιατού σώματος) που περιστρέφονται γύρω από το εγώ. Η ψυχή δεν έρχεται πίσω στη συνειδητότητά της του Πνεύματος για όσο το εγώ κυβερνά τα τρία σώματα. Αυτό το εγώ υπάρχει στην κατάσταση της σωματικής συνειδητότητας ή ταύτισης του εαυτού με το σώμα.
Είναι το εγώ που λέει «Περπατάω» κλπ. Το εγώ υπάρχει επίσης στη συνειδητότητα των ονείρων που γνωρίζει «Ονειρεύομαι». Υπάρχει επίσης κατά τον βαθύ ύπνο. Εξαιτίας της δραστήριας παρουσίας του εγώ, η ψυχή δεν έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τον εαυτό της. Η λύτρωση έγκειται απόλυτα στην ολοκληρωτική απελευθέρωση της ψυχής από την ταύτισή της με τα τρία σώματα. Οι μεγάλες ψυχές μετενσαρκώνονται στα τρία σώματα χωρίς να είναι προσκολλημένες σ’ αυτά ή ταυτισμένες μ’ αυτά.