Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών
… αφήνοντας πίσω μας τη χρονιά που φεύγει, σκέφτομαι έντονα αυτή τη φράση… όχι τυχαία όμως. Μου αρέσει να την αξιοποιώ ως ερέθισμα, στην έναρξη κυρίως σεμιναρίων σε ενήλικες όλων των ειδικοτήτων. Δίνει το έναυσμα για την πρώτη συζήτηση και τη γνωριμία με το ακροατήριο, αιφνιδιάζοντας ευχάριστα τους συμμετέχοντες, σπάζοντας τον πάγο, αφού τους τραβά την προσοχή η κόκκινη μουτζούρα, προσπαθώντας να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ του «περιμένουν» και του «περιμένεις». Το όχι τυχαία όμως που προανέφερα, μου υπενθύμισε ότι υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να με αφήνουν εμβρόντητη, μπροστά στον απόηχο της συμπεριφοράς τους.
Η καθημερινότητά μας είναι πλούσια σε συμπεριφορές στο κόκκινο… ακόμη και στο φάσμα της σιωπής… όταν για παράδειγμα εκείνος ή εκείνη με τον οποίο έχετε στενή σχέση, επιλέγει να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί σας, συνήθως τίποτα καλό δεν προμηνύεται… Όσο για τον εξοστρακισμό, τη στάση δηλαδή του αποκλεισμού, αποτελεί πλέον πάγια κοινωνική πρακτική, καθώς στον εργασιακό χώρο εφαρμόζεται με σκοπό να σε κάνουν να νιώθεις ανεπιθύμητος, ώστε να συμμορφωθείς εγκαίρως – το γνωστό mobbing – ενώ στις διαπροσωπικές σχέσεις, η τιμωρία δια του αποκλεισμού θεωρείται ένα κοινωνικά αποδεκτό μέσο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων, και αποτελεί ένα ισχυρότατο εργαλείο ελέγχου και καταναγκασμού στα χέρια ατόμων και ομάδων που, συνήθως, βρίσκονται σε θέση ισχύος.
Τι νοηματοδοτεί λοιπόν η εσκεμμένη σιωπή;