Ψείρες και κόνιδα. Τι είναι, πώς προλαμβάνονται και πώς αντιμετωπίζονται;

Επιμέλεια Κλεοπάτρα Ζουμπουρλή, μορ.βιολόγος

Οι φθείρες (ψείρες) του κεφαλιού είναι άπτερα έντομα που προκαλούν ένα νόσημα με φαγούρα στο τριχωτό της κεφαλής. Τρέφονται με ανθρώπινο αίμα και συνήθως ζουν και γεννούν τα αβγά τους στα μαλλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού και λαιμού και πίσω από τα αυτιά.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του εντόμου, που είναι περίπου 40 ημέρες, το θηλυκό γεννά 300 περίπου αυγά με συχνότητα 7-10 ημερησίως. Τα αυγά προσκολλώνται στις τρίχες με ένα συγκολλητικό υλικό από χιτίνη που εκκρίνεται από επιπρόσθετους βοηθητικούς αδένες του θηλυκού. Η κατάλληλη θερμοκρασία για την εκκόλαψη δεν είναι μικρότερη από 31°C, γι αυτό και τα αυγά προσκολλώνται στις τρίχες κοντά στο δέρμα (γι αυτό και το κούρεμα με την «ψιλή», απομακρύνει τις ψείρες και τις κόνιδες, όχι όμως και τα αυγά). Τα αυγά είναι ωοειδή και καλύπτονται από ένα τοίχωμα. Όταν εκκολαφτεί ή νύμφη και βγει από το αυγό, το άδειο κέλυφος που λέγεται κόνιδα είναι άσπρη στο χρώμα, και φαίνεται πιο εύκολα από τα αυγά που έχουν το χρώμα του δέρματος και βρίσκονται σε επαφή με το δέρμα. Οι κόνιδες αναγνωρίζονται εύκολα και εμφανίζονται με μεγαλύτερη πυκνότητα στην βρεγματική και στην ινιακή χώρα του τριχωτού. Πολλές φορές όμως μπορούμε να τις μπερδέψουμε με πιτυρίδα ή κατάλοιπα διαφόρων λακ κλπ.

Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ

Στον πολιτισμό μας μια κληρονομημένη θέση η η κληρονομημένη περιουσία παίζουν οπωσδήποτε κάποιο ρόλο Όταν όμως η δύναμη η αναγνώριση και η περιουσία πρέπει να αποκτηθούν με προσωπικές προσπάθειες ο άνθρωπος εξαναγκάζεται να πάρει ανταγωνιστική στάση απέναντι στους άλλους. Από το οικονομικό του κέντρο ο ανταγωνισμός επιδρά σε όλες τις άλλες δραστηριότητες και διεισδύει στην αγάπη στις κοινωνικές σχέσεις και στο παιγνίδι γι αυτό ο ανταγωνισμός αποτελεί πρόβλημα για κάθε άνθρωπο που ανήκει στον πολιτισμό μας και δεν μας εκπλήσσει καθόλου  που τον βρίσκουμε πάντα στο επίκεντρο των ψυχικών μας συγκρούσεων.

Η παθολογική ανάγκη για ανταγωνισμό διαφέρει σε τρείς απόψεις από τη φυσιολογική ανάγκη για ανταγωνισμό. Πρώτον ο νευρωτικός συγκρίνει διαρκώς τον εαυτό του με άλλους ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν είναι απαραίτητο. Αν και η τάση να υπερφαλαγγίσει τους άλλους είναι ουσιαστική σε κάθε είδους ανταγωνισμού νευρωτικός συγκρίνεται και με ανθρώπους που δεν εμφανίζονται σαν ανταγωνιστές και δεν έχουν κανένα κοινό σκοπό μαζί του .Το ερώτημα ποιός είναι πιο έξυπνος πιο γοητευτικός πιο δημοφιλής απευθύνεται αδιάκριτα στον καθένα .Το αίσθημα του απέναντι στη ζωή μπορεί να παραβληθεί με αυτό ενός τζόκεϊ σε ιπποδρομία για τον οποίο μόνο ένα πράγμα έχει σημασία να προηγείται από τους άλλους. Αυτή η στάση οδηγεί αναγκαστικά σε απώλεια  η  σε καταστροφή του ενδιαφέροντος για μιαν υπόθεση. Το νευρωτικό δεν τον ενδιαφέρει η ουσία αλλά πόση επιτυχία πως η επίδραση και πως η αναγνώριση θα κερδίσει Μα αυτό που κάνει .

Η δύναμη της αναγνώρισης

Εάν ένα άτομο δεν έχει ανταποκριτικότητα και αναγνώριση από την οικογένειά του στο σπίτι, έχει μεγαλύτερη δυσκολία να γίνει επιτυχημένο. “Θρηνεί” και γίνεται αρνητικό, απωθητικό, και δρα σα να απεχθάνεται να το σέβονται και να το αναγνωρίζουν οι άνθρωποι, επειδή οι γονείς του ή οι φίλοι του αρχικά μπλόκαραν το ταλέντο του. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί να κάνει όλων των ειδών τις αντικοινωνικές πράξεις γιατί δεν είχε γίνει σεβαστό.

Τὰ πάντα ῥεῖ

 

Ας ρίξουμε μια ματιά σε έναν πολύ σπουδαίο φιλόσοφο με σχετικά μικρή αναγνωρισιμότητα, τον Ηράκλειτο.

Ο φιλόσοφος που στήριξε όλη του τη σκέψη γύρω από τον αέναο και αδιάκοπο πόλεμο των αντιθέτων, που εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του "Όλου" διά της "παλιντόνου αρμονίας".

Δυστυχώς δεν έχουμε στη διάθεσή μας πολλά ευρήματα της σκέψης του, αλλά ευτυχώς έχουν σωθεί μερικοί από τους λεγόμενους "αφορισμούς" του. Κάτι σαν αποφθέγματα, δηλαδή, αλλά με αμφιλεγόμενα μηνύματα.

"Σκοτεινός φιλόσοφος" αποκαλείται άλλωστε.

Για να δούμε μερικά απ' αυτά.

Ελπίζω να ανεχτείτε και τα δικά μου σχόλια.

1. κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.

(μτφ.: Τα μάτια και τα αυτιά είναι κακοί μάρτυρες για τους ανθρώπους που έχουν βάρβαρες ψυχές.)

το..ρίσκο

… Με το να αγαπάς, ρισκάρεις την απόρριψη.

Με το να ζεις, ρισκάρεις να πεθάνεις.

Με το να ελπίζεις, ρισκάρεις την απογοήτευση.

Με το να προσπαθείς, ρισκάρεις να αποτύχεις.

Αλλά το ρίσκο πρέπει να το παίρνεις,γιατί ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους της ζωής είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.

Το τελευταίο σημειωμα απο μια “άλλη” εποχή‏

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου – Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα», λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. Σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις, αφήνει τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να “στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

Η άλλη όχθη

«Το να ζητάς το φως από κάποιον άλλον, χωρίς να γνωρίζεις τον εαυτό σου, είναι το ν’ακολουθείς τυφλά. Όποιος ακολουθεί έναν άλλον είναι τυφλός.

Δεν νομίζω πως είμαι ικανός να διαπεράσω τα βαθύτερα στρώματα του εαυτού, κι έτσι ζητώ βοήθεια. Ο ερχομός μου σε σας για βοήθεια δεν με κάνει οπαδό σας.

Αν μπορεί να υποδείξει κανείς, κύριε, η δημιουργία της αυθεντίας είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Το να ακολουθείτε κάποιον, είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας βαθύτερης αιτίας, και χωρίς να καταλαβαίνετε αυτήν την αιτία, το αν ακολουθείτε κάποιον εξωτερικά ή όχι έχει πολύ λίγη σημασία. Η επιθυμία να φθάσετε, να βρεθείτε στην αντίπερα όχθη, είναι η απαρχή της ανθρώπινής μας έρευνας. Ποθούμε επιτυχία, μονιμότητα, άνεση, αγάπη, μια διαρκή κατάσταση ειρήνης, και αν ο νους δεν είναι ελεύθερος απ’αυτήν την επιθυμία, θα ακολουθεί με άμεσους ή πλάγιους τρόπους. Το να ακολουθεί κανείς είναι απλώς ένα σύμπτωμα ενός βαθύτερου πόθου για ασφάλεια.

Το κόλπο της σύγκρουσης

Είναι φυσιολογικό να θυμώσουμε ή να στεναχωρηθούμε με τη συμπεριφορά κάποιου, αλλά δεν είναι ποτέ αυτό που προτιμούμε! Η εργαλειοθήκη της ψυχής μας διαθέτει σωρό από προσωρινές λύσεις για να διαχειριστούμε την κατάσταση ομαλά, να την αγνοήσουμε… ή να υποκύψουμε στην έκρηξη του συναισθήματος με έντεχνο ή άτεχνο τρόπο. Ποιο είναι όμως εκείνο το κόλπο που θα μπορούσε να χλιάνει μια σύγκρουση;

Λένε πως σε κάθε περίπτωση είναι ωφέλιμο να έχουμε ως γνώμονα για την επικοινωνία μας την αναγνώριση των θετικών χαρακτηριστικών του άλλου. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί εποικοδομητικό περιβάλλον για το διάλογο, αλλά και για τα συναισθήματά μας. Ένα συκώτι το έχουμε κι αυτό χρειάζεται φροντίδα!

Κρατη υπο χρεοκοπια Moodys kai Standard & Poors

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΔΕΘ ΠΕΡΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ.

Η Ελλάδα σταθερά μεταξύ των χωρών που κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν.

Μετά την Standard and Poor’s σειρά είχε και η Moody’s να υπενθυμίσει στην Ελλάδα ότι παραμένει στην λίστα των χωρών που κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν.

Προσκολλήσεις

"Πρώτα απ’ όλα, προβάλλει ξεκάθαρα μπροστά του το από πού αρπάζεται ο άνθρωπος του ειδέναι για να λησμονήσει τη θνητή του μοίρα. Από που λοιπόν αρπάζεται;

1. Aπό τη λήθη αυτής της τραγικής ανασφάλειας, που την προσφέρει η πράξη του σεξ, τόσο με την στιγμιαία επιδερμική ηδονή της, όσο και με τον πιο παρατεταμένο φλοιικό ερεθισμό. Η ηδύτητα της εμπειρίας, σωματικής και νοητικής, καλύπτει τη χαίνουσα αίσθηση της φυσικής ανασφάλειας, δηλαδή το γεγονός του θανάτου.

2. Aπό το μύθο του ‘έρωτα’. Αυτή η φυγή από την υποβόσκουσα πραγματικότητα είναι πιο εξευγενισμένη. Με την ανάταση που προκαλεί ο ‘έρωτας,’ με τη διαρκή ενασχόληση με το άλλο πρόσωπο, ξεχνά κανείς αυτό που δε θα ήθελε να θυμάται.

Επιλέγω “ανάξιο εραστή” σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα ότι θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο άξιος

“Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο. Βέβαια, το λάθος πρόσωπο είναι και σε κάτι σωστό: στο να μας τιμωρεί, να μας φοβερίζει ή να μας ταπεινώνει, να μας απογοητεύει, να μας τσακίζει στην κυριολεξία ή, το χειρότερο απ’ όλα, να μας δίνει την εντύπωση ότι όχι μόνο δεν είναι ακατάλληλο, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν το σωστό, κρατώντας μας έτσι αιχμάλωτους στη φυλακή του έρωτα. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει αυτό.”

Άδειασε τον εαυτό σου από κάθε τι

"Άδειασε τον εαυτό σου από κάθε τι.

Άφησε τον νου σου να αναπαυθεί, να ηρεμήσει.

Χιλιάδες πράγματα έρχονται και φεύγουν, ενώ

ο Εαυτός παρατηρεί την επιστροφή τους.

Αναπτύσσονται και ανθούν και ύστερα επιστρέφουν στην πηγή.

Η επιστροφή στην πηγή είναι μια κατάσταση ακινησίας,

έτσι είναι ο δρόμος της φύσης.

Ο δρόμος της φύσης είναι το αμετάβλητο.

Κανείς δεν είναι τέλειος...

Η τελειότητα είναι κάτι που σπάνια το συναντάς. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Μην σας ξεγελάνε μπορεί μερικοί να φαίνονται τέλειοι αλλά δεν είναι. Όλοι έχουν ελαττώματα και μειονεκτήματα.
 Μόνο τέλειοι αριθμοί υπάρχουν αλλά και αυτοί είναι σπάνιοι. Τέλειος λέγεται ένας ακέραιος αριθμός όταν το άθροισμα των θετικών διαιρετών του, εκτός του ίδιου του αριθμού, είναι ίσο με τον αριθμό. Για παράδειγμα, ο μικρότερος τέλειος αριθμός είναι ο 6. Οι διαιρέτες του 6 (εκτός του 6) είναι οι αριθμοί 1, 2, 3 και το άθροισμα αυτών είναι ίσο με 6 (1+2+3=6). Άλλος τέλειος αριθμός είναι το 28 (1 + 2 + 4 + 7 + 14 = 28). Μετά το 28 ο επόμενος τέλειος αριθμός είναι ο 496.
 Άρα η σπανιότητα της τελειότητας και στους αριθμούς όπως και στην ζωή.

Κανείς δεν είναι τέλειος.... 

Ούτε και εσύ πάντα κάνεις λάθη...

Η χαρά του να δίνεις και να δίνεσαι

η κομψή καμήλα

Ο Αχμέτ Χαμάμετ, ο μοναχικός βεδουίνος, είχε μια καμήλα που τον συνόδευε ακούραστη σε όλα του τα ταξίδια.

- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο.

Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά! Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου. Πολυτιμότερη είσαι απ' τις δροσερές οάσεις και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.

- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.

- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ' άστοχα λόγια σου, ω καμήλα; Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω, που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.

- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ, τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.

- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;

Το Δίλημμα του Ακανθόχοιρου

«Μια κρύα μέρα του χειμώνα στο δάσος, μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, μια ομάδα σκαντζόχοιρων αφού είχαν εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους προκειμένου να ζεσταθούν ο καθένας μόνος του, αποφάσισαν να έρθουν πιο κοντά. 

Το προηγούμενο βράδυ, ένας σκαντζόχοιρος είχε πεθάνει από το πολύ κρύο.

 Η δυσάρεστη αυτή είδηση τους τρόμαξε τόσο, που γρήγορα έσπευσαν να σμίξουν όλοι μαζί για να ζεσταθούν.

 Ωστόσο, με αυτή τους την προσπάθεια, τραυμάτιζε ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά του αγκάθια και αμέσως απομακρύνθηκαν πριν τραυματιστούν περισσότερο»

Αυτή η μικρή ιστορία, το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου, γνωστή επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, χρωματισμένη ελαφρώς και με τη δική μου νότα, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. 

Την χρησιμοποίησαν ο Αρθούρος Σοπενχάουερ και ο Σίγκμουντ Φρόυντ για να περιγράψουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Είναι μια συμβολική ιστορία στην οποία πέρα από την εγγύτητα και τις ανθρώπινες σχέσεις, πρόσθεσα και το άγχος θανάτου,αφού η είδηση του θανάτου και η επικινδυνότητα του παγετού έκανε τους σκαντζόχοιρους να έρθουν πιο κοντά.

Η Θλίψη και η Οργή

Σ’ ένα μαγεμένο Βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν,

ή ίσως που οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…

Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…

…μια πανέμορφη λίμνη.

Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.

Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.