Φίλε Πιτσιρίκο,
Το επεισόδιο στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας με προβληματίζει πολύ. Δεν ήταν μια απόφαση της Τουρκίας να καταρρίψει το ρωσικό βομβαρδιστικό πάνω σχεδόν στην γραμμή των συνόρων. Δεν μπορεί μια χώρα που απέφυγε την εμπλοκή της στον Β-ΠΠ -με τον τρόπο που το έκανε- να αντιδρά έτσι και να εμπλέκεται σε επεισόδιο με την Ρωσία, χωρίς να υπάρχει από πίσω ένας σχεδιασμός περαιτέρω κλιμάκωσης.
Δεν μπορεί μια χώρα που στέλνει σχηματισμούς πολεμικών της αεροσκαφών να κόβουν βόλτες πάνω από την Σκύρο και να εμπλέκονται σε αερομαχίες με τα ελληνικά από το 1974 και μετά, να ανακοινώνει πως είναι δικαίωμα της να καταρρίπτει κάθε αεροσκάφος που παραβιάζει τον εναέριο της χώρο.
Τις επόμενες βδομάδες που τα Τουρκικά F-16 θα πετάξουν πάνω από τις Σποράδες ή τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η κυβέρνηση της Άγκυρας θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της Αθήνας να καταρρίψει κάθε εισβολέα, και, αν η τελευταία δεν το κάνει, θα είναι σαν να απεμπολεί –σύμφωνα με την λογική των Τούρκων φυσικά– το δικαίωμα της να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα ως ανεξάρτητο κράτος.
Με τα παραπάνω, δεν λέω φυσικά πως πρέπει να εμπλακούμε με τους Τούρκους στην επόμενη παραβίαση στο Αιγαίο.
Θα μπορούσαμε, όμως, να θέσουμε ζήτημα στο ΝΑΤΟ σχετικά με τις Τουρκικές παραβιάσεις, θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε την υπόθεση της κατοχής της βόρειας Κύπρου από τον Αττίλα, θα μπορούσαμε να διώξουμε απο πάνω μας την πίεση που μας ασκείται για υποχωρήσεις στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Θα μπορούσαμε ίσως να πετύχουμε πολλά, αν δεν ήμασταν προτεκτοράτο και αν δεν κυβερνιόμασταν από μια δράκα ανίκανων κρετίνων.
Το καλοκαίρι του 1914, ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος και η σύζυγος του έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες ενός Σέρβου εθνικιστή στο Σεράγεβο.
Τις μέρες μετά την δολοφονία κανείς δεν ανησύχησε ιδιαίτερα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως το γεγονός αυτό θα οδηγούσε στο ξέσπασμα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.