Παραμερίζοντας τα πέπλα του χρόνου

«Θεωρώ τη συνείδηση ​​θεμελιώδη. Θεωρώ την ύλη ως παράγωγο της συνείδησης. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τη συνείδηση. Όλα όσα μιλάμε, όλα όσα θεωρούμε ως υπάρχοντα, απαιτούν συνειδητότητα ».    Max Planck, δημιουργός της κβαντικής θεωρίας, βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1918

Από τον Ζάχο Σκαφίδα

Ο χρόνος στην αρχαιότητα

Το μυστήριο του χρόνου απασχολούσε τον άνθρωπο από τότε που είχε χρόνο να σκεφθεί κάτι πέρα από την επιβίωση. Την εξήγηση την έδινε με μύθους, ελάχιστη διαφορά υπάρχει από τότε ως σήμερα. Είναι ένα από τα άλυτα και αμφιλεγόμενα θέματα που απασχολεί κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο χρόνος είναι η κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Υποστήριζε ότι οι διαιρέσεις του χρόνου είναι το μέλλον και το παρελθόν που αποδίδουμε εσφαλμένα στην αιώνια ουσία, λέγοντας ότι αυτή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Το σωστό είναι να λέμε μόνο ότι χρόνος υπάρχει.

Ο Αριστοτέλης ξεκινά με την απορία αν ο χρόνος είναι κάτι πραγματικά υπαρκτό ή όχι. Διότι από τον χρόνο, το μεν παρελθόν κάποτε υπήρχε, τώρα όμως δεν υπάρχει, το μέλλον θα υπάρξει, αλλά τώρα είναι ανύπαρκτο, ενώ το παρόν είναι κάτι το φευγαλέο. Γι’ αυτό ο χρόνος θα μπορούσε να θεωρηθεί ανύπαρκτος ή με τόσο αδύναμη ύπαρξη που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σκιά «ἢ ὅλως οὔκ εστιν, ἢ μόλις καὶ ἀμυδρῶς» Αναφέρει ότι ο χρόνος προϋποθέτει την μεταβολή, διότι «χωρίς κίνηση και μεταβολή χρόνος δεν υπάρχει»

Αναφέρομαι μόνο σε αυτούς τους δύο κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους διότι αυτά που υποστήριζαν είναι ακριβώς τα ίδια που υποστηρίζουν οι σύγχρονες θεωρίες. Ο χρόνος μόνο υπάρχει, έλεγε ο Πλάτωνας. Αν μπορεί κανείς να δει από την τέταρτη διάσταση που προβάλλεται στην τρίτη, ο χρόνος έχει μόνο τώρα. Δηλαδή υπάρχουν ενιαία παρελθόν και μέλλον, χωρίς ροή. Και οι δύο είδαν ότι υπάρχει μόνο το νυν. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ό, τι η θεωρία της σχετικότητας, ότι: «χωρίς μεταβολή χρόνος δεν υπάρχει».

Το παράδοξο του βέλους (Οϊστός) του Ζήνωνα του Ελεάτη

                            

Ο προσωκρατικός Ζήνωνας τον Ελεάτης γεννήθηκε το 488πχ στη Ελέα (σημερινή Velia) της Ιταλίας. Τα παράδοξα του προβληματίζουν εδώ και αιώνες παλιούς και σύγχρονους επιστήμονες. Στο παράδοξο του ταχύπου Αχιλλέα και της χελώνας είχα αναφερθεί με το άρθρο μου Κβαντική και φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου . Με το παράδοξο του βέλους (Οϊστός) θα προσπαθήσουμε να σηκώσουμε από τον χρόνο όσα πέπλα γίνεται. 

Έλεγε ο Ζήνωνας αν παρατηρήσεις ένα ιπτάμενο βέλος, κάθε χρονική στιγμή που το βλέπεις είναι ακίνητο. Τότε είναι ακίνητο συνέχεια σε κάθε χρονική στιγμή. Έτσι η κίνηση είναι αδύνατη.

Εδώ ανοίγονται δύο περιπτώσεις

1. Η χρονική στιγμή έχει μια απειροελάχιστη διάρκεια

2. Η χρονική στιγμή δεν έχει διάρκεια.

Στη περίπτωση 1 πάλι ανοίγονται δύο περιπτώσεις.

α. Η διάρκεια να είναι όσο χρόνο χρειάζεται να διανύσει το ελάχιστο τμήμα που προβλέπεται από την κβαντική φυσική, μήκος Pianck  (ισούται περίπου με 1.616×10⁻³⁵ μέτρα), που αντιστοιχεί στον jify time,δηλαδή το χρόνο που θα χρειαστεί να διανυθεί το παραπάνω μήκος Planck, και είναι 5,4 × 10⁻⁴⁴δευτερόλεπτα. Σε λιγότερο από αυτά τα μεγέθη ο χωροχρόνος καταρρέει. 

β. Επειδή δεν έχει ελεγχθεί πειραματικά αν συμβαίνει κατάρρευση του χωροχρόνου, μπορεί η στιγμή να είναι απείρως μικρότερη αλλά θα έχει διάρκεια.

Στην περίπτωση 1 α. Αν το μικρότερο τμήμα έχει διάρκεια. Το βέλος είναι ακίνητο, δηλαδή βλέπουμε το στιγμιότυπο του. Τότε μπορούμε να φανταστούμε ότι όλο το σύμπαν κυλάει με καρέ των 5,4 × 10⁻⁴⁴δευτερόλεπτων όπως μια κινηματογραφική ταινία. Αυτό όμως είναι αδύνατον, διότι, αν δεν υπάρχει κάποια μεταβολή μέσα στον χρόνο, δεν υπάρχει χώρος. Δηλαδή στο ελάχιστο αυτό χρονικό διάστημα ο χώρος καταρρέει. Η ταχύτητα και ο χώρος είναι απόλυτα συνδεδεμένα.

Βέβαια η φυσιολογία μας κάνει αντιληπτό τον χωροχρόνο κβαντικά. Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει εικόνες με διάρκεια 1/24 sec. Αν μια εικόνα έχει διάρκεια λιγότερο από 1/25 sec δεν την αντιλαμβάνεται. Αυτό όμως δεν κάνει τον χρόνο κβαντικό. Επειδή όλοι δεν αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τα ίδια καρέ της πραγματικότητας, υπάρχει μια μικρή παρέκκλιση μεταξύ μας όταν παρατηρούμε το ίδιο θέμα. Δηλαδή δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα.

1 β. Αν η χρονική στιγμή είναι απειροστή δηλαδή 10^{-10000000000…} sec αλλά έχει διάρκεια, αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα κατάρρευσης του χωροχρόνου αν δε υπάρχει κίνηση.

2. Αν η χρονική στιγμή δεν έχει διάρκεια ή μηδενική διάρκεια. Τότε δεν υπάρχει ο χρόνος και συνεπώς δεν υπάρχει ο χώρος, δηλαδή ο χωροχρόνος.

Εμείς όμως αντιλαμβανόμαστε ότι ο χωροχρόνος υπάρχει. Εδώ όλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να δώσουμε μια εξήγηση στο πλαίσια της φυσικής διάστασης. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι εκτός από την φύση υπάρχει και η υπερφύση. Αν ζητήσουμε φυσικές αποδείξεις για την υπερφύση, είναι αδύνατες. Πως μπορούμε να αποδείξουμε κάτι υπερφυσικό με φυσικά μέσα. Το μόνο που μπορούμε να έχουμε είναι ενδείξεις. (Βλέπε: Αόρατα, μη υπαρκτά και μη αποδείξιμα πράγματα που συνθέτουν την πραγματικότητα).

Ο άνθρωπός ο οποίος εκτός από τον υλικό φορέα φέρει και ψυχικό, μπορεί να αντιληφθεί και πράγματα πέρα από την φύση που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά από φυσικά κατασκευάσματα. (Βλέπε:Υπάρχει ψυχή και πως θα την προσεγγίσουμε).

Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι πέρα από την αντιληπτή μας πραγματικότητα, υπάρχει ένας κόσμος των "τέλειων" μορφών . Όλα όσα βλέπουμε είναι απλά μια σκιά, μια απομίμηση του πώς τα πράγματα είναι πραγματικά, (Η αλληγορία του σπηλαίου) . Υποστήριζε ότι  όλα είναι κατασκευασμένα από μία και μόνη ουσία, (μονισμός). 2500 χρόνια πριν είχε συλλάβει ότι η πραγματικότητα μας είναι ένα καθρέφτισμα μια άλλης πραγματικότητας. Και μαθηματικά, ένας ισομορφισμός της τέταρτης διάστασης στην τρίτη. Ο ισομορφισμός μεταφέρει μόνο τις μαθηματικές ιδιότητες και όχι τις φυσικές.

Ο Πλάτωνας είχε αντιληφθεί το μηχανικό ισοδύναμο με τις σύγχρονες θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι η προβολή της τετάρτης διάστασης στην τρίτη διάσταση.  

Οι ιδιομορφίες του χωροχρονικού συνεχούς

Ο χρόνος στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες. Σε σχέση με τον παρατηρητή στη γη. Όσο απομακρυνόμαστε από το πεδίο βαρύτητας επιταχύνεται, δηλαδή τα ρολόγια μας πάνε πιο γρήγορα. Όσο αυξάνετε η ταχύτητα ο χρόνος επιβραδύνεται, δηλαδή τα ρολόγια μας πάνε πιο αργά. Αν ο παρατηρητής αλλάξει θέση, αλλάζουν οι παραπάνω παρατηρήσεις. Ο χώρος και ο χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι, γι’ αυτό εξάλλου μιλάμε για χωροχρόνο. 
Όταν ο χρόνος επιβραδύνεται ο χώρος συστέλλεται, και ανάποδα. Όσο αφορά το φως χρόνος δεν υπάρχει, δηλαδή στις ταχύτητες του φωτός δεν υπάρχει χρόνος. Αν κάτι έχει μια ελάχιστη μάζα δεν μπορεί φτάσει την ταχύτητα του φωτός και αυτομάτως εμπλέκεται στον χρόνο. Αυτά τα περίεργα μπορείτε να τα δείτε καλύτερα στο άρθρο: (Η θεωρία της σχετικότητας αποδεικνύει ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών).

Ένα παράδειγμα για να το κατανοήσουν οι μη μυημένοι. Αν κάποιος ταξιδεύει με ταχύτητα κοντά στη ταχύτητα του φωτός, ο ίδιος δεν θα αντιληφθεί κάτι διαφορετικό στο ρολόι του και στο μέγεθος του. Ο παρατηρητής όμως στην γη θα διαπιστώσει (αν μπορούσε να δει από τη γη) πέρα από το ότι συρρικνώθηκε αρκετά, ότι σε 10 χρόνια δικά του ο ταξιδιώτης έκανε ένα χρόνο.

Αν κάποιος από ένα αστέρι Α που απέχει από την γη 2508 χρόνια φωτός παρατηρεί την γη, βλέπει ότι η μάχη του Μαραθώνα να γίνεται τώρα. Για εμάς στο 2018 συναίβει στο παρελθόν το 490πχ. Για τον παρατηρητή του άστρου Α το 2500 θα συμβεί η μάχη σε 8 χρόνια στο μέλλον.

Στο σύμπαν ένα γεγονός που για κάποιους συμβαίνει τώρα, σε άλλους έχει συμβεί στο παρελθόν και σε άλλους στο μέλλον. Οι εξισώσεις Wheeler-DeWitt προβλέπουν ότι εκτός σύμπαντος δεν υπάρχει χρόνος.

Η σκέψη επηρεάζει το παρελθόν

               

Δεν θα αναφέρω το πείραμα της διπλής σχισμής όσοι δεν το γνωρίζουν ας ενημερωθούν από το άρθρο (Το Πείραμα διπλής σχισμής). Ο χρόνος δεν ρέει στο κβαντικό επίπεδο όπου όλη η πραγματικότητα υπάρχει σαν δυναμικό. Το κβαντικό επίπεδο είναι έξω από την έννοια του χρόνου και της λογικής, όταν ένα σωματίδιο αναδύεται από το πεδίο, δεν έχει ιστορία.Το άχρονο κβαντικό πεδίο φιλτράρεται μέσω του ανθρώπινου νευρικού συστήματος, το οποίο κόβει την πραγματικότητα σε προσεκτικές πρακτικές φέτες προς όφελος μας.  

Στο πείραμα της διπλής σχισμής η συνείδηση έχει επίδραση στην ύλη. Τώρα πως κάτι άϋλο έχει επίδραση σε κάτι υλικό θα πρέπει να σας βάζει την υπόνοια μήπως και τα δύο είναι της ίδιας σύστασης. Στο πείραμα αυτό έχουμε επίδραση της συνείδησης στο παρελθόν.

Αυτό γίνεται ποιο εμφανές αν φανταστούμε ένα αστέρι που εκπέμπει μια δέσμη φωτονίων πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, κατευθυνόμενο προς την κατεύθυνση του πλανήτη Γη. Στο μεταξύ, υπάρχει ένας γαλαξίας. Ως αποτέλεσμα αυτού που ονομάζεται "βαρυτικός φακός", το φως θα πρέπει να λυγίσει γύρω από τον γαλαξία για να φτάσει στη Γη, οπότε πρέπει να λάβει ένα από τα δύο μονοπάτια, να πάει αριστερά ή να πάει δεξιά. Δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα, εάν αποφασιστεί η εγκατάσταση μιας συσκευής για να "πιάσει" τη δέσμη φωτονίων, το προκύπτον σχέδιο θα ήταν, (όπως εξηγήθηκε παραπάνω στο πείραμα διπλής σχισμής), ένα πρότυπο παρεμβολής. Αυτό αποδεικνύει ότι το φωτόνιο πήρε και τον ένα δρόμο, και τον άλλο. Η δέσμη φωτονίων συμπεριφέρεται σαν κύμα.

Ας επιλέξουμε να «ρίξουμε μια ματιά» στην εισερχόμενη δέσμη φωτονίων, τοποθετώντας ένα τηλεσκόπιο για να προσδιορίσουμε από ποια πλευρά του γαλαξία η δέσμη φωτονίων έφτασε στη Γη. Η ίδια η πράξη μέτρησης ή «παρακολούθησης» με ποιο τρόπο έρχεται η δέσμη φωτονίων σημαίνει ότι μπορεί να έρθει μόνο από τη μια πλευρά. Το μοτίβο δεν θα είναι πλέον ένα πρότυπο παρεμβολής που αντιπροσωπεύει πολλαπλές δυνατότητες, αλλά ένα μοτίβο που δείχνει "ένα" τρόπο. Η δέσμη φωτονίων συμπεριφέρεται σαν μεμονωμένα σωματίδια.

Αυτό σημαίνει πως το ότι επιλέγουμε να μετρήσουμε το "τώρα" επηρεάζει την κατεύθυνση που πήρε η δέσμη φωτονίων πριν από δισεκατομμύρια χρόνια και την σωματιδιακή της υπόσταση. Η επιλογή μας αυτή τη στιγμή επηρέασε αυτό που είχε συμβεί στο παρελθόν ....

Οι Αυστραλοί επιστήμονες έκαναν ένα πείραμα παρόμοιο με αυτό της διπλής σχισμής για να προσπαθήσουν να υπολογίσουν πότε τα σωματίδια έπαιρναν μια μορφή σωματιδίων ή κυμάτων. Αλλά αντί να χρησιμοποιούν το φως, πήραν άτομα ηλίου, τα οποία είναι "βαρύτερα" από τα φωτεινά φωτόνια, υπό την έννοια ότι τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, ενώ τα άτομα έχουν. Διαπίστωσαν ότι συμπεριφέρονταν σαν κύμα και μετά την παρατήρηση σαν σωματίδια. Και εδώ μια μελλοντική παρατήρηση αναγκάζει το άτομο του ηλίου να αποφασίζει για το παρελθόν του.

Το σύμπαν είναι ολογραφικό

Στο Πείραμα EPR (Einstein, Podolsky, Rosen) (quantum entanglement) θεωρούμε ένα σύστημα αποτελούμενο από δύο υποατομικά σωματίδια Α και Β, (συσχετισμένα ή ερωτευμένα ή εναγκαλισμένα), μηδενικού ολικού σπιν, τα οποία έχουν αλληλεπιδράσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια χωρίζονται ώστε να διατηρείται το ολικό τους σπιν σταθερό. Μετά το χωρισμό τους σε τεράστιες αποστάσεις, μετράμε μία από τις συνιστώσες του σπιν του σωματιδίου Α.

Όταν παρατηρηθεί, ότι το φωτόνιο Α παίρνει για παράδειγμα spin προς τα πάνω. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο εναγκαλισμένο φωτόνιο Β, που είναι πλέον χιλιόμετρα μακριά παίρνει την ακριβώς ανάποδη ένδειξη δηλαδή spin προς τα κάτω. Η μεταφορά κατάστασης μεταξύ φωτονίου Α και φωτονίου Β γίνεται με ταχύτητα τουλάχιστον 10,000 φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός, πιθανότατα ίσως και ταυτόχρονα, ανεξαρτήτως απόστασης.

Μια τέτοια αλληλεπίδραση ταχύτερη από το φως έρχεται σε αντίθεση με τη Θεωρία της Σχετικότητας και αυτό ακριβώς αποτελεί το παράδοξο EPR. 

Το φαινόμενο έχει δώσει έναυσμα για θεωρίες τηλεμεταφοράς ή για ένα ολογραφικό σύμπαν .

Οι απόψεις του Penrose

Ο Penrose πρότεινε ότι τα κβαντικά φαινόμενα εμφανίζονται και στην ανθρώπινη γνώση στο βιβλίο του 1989 The Emperor's New Mind. Η ιδέα ονομάζεται Orch-OR, "orchestrated objective reduction". Το Orch-OR βασίζεται στην πρόταση του Penrose ότι η βαρύτητα είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι τα καθημερινά αντικείμενα, όπως καρέκλες και πλανήτες, δεν εμφανίζουν κβαντικά αποτελέσματα. 
Ο Penrose πιστεύει ότι οι κβαντικές υπερθέσεις καθίστανται αδύνατες για αντικείμενα πολύ μεγαλύτερα από τα άτομα, επειδή τα βαρυτικά τους αποτελέσματα θα ανάγκασαν τότε δύο ασύμβατες εκδόσεις του χωροχρόνου να συνυπάρχουν. Δεν μένει παρά να αναμένουμε το πείραμα της διπλής σχισμής για μεγάλα αντικείμενα εκτός βαρυτικής έλξης, στο διάστημα, για να διαπιστώσουμε ότι η συνείδηση επιδρά και στον μακρόκοσμο.

Οι απόψεις του Barbour

Ο Barbour βλέπει το χρόνο σαν διαδοχικά τώρα. Μπορούμε να φανταστούμε το τώρα σαν μια σελίδα βιβλίου. Το επόμενο τώρα μια άλλη σελίδα και ούτω καθεξείς. Όταν εσείς κάνετε ένα βήμα αποτελείστε από πολλά τώρα, κάθε τώρα είναι διαφορετικό από το άλλο. Μέσα σε αυτά τα τώρα υπάρχουν όλες οι διαμορφώσεις του σύμπαντος,  κάθε δυνατή θέση κάθε ατόμου σε όλη τη δημιουργία, ταυτόχρονα. Η μόνη απόδειξη που έχετε για την περασμένη εβδομάδα είναι η μνήμη σας. Αλλά η μνήμη προέρχεται από μια σταθερή δομή νευρώνων στον εγκέφαλο σας τώρα. Η μόνη ένδειξη που έχουμε για το παρελθόν της γης είναι οι βράχοι και τα απολιθώματα. Δεν υπάρχει ρολόι που κτυπά έξω από το σύμπαν.

Πιθανώς να καταλάβατε ότι τα τώρα του Barbour είναι και έχουν τα ίδια προβλήματα με τα στιγμιότυπα του βέλους του Ζήνωνα. Αν είναι καρέ, αν έχουν διάρκεια, αν έχουν μηδενικό χρόνο και συγχρόνως κίνηση. Προφανώς δεν λύνουν το μεγάλο πρόβλημα του χρόνου.

Ο εγκέφαλος σε ένα δοχείο, δαίμονας του Descartes, θεωρία του σολιψισμού

Το πείραμα σκέψης "εγκεφάλου σε βάζο" είναι ένα ζήτημα που συζητείται από τους στοχαστές και τους επιστήμονες οι οποίοι, όπως και οι περισσότεροι, πιστεύουν ότι η κατανόηση της πραγματικότητας εξαρτάται αποκλειστικά από τα υποκειμενικά συναισθήματά τους.

Λοιπόν, ποια είναι η ουσία αυτού του πειράματος σκέψης; Φανταστείτε ότι είστε απλώς ένας εγκέφαλος σε ένα βάζο που διευθύνεται από αλλοδαπούς ή τρελούς επιστήμονες. Πώς θα ήξερες, και μπορείτε πραγματικά να αρνηθείτε την πιθανότητα ότι αυτή είναι η πραγματικότητά σας;

Αυτό συμβαίνει με τον χρόνο προσπαθούμε να μετρήσουμε ένα φάντασμα. Δηλαδή την προβολή του στον τρισδιάστατο αισθητό κόσμο μας. Σαν τετάρτη διάσταση είναι μη αισθητός.

Αυτή είναι μια σύγχρονη ερμηνεία του προβλήματος του κακού δαίμονα του Descartes. Αυτό το πείραμα σκέψης οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα: δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την πραγματική ύπαρξη σε οτιδήποτε εκτός από αυτό που υπάρχει στη συνείδησή μας . Αυτό μοιάζει με την ταινία "The Matrix ".   Ταυτίζεται με την θεωρία του σολοψισμού η οποία ισχυρίζεται ότι τίποτα δεν υπάρχει, αλλά η συνείδηση του ατόμου.

Έπεσαν τα πέπλα του χρόνου;

      
                   Η εικόνα είναι από την ομιλία του Μάνου Δανέζη στις 25/11/17 

Υπάρχει μια υπερσυνείδηση απείρου ενεργειακής δυναμικότητας, η καθαρή ουσία. Αυτή την υπερσυνείδηση θα την ονομάσουμε μαθηματικό χώρο για να ικανοποιήσουμε τους υλιστές. Όταν προκλήθηκε η καμπύλωση του μαθηματικού χώρου προς την τετάρτη διάσταση όχι τον χρόνο, και στο βάθος του πηγαδιού η πυκνότητα ενέργειας πέρασε ένα μέγεθος, η φυσιολογία μας το αντιλήφθηκε σαν ύλη. Το σύμπαν είναι μια περιοχή μεταβαλομένων μαθηματικών καμπυλοτήτων όλων των τιμών. Οι καμπυλότητες αυτές δημιουργούν το ορατό (υλικό) και το μη ορατό σύμπαν.

Όπως καταλαβαίνεται σε όλο το μήκος της καμπυλότητας η ενέργεια βαίνει συνεχώς αυξανόμενη ως την υλοποίηση. Το υλικό τμήμα κάθε όντος είναι είδωλο του καθαρού  τετραδιάστατου χώρου πάνω στο ψεύτικο τρισδιάστατο Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν οι αισθήσεις μας. 

Μπορείτε να φανταστείτε το αντικείμενο του καθαρού χώρου να καμπυλώνεται, να πυκνώνεται σταδιακά, έτσι εμφανίζονται οι διάφοροι ψυχικοί φορείς, με αύξουσα πυκνότητα, έως την υλοποίηση. Το αντίθετο συμβαίνει με τον θάνατο. Εξαφανίζεται ο υλικός φορέας το είδωλο του τετραδιάστατου πραγματικού χώρου και ένα μέρος των ψυχικών φορέων, παραμένοντας η καθαρή ουσία. Ο μαγνήτης δεν φοβάται τον θάνατο, το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που του δίνει τις ιδιότητες είναι άφθαρτο και αθάνατο, πάνω από τον νόμο της εντροπίας όσο υπάρχει το σύμπαν.

«Τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει. Τίποτα δεν έγινε μέσα στο χρόνο ούτε θα γίνει στο μέλλον… Όλα τα όντα είναι αόρατα πριν γεννηθούν και μετά το θάνατο γίνονται και πάλι αόρατα. Είναι θεατά ανάμεσα σε δύο αθέατα. Γιατί σε πικραίνει αυτή η αλήθεια, ω Αρτζούνα;» Bhagavad-Gita. 

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος 10.000 έως 20.000 χρόνια προ Χριστού είχε σοφά συλλάβει τα του μονοθεϊσμού, την δημιουργία του σύμπαντος από τον λόγο, την υπέρτατη συνείδηση. Την ακινησία του λόγου, της ουσίας και συνεπώς το άχρονο της. Τη συνειδησιακή φύση του χρόνου!

Θεῖος χρόνος͵ νόμος ἀνθρώπινος. 

Πάντα τὰ ὄντα κινεῖται· μόνον τὸ μὴ ὂν ἀκίνητον.

Η πραγματική ουσία του ανθρώπου είναι ή άπειρη αιώνια, άχρονη, πανταχού παρούσα, υπερσυνείδηση. Είναι ένα με τον χωροχρόνο. Ο χρόνος δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτός από τις αισθήσεις μας. Ο χρόνος προέρχεται από την καθαρή ουσία, είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται η δική μας καθαρή ουσία και είναι συνειδησιακής, ψυχικής φύσεως.

Μικρός έβλεπα τον καραγκιόζη. Ενθουσιαζόμουν τόσο που πίστευα ότι οι φιγούρες ήταν πραγματικοί χαρακτήρες. Δεν γνώριζα ότι πίσω από τις σκιές ήταν ένας καλλιτέχνης που άλλαζε την φωνή του και έπαιζε διάφορους ρόλους. (Το θέατρο της ζωής)

 Η ατομικότητα είναι προέλευση της υλικής φυσιολογίας μας. Έξω στο σύμπαν υπάρχει μια ουσία, μια ενέργεια (ο καλλιτέχνης). Μέσα από τους διάφορους ρόλους, με την φυσιολογία μας, μορφοποιεί και βιώνει αυτή την κοχλάζουσα άμορφη ενέργεια, δημιουργεί το μάτριξ μας, την ατομικότητα μας.

Μπορούμε να γνωρίσουμε τον χρόνο

Όπως είπαμε η αυτό που βλέπει ο εγκέφαλος είναι η πραγματικότητα σου. Θα ταξιδεύσουμε με την φαντασία μας, αφού την αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος, στην ουσία μας. Εκεί που το παρελθόν το  παρόν και το μέλλον είναι τώρα. Θα δούμε όποια στιγμή στο χρόνο επιλέξουμε.

Χαλαρώστε με κάποια μέθοδο.

Οραματιστείται στην αρχή για εξάσκηση μια όμορφη παραλία που είχατε πάει το καλοκαίρι. Δείτε όσο μπορείτε καθαρά το τοπίο, τους κολυμβητές. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Αισθανθείτε τον ήλιο να καίει το σώμα σας. Βαδίστε στην άμμο, αισθανθείτε την να βουλιάζει στα πόδια σας. Καθίστε στην ακροθαλασσιά και αισθανθείτε το αεράκι να χαϊδεύει το σώμα σας. Αισθανθείτε τη μυρωδιά της θάλασσας. Ακούστε το φλοίσβο των κυμάτων. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Ανυψωθείτε 100 μέτρα και περιγράψτε την παραλία. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Ανυψωθείτε 1000 μέτρα και περιγράψτε την παραλία και το γύρω τοπίο. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Ανυψωθείτε στο ύψος του αεροπλάνου και περιγράψτε ότι βλέπετε. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Βγαίνετε στο διάστημα φαντάζεστε ότι απομακρύνεστε από την γη, περιγράφετε ότι βλέπετε. Συνεχίστε να χαλαρώνεται.

Μπαίνετε στον διαστρικό χώρο, ταξιδεύετε στο διάστημα και παρακολουθείτε τα θαύματα του.

Κατευθύνεστε στο τέλος του διαστήματος όπου βλέπετε ένα ροζ σύννεφο. Μπαίνετε μέσα. Αισθάνεστε την ομορφιά και την γαλήνη αυτής της αχνής ροζ ομίχλης καθώς τη διασχίζετε.

Βγαίνοντας από την ομίχλη βλέπετε στο βάθος ένα ασύλληπτης ομορφιάς ασπρογάλαζο  φως που σου προκαλεί μια ακαταμάχητη έλξη να το προσεγγίσεις.

 

Εισέρχεσαι χωρίς φόβο.

Νιώθεις μια απερίγραπτη ασφάλεια, θαλπωρή, αγάπη. Νιώθεις ότι αυτή η ουσία περιέχει οποιαδήποτε γνώση υπάρχει και θα υπάρξει στο σύμπαν. Νιώθεις την άπειρη ενέργεια της, αυτή που δημιούργησε το σύμπαν, τα σύμπαντα. Νιώθεις τον χρόνο και την αιωνιότητα που είναι αυτή η ουσία.

Αν θέλεις μπορείς να κάνεις την επανάληψη της παραπάνω παραγράφου ωσότου τα νιώσεις καλλίτερα.

Νιώθεις ότι εσύ είσαι αυτή η ουσία (όχι μέρος της). Νιώθεις ότι είσαι η αγάπη. Νιώθεις ότι είσαι η γνώση που υπάρχει και θα υπάρξει στο σύμπαν. Νιώθεις ότι είσαι η άπειρη ενέργεια, αυτή που δημιούργησε το σύμπαν, τα σύμπαντα. Νιώθεις ότι είσαι ο χρόνος και η αιωνιότητα.

Αν θέλεις μπορείς να κάνεις το επανάληψη της παραπάνω παραγράφου ωσότου τα νιώσεις καλλίτερα.

Νιώθεις ότι είσαι ο χρόνος και η αιωνιότητα. Κοιτάς μέσα στο χρόνο και βλέπεις τον εαυτό σου σε κάποια ευτυχισμένη στιγμή της παιδικής σου ηλικίας. Προσπαθείς να την δεις με όσες λεπτομέρειες μπορείς.

Κοιτάς μέσα στο χρόνο στο μέλλον και βλέπεις τον εαυτό σου με κάποια άλλη μορφή η την μορφή σου, που νιώθεις ότι είσαι εσύ. Παρατηρείς τι κάνεις. Βλέπεις όλο το μέλλον σου.

Γυρνάς πίσω στο φως, νιώθεις την απέραντη αγάπη της ουσίας, την ευχαριστείς. Νιώθεις ότι σαν φτερό αιωρείσαι κινήσαι προς την γη και μπαίνεις στο σώμα σου. Νιώθεις ότι είσαι εσύ και ανοίγεις τα μάτια σου.

Τώρα ξέρεις τι είναι χρόνος.

Εύχομαι να πετύχετε με την πρώτη φορά. Μην απογοητευτείτε όμως αν δεν πετύχετε. Όσες περισσότερες φορές γίνεται αυτός ο διαλογισμός, τόσο προσεγγίζουμε την ουσία μας. Η επιτυχία σίγουρα θα έρθει αν επιμείνετε.

Από το Ζάχο Σκαφίδα

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ