Η ιστορία γράφεται με μοχλούς διαμόρφωσης για την συνείδηση των νεότερων, που δεν την έζησαν, και γουστάρουν να ψάχνουν και να βολεύονται με κάτι τρίχες κιτάπια. Επιτρεπτό αυτό βάσει ελευθερίας. Που είναι το ύψιστο αγαθό με προφανές αποτέλεσμα την καφενειακή κουβέντα και την προσωπική κωλοτρυπιδίστικη άποψη. Που μπερδεύει τα γεγονότα με το συναίσθημα και φυσικά προτάσσει το «νομίζω>> μπροστά στο <<γνωρίζω» και το συναίσθημα πριν την γνώση.
Η γνώση όμως, είναι όραση και ακοή και γεύση κι όσφρηση κι αφή. Είναι και οι πέντε αισθήσεις παρέα. Ωμές. Δεν υπάρχουν βιβλία, ούτε τίποτα. Ούτε καπελώματα κι άλλα κουραφέξαλα. Ούτε σκοποί, αιτίες, συνέπειες και λοιπά ανθρώπινα ανδρείκελα για να εξηγήσουν ή για να επηρεάσουν κάτι. Όταν ζεις την ιστορία, δεν χρειάζεσαι να στην πουν κάποιοι άλλοι που γράφουν κατά παραγγελία. Κι η ιστορία θα όφειλε να είναι μόνο παράθεση γεγονότων. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Και δεν είδα τίποτα πονηρό εκείνη την φοβερή νύχτα. Είδα από το μπαλκόνι του σπιτιού, στην πάροδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, τα γεγονότα. Τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία τοποθετημένα κάθετα στον δρόμο για να εμποδίσουν την κάθοδο των τεθωρακισμένων. Τους σκουπιδοτενεκέδες, τους κρεμασμένους στα φανάρια, να καίγονται μπας κι εξουδετερωθούν οι τόνοι δακρυγόνα που πέφτανε στην Πατησίων.
Τους αστυνομικούς που, πυροβολώντας στον αέρα, κυνηγούσαν διαδηλωτές στα στενά. Ναι, τα είδα.