Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Εμπλοκή στη μεταγραφή Σουάρες στη Μπάρτσα: Του ζητάνε να υποβληθεί σε εμβόλια σκύλου!

Σουαρες-Λιβερπουλ
Μία απρόοπτη και δυσάρεστη εξέλιξη της τελευταίας στιγμής επιχειρεί να βάλει οριστικό και απρόσμενο μπλόκο στην μεταγραφή του παίκτη της Λίβερπουλ και της Εθνικής Ουρουγουάης Λουίς Σουάρες στην Μπαρτσελόνα. Σε μία μεταγραφή μάλιστα που όλες οι πληροφορίες δείχνανε μέχρι πριν από λίγο ότι επρόκειτο για μία αισίως και οριστικά τελειωμένη για τους Καταλανούς υπόθεση. 
Ειδικότερα η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, η οποία να υπενθυμίσουμε πως πριν λίγο καιρό (όπως πρώτο είχε ενημερώσει το komikotragiko) είχε επιβάλλει στον επιρρεπή στα δαγκώματα αντιπάλων παίχτη της Λίβερπουλ ως ποινή την υποχρέωση να αγωνίζεται εφεξής στους ποδοσφαιρικούς αγώνες φορώντας καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών φίμωτρο σκύλου, με έκτακτο έγγραφο-επιστολή που απέστειλε το πρωί του Σαββάτου στην διοίκηση της Μπαρτσελόνα ζητάει από τους Καταλανούς να υποβάλουν τον διεθνή μεσοεπιθετικό παίχτη -μεταξύ άλλων- σε όλα τα εμβόλια στα οποία υποβάλλονται οι σκύλοι!

Αναγνωρίστε την εξάρτηση από το Facebook



Είναι δύσκολο να αναγνωρίσει κάποιος τα σημάδια μιας εξάρτησης. Κυρίως, επειδή η συνειδητοποίηση έρχεται, όταν αυτή καταστεί γεγονός τετελεσμένο. Αλλά η επίγνωση της κατάστασης και των συνεπειών της είναι η αφετηρία και η προυπόθεση για αλλαγή.

Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη:
-Ο εγκέφαλος χρειάζεται ολοένα και μεγαλύτερη έκθεση στα ερεθίσματα, που την προκαλούν, για να αντλήσει ικανοποίηση, ενώ αποκτά ανοσία στις μικρές δόσεις τους

-Το εξαρτημένο πρόσωπο αρχίζει να περιστρέφει αντανακλαστικά τη ζωή του, να συντονίζει τις σκέψεις και να οργανώνει τη δράση του με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει διαρκώς πρόσβαση στην πηγή της ευχαρίστησης

-Το άγχος αυξάνεται και τα σημάδια της στέρησης γίνονται εντονότερα, όταν υπάρχουν εμπόδια στην επίτευξη του σκοπού.

-Ο εξαρτημένος μπορεί να υποβάλλει τον εαυτό του σε μεγάλες περιπέτειες, για να σιγουρευτεί ότι όλα θα κυλίσουν ομαλά.

Συμβουλές για εκείνους, που έχουν χάσει τα πάντα

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη Μαρίνα, μια από τις γυναίκες, που κάτι με έχουν διδάξει
Χθες συνάντησα μια εξαϋλωμένη μορφή, δεητική, σαν αυτές που βρίσκεις σε τοιχογραφίες ερειπωμένων εκκλησιών κι αναρωτιέσαι αν απεικονίζουν ανθρώπους ή πνεύματα ή δαίμονες με αγγελικό περίγραμμα: Έναν γνωστό μου επαγγελματία, που έχασε τη δουλειά του, χωρίς ένσημα και συνδικαλιστική αρωγή ή επιδόματα, με έγκυο γυναίκα και καταρρακωμένη αξιοπρέπεια. Τα δάχτυλά του κιτρινισμένα από τη νικοτίνη, πρόλαβε να μου πει την απελπισία του, πριν μου ζητήσει δύο ευρώ. Τού έδωσα κι ήξερα πως τον καταδίκασα σε επαιτεία αδιέξοδη και τον κατέταξα ως ποσοστό σε στατιστικές ανάλγητες: Επόμενη στάση το αλκοόλ, ενδεχομένως τα ναρκωτικά, η περιθωριοποίηση, οι απόπειρες αυτοκτονίας. Όλα είναι τόσο ερμηνεύσιμα, όταν έχουν μια προβλέψιμη πορεία, όταν αφορούν τους άλλους κι όταν τα διδάσκεις σε φοιτητές. Τι γίνεται όμως, εάν χάσεις τα πάντα, σε ένα κράτος, που η Πρόνοια είναι ανέκδοτο

Η δυστυχία των ανθρώπων δεν μπαίνει σε νόρμες. Ο καθένας τη βιώνει με το δικό του τρόπο και η αντίδρασή στην έλευσή της μοναδική και καθοριστική. Κι αν στην ευτυχία το εγώ αυξάνει την αυτοεκτίμηση, διεκδικεί τα εύσημα και φλερτάρει με την έπαρση, στην κακοδαιμονία και τη συμφορά αποδιοργανώνεται και αποδομεί την ιστορικότητά του. Η ξαφνική πτώχευση διακόπτει τη συνέχεια του εαυτού, στρεβλώνει τη θέση στο χώρο, το χρόνο, την ιεραρχία, και εμπαίζει τις σταθερές και τις αξίες της ζωής.

ΟΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ 25 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ -ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ [ΕΙΚΟΝΕΣ]

Το περιοδικό Foreign Policy δημοσίευσε την ετήσια κατάταξη των χωρών του κόσμου που χαρακτηρίζονται ως οι πιο επικίνδυνες.

Πρόκειται για τις πιο καταπιεστικές χώρες του πλανήτη, εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία και οι πολίτες για να γλιτώσουν από τις εμφύλιες διαμάχες και την πολιτική αστάθεια αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Αυτές είναι οι 25 πιο επικίνδυνες χώρες

Εξοφλώντας καρμικά χρέη στις ερωτικές σχέσεις

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι, που σας έλκουν, χωρίς να κάνουν τίιποτα ιδιαίτερο. Αρκεί να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με σας. Μαγνητίζεστε από την πρώτη κιόλας συνάντηση, και δυσκολεύεστε να φύγετε από τη σχέση μαζί τους, παρόλο που πάντα πατούν ένα επώδυνο «κουμπί», αναβιώνοντας στη ζωή σας ένα ακανθώδες ζήτημα, που έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος. Οι άνθρωποι αυτοί σας κάνουν να νιώθετε άβολα, και όμως είστε σχεδόν αναγκασμένοι να δεθείτε μαζί τους, να «κολλήσετε». Αυτό συμβαίνει, επειδή έχουν άμεση σχέση με το «σκαλοπάτι» που παρακάμψατε σε μια προηγούμενη ζωή σας. Είναι το «σκαλοπάτι» που πρέπει να πατηθεί, για να ανεβείτε τη σκάλα της προσωπικής σας εξέλιξης.

 

Οι Δεσμοί της Σελήνης & το ξεχασμένο «σκαλοπάτι»

Ο άξονας των Δεσμών της Σελήνης είναι ένας «καρμικός αυτοκινητόδρομος» στο γενέθλιο χάρτη σας. Υπάρχουν δύο σημεία (όχι πλανήτες) σε κάθε άκρο του άξονα. Ο Νότιος Δεσμός αντιπροσωπεύει την περασμένη σας ζωή, ενώ ο Βόρειος αντιπροσωπεύει ό,τι πρέπει να κάνετε στην παρούσα ζωή για να διευθετήσετε ζητήματα του Νότιου Δεσμού και να εξελιχθείτε. Μερικές φορές, υπάρχει μια «πινακίδα» στο χάρτη σας, που δείχνει προς ένα συγκεκριμένο, άλυτο ζήτημα της παρελθούσας ζωής σας. Αυτή η «πινακίδα» είναι ένας πλανήτης που σχηματίζει όψη τετραγώνου με τον Βόρειο και Νότιο Δεσμό. Ο πλανήτης περιγράφει ένα «σκαλοπάτι» που έχει αγνοηθεί, ένα βήμα που έχει παραλειφθεί, ένα πιεστικό ζήτημα από την περασμένη ζωή σας.

Όταν συναντάτε κάποιον άνθρωπο με έναν ή περισσότερους πλανήτες σε σύνοδο με το ξεχασμένο «σκαλοπάτι» σας, το ζήτημα αυτό θα πυροδοτηθεί! Υπάρχει μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ των δυο σας στο παρελθόν, καθώς το πρόσωπο αυτό ήταν μέρος του ανεπίλυτου ζήτηματός σας. Όταν τον/τη συναντήσετε σε αυτή τη ζωή, ως ερωτικό/ή σύντροφο, η έλξη μπορεί να είναι εξαιρετικά ισχυρή. Αλλά τα συναισθήματα που προκύπτουν μπορεί να είναι πολύπλοκα και απογοητευτικά και για τους δυο σας.

Παίζεις για να χάσεις

gambling_for_salvation_by_kiriya-d3fesd6
Ο τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζεις στην ζωή σου,
βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται.
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν (Πολιτισμός και αξίες).
Το κρυφτό είναι ένα παιχνίδι που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος και όχι μόνο στην παιδική του ηλικία, ένα παιχνίδι που δοκιμάζει ταυτόχρονα την εξυπνάδα εκείνου που ψάχνει και την αποφασιστικότητα εκείνου που κρύβεται. Είναι η πιθανότητα να μπορέσεις να ξεφύγεις από την πρόθεση, την επιθυμία, να σε βρει, ένα άλλο συγκεκριμένο άτομο. Κάθε επιτυχημένο κρυφτό –με εξαίρεση τις τραγωδίες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κρυφτό είναι πάντοτε επιτυχημένο- καθησυχάζει τους παίχτες, αλλά και την κοινωνία που αυτοί ανήκουν, ό,τι κανείς τους δεν μπορεί να ξεφύγει, να το σκάσει, να πάει μακριά και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τόπος, που να μπορεί αυτός να πάει, αν καταφέρει να ξεφύγει από τον διώκτη του.
Η ζαβολιά στο παιχνίδι –δηλ. η παραβίαση των κανόνων- είναι να βρεις ένα μέρος να κρυφτείς που να μην μπορεί να σε βρει κανείς, δηλ. να ξεφύγεις από τον κυνηγό σου. Η σπαζοκεφαλιά στο κρυφτό, το παράλογο δράμα που εμπεριέχει, είναι πως, το να σε βρουν σημαίνει ότι έχασες, ενώ το να μην σε βρουν, σημαίνει πως ακολουθείς κατά γράμμα τους κανόνες του παιχνιδιού.

Δεν θα πιστεύετε πώς μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή μας τα… ούρα!!! !!!



Οι απολύτως καλύτερες χρήσεις του δύσοσμου υγρού στα πράγματα του ανθρώπου!

Μπορεί από τα ούρα να βιαζόμαστε να απαλλαγούμε, καθώς η ανάγκη της φύσης παραείναι πιεστική, μετά τη...


λίστα μας όμως θα το σκεφτείτε δυο φορές να τα ξαναπετάξετε.

Κι αυτό γιατί το χρυσόχρωμο υγρό αποκτά πράγματι ιδιότητες χρυσού, με την ιατρική να το αναγνωρίζει πλέον όχι ως απόβλητο του οργανισμού αλλά ως υποπροϊόν του φιλτραρίσματος του αίματος, επιφυλάσσοντας γι’ αυτό νέα και περίοπτη θέση, κατά κόσμον ουρο-θεραπεία!

Σε τι συνίσταται η εν λόγω αγωγή; Μα στη χρήση των ούρων μας για τη διατήρηση της καλής υγείας, κι αυτό γιατί τα ούρα είναι αποτελεσματικότατο φυσικό γιατρικό, που τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και βελτιώνει τη συνολική υγεία! 

Όλη η αλήθεια για το διασυρμό της Βραζιλίας (Βίντεο)


Το βίντεο που ακολουθεί δείχνει τι πραγματικά συνέβη στον αγώνα ανάμεσα στη Βραζιλία και τη Γερμανία στον ημιτελικό του μουντιάλ.

Ποιες καθημερινές συνήθειες μας στερούν την οικογενειακή μας ευτυχία;

happinessfamily
Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια κοινή επιθυμία. Ψάχνουν για την οικογενειακή ευτυχία. Για την κατακτήσουν ψάχνουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Φυσικά ο κάθε άνθρωπος έχει και διαφορετική άποψη για την ευτυχία. Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιες καθημερινές συνήθειες που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μας στερούν την οικογενειακή μας ευτυχία και μας κάνουν μίζερους και δυστυχισμένους. Ποιες είναι αυτές οι συνήθειες;

Η αιτία των ασθενειών

In sickness and in health by Regaux




Δύο αιτίες προξενούν τις ασθένειες και τα προβλήματα: Η μια είναι σωματική - η μη σωστή διατροφή και αναπνοή και η δεύτερη είναι ψυχολογική - η μη σωστές σκέψεις και συναισθήματα.Πολλές από τις ασθένειες οφείλονται σε συναισθηματικές διαταραχές, ενώ άλλες οφείλονται σε νοητικές διαταραχές. Όταν οι ασθένειες οφείλονται σε νοητικές διαταραχές, τότε επιβαρύνουν το μυϊκό σύστημα, και τους πνεύμονες. Όταν οι δυσλειτουργίες έχουν περισσότερο συναισθηματικό χαρακτήρα, αυτές επιβαρύνουν την καρδιά, το συκώτι, το αναπνευστικό και το κυκλοφοριακό σύστημα.

Οι σκέψεις των ανθρώπων εισχωρούν και στο μεσοκυττάριο χώρο του κεντρικού νευρικού συστήματος, ενώ τα συναισθήματά - στο μεσοκυττάριο χώρο του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Αν κάποιος άνθρωπος δεν δώσει την δυνατότητα στη σκέψη του να πραγματοποιηθεί, αυτή θα προξενήσει έκρηξη στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Εάν πάλι καταπιέσει κάποιο συναίσθημα του, αυτό θα προξενήσει έκρηξη στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα. 

Οι δυσαρμονικές σκέψεις διαταράσσουν το κεντρικό νευρικό σύστημα, τα δυσαρμονικά συναισθήματα διαταράσσουν το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, και οι δυσαρμονικές πράξεις διαταράσσουν το μυοσκελετικό σύστημα.

Πανσέληνος στον Αιγόκερω. Η Αυγή της Ψυχής Σου.



11 Ιουλίου.

Τα Γενέθλια του Ιερού Δασκάλου μου.

Του Peter Deunov.

Του Beinsa Douno.

Του Μύστη Ιατρού 

και Απεσταλμένου του Απόλλωνα

Μουσικού και Θεραπευτή των Όντων.

Τα Γενέθλια του.

Σαν Δώρο.

Σήμερα.

Μαζί με την αυριανή Πανσέληνο.

Αυτήν την Κρόνια Πανσέληνο

που αφήνει πίσω το Παρελθόν.

Που Καθαρίζει.

Που Οριοθετεί.

Που Διαλύει Ψεύτικες Θλίψεις και Ψεύτικες Χαρές.

Που Γειώνει.

Που σε κάνει να σέβεσαι 

τους Νόμους του Χώρου και του Χρόνου.

Τα Όρια. Σου.

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΤΣΕΠΕΣ


Το post ειναι μεγαλο. Ειμαι προθυμος να ακουσω αν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ απο αυτα που αναφερω ως στοιχεια δεν ειναι αληθινα. Οι προσωπικες μου αποψεις ειναι δικες μου ΦΥΣΙΚΑ και δεν θα μπω στη διαδικασια να τις αλλαξω. Δοξα τον Αλλαχ και τον Βουδα, εχω 2 πτυχια και μια χαρα ξερω να διαβαζω και ιστορια και οικονομικα, ασχετα αν δεν ειναι αυτο που σπουδασα. Ακουω διαφορες αποψεις για την ευημερια της Γερμανιας. Η δικια μου παρατιθεται παρακατω με στοιχεια που ειναι δημοσια και στη διαθεση οποιουδηποτε. Η δε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αποψη μου για τους Φριτς ειναι η ΙΔΙΑ που οι Φριτς ειχαν για τον παππου μου, τον πατερα μου και οποιονδηποτε γενικα δεν ηταν Αριος και Γερμανος: Ουδεις μετραει, ουδεις παιζει οποιοδηποτε ρολο και εχει οποιαδηποτε σημασια, ΑΡΚΕΙ να ευημερουμε εμεις και να μεγαλουργησει η Γερμανια.
Στα πλαισια λοιπον αυτης τη αποψης- την οποια και δημοκρατικα επεβαλλαν με 2 Παγκοσμιους πολεμους, εκατομμυρια νεκρους και δεκαδες χωρες κατεστραμμενες, η δικη μου αποψη ειναι οτι ΚΑΚΩΣ δεν εριξαν οι Αμερικανοι τις αναλογες βομβες στη Γερμανια (οπως στην Ιαπωνια) και κακως δεν τους καθαρισαν ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ οταν επρεπε. Τελικη λυση ΣΕ ΟΛΟΥΣ επρεπε να υπαρχει στα προτυπα που ΑΥΤΟΙ πρωτοι ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ επεβαλαν στους αλλους. Ειναι ΟΛΟΙ ενοχοι μιας και ΟΛΟΙ μια χαρα ειχαν το χερι καγκελο ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ. Αυτα τα δεν ηξερα, δεν ακουσα ας τα πουλησουν πουθενα αλλου. Αν δε ξερανε ας μαθαινανε. Αν δεν ακουγαν ας τεντωναν τα αυτια τους. Δε μπορει να πεθαινουν ολοκληρες εκατονταδες ΧΙΛΙΑΔΕΣ ανθρωποι μεσα στη χωρα σου καθε χρονο ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ και εσυ να λες δεν ακουσα..
Αυτη ειναι η προσωπικη μου γνωμη. Ας παμε ομως στα επισημα στοιχεια της ευημεριας του γερμανικου εθνους. Για να μην αναφερω ξεχωριστα γεγονοτα ενα ενα (υπαρχουν πηγες για οποιον θελει) θα παω σε αυτο απ’ευθειας:

Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


Κατά
αρχάς θα πρέπει να εννοήσουμε ότι το πλανητικό μας σύστημα είναι έμψυχο και
νοήμον. Οι πλανήτες είναι έμψυχα ουράνια σώματα που επηρεάζονται στις μεταξύ
τους σχέσεις. Οπότε και στον πλανήτη μας…αντίστοιχα επηρεάζονται κατ’ επέκταση
και όλα τα όντα...τα οποία την κατοικούν.


Άρα μπορούμε να πούμε
ότι τα πάντα στον κόσμο είναι ένθεα...δηλαδή είναι όλα πλήρη της Θείας Ουσίας
της Ψυχής, όπου η ΨΥΧΑ(Η)....κινεί αρμονικά τον Ουρανό. Η Ψυχή
βλέπει. όμως....μόνον δια της διανοίας.


Τα επτά αντίστοιχα Αιθερικά
κέντρα του ανθρωπίνου σώματος ή αλλιώς ενεργειακά μας κέντρα συντονίζονται με
το πλανητικό σύστημα...και δρούνε ομοιοπαθητικά.



Κάθε ευρισκόμενο Ον
εις τον πλανήτη Γαία....οφείλει να ενσωματωθεί
ενσυνείδητα εις τον χρόνο της Γαίας.
Ο πόλος της Γαίας...σύμφωνα με το φαινόμενο της
Μετάπτωσης....που έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο.....διευκρινίζει σε ποιο
χωροχρονικό σημείο ευρίσκεται σε σχέση με τα αστέρια και
προς τον Ήλιο, ώστε ο καθένας να συντονισθεί με την πραγματικότητα και να
αποκτήσει έτσι την ΚΟΣΜΙΚΗ του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

3 πράγματα που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας.

ΜΑΜΑΔΕΣ-ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΙΔΑΚΗ-3 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Πόσες φορές δεν θυμώσαμε με τους γονείς μας όταν μας έλεγαν να μην κάνουμε κάτι ή όταν μας έκαναν αστεία που εμείς δεν καταλαβαίναμε; Κι όμως όταν γίναμε και εμείς γονείς τα επαναλαμβάναμε. Τελικά τι πρέπει να διορθώσουμε;
1. Είσαι το εξυπνότερο/καλύτερο παιδί.
Θέλοντας να επιβραβεύσουμε το παιδί μας πολλές φορές λέμε είσαι το εξυπνότερο, το καλύτερο ή το ομορφότερο παιδί. Έτσι του δημιουργούμε την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από εκείνο. Μεγαλώνοντας, όμως, θα συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι πιο καλοί, πιο όμορφοι και πιο έξυπνοι.
Και τότε θα του είναι δύσκολο να το διαχειριστεί και να δεχτεί πως υπάρχει κάποιος καλύτερος. Ελλοχεύει λοιπόν ο κίνδυνος να πιστέψει είτε πως αξίζει μόνο εκείνο και κανένας άλλος ή ακόμα και το αντίθετο, πως αν δεν είναι εκείνο το πιο σπουδαίο τότε δεν αξίζει καθόλου.
Καλύτερα θα ήταν λοιπόν να λέμε στα παιδιά μας “είσαι πολύ έξυπνος” αντί “ο πιο έξυπνος”, “είσαι πολύ όμορφη” αντί “η ομορφότερη”, για να αναγνωρίσουν έτσι και την δική τους αξία αλλά και των άλλων παιδιών.

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους

Φωτογραφία: Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ....

στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα.
Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. 
Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά. 
Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη. 
Ή, για να το πω καλύτερα, 
όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί 
ή άπο εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους
και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο. 

H δική μας πέτρα 
ήταν εντελώς ασήμαντη-
δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς. 
Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη. 
Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες. 

Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της. 
Ένα απ' αυτά το 'παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει. 
Εν' άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ' το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος. 

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της, 
που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι. 

Μια μέρα όμως έμαθε. 

Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα, 
εν' αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη, 
τη μάζεψε απ' το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά. 

Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του..... 
πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν' αλλάξει τη ζωή της πέτρας. 

Δίχως να το ξέρει.. 

της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει, 

κι ακόμη πώς ο δρόμος 
δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο, 

γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ' έναν κήπο. 

Ο κήπος αυτός, τώρα, αν και δεν ήτανε καθόλου μαγεμένος, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κήπους των παραμυθιών, ήταν χαρά των ματιών να τον βλέπεις. Και τί δεν ήταν φυτεμένο εκεί! 

Κρεμμύδια και ντομάτες και φασολάκια πράσινα κι αγγούρια, αλλά και λουλούδια, πολλά λουλούδια και διάφορα, γαρίφαλα και τριαντάφυλλα (τριαντάφυλλα και εκατόφυλλα) και κρίνα και βιολέτες και ντάλιες και γεράνια, πολλά γεράνια. Άσε πια τα μυριστικά, βασιλικούς και δυόσμους κι αρμπαρόριζες και δεντρολιβανιές και μαντζουράνες. Μ' άλλα λόγια, ό κήπος ήταν κήπος κι όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως εκείνοι οι κήποι με το κουρεμένο σύρριζα γρασίδι. 

Φανταστείτε τώρα το ξάφνιασμα της πετρούλας,
πρώτα απ' το ταξίδι της στον αέρα κι ύστερα απ' τον καινούργιο αυτόν κόσμο, πού τόσο ξαφνικά ανακάλυψε. 
Όσο για το πέσιμο της, αυτό δεν είχε διόλου άσχημες συνέπειες,
γιατί,
όπως οι πέτρες δεν έχουν ούτε χέρια ούτε πόδια ούτε κεφάλι, δεν κινδυνεύουνε να σπάσουν τίποτε πέφτοντας στο χώμα, όταν μάλιστα αυτό είναι το αφράτο χώμα ενός κήπου. 

Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ' τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της. 
Απ' τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους μέ τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν πότε πότε το κεφάλι έξω απ' τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας 

τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια ...; 

Η πετρούλα πέρασ' εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι, 
και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια, 
ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν' αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν' αποκτά μια πρασινωπή, 
όλο υγεία όψη. 

Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ.

Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι...
από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια, 
ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ' τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι,
ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. .. 
Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ' τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο, 
απ' τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια 

για πάντα.... 

Καταλαβαίνετε τώρα την απελπισία της μετά από τόση ομορφιά πού είχε ζήσει, να ξαναβρεθεί στη μέση της ίδιας της παλιάς, μονότονης ασκήμιας ...; 

Στην αρχή ήθελε να πεθάνει και προσευχόταν να περάσει από πάνω της ό τροχός κανενός οδοστρωτήρα και να την κάνει σκόνη. 
Αργότερα, όταν της πέρασε ή πρώτη, μεγάλη πίκρα, 
άρχισε να ονειρεύεται ότι θα ξαναπερνούσε από κει ό μικρός πρίγκιπας, ο πιτσιρίκος με τη σφεντόνα, 
κι ότι θα την ξαναπέταγε μες στον παράδεισο της. 

Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ό μικρός πρίγκιπας, πού στο μεταξύ έγινε ένας μεγάλος μπακάλης, ποτέ δεν ξαναπέρασε από κει. 

Η πέτρα, βέβαια, 

πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια,
ποτέ δεν έπαψε, 
κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, 
ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου ... 
κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία. 

Επιμύθιο I: Καλύτερα ν' αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε. 

Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους. 

Αργύρης Χιόνης.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ....

στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα.
Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε.
Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά.
Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη.
Ή, για να το πω καλύτερα,
όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί
ή άπο εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους
και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

H δική μας πέτρα
ήταν εντελώς ασήμαντη-
δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς.
Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη.
Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες.

Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της.
Ένα απ' αυτά το 'παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει.
Εν' άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ' το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος.

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της,
που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι.

Μια μέρα όμως έμαθε. 

Κι όμως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο – 10 μικρές κινήσεις

Ο κόσμος για να αλλάξει χρειάζεται να αλλάξουμε ο καθένας ξεχωριστά. 10 μικρές κινήσεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, ένα βήμα τη φορά.
woman-actressΑγόρασε ένα καφέ για κάποιον: Φαίνεται απλό, ίσως πολύ απλό, όμως αυτός ο καφές μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη μέρα κάποιου, να πιστέψει πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νοιάζονται. Η προσπάθεια ξεκίνησε στην Νάπολη και εξαπλώθηκε στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, ως μια πράξη αλληλεγγύης και αγάπης, με τίτλο «Καφές που περιμένει», για τους συνανθρώπους μας που δεν έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν ακόμη και αυτή την τόσο απλή και καθημερινή συνήθεια: ένα ποτήρι καφέ.
Χαμογέλα: Τόσες και τόσες όμορφες συζητήσεις γίνονται κοιτώντας απλά την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μας. Μα καμιά τους δεν συγκρίνεται με μια συζήτηση κοιτώντας τον άλλο στα μάτια κι έχοντάς τον δίπλα σου. Άσε που το χαμόγελο είναι μεταδοτικό, κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Φωτογραφία: Η ΑΛΗΘΕΙΑ

"Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους , που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους , που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους , επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό , πάντοτε το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου , δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ότι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά , ότι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες . Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας , του άγχους , του ιδρώτα , της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν , γι αυτούς που ψάχνουν , που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη , αυθόρμητη , αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό , αλλά ομολογώ , πολύ λίγο ενδιαφέρον".

Λουί Αραγκόν (1897-1981) Γάλλος συγγραφεας, ποιητής και κριτικός.

"Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους , που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους , που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους , επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. 

Ξέρουν ποιο είναι το καλό , πάντοτε το ήξεραν. 

Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. 

Δεν τους μοιάζω.