Ιδού τι έχουν παρεξηγήσει ΟΛΟΙ στη μετωπική των δύο «παρατάξεων»…

Τα εξαιρετικά δυσάρεστα γεγονότα των τελευταίων ωρών, είναι γνωστά σε όλους μας. Ενώ η χώρα βρίσκεται στον κυκεώνα της χειρότερης οικονομικής κρίσης που βιώνει τα τελευταία 50 χρόνια, το σκηνικό βάφεται με αίμα, ενώ παρατηρείται πλήρης έλλειψη αυτοσυγκράτησης και ψυχραιμίας από όλους και ακόμα περισσότερο από τους πολιτικούς μας, που εξ ορισμού έχουν πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Και όμως το τέρμα αυτού του δρόμου που ακολουθούμε ως χώρα και κοινωνία είναι προδιαγεγραμμένο. Τις δολοφονίες θα ακολουθήσουν οι συρράξεις μεταξύ λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένων ομάδων, οι οδομαχίες και η γενικευμένη σύγκρουση.

Όμως όλοι αυτοί οι επίδοξοι σωτήρες, πατριώτες, αγωνιστές και οτιδήποτε άλλο χαρακτηρισμό θα ήθελε ο κάθε αναγνώστης να προσθέσει, θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι σε αυτή την περίπτωσηΤΕΛΙΚΑ θα επικρατήσει ο καλύτερα και βαρύτερα οπλισμένος, σε μια πλήρη επιβεβαίωση του γνωστού κανόνα… της ζούγκλας.

Όχι ποιος έχει δίκαιο ή νομίζει ότι έχει δίκαιο, όχι όποιος αγωνίζεται ή νομίζει ότι αγωνίζεται, όχι όποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αγανακτισμένος, εξοργισμένος ή απογοητευμένος, πένητας ή οικονομικά εξαθλιωμένος αλλά αυτός που έχει την καλύτερη οργάνωση και τον βαρύτερο οπλισμό.

Φυσικά, αν θεωρούμε ότι η γενίκευση της βίας αποτελεί τη λύση στα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η χώρα, τότε «ίτε παίδες Ελλήνων»… στα Όπλα!

Όμως, το ανησυχητικό δεν είναι μόνο η βία που η ωμότητα της συνεχώς αυξάνεται σε ανησυχητικό βαθμό.

Εξίσου ανησυχητική είναι η έλλειψη αυτοσυγκράτησης και ψυχραιμίας από τους πολιτικούς μας.

Πολλοί εξ αυτών δεν συναισθάνονται το βάρος και την ευθύνη του ρόλου τους και ούτε κατ’ ελάχιστο δεν αυτοπεριορίζονται στην έκφραση του πολιτικού τους λόγου.

Οξύτατοι χαρακτηρισμοί, προσωπικές επιθέσεις, βαρύτατα υπονοούμενα και ύβρεις εκτοξεύονται με καταιγιστικούς ρυθμούς ακόμα και στην αίθουσα του κοινοβουλίου με αποκλειστικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων και την κινητοποίηση (εντός και εκτός εισαγωγικών) των πολιτών.

Στην πράξη όμως αυτό που επιτυγχάνουν είναι απλώς να δαιμονοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να εξάπτουν τα πνεύματα και τελικά να υποκινούν το μίσος.

Το ότι οι κραυγές «θολώνουν» την ουσία των επιχειρημάτων δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα τους. Είναι άραγε αυτό ένδειξη ότι σχεδόν ουδείς ενδιαφέρεται να εκφέρει επιχειρήματα, αλλά πρωτίστως να δημιουργήσει εντυπώσεις και να κερδίσει την όποια δημοσιότητα του αναλογεί;

Ακόμα και η δημόσια συζήτηση που άρχισε μετά τη δολοφονία του 34χρονου μουσικού, όπου σύσσωμη η πολιτική τάξη καταδικάζει το γεγονός, βρίθει έντασης, μικροπολιτικών και κομματικών υπολογισμών.

Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά απλά.

>η καταδίκη της βίας σε μια κοινωνία πρέπει να είναι ολοκληρωτική χωρίς πρόσημα, υποσημειώσεις και αστερίσκους. Αν γίνουν αποδεκτές ή ανεκτές οι εξαιρέσεις ή οι δικαιολογίες ο σχετικός κατάλογος πολύ σύντομα θα γίνει μακροσκελέστατος. Και φυσικά πολλοί για εξίσου πολλούς λόγους θα σπεύσουν να εντάξουν τον εαυτό τους στις εξαιρούμενες κατηγορίες.

>η ευθύνη του ψηφοφόρου είναι υπαρκτή και συνοδεύει την ψήφο του κάθε φορά που ασκεί το δικαίωμα του. Τη στιγμή της κάλπης, που κάθε πολίτης ασκεί το δικαίωμα του, όπως φυσικά αυτός νομίζει, επιλέγει ένα συγκεκριμένο κόμμα και πιθανότατα συγκεκριμένα πρόσωπα από αυτό το κόμμα, «αγοράζει», «στηρίζει» και «υποστηρίζει», όλο το «πακέτο».

Η επιχειρηματολογία για το «σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει» ειδικά όταν εκφέρεται από πολιτικά κόμματα, τα οποία εξ ορισμού αποτελούν δομικό συστατικού αυτού του πολιτικού συστήματος, είναι κενή περιεχομένου.

Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα έφθασε εδώ που έφθασε ενώ την εξουσία ασκούσαν κόμματα τα οποία τιμούσε με την ψήφο του ο ελληνικός λαός και μάλιστα πολλές φορές με ποσοστά που με βάση τα σημερινά δεδομένα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εξωπραγματικά.

>κάθε ενέργεια που σύμφωνα με τον ισχύον νομικό πλαίσιο είναι παράνομη, είναι απλά… παράνομη! Σαφώς, ελαφρυντικά μπορεί να υπάρχουν, συγκυρίες, συνθήκες ή οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό ανήκει στην ευθύνη της Δικαιοσύνης να το αξιολογήσει και να το συνυπολογίσει.

>οι νόμοι υπάρχουν για να εφαρμόζονται. Μπορεί οι ισχύοντες νόμοι να είναι μη αρεστοί, άδικοι, άνισοι, ελλιπείς ή και ακόμα μπορούν από κάποιους να θεωρούνται «μεροληπτικοί» για πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως η βελτίωση, η αλλαγή και η αντικατάστασή τους, γίνεται, καλώς ή κακώς, μέσω συγκεκριμένης διαδικασίας στη Βουλή των Ελλήνων. Μέχρι τότε όμως η εφαρμογή τους πρέπει να είναι πλήρης και άμεση.

Οι δε δυνάμεις ασφαλείας της χώρας οφείλουν να παρεμβαίνουν άμεσα και αποφασιστικά όταν γίνεται η παραβίαση τους, όπως φυσικά να ενεργούν με βάση το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Η τήρηση των νόμων δεν εκχωρείται, ούτε μεταβιβάζεται, γιατί σε αυτή την περίπτωση παύουμε να λειτουργούμε ομαλά ως κοινωνικό σύνολο και υποβιβαζόμαστε στο επίπεδο αντίπαλων συμμοριών ή των καρτέλ των ναρκωτικών.

Το έργο των δυνάμεων ασφαλείας, τη συγκεκριμένη περίοδο, είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί υπάρχει συσσωρευμένη κοινωνική ένταση και όπως αναφέρθηκε ευρέως, διαδεδομένη έλλειψη αυτοσυγκράτησης και ψυχραιμίας. Στο προσωπικό των δυνάμεων ασφαλείας, πολιτικές συμπάθειες ή αντιπάθειες σε ατομικό επίπεδο είναι φυσικό να υπάρχουν, αλλά κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας δεν χωρά, ούτε θα πρέπει να γίνεται ανεκτή ακόμα και η ελάχιστη απόκλιση.

>το ότι η χώρα στενάζει υπό το καθεστώς του μνημονίου και πολλοί συνάνθρωποι μας βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόλυτη απελπισία, καθώς αδυνατούν να ικανοποιήσουν και τις στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης, είναι δεδομένο. Αυτό ισχύει περισσότερο για τη νέα γενιά, η οποία δεν φέρει καμία ευθύνη για το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν και η οποία, δυστυχώς, όχι μόνο έχει στερηθεί το δικαίωμα στο όνειρο αλλά στην πράξη θα «ξεχρεώσει» και όλους τους υπόλοιπους από τα κρίματα του παρελθόντος.

Αυτά τα δεδομένα όμως δεν αποτελούν δικαιολογία, εξήγηση ή «συγχωροχάρτι» άφεσης «αμαρτιών» για όλους αυτούς που προωθούν συστηματικά μία κουλτούρα φυσικής, λεκτικής, ψυχολογικής βίας σε όλα τα επίπεδα. Και φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για να γεμίσει ο τόπος πτώματα, ούτε οι πολίτες να κάνουν τις όποιες επιλογές κάνουν χωρίς να αναγνωρίζουν την όποια ευθύνη τους.

>καθένας έχει το δικαίωμα ελεύθερης ύπαρξης, έκφρασης και δράσης μέσα στα οργανωμένα σύνολα στα οποία σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων ζούμε. Ναι, τα σύνολα αυτά δεν είναι τέλεια, όπως άλλωστε και η ανθρώπινη φύση. Και ναι, προφανώς η «συμβίωση» δρα περιοριστικά στην έκφραση αυτών των θεμελιωδών δικαιωμάτων, αλλά αυτό είναι αδύνατο να αποτραπεί. Κατά συνέπεια, συνεχώς, καθώς οι κοινωνικές διεργασίες είναι δυναμικές, θα πρέπει να αναζητείται απ’ όλους η χρυσή τομή.

Για να λειτουργήσει ομαλά η κοινωνία, η διαφορετικότητα στις απόψεις, η έκφραση της, η αντίρρηση, η διαμαρτυρία, είναι όχι απλώς επιθυμητές αλλά και απολύτως προαπαιτούμενες.

Αν όλοι μαζί, ως σύνολο, αλλά και ως άτομα, δεν αποκηρύξουμε ολοκληρωτικά τη βία και σε προσωπικό επίπεδο, δεν ελέγξουμε τα αρχέγονα ένστικτα μας, είναι νομοτελειακό ότι η κατάσταση θα εξελιχθεί σε πεδίο μάχης. Σε αυτή την περίπτωση είναι επίσης νομοτελειακό, συνεπακόλουθο, να καταγραφούν απώλειες και να επαληθευθεί για άλλη μία φορά ότι όσο δυνατός, αποφασιστικός και καλά εξοπλισμένος θεωρεί κάποιος ή κάποιοι ότι είναι, αργότερα ή γρηγορότερα στο πεδίο της μάχης θα εμφανιστεί ο ισχυρότερος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σχόλιο εσκεμμένα γράφηκε όσο πιο γενικόλογα και αόριστα ήταν δυνατό, για να μπορέσει ο κάθε αναγνώστης να κάνει τις δικές του συσχετίσεις και αξιολογήσεις. Σε καμία περίπτωση πάντως η γενικότητα δεν σημαίνει ότι όλα τα φαινόμενα που γενικά περιγράφονται, εξισώνονται ή ότι οι καταστάσεις εξωραΐζονται. Για τη ριζική όμως επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων θα πρέπει να αρχίσουμε από τα βασικά.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ