Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

“Αν είπατε όσα θέλατε να πείτε, μπορώ να φύγω τώρα; ” [Βούδας (OSHO)]



Περνούσε ο Βούδας. Συγκεντρώθηκαν μερικά άτομα και τον προσέβαλαν πολύ. Τους άκουσε πολύ προσεκτικά, με πολλή αγάπη. Όταν τελείωσαν, είπε:
«Αν είπατε όσα θέλατε να πείτε, μπορώ να φύγω τώρα; – επειδή πρέπει να πάω και σε άλλα χωριά μέχρι να δύσει ο ήλιος. Αν έχετε να πείτε και κάτι άλλο θα ξαναγυρίσω σε μερικές ημέρες- μπορείτε να μου το πείτε τότε». Αλλά ήταν απολύτως ατάραχος, η σιωπή του παρέμεινε η ίδια, η ευτυχία του η ίδια, ο παλμός του ο ίδιος.
Εκείνοι οι άνθρωποι σάστισαν. Είπαν: «Δεν θύμωσες μαζί μας; Σε προσβάλλουμε, σε βρίζουμε».
Ο Βούδας είπε: «Θα πρέπει να παραμείνετε σαστισμένοι. Ήρθατε λίγο αργά. Έπρεπε να είχατε έρθει δέκα χρόνια νωρίτερα τότε θα είχατε καταφέρει να με ταράξετε. Τότε δεν ήμουν εγώ κύριος του εαυτού μου. Τώρα, εσείς είστε ελεύθεροι να με προσβάλλετε, κι εγώ είμαι ελεύθερος να αποφασίσω αν θα το δεχτώ ή όχι. Δεν το δέχομαι. Με προσβάλλετε, αυτό είναι αλήθεια. Αυτό είναι δική σας απόφαση. Εγώ είμαι ελεύθερος να αποφασίσω αν θα το δεχτώ ή όχι, και λέω ότι δεν το δέχομαι. Τι θα κάνετε με αυτό; Είμαι κι εγώ σαστισμένος επειδή στο προηγούμενο χωριό οι άνθρωποι ήρθαν με γλυκά, και εγώ είπα ότι δεν τα χρειάζομαι, γι’ αυτό αναγκάστηκαν να τα πάρουν πίσω. Σας ρωτάω, τι πρέπει να έκαναν τα γλυκά;»

Ο ρόλος του κακού και του καλού



Η ζωή μας δεν είναι παρά μία θεατρική παράσταση στημένη από τη ψυχή μας για 
Οι ρόλοι της ζωής μας
λόγους που μόνον εκείνη γνωρίζει…
Οι ηθοποιοί, παίζουν άλλοι τον ρόλο του κακού και άλλοι τον ρόλο του καλού, και το έργο αποκτά, έτσι,  ενδιαφέρον. Δάσκαλοι και μαθητές ταυτόχρονα, οι ηθοποιοί που παίζουν σε αυτό το έργο ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν ο ένας τον άλλο και μέσα από αυτό το παιχνίδι προσπαθούν να κατανοήσουν τη βαρύτητα της ύλης, την αναπόφευκτη δυαδικότητά της και την μεγάλη υπεροχή και ελαφράδα της πνευματικότητας.

Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι ηθοποιοί παίρνουν τον ρόλο τους πολύ σοβαρά, τον θεωρούν «πραγματικότητα» και πιστεύουν πως από αυτή δεν μπορούν να ξεφύγουν… Και αν κάποιοι, λίγοι,  ξεφεύγουν από αυτήν με τρόπους που δεν είναι στους περισσότερους  κατανοητοί, τους βάζουν  οι πολλοί την ταμπέλα του «τρελού» και ησυχάζουν μέσα στη δική τους θεατρική ταλαιπωρία…

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ταλαιπωρούνται έτσι οι άνθρωποι σε τούτη τη γη. Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμη πως τους ρόλους μας μπορούμε να τους αλλάξουμε. Όποτε ένιωθα πιεσμένη από κάποιο ρόλο περνούσα με ευκολία σε κάποιον άλλον… Με βοηθούσε σε αυτό η πίστη που είχα και έχω, ότι «μπορώ και θα τα καταφέρω»… Και πάντα τα κατάφερνα...

Σέβομαι πολύ και αγαπάω τους ηθοποιούς που παίζουν τους ρόλους του κακού, ιδιαίτερα αυτούς που μένουν κολλημένοι σε αυτόν τον ρόλο και δεν μπορούν με τίποτα να τον αλλάξουν. Θεωρώ τον ρόλο τους πολύ δύσκολο, δεν μπόρεσα ποτέ μου να τον παίξω. Χρειάζεται μεγάλη εκπαίδευση από νωρίς αυτός ο ρόλος. Μία εκπαίδευση επίπονη και για τους ίδιους και για τους εκπαιδευτές τους. Εκπαίδευση που είναι γεμάτη πόνο για όλους. Πρέπει να έχεις πονέσει πολύ για να ξέρεις πώς να κάνεις να πονέσει κάποιος άλλος…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα