«Ο έρωτας είναι η απόλυτη ένωση ψυχής και σώματος. Αν χωρίσεις το σώμα από την ψυχή, κάνεις κάτι που μοιάζει με θάνατο» , είχα διαβάσει κάποτε.
Δεν θυμάμαι ακριβώς που και πότε το διάβασα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση για την μεγάλη αλήθεια που περικλείει μέσα της αυτή η φράση.
Ζούμε στην εποχή του πλαστικού φαγητού, της πλαστικής φιλίας και του πλαστικού έρωτα.
Ενός «έρωτα» που περισσότερο μοιάζει με franchise ταχυφαγείων κι έχει απωλέσει κάθε ίχνος ρομαντισμού και μαγείας.
Ένα αέναο παιχνίδι εξουσίας και μια συνεχής πάλη ενός συμπλέγματος γυμνών σωμάτων.
Το σώμα κυριαρχεί και η ψυχή απουσιάζει.