Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Δεν περιμένουν όλοι να έρθουν τα Χριστούγεννα

Μέρες γιορτής. Ήδη οι πόλεις φοράνε τα γιορτινά τους και ο κόσμος ξεχύνεται για να απολαύσει το θέαμα. Σε κάθε γωνιά αντικρίζει κανείς φωτάκια και στολίδια, μία εικόνα που σε γεμίζει χιλιάδες χαρούμενα συναισθήματα. Έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα και εσύ έχεις ήδη αρχίσει να σκέφτεσαι πως θα περάσεις τις γιορτές και τι δώρο θα κάνεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η περίοδος που όλοι γινόμαστε παιδιά ακόμα και αν κουβαλάμε καμιά 20ετία και βάλε στην πλάτη μας…
Όμως δεν περιμένουν όλοι να έρθουν τα Χριστούγεννα. Υπάρχουν άνθρωποι που θα περάσουν αυτές τις μέρες μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Είτε γιατί βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, είτε γιατί κάποιο δικό τους πρόσωπο έχει φύγει από τη ζωή. Και γι’ αυτούς τα Χριστούγεννα δεν θα είναι όπως πρώτα. Κάτι θα λείπει. Για εκείνους τα Χριστούγεννα είναι μέρες μελαγχολίας και νοσταλγίας. Είναι και άλλοι που θα βγάλουν τις γιορτές στα νοσοκομεία αγωνιώντας για δικά τους πρόσωπα. Ή άλλοι που παλεύουν για την ίδια τους τη ζωή.
Είναι μερικοί ακόμα που αυτές τις μέρες δεν έχουν ούτε σπίτι και περιπλανιούνται μόνοι από εδώ και από εκεί. Εκείνοι που δεν θα νιώσουν τις γιορτές όπως τις ονειρεύεται και τις προσδοκεί ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω. Δεν νιώθουν όλοι αυτοί τη μαγεία των ημερών. Άνθρωποι εκεί έξω βιώνουν τον δικό τους γολγοθά. Δεν έχουν ανάγκη από την εμπορική σημασία που έχει δοθεί στα Χριστούγεννα τα τελευταία χρόνια. Έχουν ανάγκη από ένα θαύμα, λίγη ελπίδα, λίγη ζεστασιά και πάνω απ’ όλα λίγη αγάπη.

Νέος Χρόνος, Νέος Εαυτός;


Νέος Χρόνος
Λίγο πριν το τέλος του χρόνου, έχουμε την ανάγκη να αποχαιρετήσουμε το παλιό, το ανασφαλές, το ανεπαρκές, αυτό που για πολλούς λόγους δεν μας κάνει πια και να συναντηθούμε με το νέο που, αν και άγνωστο, μας μιλάει περισσότερο στην καρδιά μας και βρίσκουμε νόημα σε αυτό. 

Οι κύκλοι που κλείνουν...

Συμβολικά, το τέλος του χρόνου αφορά σε κύκλους που κλείνουν, σε πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα που αποχαιρετούμε, ενώ παράλληλα ο ερχομός της νέας χρονιάς ακολουθείται απο κύκλους που ανοίγουν γεμάτοι προσδοκίες και νέες συναισθηματικές επενδύσεις. Εκεί που οι ψυχικές αποθήκες μπορεί να στερεύουν, με τη νέα χρονιά οι περισσότεροι με έναν "μαγικό τρόπο" ανακαλύπτουμε αποθέματα δύναμης, ενέργειας προκειμένου να ξεκινήσει το νέο ταξίδι, έτσι όπως το ονειρευόμαστε, το φανταζόμαστε και το επιθυμούμε. 

Από το παλιό στο νέο

Λες και η προσμονή για τη νέα χρονιά να είναι αρκετή για επανεκκίνηση και ανεφοδιασμό. Λες και το πέρασμα απο τον παλιό στο νέο χρόνο να είναι κάτι παραπάνω απο αυτό. Να είναι ένα πέρασμα απο όλα αυτα που κατακτήσαμε σε όλα αυτά που θέλουμε να κατακτήσουμε, απο όλα αυτά που χάσαμε σε αυτά που θέλουμε να αποκτήσουμε, απο όλα αυτά που ζήσαμε/νοιώσαμε σε όλα αυτά που προσδοκούμε να ζήσουμε.

10 Πανέξυπνες Λύσεις Για Να Αφαιρέσετε Τις Γρατζουνιές Από Τα Γυαλιά Σας!



Μια μόνο λάθος κίνηση, μπορεί να σας κάνει να γδάρετε τα καινούργια σας, ακριβά γυαλιά. Εάν δεν έχετε τη διάθεση να δώσετε μια περιουσία για να αντικαταστήσετε τα τζάμια, κάντε κάτι για να μπορέσετε να τα σώσετε.
Δείτε παρακάτω μερικά DIY κόλπα για να αφαιρέσετε τις γρατσουνιές από τα γυαλιά οράσεως ή τα γυαλιά ηλίου σας.
Προτού ξεκινήσετε, σιγουρευτείτε: ότι φοράτε γάντια και έχετε διαβάσει τις οδηγίες του κατασκευαστή, πριν χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε από αυτές τις λύσεις. Επίσης, ποτέ μην χρησιμοποιείτε λειαντικά διαλύματα ή οποιοδήποτε πανί στους φακούς σας.
Οδοντόκρεμα
Τρίψτε απαλά κάποια οδοντόκρεμα στον φακό σας με ένα βαμβακερό ύφασμα ή ένα μαλακό πανί με κυκλικές κινήσεις για περίπου 10 δευτερόλεπτα. Ξεπλύνετε με κρύο νερό και σκουπίστε τον φακό σας για να στεγνώσει. Επαναλάβετε για τις γρατσουνιές που επιμένουν και μέχρι να αφαιρεθεί η γρατσουνιά.
Μαγειρική σόδα
Φτιάξτε μια πάστα από μαγειρική σόδα και νερό. Βάλτε μέρος της πάστας στον φακό σας και τρίψτε τον με ένα βαμβακερό ή μάλλινο ύφασμα με κυκλικές κινήσεις. Ξεπλύνετέ τον με κρύο νερό και σκουπίστε τον. Μπορεί να χρειαστεί να το επαναλάβετε για να αφαιρέσετε πλήρως τη γρατσουνιά.

Μην κάνεις σε κανέναν την χάρη.....να χάσεις τον εαυτό σου!!!!!







Η απόρριψη είναι......
'Ενας από τους μεγαλύτερους φόβους σου!!!
Την εκλαμβάνεις ως τιμωρία....
Για όσες ενέργειες  δεν γίνονται αποδεκτές…
Από τον σύντροφο!!!!

Μόλις αυτό γίνει αντιληπτό…..
Οτιδήποτε δεν του αρέσει το παρουσιάζει ως ατόπημα…
Ρίχνοντας σε σένα όλες τις ευθύνες για την δυσφορία του!!!
Σε πείθει με αυτό τον τρόπο πως κάνεις λάθος…
Να μην τον ευχαριστείς…..
Και σε προτρέπει αν θέλεις να τα πάτε καλά…..
Να αλλάξεις….. αμέσως στάση!!!!!

Αντί να σκεφτείς ψύχραιμα εξετάζοντας…..
Τον λόγο που καταφεύγει σε αυτή την αναίσχυντη συμπεριφορά…..
Πανικοβάλλεσαι…βλέποντας να σου κρατάει μούτρα…..
Και υποκύπτεις αβασάνιστα….σε οποιαδήποτε επιθυμία....
Προβάλλει!!!!!

Αδιαφορείς ότι «πατάει» πάνω στην ανασφάλεια σου…..
Επιχειρώντας να υφαρπάξει αυτά που θέλει!!!!
Σε απασχολεί μόνο να τηρήσει την θετική του στάση!!!
Δεν σε ενδιαφέρει που ακυρώνει τα «θέλω» σου….
Απαιτώντας να μην εκφράζεις καμία αντίρρηση….
Αν δεν είναι σύμφωνος!!!!! Δεκάρα δεν δίνεις που.....
Στο απαγορεύει!!!!!

Σαν να μην έφτανε αυτό…..σου «πετάει» το μπαλάκι….
Των ευθυνών για το αρνητικό κλίμα που δημιουργεί ΕΚΕΙΝΟΣ……
Αν δεν υποταχτείς στο θέλημα του!!!!!
Ουσιαστικά…..γράφει στα παλιά του παπούτσια….
Τις επιθυμίες σου……αν δεν ταυτίζονται…
Με τα δικές του!!!!!
Κατάντια!!!!

Αντί να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις αμέσως…..
Από κάποιον που όχι μόνο δεν σε σέβεται….
Αλλά εκμηδενίζει ουσιαστικά την ανθρώπινη υπόσταση σου…..
Δεν αντιδράς!!!!!
Τον καμαρώνεις…..με το αιτιολογικό…
Πως αρκετά προβλήματα έχεις στην καθημερινότητα….
Για να  «φορτωθείς» παραπάνω  κάνοντας δυσάρεστες συζητήσεις!!!!!!

Η λογική του παραλόγου….σε όλο της το μεγαλείο!!!!!!

Κάμα Σούτρα: «Aν ο άντρας δεν μπορεί να προσφέρει απόλαυση στη γυναίκα του, αυτή πρέπει να την αναζητήσει αλλού». Κι όμως δεν είναι ένα βιβλίο μόνο για το σεξ



Κάμα Σούτρα ίσον αισθησιακές εικόνες και σεξουαλικές στάσεις τόσο περίπλοκες, που δύσκολα μπορούν να επιτευχθούν από «κοινούς θνητούς».
Το βασικό μήνυμα που περνάει, είναι ότι για έναν πετυχημένο γάμο, το ανδρόγυνο πρέπει να γνωρίζει καλά την τέχνη της ευχαρίστησης, της σωματικής, αλλά και της εγκεφαλικής.

Η μεγάλη πρωτοπορία του Κάμα Σούτρα ήταν η αντίληψη για τη θέση της γυναίκας. Όταν στην Ευρώπη του 3ου αιώνα, οι γυναίκες θεωρούνταν «κατώτερα όντα», το ινδικό κείμενο τις παρουσίαζε ως ισάξιες του άντρα και αφιέρωνε μεγάλο κομμάτι στη γυναικεία ικανοποίηση. Έλεγε, μάλιστα, ότι αν ο άντρας δεν μπορεί να προσφέρει απόλαυση στη γυναίκα του, εκείνη ήταν ελεύθερη να την αναζητήσει αλλού.

Η γλώσσα του κειμένου, όμως, ήταν μία αρχαϊκή μορφή των Σάνσκριτ. Ήταν τόσο δύσκολη στην κατανόηση, που το κείμενο ξεχάστηκε με το πέρασμα του χρόνου. Διατηρήθηκε μόνο μια πιο σύγχρονη μορφή του, που κυκλοφόρησε τον 15ο αιώνα, με τον τίτλο «Ανάνγκα-Ράνγκα».

Η σύγχρονη έκδοση, όμως, είχε τροποποιήσει αρκετά σημεία του αρχαίου κειμένου, για να συμβαδίσει με την πιο συντηρητική κοινωνία του 15ου αιώνα. Ειδικά τα σημεία που αναφέρονταν σε αυξημένη ελευθερία και δύναμη των γυναικών, είχαν μειωθεί σημαντικά, ή ακόμα και εξαλειφθεί.

Στην πραγματικότητα , το αρχαίο ινδικό κείμενο είχε μεγαλύτερη σημασία από ότι ένας απλός οδηγός του σεξ. 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 


Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Fyodor Dostoyevsky 
  Φανταστικό παραμύθι  
Μετάφραση: Σωτήρης Γουνελάς   

—1— 

Είμαι  γελοίος  άνθρωπος.  Τώρα  με  λένε  τρελό.  Αυτός  θα  ήταν  ανώτερος  τίτλος,  αν  δεν  έπαυα να  είμαι  γελοίος  για  τους ανθρώπους. Μα  τώρα  πια  δεν  θυμώνω,  γιατί  όλοι είναι  αρκετά «ευγενικοί μαζί μου, και όταν με κοροϊδεύουν, είναι, θάλεγες, ακόμα πιο ευγενικοί. Ευχαρίστως  θα  γελούσα  μαζί  τους,  όχι  τόσο  με  τον  εαυτό  μου,  όσο  για  να  τους  είμαι  ευχάριστος,  αν  δεν  ένοιωθα  τόση  θλίψη  κοιτάζοντάς  τους. Θλίβομαι  που  βλέπω  πως  δεν  γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που εγώ την γνωρίζω. Τι σκληρό που είναι να την  γνωρίζεις μόνο εσύ! Μα δεν θα καταλάβουν. Όχι, δεν θα καταλάβουν.

 Άλλοτε, υπόφερα πολύ που φαινόμουν γελοίος. Δεν φαινόμουν, ήμουν. Πάντα μου ήμουν  γελοίος και ξέρω πως σίγουρα θα είμαι από γεννησιμιού μου. Θα ήμουν και δε θα ήμουν  επτά  χρονών  όταν  έμαθα  πως  ήμουν  γελοίος.  Ύστερα  σπούδασα  στο  Πανεπιστήμιο —  κι  όσο  σπούδαζα,  τόσο  μάθαινα  πως  ήμουν  γελοίος.  Κι  έτσι,  φαίνεται  πως  όλη  η  πανεπιστημιακή  μου  επιστήμη,  υπήρχε  μόνο  και  μόνο  για  να  μου  αποδείξει  και  να  μου  εξηγήσει, όσο την εμβάθυνα, πως ήμουν γελοίος. Και με τη ζωή μου έγινε το ίδιο όπως και  στην επιστήμη μου. Χρόνο με το χρόνο, αποκτούσα όλο και περισσότερο τη βεβαιότητα πως  απ'  όλες  τις  απόψεις  φαινόμουν  γελοίος.  

Παντού  και  πάντα,  όλοι  με  κορόιδευαν  μα  κανένας δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί πως αν υπήρχε ένας άνθρωπος στον κόσμο που  ήξερε καλύτερα απ' όλους πως ήμουν γελοίος, αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Έτσι, ένιωθα  κάτι  σαν  πείσμα  διαπιστώνοντας  πως  κανένας  δεν  το  υποπτευόταν.  Σ'  αυτό  φταίω  εγώ, γιατί  πάντα  η  περηφάνια  μου  μ'  εμπόδιζε  να  ομολογήσω  το  μυστικό  μου. 

 Κι  αυτή  η  περηφάνια  όλο  και  μεγάλωνε  όσο  περνούσαν  τα  χρόνια,  κι  αν  παρασυρόμουν  κι  αναγνώριζα  μπροστά  σε  οποιοδήποτε  πως  είμαι  γελοίος,  νομίζω  πως  το  ίδιο  βράδυ  θάσπαζα  το  κεφάλι  μου  με  μια  πιστολιά.  

Πόσο  υπόφερα,  όταν  ήμουν  έφηβος  και  σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα ν' αντέξω και θα τ' ομολογούσα ξαφνικά στους φίλους  μου.  Μα  σαν  έγινα  παλικάρι,  μ'  όλο  που  κάθε  χρόνο  που  περνούσε  βεβαιωνόμουν  περισσότερο  για  την  τρομερή  μου  ιδιορρυθμία,  κατάφερα,  όσο  νάναι,  να  ησυχάσω. 

 Κι  αυτό, γιατί ακριβώς ως και τότε αγνοούσα το πώς και το γιατί. Ίσως εξ αιτίας της απέραντης  μελαγχολίας  που  γέμισε  την  ψυχή  μου  ένα  γεγονός  πολύ  ανώτερο  από  τον  εαυτό  μου, δηλαδή  η  πεποίθηση  που  είχε  εδραιωθεί  μέσα  μου,  πως  εδώ‐κάτω  τίποτα  δεν  έχει  σημασία.  

Αυτό  το  υποπτευόμουν  από  πολύ  καιρό,  μα  ξαφνικά  βεβαιώθηκα  εντελώς  και  ολοκληρωτικά γι' αυτό: ξαφνικά ένοιωσα πως θα μου ήταν αδιάφορο αν υπήρχε ο κόσμος ή  δεν υπήρχε τίποτα πουθενά. Άρχισα να καταλαβαίνω και να νοιώθω πως κατά βάθος δεν  υπήρχε τίποτα για μένα. Ως τα τότες, μου φαινόταν πάντα πως υπήρχαν πολλά πράγματα  πριν από μένα. 

Κι εκείνη τη στιγμή άρχισα ν' αντιλαμβάνομαι πως δεν υπήρχε τίποτα πριν ή  μάλλον πως μόνο φαινόμενα υπήρχαν. Σιγά‐σιγά απόκτησα την πεποίθηση πως ποτές δεν  υπήρχε  τίποτα.  Και  τότε,  έπαψα να εξοργίζομαι  με  τους ανθρώπους και κατέληξα να  μην  τους  προσέχω  πια.  

Ιστορική αναδρομή του θεσμού της φυλακής



Η δημιουργία του ποινικού δικαίου, μια από τις διαστάσεις του οποίου αποτελεί κι ο τρόπος αντιμετώπισης των ατόμων που διαπράττουν αδικήματα, συμβαδίζει με τον πρώτο σχηματισμό οργανωμένου κράτους. Από τότε μέχρι σήμερα, τα στοιχεία που το συνθέτουν, όπως είναι οι διαφορετικές συμπεριφορές που θεωρούνται ως αδικήματα, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την καταστολή τους κι η μεταχείριση των εγκληματιών, διαφοροποιούνται συνεχώς, ανάλογα πάντα με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Τα διαφορετικά κοινωνικά δεδομένα κάθε εποχής επιδρούν σε μεγάλο βαθμό τόσο στην ποινικοποίηση ή αποποινικοποίηση συγκεκριμένων μορφών συμπεριφοράς, όσο και στην κοινωνική αλλά και θεσμοθετημένη αντίδραση που αυτές προκαλούν. Με τον ίδιο τρόπο, η γέννηση της φυλακής, ως μέθοδος ποινικής καταστολής κι η ιστορική της εξέλιξη έως ότου αυτή λάβει τη σημερινή της μορφή, συνιστούν αποτέλεσμα διαδοχικών κοινωνικών μεταβολών.

Παρά το γεγονός ότι η στέρηση της ελευθερίας κι ο περιορισμός, μέσω της φυλάκισης, ατόμων που διαπράττουν αδικήματα ανάγεται στα βάθη των αιώνων, ακόμη κι από την ελληνική αρχαιότητα, η καθιέρωση της φυλακής ως χώρου έκτισης της θεσμοθετημένης τιμωρίας αποτελεί ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο, η εμφάνιση του οποίου τοποθετείται χρονικά στην εποχή του Μεσαίωνα. Η δημιουργία της φυλακής συνιστά την αφετηρία ανθρωπιστικών τρόπων εκτέλεσης της ποινής, σε αντίθεση με τα βασανιστήρια, δηλαδή τις σκληρές και βάναυσες σωματικές κυρώσεις, που χρησιμοποιούνταν πριν την συγκρότησή της. Για το λόγο αυτό και σε σύγκριση με τα προηγούμενα είδη τιμωριών, η φυλακή χαρακτηρίζεται ως «ποινή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας» (Τσαλίκογλου, 1989. Αλεξιάδης, 1993. Παύλου & Γιούνη, 2003).

Η πρώτη φυλακή, το πρώτο «σωφρονιστήριο», ιδρύθηκε στο Λονδίνο, το 1557 κι ακολούθησε η ίδρυση δύο σωφρονιστηρίων στο Άμστερνταμ, το 1596 και λίγο αργότερα στη Γερμανία και την Ελβετία. Μέχρι την ίδρυσή τους οι κρατούμενοι τοποθετούνταν σε διαφόρων ειδών ιδρύματα, χωρίς να εξυπηρετεί η κράτησή τους κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα ιδρύματα αυτά οι κρατούμενοι συνυπήρχαν με ασθενείς με ανίατες νόσους, άστεγους, εγκαταλειμμένα παιδιά κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Αργότερα, το 1704, εγκαινιάστηκε από τον πάπα Κλήμη 11ο το πρώτο σωφρονιστικό ίδρυμα για ανήλικους εγκληματίες. Στην Ελλάδα οι πρώτες φυλακές δημιουργήθηκαν περίπου το 1887, ενώ πριν από την ίδρυσή τους το σκοπό αυτό εξυπηρετούσαν κυρίως τα ενετικά φρούρια (Κουράκης, 1985. Αλεξιάδης, 1993. Χάιδου, 2002).


Ωστόσο, κατά την Τσαλίκογλου (1989), τα σωφρονιστήρια αυτά δεν θεμελίωναν την τιμωρία του εγκληματία κατά τη δημιουργία τους. Αρχικά, είχαν χαρακτήρα φύλαξης, καθώς σε αυτά κρατούνταν οι υπόδικοι μέχρι την παραπομπή τους σε δίκη και τον ορισμό της ποινής. Η θέσπιση της φυλακής σαν χώρος εκτέλεσης της ποινής ή οι ποινές κατά τις ελευθερίας, που αποτελούν τις ποινικές κυρώσεις της εποχή μας, έκαναν την εμφάνισή τους μόλις στα τέλη του 18ου αιώνα.

Πιο συγκεκριμένα, μέχρι το 18ο αιώνα οι διάφορες μέθοδοι ποινικής καταστολής στόχευαν στην ανταπόδοση για το διαπραχθέν έγκλημα και στην εξόντωση ή το στιγματισμό του δράστη. Είδη κυρώσεων αποτελούσαν η θανατική ποινή, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί με 150 περίπου διαφορετικούς τρόπους, όπως περιγράφεται στην Constitutio Criminalis Carolina του 1532, οι σωματικές ποινές, όπως η αποκοπή μελών του σώματος, το μαστίγωμα ή ο στιγματισμός, η καταδίκη σε καταναγκαστική εργασία, για παράδειγμα σε γαλέρες, η εξορία ή η αποστολή σε αποικίες, καθώς κι οι χρηματικές ποινές. Η στέρηση της ελευθερίας ήταν άγνωστη σαν τρόπος τιμωρίας. Η κράτηση αποσκοπούσε είτε στον περιορισμό του εγκληματία μέχρι να πραγματοποιηθεί η δίκη και να εκτελεστεί η ποινή είτε στην εκμετάλλευση της εργασίας του, με τη μορφή καταναγκαστικής εργασίας σε γαλέρες, δημόσια έργα ή μεταλλεία (Κουράκης, 1985. Αλεξιάδης, 1993. Χάιδου, 2002).

Η υιοθέτηση των ποινών κατά της ελευθερίας συνιστά επίδραση του κινήματος του Διαφωτισμού. Σύμφωνα με την Τσαλίκογλου (1989), η ατομική ελευθερία ανάγεται σε ύψιστο αγαθό κατά τη συγκεκριμένη εποχή, με αποτέλεσμα η αφαίρεσή της να συνιστά από μόνη της τιμωρία. Παράλληλα, οι υπάρχουσες μορφές ποινικής καταστολής, δηλαδή η καταδίκη σε θάνατο ή τα βασανιστήρια, προκαλούν την αντίδραση των οπαδών του Διαφωτισμού, οι οποίοι αποσκοπούν στην ανθρωπιστική κι ορθολογική αντιμετώπιση του εγκληματία. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η χρήση των σωματικών ποινών εγκαταλείπεται σταδιακά κι οι ποινές κατά της ελευθερίας εξαπλώνονται (Αλεξιάδης, 1993).

 Από την πρώτη εμφάνιση των «ποινών κατά της ελευθερίας» έως τη σημερινή εποχή, τόσο ο τρόπος εκτέλεσής τους, όσο κι η κατάσταση των ιδρυμάτων, στα οποία αυτές εκτίονται, δηλαδή των φυλακών, έχουν μεταβληθεί, προσαρμοζόμενα στα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα. Ο τρόπος εκτέλεσης της ποινής αφορά το ιδιαίτερο περιεχόμενο και τους στόχους, στους οποίους η ποινή αποβλέπει, στοιχεία που οδηγούν σε συγκεκριμένη μορφή οργάνωσής της, ώστε αυτά να επιτευχθούν. Η κατάσταση των ιδρυμάτων αναφέρεται στη μέθοδο οργάνωσής τους, ανάλογα με τους διαφορετικούς τρόπους έκτισης της ποινής. Οι δύο αυτοί παράγοντες, οδήγησαν στη διαμόρφωση συγκεκριμένων συστημάτων οργάνωσης της εκτέλεσης των ποινικών κυρώσεων, των «σωφρονιστικών συστημάτων». Τα σωφρονιστικά συστήματα μπορούν να διαχωριστούν σε δύο κατηγορίες: τα σωφρονιστικά συστήματα κλειστής μεταχείρισης και τα σωφρονιστικά συστήματα ανοιχτής μεταχείρισης (Αλεξιάδης, 1993).

Τα σωφρονιστικά συστήματα κλειστής μεταχείρισης κατατάσσονται σε τέσσερις κατηγορίες, κάθε μια από τις οποίες διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά κι επικράτησε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αυτές είναι: το κοινοβιακό σύστημα, το απομονωτικό ή πενσυλβανικό σύστημα, το μικτό ή ωβούρνειο σύστημα και το προοδευτικό ή ιρλανδικό σύστημα (Αλεξιάδης, 1993. Χάιδου, 2002).

Το κοινοβιακό σύστημα στηριζόταν στη συνεχή επαφή των κρατουμένων, με τη διαβίωσή τους σε κοινούς θαλάμους, όπου εργάζονταν, έτρωγαν και κοιμούνταν.
Το σωφρονιστικό αυτό σύστημα επικράτησε περίπου από το 1600 μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα. Το απομονωτικό σύστημα ήταν αποτέλεσμα της επιρροής των θρησκευτικών κι ανθρωπιστικών μεταρρυθμιστικών ιδεών, που εξαπλώθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Υπό την επίδρασή τους οι έγκλειστοι παρέμεναν σε πλήρη απομόνωση, στο κελί τους, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Μοναδική δραστηριότητα των κρατουμένων ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής, μέσω της οποίας θεωρούνταν ότι οι κατάδικοι θα ακολουθούσαν το δρόμο της μετάνοιας και της «σωτηρίας». Το σύστημα αυτό καταργήθηκε οριστικά περίπου στις αρχές του 20ου αιώνα, ενώ στην Ελλάδα καθιερώθηκε το 1911, στις δικαστικές φυλακές για ποινές διάρκειας έως ένα μήνα (Αλεξιάδης, 1993. Χάιδου, 2002).

Το απομονωτικό σύστημα αντικαταστάθηκε από το μικτό, το οποίο αποτελεί συνδυασμό των δύο προηγούμενων. Αυτό εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη φυλακή του Auburn της Νέας Υόρκης, το 1816, ενώ σε κάποια σωφρονιστικά ιδρύματα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, με κάποιες παραλλαγές. Σύμφωνα με το μικτό σύστημα, η διαβίωση κι η εργασία των εγκλείστων κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι κοινή, ενώ τη νύχτα επικρατεί πλήρης απομόνωση. Ωστόσο, παρά τη συνύπαρξη των κρατουμένων την ημέρα, τηρείται απόλυτη σιωπή κι αυστηρή πειθαρχία, μέτρο που στη σημερινή εποχή έχει καταργηθεί. Τέλος, το προοδευτικό σωφρονιστικό σύστημα δημιουργήθηκε στην Ιρλανδία μετά το 1850. Σύμφωνα με αυτό, η διάρκεια εκτέλεσης της ποινής χωρίζεται σε τρία στάδια, τα οποία οι έγκλειστοι διανύουν διαδοχικά, με τελικό σκοπό τη βελτίωση του ατόμου με δική του ευθύνη και πρωτοβουλία. Το προοδευτικό σύστημα καθιερώθηκε στην Ελλάδα το 1911 και εφαρμόζεται και σήμερα, απευθυνόμενο σε κρατούμενους που εκτίουν μακροχρόνιες ποινές (Αλεξιάδης, 1993. Χάιδου, 2002).

Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου και την κοινωνική κι επιστημονική εξέλιξη οι αδυναμίες των σωφρονιστικών συστημάτων έγιναν εμφανείς. Έτσι, κυρίως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η αντίληψη ότι η εκτέλεση των ποινών πρέπει να γίνεται κατά συγκεκριμένο σύστημα άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται και δόθηκε έμφαση στην εξατομικευμένη μεταχείριση των εγκλείστων. Μέσα στο πνεύμα αυτό άρχισαν να διαδίδονται νέες μέθοδοι σχετικά με την οργάνωση των φυλακών και την αντιμετώπιση των κρατουμένων. Σήμερα, τα διαφορετικά εθνικά ποινικά δίκαια προβλέπουν την ύπαρξη ποικιλίας φυλακών με διαφορετικούς σκοπούς και κανόνες λειτουργίας, για παράδειγμα φυλακές ανδρών και γυναικών, ανήλικων κρατουμένων ή ψυχικά διαταραγμένων ατόμων, στις οποίες κάθε έγκλειστος αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Στα πλαίσια των σύγχρονων μεθόδων μεταχείρισης των κρατουμένων τοποθετούνται και τα σωφρονιστικά συστήματα ανοικτής μεταχείρισης, όπως είναι οι βιομηχανικές ή αγροτικές φυλακές όπου τα άτομα εργάζονται είτε στο ύπαιθρο είτε σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις απομακρυσμένες από τα κτίρια της κυρίως φυλακής.

Αλεξιάδης, Σ. (1993). Σωφρονιστική. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκουλα.
Τσαλίκογλου, Φ. (1989). Μυθολογίες Βίας και Καταστολής. Αθήνα: Εκδόσεις
Παπαζήση.
Θεμελή, Ο. (2000). Εγκλεισμός και υγεία – η κατάλυση ενός ακόμα έννομου
αγαθού. Ποινική Δικαιοσύνη, 8-9, σελ. 885-889.
Παύλου, Σ., & Γούνη, Μ. (2003). Αρχαίες φυλακές. Ελευθεροτυπία, Ιστορικά,
214, σελ. 6-12.
Χάιδου, Α. (2002). Το Σωφρονιστικό Σύστημα: Ζητήματα Θεωρίας και
Πρακτικής. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.
  


*Άπόσπασμα από την εργασία "Η επίδραση της φυλακής στην ψυχική υγεία των εγκλείστων", Νικολέττα Τουρλεντέ, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμήμα Ψυχολογίας


kratoumenoi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΠΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα