¨Εις σε προστρέχω.. τέχνη της ποιήσεως, που ξέρεις από φάρμακα¨.. λέει ο Καβάφης.
Αυτός.. προστρέχει στην Ποίηση.
Άλλος στην Ιστορία, άλλος στη Φιλοσοφία, κι όλοι ψάχνουν να βρούν τα φάρμακα για την υπαρκτή ή ανύπαρκτη ασθένειά τους…
Ετσι , άλλος καταφεύγει στους φίλους και στους συγγενείς, άλλος σ αυτούς που τον πλησιάζουν για να τον…εκμεταλευτούν, και εν γνώσει του, τους δέχεται, γιατί δεν έχει εναλλακτικες λύσεις, ή δεν θέλει να έχει, ή η βλακώδης υπερηφάνειά του τον εμποδίζει, ταπεινωνόμενος να βρεί.. και προπάντων προσπαθεί κάτι να ανακαλύψει.. στο χρυσωρυχείο της καρδιάς και του νου του.
Κι όπως συμβαίνει με το θάνατο αγαπημένων προσώπων, αν προετοιμαζόμαστε μαζί τους, δεχόμαστε και καρτερούμε το τέλος, κι ηρεμούμε..
Αν όμως είμαστε απροετοίμαστοι, χρειαζόμαστε χρόνο μετά από το απροσδόκητο να συνέλθουμε και να χωνέψουμε ( αν το καταφέρουμε) το κακό..
Ολα τα πιό πάνω συμβαίνουν σ εναν οργανισμό, τον οργανισμό μας, που υφίσταται χάριν μιας…αντλίας
( μεταξύ όλων των άλλων) της καρδιάς, την οποία θεωρητικά οφείλουμε να προσέχουμε σαν τα μάτια μας…
Αλλο τι κάνουμε εμείς, με τα φαγητά σκουπίδια, το κάπνισμα, τις άσκοπες σεξ.επιδόσεις, το άγχος, την υπερβολική ή την μηδενική άσκηση, για να καταλήξουμε με μια υπερκοιλιακή αρρυθμία,ή και μαρμαρυγή…
Τότε στεκόμαστε προς στιγμήν, αναλογιζόμαστε το μέγεθος της ανοησίας μας, και πεφτουμε στα φάρμακα, οι παρενέργειες των οποίων είναι 2 και 3 σελίδες..