Οι άνθρωποι πολλά πράγματα τα ξεχνούν. Χαρές, λύπες, στιγμές που έχεις περάσει μαζί τους μπορούν να αποτελέσουν μεμιάς παρελθόν κι αυτό μονάχα κακό δεν είναι, αλλά δε θα το συζητήσουμε τώρα αυτό. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος και κόβω το χέρι μου. Πως όσο κι αν έχει προχωρήσει κανείς, όσα βήματα μακριά από σένα κι αν έχει κάνει, δε σε ξεχνάει.
Για τις στιγμές που ήσουν χάλια και σε έκανε να σκάσεις στα γέλια. Για τις στιγμές που δεν είχες όρεξη ούτε να πετάξεις ένα αχνό χαμόγελο, κι εκείνος χτυπιέται και σε πιάνει σπαστικό γέλιο. Είναι νόμος, είναι αξίωμα πως αυτές οι στιγμές μένουν χαραγμένες στο κεφάλι σου.
Ξέρεις τι φταίει; Η τόσο απότομη εναλλαγή συναισθημάτων. Δεν είναι εύκολο να έχεις ψυχολογία στα Τάρταρα κι ο άνθρωπός σου να σε κάνει να κυλιέσαι στα πατώματα. Θέλει κόπο, θέλει προσπάθεια κι υπομονή γαϊδουρινή. Πολλοί θα σε έγραφαν. Θα γυρνούσαν πλευρό στο κρεβάτι, ή θα σου έδιναν ένα φιλί για καληνύχτα και θα τελείωναν όλα εκεί. «Θα περάσει, θα δεις. Όλα θα πάνε καλά». Όλα περνούν, καμία διαφωνία σε αυτό. Θα ξυπνήσει ο άνθρωπός σου το επόμενο πρωί και θα έχει μαλακώσει, θα έχει φύγει η στεναχώρια.
Αλλά η μαγκιά ξέρεις ποια είναι; Να μην τον αφήσεις να κοιμηθεί με μούτρα κατεβασμένα και μάτια βουρκωμένα. Να μην κλείσεις τα μάτια σου αν δε βεβαιωθείς πως ο κόμπος από το στομάχι του έχει φύγει. Να το βάλεις στόχο, πως αν δεν κάνεις το πλάσμα δίπλα σου να γελάσει, δε θα κοιμηθείς. Στις σχέσεις πρέπει να γινόμαστε σαν μικρά παιδιά. Τσαρλατάνος να γίνεις αν χρειαστεί, αρκεί η θλίψη, το άγχος, η στεναχώρια να φύγει μακριά και στη θέση τους να μπει ένα πλατύ χαμόγελο.
Και μετά το χαμόγελο θα έρθει κι η αγκαλιά.