«Βγαίνουμε στροβιλίζοντας από την ανυπαρξία, αστέρια που σκορπίζονται σαν την σκόνη» - Rumi
Θάνατος – είτε πρόκειται για τελικό θάνατο, είτε για καθημερινή πρόκληση στην αίσθηση του εαυτού μας, έρχεται αντιμέτωπος με την ταυτότητα μας, και γίνεται η αιτία να φοβηθούμε. Ουσιαστικά, ο φόβος μας για τον θάνατο είναι ο φόβος να χάσουμε αυτό με το οποίο ταυτιζόμαστε. Έτσι, συχνά προσκολλόμαστε σε ορισμένα χαρακτηριστικά και ταυτότητες μέσα μας, κυρίως στην κοσμοθεωρία μας και στο σύστημα των πεποιθήσεων μας, και ιδιαίτερα όταν αυτά αμφισβητούνται από τους άλλους. Έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά, ότι όταν μας υπενθυμίζουν τον φόβο μας για τον θάνατο, αντιδρούμε γενναιόδωρα σε εκείνους που ενισχύουν τις πεποιθήσεις μας, και άσχημα σε εκείνους που θέτουν τις πεποιθήσεις μας υπό αμφισβήτηση.
Τι μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο;
Ενότητα vs Ατομικότητα
Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε τον διαχωρισμό. Ένα νεογέννητο μωρό δεν είναι δυνατόν να δει τη διαφορά μεταξύ του εαυτού του και του περιβάλλοντος του. Επομένως, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατομική ταυτότητα στην οποία να προσκολληθεί. Υπάρχει απλά «η ύπαρξη» ως άνευ όρων αγάπη. Αυτό είναι η «συνειδητότητα της ενότητας». Ωστόσο, μέσα στον πρώτο χρόνο της ζωής, αρχίζουμε να αποκτούμε επίγνωση της δυαδικότητας – το οποίο είναι «εγώ σε σχέση με σένα». Ενώ τα νεογέννητα δεν μπορούν να διακρίνουν τους εαυτούς τους από τις μητέρες τους, τα παιδιά ηλικίας ενός έτους μπορούν να δουν ότι είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστές οντότητες.
Αυτό προκαλεί μεγάλο πόνο σε ένα βρέφος, το οποίο ονομάζουμε άγχος του αποχωρισμού. Είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε το θάνατο στη ζωή μας. Μία απώλεια ταυτότητας. Έτσι, αρχίζουμε να ψάχνουμε για τη δική μας ταυτότητα - ποια είναι η θέση μας στον κόσμο; Και εδώ ξεκινά η προφανής σύγκρουση μεταξύ των δύο αντίθετων ρευμάτων της αγάπης (ενότητα συνείδησης) και της ατομικότητας (διαχωρισμός). Έτσι, ένα παιδί θα μετακινείται αρκετές φορές την ημέρα μεταξύ της ανάγκης για υποστήριξη και φροντίδα και της ανάγκης να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του, το οποίο φυσικά συνεχίζει μέχρι την ενηλικίωση, αν και μόνο με πιο διακριτικό τρόπο.
Οι δύο «ροές συνειδητότητας» συγκρούονται εξαιτίας του φόβου - φοβόμαστε να χάσουμε τον εαυτό μας στη συνειδητότητα της ενότητας, να χάσουμε τη μοναδικότητά μας, αυτό που μας καθορίζει. Αυτή είναι η βασική αιτία: «η πηγή του πόνου», ο φόβος μας για θάνατο. Είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί δεν είναι σε θέση να διαλογιστούν βαθιά - να χτυπήσουν εκείνο το σημείο όπου αναμειγνυόμαστε αβίαστα με την απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Πώς λοιπόν εδραιώνουμε αυτές τις δύο προφανώς αντίθετες ροές, ώστε να λειτουργούν μαζί στη ζωή μας, έτσι ώστε ο φόβος να γίνεται όλο και λιγότερος; Λοιπόν, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει μέθοδος που να μπορώ να προτείνω. Η απάντηση βρίσκεται στο αντίθετο της μεθόδου - παράδοση ... πλήρης και απόλυτη παράδοση.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.