Περί της μετενσάρκωσης της ψυχής

“Αν αφήσουμε το Εγώ μας να κυριαρχήσει θεωρώντας ότι εμείς -ως ψυχή- ανήκουμε στο σώμα, τότε αυτό μας χρησιμοποιεί στην επόμενη -υποθετική- ζωή του. Τραβώντας μας -μέσω ενεργειακού λώρου- και εγκλωβίζοντάς μας μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του κόσμου, μας κρατά δέσμιους, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να απεμπλακούμε και να επιστρέψουμε στην πηγή μας.”

Ένα από τα πλέον σημαντικά ζητήματα εσωτερικής αναζήτησης, είναι η πορεία της ψυχής μετά την ολοκλήρωση της βιολογική ζωής του σώματος στον αισθητό κόσμο. Αρκετοί θεωρούν ότι η ψυχή, μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής απελευθερωμένη από το σώμα, ακολουθήσει μια νοητή εξωτερική πορεία προς τον ουρανό. Και την κίνηση αυτή, την ονομάζουν αστρική προβολή. Όμως η κατεύθυνση αυτή, όχι μόνο δεν ελευθερώνει τη ψυχή, αλλά αντίθετα την κρατά δεσμευμένη στο αόρατο τμήμα του αισθητού κόσμου, αναγκάζοντάς την να περνά από μετενσάρκωση σε μετενσάρκωση χωρίς όριο επαναφορών.

Η πραγματική απελευθέρωση της ψυχής όμως φαίνεται να ακολουθεί μια αντίθετη, εσωτερική και όχι εξωτερική πορεία. Μια πορεία προς τα μέσα, στο ίδιο το κέντρο του Εαυτού μας από όπου εισέρχεται αρχικά στον αισθητό κόσμο και εξέρχεται τελικά του επιστρέφοντας στην πηγή της.

Παρατηρώντας ολόκληρο το πεδίο του αισθητού κόσμου, μπορούμε να υποθέσουμε ότι μοιάζει με μια γιγαντιαία σφαιρική δημιουργία, στην εσωτερική επιφάνεια της οποίας σχηματίζεται κάθε στιγμή ο υλικός, αισθητός κόσμος, ο οποίος γίνεται αντιληπτός από εμάς. Η σφαίρα αυτή λειτουργεί σαν ανακλαστικό κάτοπτρο, και στους επισκέπτες – παρατηρητές που βρίσκονται μέσα της, έχει την ικανότητα να προκαλεί ψευδαισθήσεις, κάνοντάς τους να θεωρούν τον εσωτερικό της χώρο ως τον δικό τους εξωτερικό κόσμο, ενώ συγχρόνως, κρατά εντελώς αόρατο και κρυφό οτιδήποτε υπάρχει έξω από αυτή.

Έτσι, ολόκληρο το εσωτερικό της αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές καθρέφτισμα της πραγματικής πληροφορίας η οποία υπάρχει έξω από αυτήν. Την ίδια στιγμή δηλαδή που ο Εαυτός μας, βρίσκεται στην εξωτερική επιφάνεια αυτής της σφαίρας και παρατηρεί τον κόσμο μέσα της, το σώμα μας θεωρεί ότι όλο αυτό που αισθάνεται ως κόσμο, είναι έξω από αυτό. Για το σώμα όμως, είναι πράγματι έτσι. Ο ουρανός, τα αστέρια, οι πλανήτες ή και οι γαλαξίες -στην πραγματικότητα- βρίσκονται στο εσωτερικό πεδίο της σφαίρας, όπου το σώμα μας -μέσα από το καθρέφτισμα- τα αισθάνεται ανάποδα, θεωρώντας τα πάντα έξω και γύρω του. Κι αυτό διότι στο σώμα είναι αδύνατον να δει και να αντιληφθεί τα πράγματα έξω από το πεδίο του αισθητού κόσμου.

Όπως ο υπόλοιπος κόσμος, έτσι και η υλική υπόσταση του σώματός μας, λαμβάνει χώρα μονάχα στο στιγμιαίο παρόν, δίνοντάς του την αίσθηση του υλικού, σταθερού και μόνιμου. Μέσα από το χώρο του μέλλοντος αναδύεται σε μικρά ολογραφικά τμήματα από δικές μας χρονικές στιγμές. Αυτές οι στιγμές μία -μία στη σειρά, εμφανίζονται -λαμβάνοντας υλική μορφή- στο παρόν και κατόπιν αποχωρούν, προς το χώρο ο οποίος για μας αποτελεί το παρελθόν. Το εντυπωσιακό, είναι ότι κάθε ένα τέτοιο ολογραφικό σώμα, τη στιγμή της στιγμιαίας εμφάνισής του στο παρόν, σχηματίζει αυτόματα τη μνήμη του δημιουργώντας άπειρες ηλεκτρικές συνάψεις με όλα τα προηγούμενα σώματα που πλέον βρίσκονται στο παρελθόν μας, ενώ -με τον ίδιο τρόπο των συνάψεων-, συμμετέχει στο σχεδιασμό της μελλοντικής ζωής μας, η οποία περιμένει να υλοποιηθεί.

Αν ρωτήσουμε το σώμα μας το οποίο βρίσκεται στο παρόν, πόσο χρονών είναι, θα λάβουμε ως απάντηση την σωστή ηλικία που έχουμε ως ανθρώπινο βιολογικό σώμα εκείνη τη στιγμή. Όμως αυτό είναι αναληθές… Το κάθε στιγμιαίο σώμα μας το οποίο υλοποιείται στο παρόν, δεν έχει τη συνολική ηλικία μας αλλά αντίθετα, έχει ως χρόνο ζωής μόλις μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, μιας και γεννήθηκε ως υλική μορφή μόλις ‘τώρα’. Στην ουσία κάθε ένα από αυτά τα ολογραφικά σώματα, ζει μόλις μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου κι ύστερα πεθαίνει. Αυτό όμως είναι αδύνατον να το κατανοήσει, διότι η πληροφορία που λαμβάνει είναι η συνολική μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει αθροιστεί στη μνήμη του, ώστε να αντιλαμβάνεται μια διαρκώς ζωντανή, βιολογική ζωή ολόκληρης της διάρκειας της και όχι ενός ελάχιστου χρονικού διαστήματος παρουσίας. Φυσικά, λέγοντας πεθαίνει, εννοούμε ότι χάνεται από τον αισθητό κόσμο του παρόντος και περνάει στο αόρατο παρελθόν.

Έτσι, το κάθε ξεχωριστό ολογραφικό σώμα, υλοποιείται για όση ελάχιστη χρονική διάρκεια αναλογεί το ‘τώρα’ και αμέσως μετά, περνά στο παρελθόν, όπου εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του το επόμενο ‘τώρα’. Η ανάγκη της αντίληψης της διαρκούς επιβίωσης του σώματος, είναι η αιτία της αποθήκευσης της γνώσης και της λειτουργίας της μνήμης του. Η ανάγκη να γνωρίζει ότι επιβιώνει, μέσα στην προσδόκιμη διάρκεια της ζωής του. Αν κάθε ένα τέτοιο σώμα, κατορθώσουμε να αποδεχθεί την πραγματική διάρκεια της ζωής του των ολίγων δευτερολέπτων του ‘τώρα’, δεν θα έχει νόημα η ανάγκη επιβίωσης η οποία αναπτύσσεται σε όλη τη σειρά από τα σώματά μας. Όπως αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, η συνολική και διαρκής βιολογική ζωή, ενός σταθερού, πραγματικού και σώματος δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές άθροισμα όλων των ολογραφικών σωμάτων τα οποία υλοποιούνται γραμμικά εν σειρά στο κάθε ‘τώρα’. Η ψευδαίσθηση αυτή της μονιμότητας όμως, δημιουργεί την εικονική διάρκεια ζωής του βιολογικού σώματος, όπου τη στοιχειοθετεί ως συνολική διάρκεια από δικό μας παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Το ίδιο το βιολογικό μας σώμα κατά τη διάρκεια της ζωής του, γνωρίζει ότι η ζωή του ανθρώπινου είδους δεν έχει ξεκινήσει τη στιγμή της δικής του γέννησης, ούτε σταματά τη στιγμή του δικού του θανάτου. Κατανοεί ότι η δική του ζωή, αποτελεί ένα μικρό μόλις τμήμα της συνολικής διάρκειας του κόσμου, ενώ η ίδια αποτελείται από μια σειρά από στιγμές, μέσα από τις οποίες αποκομίζει γνώση και εμπειρίες ώστε να διαχειρίζεται την ζωή του. Έτσι, επιθυμεί να καταφέρει να δημιουργήσει μια επιμήκυνση στη συνέχεια της όλης αυτής διαδικασίας. Η πλασματική του ανάγκη της επιβίωσης του τώρα, αφού το ίδιο δεν κατορθώνει να έχει μια μεγαλύτερη διάρκεια της υπάρχουσας βιολογικής ζωής του, δημιουργεί την ανάγκη διεύρυνσής της γραμμικά μέσω μιας νέας ζωής, σε ένα νέο σώμα. Ο Εαυτός του, του δίνει την πληροφορία της δυνατότητας του να δημιουργήσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, αλλά -ψευδώς- θεωρεί ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία, απευθύνεται σε αυτό το ίδιο το σώμα. Θεωρεί δηλαδή, ότι η μετεμψύχωση του Εαυτού και η έναρξη μιας νέας ζωής από την αρχή, δεν αφορά μονάχα τον Εαυτό, αλλά απευθύνεται σε αυτό το ίδιο το σώμα. Κάτι το οποίο είναι αδύνατον ποτέ να συμβεί.

Έτσι αντί να κυριαρχήσει ο Εαυτός στο σώμα και το Εγώ, γίνεται το αντίθετο, όπου το Εγώ με το σώμα πλέον θεωρούν ότι αυτά τα ίδια, κατέχουν την ψυχή και τη συνείδηση και μέσω αυτών μπορούν να επανέρχονται στη ζωή, με ένα άλλο όνομα, σε μια άλλη χρονική γραμμή. Θα αποτελούσε μια πραγματική φιλοσοφική πρόκληση, αν κατορθώναμε να παρατηρήσουμε τη σειρά των ολογραφικών σωμάτων μας που βρίσκονται πίσω από τη στιγμή του βιολογικού μας θανάτου και μέσα στο μέλλον. Εκεί, θα συνειδητοποιούσαμε ότι δεν υπάρχουμε πλέον -ως Εαυτός- μέσα τους. Ο βιολογικός θάνατος του σώματος, έχει σηματοδοτήσει τη διακοπή της επαφής μας μαζί τους και τα λίγα σώματα τα οποία θα έχουν απομείνει για το μελλοντικό χρόνο μετά το θάνατό μας, περιλαμβάνουν άψυχα μονάχα τις χρονικές στιγμές της διαδικασίας ταφής τους. Που βρισκόμαστε όμως Εμείς;

Αν παρατηρήσουμε τι υπάρχει από Εμάς μέσα στο χώρο που αντιπροσωπεύει το παρελθόν της ζωής μας, θα δούμε ότι η τελευταία σειρά από τα ολογραφικά μας σώματα, έχει τραβήξει ένα τμήμα της ψυχής μας, μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου, κρατώντας το ενωμένο μέσω ενός συνδέσμου, παρόμοιου με ηλεκτρικό λώρο. Το κύριο τμήμα της ψυχής μας, παραμένει έξω από το πεδίο, όμως η σύνδεση με τον λώρο την εμποδίζει να απομακρυνθεί. Ο χώρος αυτός, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στο όριο του παρελθόντος και εφάπτεται με το παρόν, ονομάζεται ‘ενδιάμεσος χώρος. Ευρισκόμενος ανάμεσα στο αισθητό και στο αόρατο, είναι ο χώρος τον οποίο ονομάζουμε ‘κάτω κόσμο’ ή απλά ‘ο άλλος κόσμος’.

Αν αφήσουμε το σώμα μας να κυριαρχήσει πάνω μας, θεωρώντας ότι τόσο Εμείς οι ίδιοι -ως ψυχή- όσο και η συνείδησή μας ανήκουν στο Εγώ μας, τότε αυτό -για να επεκτείνει τη διάρκεια της ζωής του-, μας χρησιμοποιεί στην επόμενη -υποθετική- ζωή του, τραβώντας μας και εγκλωβίζοντάς μας μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του κόσμου. Το σώμα δημιουργεί έναν ενεργειακό λώρο μαζί μας, όπου αν δεν κατορθώσουμε να ανατρέψουμε την κατάσταση αυτή μέχρι την τελευταία στιγμή του θανάτου μας, το τελευταίο ολογραφικό σώμα, αποχωρώντας προς τα έξω του –[δηλαδή προς το εσωτερικό του πεδίου και το παρελθόν του]-, έλκει και το λώρο μαζί του κρατώντας μας δέσμιο, χωρίς να έχουμε δυνατότητα να απεμπλακούμε και να επιστρέψουμε στην πηγή μας.

Δεν μας απορροφά ολόκληρο -ως Εαυτό- μέσα στο πεδίο. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Όμως ο λώρος αυτός είναι αρκετός ώστε να μας δεσμεύσει. Με τη σύνδεση αυτή, είναι αδύνατον να παρατηρούμε τον αισθητό κόσμο μιας και δεν φιλοξενούμαστε πλέον σε ζωντανό σώμα, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε το παρελθόν στο οποίο έζησε το σώμα μας. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι δεν ανήκουμε στον αισθητό κόσμο, μπορούμε να ζούμε εικονικά στιγμές με άλλα άτομα με τα οποία έχουμε αλληλεπιδράσει στο παρελθόν και να βιώνουμε καταστάσεις που -ακόμη κι αν δεν πραγματοποιήθηκαν-, είχε δρομολογηθεί η πιθανότητα να συμβούν κάποτε. Αυτό σημαίνει ότι μόλις μπούμε στο πεδίο με έναν τέτοιο σύνδεσμο, θα θεωρούμε -ψευδώς- ότι η ζωή του σώματός μας συνεχίζεται. Όμως ούτε αυτό είναι δυνατόν να συμβεί.

Το σώμα στο οποίο φιλοξενηθήκαμε έχει μια ορισμένη διάρκεια ζωής και ο θάνατός του -με την απομάκρυνσή του από το παρόν- σηματοδοτεί το τέλος του. Η διάρκεια ζωής του όμως ταυτίζεται με τη συνολική γνώση την οποία έχει αποκομίσει μέσα στην επίγνωση κι αυτή η γνώση είναι εγκατεστημένη στη μνήμη του η οποία πλέον έχει αθροιστεί συνολικά στο τελευταίο ζωντανό σώμα. Έτσι έχουμε, Εμάς -μέσω του ενεργειακού λώρου- δέσμιο μέσα στην επίγνωση, να θεωρούμε ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε μέσα σε ένα σώμα παρατηρώντας τον κόσμο, ενώ παράλληλα το σώμα μας, το οποίο αν και περιμένει να ξαναζήσει μια νέα ζωή μέσα από Εμάς, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και απομακρύνεται προς το βαθύ διάστημα, έχοντας όμως δεσμευμένο ενεργειακά επάνω του Εμάς.

Αυτός ο σύνδεσμος του ενεργειακού λώρου δεν μπορεί να απομακρυνθεί περισσότερο από μια γραμμικά ισοδύναμη απόσταση, όσο -περίπου- της γης από τη σελήνη. Στην απόσταση αυτή, μπορεί να παραμένει ενεργός, για όσο διάστημα υπάρχει πληροφορία υλοποίησης του σώματος μέσα στο μέλλον, ανεξάρτητα αν συνεχίζει να ολοκληρώνεται οποιαδήποτε υλοποίησή του στο παρόν. Όταν ο κύκλος της προσδόκιμης ζωής του σώματος ολοκληρωθεί και η οποιαδήποτε πληροφορία η οποία μπορεί να υπάρχει σε μέλλον και παρόν χαθεί, τότε ο λώρος λύνεται ελευθερώνοντας το σύνδεσμο της ψυχής μέσα στο πεδίο. Η απελευθέρωση αυτή, αυτομάτως διαγράφει οποιαδήποτε πληροφορία μνήμης υπάρχει από το προηγούμενο σώμα, αλλά συνεχίζει να κρατά δέσμια την ψυχή, ο οποίος τώρα έχει ανάγκη ενός νέου σώματος ώστε να μπορεί να παρατηρήσει και να αλληλεπιδράσει με το πεδίο. Ως αποτέλεσμα η ψυχή, επιλέγει μια νέα διάρκεια ζωής αποτελούμενη από μέλλον, παρόν και παρελθόν και εισέρχεται εκ νέου σε ένα νέο σώμα από όπου ξεκινά ένα καινούργιο κύκλο ζωής από την αρχή.

Αυτή είναι η διαδικασία μετενσάρκωσης της ψυχής. Μια διαδικασία η οποία δεν αποτελεί κανόνα, αλλά επιλογή η οποία έχει μεταλλαχθεί σε παραπλάνηση. Μια διαδικασία της οποία η αστρική προβολή, αποτελεί τμήμα καταγραφής στην επίγνωσή μας. Ο κόσμος δημιουργείται ως μορφή μέσω των παρατηρητών και γίνεται αισθητός μέσω των σωμάτων στα οποία φιλοξενούνται οι ψυχές μας. Ο χρόνος όμως της παραμονής της κάθε ψυχής σε τούτο τον κόσμο, αποτελεί δικαίωμα ελεύθερης επιλογής της και όχι ψευδαίσθησης και χειραγώγησής της.

Αλκιρέας

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ