Ακόμη και με τα σημερινά μέτρα, το τέλος της 10ετίας του ’70 ήταν περίοδος φοβερής έντασης και ανασφάλειας στον κόσμο. Οι Αμερικανοί ακόμα παρέπαιαν από το εμπάργκο του πετρελαίου που είχε γονατίσει την χώρα μόνον λίγα χρόνια πριν.
Στο τέλος του 1979, ο Ιρανικός στρατός είχε πιάσει περισσότερους από 50 Αμερικανούς αιχμαλώτους σε μια κραυγαλέα πράξη επιθετικότητας που άφησε τον κόσμο να αναρωτιέται πώς θα αντιδρούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και όλα αυτά συνέβαιναν κατά την διάρκεια μιας από τις πιο τρομακτικές συγκρούσεις (ακόμα κι αν ήταν αδήλωτη) στην ιστορία του έθνους, του Ψυχρού Πολέμου.
Εκείνη την εποχή, συνάντηση μια γυναίκα η οποία είχε προσληφθεί στην νέα μου εργασία περίπου την ίδια περίοδο. Περιέγραψε την κατάσταση μιας ζωής-και-θανάτου πεποίθησης τόσο δυνατής ώστε αυτή και η οικογένεια της την αποδέχθηκαν σαν να επρόκειτο για ένα «κληρονομημένο» γεγονός.
Ως νέοι υπάλληλοι, είχαμε μόλις ολοκληρώσει την συνηθισμένη διαδικασία προσανατολισμού νωρίτερα την ίδια ημέρα. Η φαινομενικά ατελείωτη ροή των παρουσιάσεων περιελάμβαναν μια συγκλονιστική σειρά των ασφαλιστικών συμβολαίων και πακέτων. Μετά τον προσανατολισμό, η νέα μου συνάδελφος και εγώ βρεθήκαμε να συζητάμε για τα συμβόλαια με τέτοια ένταση που μας εξέπληξε και τους δύο.