Θάνος Αραμπατζής
«Μην κρίνεις για να μην κριθείς». Το άκουσα πρώτη φορά στην εφηβεία ως προτροπή απ’ τους μεγαλύτερους. Άργησα να καταλάβω το γιατί. Μην κρίνεις τον άλλο επειδή δεν ξέρεις τι έχει περάσει. Κάθε άνθρωπος και μία ιστορία, έτσι λένε. Είμαστε δημιουργήματα του παρελθόντος. Αναμνήσεις από μία θολή διαδρομή είναι το παρελθόν, κάποιες εικόνες από ένα ολόκληρο φωτογραφικό άλμπουμ. Δύο τρόποι υπάρχουν για να χειριστείς αυτές τις εικόνες, μπορείς είτε να τις κορνιζώσεις είτε να τις κρύψεις όσο πιο βαθιά μπορείς.
Φαντάσου τον άνθρωπο ως πρωταγωνιστή στη σειρά της ζωής του. Σενάριο και σκηνοθεσία, ας πούμε, η μοίρα και παραγωγή οι γονείς. Δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος η συγκεκριμένη σειρά αλλά τα περιέχει όλα, ανάλογα με τις σκηνές που διαδραματίζονται. Κωμωδία, δράμα, ρομαντική κομεντί και θρίλερ εναλλάσσονται απρόσμενα. Συμμετέχουν οι δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι καθώς κι οι κομπάρσοι.
Αυτό το σύμπλεγμα σειρών που έχει φτιάξει ο σκηνοθέτης, είναι ο κόσμος μας μέχρι σήμερα. Κανείς δεν ξέρει το επόμενο επεισόδιο, το οποίο βασίζεται στα προηγούμενα, απλά ελπίζει να είναι επιτυχία. Τα αδιάφορα επεισόδια δε θα παίξουν ποτέ ξανά σε επανάληψη και ξεχνιούνται, ενώ τα συνταρακτικά, ευχάριστα ή δυσάρεστα, αποτελούν οδηγό στην πορεία της ζωής μας.
Μας στιγματίζει το παρελθόν. Όχι τόσο οι ευχάριστες στιγμές, όσο οι δυσβάσταχτες, πονεμένες θύμησες. Μας αναγκάζει να κολλάμε σε καταστάσεις, μας αλλάζει. Γεμίζουμε φοβίες για το αύριο και παράλληλα φοράμε την πιο σκληρή πανοπλία πάνω απ’ τα συναισθήματά μας.