Είναι η ηλιθιότητα, ηλίθιε

Τα τελευταία λόγια του Χριστού στο σταυρό πρέπει να ήταν: “Πατέρα, συγχώρεσε τους, γιατί είναι εντελώς ηλίθιοι.” Ο ευαγγελιστής θα παρέφρασε κατά το κοσμιότερο…

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να πάρει πάνω του τις αμαρτίες μας αλλά για να διαλύσει τη βλακεία μας. Είναι όμως τόσο απροσμέτρητη αυτή που μάλλον εγκατέλειψε κάθε σχέδιο επιστροφής.

Βρίθει η Καινή Διαθήκη από παραδείγματα και ιστορίες ηλιθίων – οι μωρές παρθένες είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου. Όμως οι πιο ηλίθιοι από όλους πρέπει να είναι οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού. Δειλοί, ολιγόπιστοι άνθρωποι που δεν χάνουν ευκαιρία να τον αμφισβητήσουν, να του ζητήσουν προνόμια, να τον εγκαταλείψουν, να τον προδώσουν.

Αν αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που ζούσαν καθημερινά μαζί του, που ανέπνεαν τον ίδιο αέρα με αυτόν, που έτρωγαν μαζί του, που κοιμόντουσαν δίπλα του, αν αυτοί οι άνθρωποι δείχνονται τόσο ελάχιστοι αναρωτιέμαι τι ελπίδα μπορεί να υπάρχει.

Δεν γίνεται, υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα του πλανήτη που ευνοεί αδιάκριτα την ηλιθιότητα, τη λήθη, τη λήθη της ηλιθιότητας.

Η ίδια η λέξη “αμαρτία” προέρχεται από το αρχαιοελληνικό “αμαρτάνω” που σημαίνει αστοχώ, σφάλλω. Η λέξη απέκτησε τις αρνητικές, ηθικές προεκτάσεις της μέσα στο πέρασμα των αιώνων, πιθανά αρκετά αργότερα από την εποχή που γράφτηκαν τα Ευαγγέλια.

Βλακεία – όχι κακία. Ας απο-ηθικοποιήσουμε τον κόσμο και ας δούμε τον άνθρωπο ως αυτό που είναι: ηλίθιος. Περισσότερο ή λιγότερο ηλίθιος.

Αμετάκλητα ηλίθιος; Χρειάζονται 10.000 Χριστοί ταυτόχρονα στον πλανήτη για να ελπίζουμε. Ένας μόνο είναι λίγος.

eniote

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ