Ντυνεις τα συναισθηματα με λεξεις, τον κοσμο με τα δικα σου μικρα στολιδια και χαιρεσαι με την ικανοτητα σου να διαμορφωνεις τα παντα με τροπο που να σου προσφερει μια επιπλαστη αισθηση ωραιοτητας.
Ζεις κουβαλωντας στο κεφαλι σου ολο τον κοσμο σου, το μικρο σου χαμοσπιτο. Συνεχιζεις να στολιζεις με λεξεις, χρωματα μουντα η εντονα, την δικη σου πραγματικοτητα, χαωδης μεσα στην μοναδικοτητα της, και αισθανεσαι ευτυχισμενος η δυστυχισμενος. Η τυρρανια της στιγμης...σε καταβαλλει, το νοητο σου σπιτι ειναι πολυ βαρυ για να το αντεξει το κεφαλι σου.
Ο,τι μαζευες τοσα χρονια ζωης σε πιεζει τοσο πολυ, θες να κλαψεις, θες να γελασεις, κατι θες να κανεις σαν ανταποκριση στο αιωνιο μαρτυριο του κουβαληματος του προσωπικου σου κοσμου. Το εγω σου αδιαφορο στο πονο και την προσπαθεια που καταβαλλεις συνεχιζει ακαταπαυστα να γεμιζει το σπιτι με ενα σωρο σκουπιδια, αχρηστα πραγματα του παρελθοντος σου και παραγγελνει πραγματα για το μελλον σου...Ξερεις, με πιστωση την δικη σου ψυχη.
Η ψυχη σου στον τορβα. Η ψυχη σου προς πωληση για να καλυψει τα δανεια που πηρες για το λαμπερο σου μελλον. Τα παντα προς πωληση και αγορα: ονειρα, ιδεες, ανθρωποι, συμβολα ακομα και το παρον σου. Το παρον σου το πουλας ευκολα για μια γευση αυτου που μελλει να ερθει...