Ο Εμπεδοκλής ήταν ένας από αυτούς που έζησε στο μεταίχμιο του περάσματος από τα Μυστήρια στις φιλοσοφικές σχολές, αφήνοντας μας ένα μέρος της ΓΝΩΣΗΣ του, μέσα από τους λίγους σωσμένους εξάμετρους επικούς στίχους του, που όμως χαρακτηρίζονται από μία τεράστια δυναμική σε σκέψεις και αναλύσεις. Τα ποιήματα που σώζονται είναι οι «Καθαρμοί» (3.000 στίχοι) και το «Περί φύσεως»(2.000 στίχοι). Οι στίχοι που διασώθηκαν είναι μόνον 450….. Ας δούμε ένα απόσπασμα από το «Περί φύσεως»:
[Μες στους ανθρώπους δύσκολη τυχαίνει να είναι η γνώση, γιατί στενές στα μέλη τους απλώνονται οι αισθήσεις και κακά πέφτουν πάνω τους πολλά, το νου, που αμβλύνουν. Κι απ’ τη ζωή λίγο σαν δούνε ζώντας μέρος, γοργοθάνατοι σαν τον καπνό μακριά πετούνε, σ’ αυτό μόνο πιστεύοντας, που σκόνταψε ο καθένας. Παντού σερνάμενοι το παν καυχιούνται όμως πως βρήκαν, έτ’ είναι τουτ’ αθώρητα κι ανήκουστα απ’ ανθρώπους κι ανάρπαστ’ απ’ το νου μα συ, μακριά, που στέκεις θα μάθεις από των θνητών τη γνώση όχι πιο πέρα.]
Ο Εμπεδοκλής λοιπόν με τη φιλοσοφία του αναζητά την πραγματική ΓΝΩΣΗ και ΟΥΣΙΑ της ΦΥΣΕΩΣ. Η Φύση χαρακτηρίζεται από μία ΑΙΩΝΙΑ ΕΝ-ΑΛΛΑΓΗ. Η εν-αλλαγή αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην αλλαγή του Ηράκλειτου … το (Γίγνεσθαι) και την σταθερότητα του Παρμενίδη … το (Είναι). Ο Εμπεδοκλής …ΑΔΕΛΦΙΑ… στέκεται σ’ αυτές τις δύο φιλοσοφικές θέσεις και ορίζει σαν πρωταρχική αιτία γέννησης όλων των όντων την κίνηση τεσσάρων πρωταρχικών στοιχείων που ονομάζει «ΡΙΖΩΜΑΤΑ».