Μα δεν θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες σχολείο; 
Πήγες στο νηπιαγωγείο. Και στο νηπιαγωγείο ο σκοπός ήταν να φτάσεις στην πρώτη τάξη. 
Μετά η ιδέα ήταν να πας δευτέρα δημοτικού, τρίτη, τετάρτη… 
Έφτασες γυμνάσιο, μετά λύκειο, κι αυτή ήταν μια σημαντική μετάβαση στη ζωή σου. 
Τώρα υπήρχε πίεση εφόσον έπρεπε να κυνηγήσεις τους βαθμούς ώστε να μπεις σε πανεπιστήμιο. 
Όταν μπεις στη σχολή εξακολουθείς να πας βήμα προς βήμα, σταθερά και σταδιακά μέχρι που να είσαι έτοιμος να βγεις στον κόσμο. 
Όταν  επιτέλους βγεις σ’αυτόν τον «κόσμο» για τον οποίον άκουγες τόσα πολλά, έρχεται η ανάγκη για την επιτυχία και την επαγγελματική αποκατάσταση. 
Και τότε, ξαφνικά όταν είσαι 40-45 χρονών, στη μέση της ζωής σου, λες : «έφτασα και σ’αυτόν τον στόχο μου»

Και ενώ η ικανότητά σου να κοιτάς μπροστά πέρα από το τώρα, ενώ η διορατικότητα δηλαδή είναι απολύτως αναγκαία, είναι τελείως ανώφελο να σχεδιάζεις για το μέλλον καθώς όταν φτάσεις σ’αυτό το μέλλον και το ζήσεις ως παρόν, στην πραγματικότητα δεν θα είσαι εκεί. Θα ζεις προσχεδιάζοντας το επόμενο μέλλον που περιμένεις να έρθει.
Έτσι λοιπόν, κάποιος δεν είναι σε θέση να κληρονομήσει και να απολαύσει τους καρπούς των ίδιων του των πράξεων. 
Δεν μπορείς να ζήσεις καθόλου λοιπόν, εκτός κι αν δεν ζήσεις γεμάτα. Τώρα! 

Κείμενο : διάλεξη του Alan Watts ηχογραφημένη το 1959
Μετάφραση : Κριστιάν Νίρκα
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ