Το 3-1 του πρώτου αγώνα και κυρίως η εικόνα της Ελλάδας και της Ρουμανίας είχε καταστήσει σαφές ότι για να αποκλειστούμε έπρεπε να συμβούν πολλά απίθανα πράγματα μαζί. Συνέβη ένα. Το αυτογκόλ που δεχτήκαμε, ακόμα κι αν προσπαθήσουν οι πρωταγωνιστές του να το επαναλάβουν, δεν μπαίνει ποτέ. Αυτό ήταν το μόνο παράλογο σε ένα ματς κατά τα άλλα απολύτως λογικό και προβλέψιμο.
Οι Ρουμάνοι ξεκίνησαν φουριόζοι, η Εθνική απορρόφησε χωρίς προβλήματα την πίεση του πρώτου τετάρτου, πέτυχε γκολ με τον Μήτρογλου στην πρώτη της ευκαιρία και εν συνεχεία έκανε μια απλή, για την εμπειρία και τις ικανότητες της, διαχείριση. Η οποία μπλέχτηκε λίγο μετά το απίστευτο 1-1, αλλά επί της ουσίας ποτέ δεν έφυγε από τα πόδια της.
"Ναι... Πάμε Μουντιάλ"
Η Εθνική λοιπόν, καθαρά, δίκαια και εύκολα προκρίθηκε στο Μουντιάλ. Οι παίκτες σήκωσαν τον Σάντος στα χέρια, το Mega έδωσε το γνωστό ρεσιτάλ πρωτοτυπίας στους τίτλους του («Η Εθνική μας έκανε υπερήφανους», «Ναι...Πάμε Μουντιάλ», «Βραζιλία...ερχόμαστε» κ.λ.π.), οι επαγγελματίες «φουστανελάτοι» ξεσάλωσαν και θα ξεσαλώσουν το επόμενο διάστημα, όλα ωραία και γνωστά. Θα το χαρούμε για μια – δυο μέρες και μετά θα πάμε παρακάτω. Η Ελλάδα βλέπετε, από το 2004 και μετά έχει πάει σε τρία Euro και -μαζί με το επερχόμενο- δυο Μουντιάλ. Σε κάποιο βαθμό λοιπόν, οι διεθνείς μας έχουν «υποχρεώσει» να μην θεωρούμε την πρόκριση από μόνη της τεράστια επιτυχία. Στην πραγματικότητα είναι βεβαίως. Το γεγονός ότι η Εθνική μιας χώρας με χάλια πρωτάθλημα και μικρή παραγωγή ταλέντου καταφέρνει να δείχνει αξιοθαύμαστη συνέπεια σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού είναι κάτι σπουδαίο. Η παρουσία στο Μουντιάλ είναι κάτι σπουδαίο.
Σαν άλλη Φανή Χαλκιά...
Από εκεί και πέρα, οι εθνικοπατριωτικές γραφικότητες που ακούγονται σε τέτοιες περιπτώσεις με αφήνουν προσωπικά αδιάφορο. Ούτε τη «χαμένη μας αξιοπρέπεια» πήραμε πίσω επειδή αποκλείσαμε τη Ρουμανία (όπως δήλωσε στην εκπομπή του Mega ο Γιάννης Ζουγανέλης και συμπλήρωσε σαν άλλη Φανή Χαλκιά «Οι Έλληνες είναι γεννημένοι νικητές»), ούτε η «ελληνική ψυχή θριάμβευσε», ούτε δώσαμε κάποιο μάθημα στους Ευρωπαίους, ούτε τίποτα.
Ένα και μοναδικό όφελος έχει η ελληνική κοινωνία από την πρόκριση: Τη ψυχική ανάταση. Τεράστιο, δεν αντιλέγω, φοβάμαι όμως ότι ειδικά τη δεδομένη στιγμή, είναι και πρόσκαιρο. Σε άλλες περιπτώσεις θα γουστάραμε για μήνες, θα σχεδιάζαμε ταξιδάκι στο Ρίο, θα περνούσαμε καλά και μόνο με τα προεόρτια (και μετά βέβαια, οι ίδιοι που πανηγυρίζουμε τώρα, θα βρίζαμε αν γυρίζαμε από τη Βραζιλία με τρεις ήττες). Τώρα, με την καθημερινότητα να παραμονεύει αδυσώπητη πάνω από τα κεφάλια μας, νομίζω μέχρι την Παρασκευή, η πρόκριση θα έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Οφέλη έχει ο Φερνάντο Σάντος...
Ούτε καν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει ουσιαστικά οφέλη. Έχει αποδειχθεί δυστυχώς τα τελευταία εννιά χρόνια: Η Εθνική προοδεύει, το ποδόσφαιρο μας όχι. Οφέλη έχει ο Φερνάντο Σάντος που συνεχίζει να πετυχαίνει σε όποια ομάδα κι αν έχει εργαστεί στη χώρα μας (εκτός του Παναθηναϊκού), παρά την διαρκή αμφισβήτηση, οφέλη θα έχουν οι χορηγοί, οφέλη θα έχει η αθλητική δημοσιογραφία, οφέλη θα έχουν και οι Έλληνες του εξωτερικού που πάντα νιώθουν μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια όταν η Εθνική πετυχαίνει. Οφέλη θα έχουν φυσικά οι ποδοσφαιριστές. Θα ευχαριστηθούν με την ψυχή τους μια ακόμα αληθινή γιορτή του αθλήματος. Τους αξίζει.
Αποτελεί την εξαίρεση, όχι τον κανόνα...
Θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για μεγαλύτερα και πιο πολύπλευρα κέρδη, εφόσον αν η συγκεκριμένη ομάδα συνιστούσε το αποτέλεσμα της άψογης οργάνωσης του ελληνικού αθλητισμού, της ομαλής λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας, αν προέκυπτε ως φυσική εξέλιξη της προόδου ολόκληρης της χώρας. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η συγκεκριμένη ομάδα τα καταφέρνει παρά την τραγική οργάνωση του ελληνικού αθλητισμού, παρά την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας, παρά την ραγδαία οπισθοχώρηση της χώρας.
Να το θέσω πιο απλά: Η Εθνική αποτελεί την εξαίρεση, όχι τον κανόνα. Μας εκπροσωπεί, αλλά δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για εκείνη, δεν μας αντιπροσωπεύει...
Υ.Γ. Θα επαναλάβω και τώρα, την ώρα της χαράς, κάτι που είχα γράψει όταν σερνόμασταν στα προκριματικά. Οφείλουμε πλέον να αρχίσουμε να απαιτούμε παραπάνω πράγματα από την Εθνική. Η πέμπτη παρουσία της σε μεγάλη διοργάνωση μας δίνει αυτό το δικαίωμα. Εντάξει, πάμε Μουντιάλ και μαγκιά μας (μαγκιά των παικτών δηλαδή). Αν θέσουμε όμως στόχο να παίξουμε και λίγη μπαλίτσα, δεν θα είναι καλύτερα;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.