Το κυνήγι του ουράνιου τόξου ήταν ένα από τα παιχνίδια που προσέλκυε τα παιδιά ώστε να κινηθούν και, μόλις φτάσουν στην άκρη του, να βρουν το δοχείο με το χρυσό που φρουρούσε το μικρό ξωτικό. Η εξερεύνηση για την αποκάλυψη του θησαυρού συνοδευόταν από γέλιο, ιδρώτα και κούραση. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην τους έδειχνε το ξωτικό – που ήθελαν να το δουν περισσότερο απ' το ίδιο το χρυσάφι, αλλά τα είχε βάλει στη διαδικασία να κινηθούν και να περάσουν καλά οργανώνοντας την επόμενη εξερεύνηση.
Κάτι ανάλογο είναι και το κυνήγι μιας ευκαιρίας. Μια περιπέτεια που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ώστε να μας κινήσει απ' την ασφάλεια της σιγουριάς. Αν το σκεφτείτε λίγο, σε νεότερες εκδοχές μας, μας άρεσαν οι περιπέτειες και δεν χάναμε ευκαιρία για να ζήσουμε ακόμα μία. Έτσι, μπαίναμε στη διαδικασία να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας. Οι περιπέτειες αυτές δεν είχαν κάτι το εξωπραγματικό, απλώς μας έδειχναν πράγματα, τα οποία θέλαμε να κάνουμε και καμιά φορά τα ξεχνούσαμε.
Οι ευκαιρίες μας κρατούν σε εγρήγορση. Είναι σαν μια μορφή γυμναστικής για το μυαλό μας και, κατά συνέπεια, για τη ζωή μας. Είναι οι δυνατότητες που μας χτυπούν στον ώμο, σαν παλιοί φίλοι, για να μας πουν ότι ήρθε η ώρα για κάτι καινούριο. Κάποιοι θεωρούν, όπως το παρουσιάζει και το ίδιο το νόημα της λέξης, πως εμφανίζονται για λίγο, ίσως για μια μόνο στιγμή. Έτσι, κινούνται βιαστικά για να τις αρπάξουν. Δεν είναι εύκολο όμως, χρειάζεται κόπο και υπομονή, αρχικά για να τις αναγνωρίσεις και στη συνέχεια για να τις πιάσεις και να τις αξιοποιήσεις. Θα μου πείτε, γιατί να μπεις στον κόπο, αφού ήδη έχεις ασφάλεια και σιγουριά στη ζωή σου;