Δυο είναι οι μεγάλες απάτες της γενιάς μας.
Η μια είναι η «αγάπη» όπως την λέμε και την εννοούμε σε ερωτικό επίπεδο (που δεν είναι παρά μόνο πόθος, απωθημένα και εγωιστικές ναρκισσιστικές κατακτήσεις) όλοι όσοι ζήσαμε με συνεχείς εναλλαγές συντρόφων και θεωρήσαμε αυτό σαν φυσιολογικό τρόπο ζωής. Η άλλη είναι αυτό ακριβώς που λέει το άρθρο…ότι δηλαδή μπορείς να κρυφτείς, ότι μπορείς να καλυφτείς, να προστατεύσεις τον εαυτό σου από πληγές και ανθρώπους και εγωισμούς.
Δεν γίνεται αυτό. Δεν έχει κανένα νόημα. Όταν είσαι στα 20-κάτι σου ίσως φαίνεται λογικό επειδή έχεις τις πληγές φρέσκες, ο εγωισμός ίπταται, εμπειρία ζωής ΔΕΝ έχεις ακόμα και κάθε τι που ΦΑΙΝΕΤΑΙ να σε καταπραΰνει γίνεται αποδεκτό (βάλε και τους φίλους που σε πρήζουν να «προστατεύσεις» δήθεν τον εαυτό σου, πολλές φορές παίρνοντας «εκδίκηση» βρίσκοντας νέους φίλους, συντρόφους κτλ, προσθέτοντας δηλαδή κι άλλες πληγές στην ψυχή σου).
Άντε να σε πάει μέχρι τα 30-35 όπου οι περισσότεροι δήθεν ψάχνουμε για «σοβαρές σχέσεις» (αφού φάγαμε και χορτάσαμε σάρκες) και κάπου προσπαθούμε να κρύψουμε τις πληγές μας ή να μην τις εκθέσουμε στον άλλον μπας και είναι κι αυτός ύποπτος. Δηλαδή ούτε αγάπη πουθενά, ούτε άνοιγμα ψυχής, παρά μόνο υποψία, κρυψίνοια, εγωισμός (μην πάθω πάααλι εγώ βρε παιδί μου), βόλεμα…
Μετά τα 35 όμως (έτσι στο περίπου) και αφού άντρες και γυναίκες βλέπουν τις επιλογές τους να ελαττώνονται απειλητικά, τότε όλη αυτή η θεατρική παράσταση «σχολάει» γιατί απλούστατα είναι ψεύτικη…δεν έχει να προσφέρει τίποτε ουσιαστικό, δεν εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες παρά μόνο εγωισμούς και οι εγωισμοί συντρίβονται όταν ο άνθρωπος αρχίζει και βιώνει μοναξιά και φόβο…πραγματικό φόβο.
Εκείνον που δείχνει τους φίλους σου παντρεμένους με παιδιά κι εσένα μόνο κι έρημο με σάρκα χορτάτη αλλά ψυχή ανέπαφη και πεινασμένη. Και πώς να βρεις να την ταΐσεις την ψυχή σου όταν όλα αυτά τα χρόνια τάιζες τον εγωισμό «προστασία» από ανθρώπους και πληγές;; Και πώς να εμπιστευτείς πλέον άνθρωπο σ’ αυτή την ηλικία που δεν έχεις όπλα να τον αντιμετωπίσεις;; και πού να κρυφτείς; στα 40 σου; Ή παίρνεις την απόφαση και αλλάζεις, πετάς όλες αυτές τις απίστευτες βλακείες (να μην πω τίποτα χειρότερο) και θεωρίες, γίνεσαι πιο ήρεμος, χαμογελάς περισσότερο, αποτραβιέσαι λίγο από την φασαρία γύρω σου κι ελπίζεις να βρεις έναν άνθρωπο πληγωμένο όπως κι εσύ, αλλαγμένο όπως κι εσύ.
Ή συνεχίζεις τις ίδιες #@#@ριες, γίνεσαι λοιπόν ένα κινούμενο αστείο, ένα ανέκδοτο για τους νεότερους που σε βλέπουν να κρύβεσαι πίσω από συμπεριφορές και ρούχα και τρόπους και τατουάζ που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου, με υφάκι και άποψη δήθεν προχώ και «έμπειρου» να προσπαθείς να πείσεις για την κατάστασή σου….και πίσω από όλα αυτά ο τραγικός Εσύ, ένα ανθρώπινο απομεινάρι που ξέρασε ο εγωισμός που τάισες τόσα χρόνια, που μπούκωσε τόσο πολύ που δεν άντεξε άλλο και σε ξέρασε.
Πονάει να τ’ ακούς εε;; Δεν πειράζει. Έχεις επιλογή. Κάνε το πρώτο, όχι το δεύτερο. Γίνε άνθρωπος. Διέγραψέ τα όλα. Ξέχνα τα. Χαμογέλα. Παίξε. Δώσε. Χαμογέλα λίγο ακόμα. Μίλα. Όταν σε ρωτήσει κανείς «τι έγινε;» μην κρυφτείς, μην πεις ψέματα και μην κατηγορήσεις άλλους. Κανείς δεν έμεινε μόνος του στα 40 επειδή έφταιγαν οι «άλλοι» (ο εγωισμός σε σπρώχνει να κάνεις συνέχεια τα ίδια λάθη με λάθος ανθρώπους όσο «σοφός» κι αν νομίζεις ότι έγινες).
Αποδέξου το λάθος και διόρθωσ’ το. Δεν μπορείς να ζήσεις προστατευμένος. Δεν μπορείς. Δεν γίνεται. Δεν λειτουργεί έτσι η ζωή. Μπορείς απλά να κάνεις καλύτερες επιλογές. Να μαθαίνεις πιο γρήγορα και να μην επαναλαμβάνεις ίδια λάθη. Να μην παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου…γέλα λίγο με τα χάλια σου, καλό θα σου κάνει. Έπεσες κάτω…ΟΚ…τι να κάνουμε τώρα;; Σήκω πάνω. Με σένα θα ασχολούμαστε πάλι;
Δεν μπορεί να σε ταΐσει ο εγωισμός φίλε, δεν το κατάλαβες ακόμα;;; Θα σου κλέψει όλο τον θησαυρό και θα σε ξεράσει μόνο σου στο τέλος.
Τι κάθεσαι εκεί και κοιτάς με σηκωμένη μύτη; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;;
Τι διαφορετικό νομίζεις ότι πέρασες εσύ που δεν ξέρουν οι άλλοι;;;
Δεν βαρέθηκες να αυτοδικαιώνεσαι στην μοναξιά σου;; Φοβάσαι εε;; Κι εγώ. Τι να κάνουμε τώρα;; Εδώ θα μείνουμε όλη μας την ζωή;; Θα γεράσουμε με τους φόβους μας;; Άνοιξη έρχεται… Ανάσταση έρχεται…. Άντε σήκω, πέρνα να με πάρεις να πάμε να πάρουμε και τους άλλους και να πάμε να ζήσουμε όσο είμαστε ζωντανοί. Άντε…πάψε την κλάψα.
Μέχρι να πεθάνουμε θα πέφτουμε και θα πονάμε.
Τι κάθεσαι εκεί και κοιτάς με σηκωμένη μύτη; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;;
Τι διαφορετικό νομίζεις ότι πέρασες εσύ που δεν ξέρουν οι άλλοι;;;
Δεν βαρέθηκες να αυτοδικαιώνεσαι στην μοναξιά σου;; Φοβάσαι εε;; Κι εγώ. Τι να κάνουμε τώρα;; Εδώ θα μείνουμε όλη μας την ζωή;; Θα γεράσουμε με τους φόβους μας;; Άνοιξη έρχεται… Ανάσταση έρχεται…. Άντε σήκω, πέρνα να με πάρεις να πάμε να πάρουμε και τους άλλους και να πάμε να ζήσουμε όσο είμαστε ζωντανοί. Άντε…πάψε την κλάψα.
Μέχρι να πεθάνουμε θα πέφτουμε και θα πονάμε.
Άντε σήκω ντε…
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.