Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Οι εντατικοί ρυθμοί στους οποίους ζούμε, μας έχουν κάνει να μην αναγνωρίζουμε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, παρά μόνο αν το δούμε συγκριτικά με τα παιδιά μας. Κοιτάζοντας τα διαπιστώνουμε πόσο έχουν μεγαλώσει, πόσο έχουν ψηλώσει και ανάβουν μόνα τους το φως του δωματίου τους, ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ζητούσαν βοήθεια και γενικώς αυτονομούνται σε όλο και περισσότερες δραστηριότητες.
Παράλληλα εμείς νιώθουμε τόσο πνιγμένοι στις υποχρεώσεις που καταλήγουμε να τις βάζουμε σαν προτεραιότητα, με αποτέλεσμα όλα τα θέλω μας και οι ανάγκες μας να μένουν πίσω με την μόνη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει χρόνος. Πολλοί από εμάς διαμαρτύρονται ότι δεν τους φτάνουν οι 24 ώρες που έχει κάθε μέρα και ότι φτάνει το βράδυ και έχουμε κάνει τα μισά από όσα θα θέλαμε να είχαμε κάνει. Πόσο όμως η έλλειψη χρόνου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και πόσο αποτελεί δικαιολογία πίσω από την οποία κρυβόμαστε; Μήπως δεν διαχειριζόμαστε σωστά τον χρόνο μας και γι’ αυτό δεν επαρκεί ποτέ για να κάνουμε τα όσα θέλουμε ή μήπως βάζουμε υπερβολικά πολλούς στόχους μέσα στην ημέρα;