Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ – ΜΗ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ – Η ΟΡΓΗ – Η ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ – ΜΗ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ – Η ΟΡΓΗ – Η ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ – ΑΝΑΡΤΗΣΗ 1

Φωτογραφία του χρήστη Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση.

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ – Η ΒΡΙΣΙΑ «ΑΝΟΗΤΕ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΗ ΘΕΪΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: “Μην φονεύσεις. Και όποιος φονεύει, θα είναι ένοχος στην κρίση”. Εγώ όμως σας λέω ότι κάθε ένας που οργίζεται με τον αδελφό του αναίτια θα είναι ένοχος στην κρίση. Και όποιος πει προς τον αδελφό του: “Ρακά”, θα είναι ένοχος στο συνέδριο. Και όποιος πει: “Ανόητε”, θα κινδυνεύει στη φωτιά της κόλασης» (κατά Ματθαίο Ε:21-22).

Έχοντας μιλήσει γενικά για τους αιώνιους νόμους που κυβερνούν τη δημιουργία του Θεού και για το ότι η τήρησή τους είναι απαραίτητη για την απόκτηση της βασιλείας των ουρανών, ο Ιησούς επεξηγεί (στα εδάφια 21-48) συγκεκριμένες εφαρμογές αυτών των νόμων – τρόπους εκπλήρωσης του πνεύματος της φυσικής δικαιοσύνης τους.

Μιλά αρχικά για την αρχαία εντολή: «Μην φονεύσεις. Όποιος φονεύσει, θα είναι ένοχος στην κρίση» (Έξοδος Κ:13). Αυτοί που σκοτώνουν όχι μόνο αντιπαρατίθενται στον οικουμενικό νόμο της θεϊκής δημιουργίας, αλλά στερούν από τα θύματά τους τη θεμιτή ευκαιρία να εξαντλήσουν με ανεξαρτησία το κάρμα τους – είναι ένας αποκλεισμός της εξέλιξης αυτού του ανθρώπου στη διάρκεια της τωρινής ζωής του.

Ο Ιησούς επισήμανε ότι υπό το φως της φυσικής δικαιοσύνης, η φαυλότητα δεν έγκειται μόνο στον φόνο, αλλά και στις οργισμένες σκέψεις και τα συναισθήματα που ωθούν σε τέτοια πράξη. Ο Ιησούς, ο οποίος δίδασκε την αγάπη για τους εχθρούς κάποιου, προειδοποίησε για την «αναίτια» οργή – και μετά συνέχισε λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να ενδίδει σε εχθρότητα και περιφρόνηση προς τα αδέλφια του σε καμία περίπτωση, ώστε να μην «είναι ένοχος στην κρίση». Η οργή εκμηδενίζει τη διάκριση και εμποδίζει τον νου να διακρίνει την ορθή πορεία κατά τη διάρκεια ενός βαρυσήμαντου θέματος. Οποιοσδήποτε είναι θυμωμένος με τον αδελφό του εξαιτίας παρεξήγησης των γεγονότων ή λόγω μιας προσωπικής αδικίας που αντιλήφθηκε κάτω από συναισθηματική φόρτιση ότι έγινε εναντίον του, είναι ένας άνθρωπος που είναι θυμωμένος χωρίς αιτία.

Ο θυμός, εγειρόμενος είτε από ένα πραγματικό αίτιο ή από μια φανταστική αντίληψη, μπορεί να αποτελέσει ικανή πρόκληση στο να ωθήσει κάποιον στη βία. Σε περιπτώσεις ακραίου θυμού οι άνθρωποι μπορεί νοητικά να επιθυμούν τον θάνατο των εχθρών τους. Μερικές φορές εκφράζουν προφορικά την οργή τους: «Θα τον πυροβολούσα αυτόν τον άνθρωπο!». Αν και μπορεί να μην το εννοούν στην κυριολεξία, και πάλι είναι πολύ κακό. Η σκέψη και η κουβέντα για τον θάνατο κάποιου είναι νοητικά χημικά στοιχεία που μπορεί δυνητικά να εκραγούν με τη μορφή βίαιης συμπεριφοράς. Η σκέψη του φόνου προηγείται της πράξης ως μια προετοιμασμένη αντίδραση που αναμένει την πρόκληση. Κανένας εκούσιος φόνος δεν είναι εφικτός χωρίς να έχει πυροδοτηθεί από τη σκέψη. Έτσι, για να εκπληρώσει τον νόμο «Μην φονεύσεις», ο Ιησούς είπε ότι θα πρέπει να αποφεύγεται αυστηρά όχι μόνο η πράξη, αλλά και κάθε σκέψη, λέξη και ενέργεια συνδεόμενη με τον φόνο. Τα λόγια του βρισκόταν σε ταύτιση με τα λόγια των αγίων της Ινδίας, οι οποίοι τηρούν τη βιβλική απαγόρευση της αχίμσα, της εσωτερικής και εξωτερικής μη βίας.

Κάποτε ο γκουρού μου, ο Σουάμι Σρι Γιουκτέσβαρτζι, με είδε να σηκώνω το χέρι μου για να σκοτώσω ένα κουνούπι που μου ρουφούσε το αίμα. Ξαφνικά όμως άλλαξα γνώμη, καθώς θυμήθηκα την προσταγή της μη βίας. Ο Δάσκαλος ρώτησε: «Γιατί δεν τελειώνεις αυτό που άρχισες?». Έκπληκτος, απάντησα: «Γιατί, Κύριε? Τάσσεστε υπέρ του φόνου?». Τότε αποκρίθηκε: «Όχι, αλλά σκότωσες το κουνούπι στον νου σου κι έτσι έχεις ήδη διαπράξει την αμαρτία».

Ο γκουρού μου δεν εννοούσε ότι όποιος έχει μια παρόρμηση να σκοτώσει θα πρέπει να το κάνει. Απλώς ότι δεν πρέπει κάποιος να αισθάνεται ούτε καν επιθυμία να σκοτώσει. Φυσικά είναι καλύτερο να καταπιέζει κάποιος την επιθυμία να σκοτώσει παρά να το κάνει. Το μεγαλύτερο επίτευγμα όμως είναι να παραμένει απαλλαγμένος από φαύλες σκέψεις που είναι η βασική αιτία των φαύλων πράξεων.

Η σκέψη, ο προπομπός της εξωτερικής πράξης, είναι η ίδια πράξη σ’ ένα πιο λεπτοφυές πεδίο. Μ’ αυτή την έννοια, σύμφωνα με τον νόμο του κάρμα ή δράσης, η δικαιοσύνη και η αμαρτία βρίσκονται στις σκέψεις και στα κίνητρα του ανθρώπου καθώς και στην εξωτερική του συμπεριφορά. Ένας άνθρωπος δολοφονεί κάποιον και απαγχονίζεται γι’ αυτό. Ένας άλλος σκοτώνει πολλά ανθρώπινα πλάσματα στο πεδίο της μάχης αμυνόμενος για την πατρίδα του και του δίνουν παράσημο. Είναι το εσωτερικό κίνητρο που διαφοροποιεί αυτούς τους δύο. Οι ηθικολόγοι κρίνουν με βάση τα εξωτερικά φαινόμενα, πιστεύοντας σε απόλυτους κανόνες. Ο Θεϊκός Νόμος όμως, ο αληθινός κριτής της αρετής και της αχρειότητας σ’ αυτόν τον κόσμο της σχετικότητας, κρίνει το εσωτερικό είναι του ανθρώπου. Ωστόσο τα κίνητρα κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι αγνά με σοφία. Θυμάμαι τους καιροσκόπους μαθητές στις τάξεις μου διδασκαλίας οι οποίοι βρήκαν σ’ αυτή τη διαφορά όσον αφορά τη σωστή συμπεριφορά μια βολική διέξοδο: «Το κίνητρό μου δικαιολογούσε τις πράξεις μου». Η απάντησή μου, με ευγνωμοσύνη προς τον συγγραφέα για μια λακωνική αντίκρουση, ήταν: «Ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

Ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος αποφέρει ωφέλιμες ή επιζήμιες συνέπειες πράξεων σύμφωνα με τις καλές ή τις κακές δραστηριότητες του ανθρώπου. Κάθε πράξη –νοητική ή υλική– παράγει ένα αποτέλεσμα με τη μορφή μιας προδιάθεσης, η οποία εγκαθίσταται στον νου ως ένας καρμικός σπόρος. Ο σπόρος της νοητικής προδιάθεσης εξελίσσεται σε πράξη όταν οι συνθήκες του περιβάλλοντος παράσχουν το αναγκαίο «πότισμα». Ένας καλός νοητικός σπόρος παράγει μια καλή πράξη κι ένας κακός σπόρος καταλήγει σε μια φαύλη πράξη. Ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο πράττει γιατί η δύναμη των κατάλοιπων αντίστοιχων προδιαθέσεων κάνει τις πράξεις να επαναλαμβάνονται – καθώς ενσωματώνονται ολοένα και βαθύτερα στη φύση του ανθρώπου με κάθε επανάληψή τους.

Ο άνθρωπος μπορεί να μετρήσει τον συναισθηματικό του αυτοέλεγχο δοκιμάζοντάς τον με τα πιο κοντινά και πιο αγαπητά του πρόσωπα. Αν μπορεί να εξουδετερώνει τις παρορμήσεις του να θυμώσει (ή το ξέσπασμα οποιουδήποτε άλλου έντονου συναισθήματος) ως αντίδραση σε προκλήσεις, τότε αναπτύσσεται σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου όπως αυτό συστήθηκε από τον Ιησού. Το να ελέγχει κάποιος την εξωτερική έκφραση του θυμού ενώ μέσα του βράζει δημιουργεί μια εσωτερική δονητική θερμότητα που ψήνει τον εγκέφαλο σαν μια πατάτα που αργοψήνεται. Ο Λαχίρι Μαχασάγια έδωσε τις μεθόδους διαλογισμού με τις οποίες ο άνθρωπος αντίθετα μπορεί να κάψει τους σπόρους των λανθασμένων παρορμήσεων. Ο επιστημονικός διαλογισμός εναρμονίζει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου, δημιουργώντας μια εσωτερική ηρεμία αυτοκυριαρχίας.

Ο Ιησούς θίγει κι ένα άλλο θέμα σ’ αυτά τα εδάφια: Οι λέξεις είναι πολύ ισχυρές δονητικές πράξεις, επηρεάζοντας ευμενώς ή δυσμενώς εκείνον που τις προφέρει, καθώς επίσης και εκείνον προς τον οποίο απευθύνονται. Η έκφραση περιφρόνησης προς οποιοδήποτε άτομο («όποιος πει προς τον αδελφό του: “Ρακά”», δηλαδή «Σε φτύνω», που δηλώνει περιφρόνηση) είναι πνευματικά συκοφαντία της ψυχής αυτού του ανθρώπου, η οποία είναι πάντα τέλεια, άσχετα με το πόσο απαίσια είναι η εγωιστική συμπεριφορά του. Με το να περιφρονεί κάποιος τον συνάνθρωπό του εξευτελίζει τη μακρόθυμη φύση της ψυχής του και υποβάλλει τον εαυτό του σε αυστηρό έλεγχο από το δικαστήριο της συνείδησής του και των αρχείων του των πολλών θλιβερών παραπτωμάτων του. Θα ήταν μια ταπεινωτική, αν όχι τρομακτική εμπειρία αν κάποιος έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με την παράθεση των αρχείων των αισχρών πράξεων που έχει διαπράξει σε όλες του τις ενσαρκώσεις στο παρελθόν. Ο ελεήμων Θεός έχει συγχωρήσει πάρα πολλά σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται συνειδητά να κατευθυνθεί προς το φως της σοφίας. Είναι η αφυπνιζόμενη ευγένεια της ψυχής που με τον ίδιο τρόπο αισθάνεται υπομονή αντί για περιφρόνηση για άλλους των οποίων οι πράξεις δεν φανερώνουν τέτοια αφύπνιση.

Επιπλέον, οποιοσδήποτε αποκαλεί κάποιον «ανόητε» θα υποφέρει από τη φωτιά της άγνοιας. Η άγνοια είναι κόλαση, καθώς γεννά όλα τα είδη των δεινών και κατακαίει τη σοφία. Η αληθινή γνώση και η σοφία είναι οι πηγές της σωτηρίας από τις δυστυχίες της ανθρώπινης κατάστασης. Με το να εμποδίζει κάποιος τη δυνητική ανάπτυξη της σοφίας της ψυχής οποιουδήποτε με μια ισχυρή υποβολή ότι είναι ανίκανος, του κάνει μεγάλο κακό. Η άρνηση ότι κάποιος διαθέτει θέληση και η δημιουργία στον υποσυνείδητο νου ηττοπαθών σκέψεων ότι έχει κατώτερες ικανότητες είναι αξιοκατάκριτη. Το να καλλιεργεί κάποιος στον οποιονδήποτε μια νοοτροπία παραίτησης στην άγνοια ενεργοποιεί την έννομη αρχή ότι η ταπείνωση ενός ανθρώπινου όντος είναι ένα αμάρτημα που κάνει κάποιον «να κινδυνεύει στη φωτιά της κόλασης» – της φωτιάς της άγνοιας που αφανίζει την πνευματική αξία του με τη σκόπιμη πράξη να υποσκάπτει το ηθικό, να ταπεινώνει και να μειώνει έναν άλλον άνθρωπο.

Είναι σαφές ότι ο Ιησούς μιλούσε μεταφορικά αναφερόμενος στη φωτιά της κόλασης. Δεν εννοούσε ότι ο πανταχού παρών Θεός της αγάπης έχει δημιουργήσει γλώσσες φωτιάς σε μια κόλαση σε κάποιο σημείο του διαστήματος για να καίει τις ασώματες ψυχές των αμαρτωλών που βρίθουν από κακό κάρμα. Το Ουράνιο Πνεύμα που είναι ο Πατέρας όλων των ανθρώπινων παιδιών δεν θα ήταν δυνατόν να τα ψήνει ζωντανά για πάντα επειδή διέπραξαν κάποια πρόσκαιρα λάθη κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στη γη.

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα