Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου
Κάποτε θα έρθει η ώρα που θα μείνεις μόνος σου ,σαν την Αλίκη στο Κλοτσοσκούφι,έξω από ενα θέατρο που έκανες πολύ πετυχημένα τον κλόουν για χρόνια ολόκληρα!
Σε χειροκρότησαν ,σε χλεύασαν,σε έκαναν να δακρύσεις,να γελάσεις μα εσύ δεν ήθελες τίποτε άλλο από το να κάνεις τους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι.
Και ήρθε η στιγμή που έξω από αυτό το θέατρο ,ντυμένος κλόουν θα πατάς στα λασπόνερα ,ζητώντας μόνο να σε αφήσουνε στην ησυχία σου ,αφού δεν μπορέσανε να σε κάνουνε ευτυχισμένο.Ούτε καν να σου χαρίσουνε ένα τόσο δα χαμόγελο από την χαρά που σκορπούσες εσύ τόσα χρόνια.
Θα κρατάς την κούκλα σου αγκαλιά και θα μετράς τις ρυτίδες του προσώπου σου με τα χεράκια της.Τόσες πολλές ρυτίδες,όσες και οι αδικίες που σε κατάβρεξαν.
Θα είναι οι στιγμές που ο κλόουν που παρίστανες θα αρχίσει να ξεβάφει και θα καταλάβεις οτι έχεις πολύ λίγο χρόνο να σώσεις την ψυχή σου απο τα αγρίμια γύρω σου.